สะบาโตที่พี่น้องผู้เชื่อพวกเรายังไม่รู้

คริสเตียนเราละเมิดสะบาโตทุกข้อ แต่ไม่รู้ตัว

ถาม: 

มีคำถามอยากถามว่า ถ้าต้องไปธุระในที่ที่ไม่มีโบสถ์หลายวัน แล้วต้องขาดวันสะบาโต จะผิดไหมครับ มีวีธีแก้ยังไงบ้างครับ ขอบคุณล่วงหน้าครับ

ตอบ: 

เรื่องการไปร่วมนมัสการกับพระกายในวันอาทิตย์ ถ้าจำเป็นจริงๆ เราไม่ไปร่วมก็ได้ครับ แต่เราร่วมในวิญญาณกับพี่น้อง คิดถึงพี่น้อง และขอให้พี่น้องคิดถึงเราเมื่อร่วมกันประชุม (ข้อพระคัมภีร์เรื่องการร่วมกับพี่น้องในวิญญาณ 1 คร 5:3)

เรื่องสะบาโตของคริสเตียน ไม่เหมือนสะบาโตที่เราเข้าใจผิดทุกวันนี้ คริสเตียนนำเอาสะบาโตของยิวในพระบัญญัติเดิมมาใช้ แต่กลับรักษาไม่เป็น

- สะบาโตของยิว คือจะต้องเริ่มตั้งแต่หกโมงเย็นของวันศุกร์ จนถึงหกโมงเย็นของวันเสาร์ พ่อเป็นคนสอนลูกๆ ที่บ้าน ทุกคนท่องจำพระคัมภีร์เดิม

- สะบาโตของยิว คือนมัสการพระเจ้าที่บ้านกับครอบครัวเท่านั้น หลังจากกลับจากธรรมศาลาแล้ว ห้ามเดินออกจากบ้านไปไกล ห้ามทำกับข้าว ห้ามไปซื้อของ ห้ามทำบาป แต่คริสเตียนเราพลาดทุกข้อ คือไปนมัสการวันอาทิตย์ แทนที่จะเป็นวันเสาร์ เดินออกจากบ้านไปไกล ทำกับข้าว ไปช็อปปิ้ง และทำบาปมากมาย

ขอบพระคุณพระเจ้า ที่เรามีพระเยซูเป็นสะบาโตของเรา ต่อไปนี้คือสะบาโตของคริสเตียน…

สะบาโตที่ผู้เชื่อมากมาย… ยังไม่เข้าใจ

ตอน: คำสอนเก่าเราเคยรับมา ยังเอาออกไม่ได้

ถาม #1: 

สมัยก่อนถือวันเสาร์เป็นวันแรกของสัปดาห์ค่ะ แต่ปัจจุบันเป็นวันอาทิตย์

ตอบ: 

ไม่มีพระคัมภีร์ที่กล่าวว่า พระเจ้าเปลี่ยนสะบาโตของยิวจากวันเสาร์เป็นวันอาทิตย์ เพื่อให้คริสเตียนถือรักษา วันที่หกก็ต้องเป็นวันที่หกครับ ไม่ใช่วันแรกของสัปดาห์ วันแรกของสัปดาห์สำหรับยิว คือวันอาทิตย์

วันอาทิตย์ สาวกใช้เพื่อนมัสการพระเจ้าร่วมกัน เพื่อร่วมฉลองการฟื้นคืนพระชนม์ของพระเยซูคริสต์ สาวกเรียกว่า วันขององค์พระผู้เป็นเจ้า

...

ถาม #2: 

พระคัมภีร์เดิมพระเจ้าตรัสว่า “อย่าเหยียบย่ำวันสะบาโต” ไม่ใช่เหรอคะ

ตอบ: 

ใช่ครับ เห็นด้วยครับผม ถ้ายิวรักและไม่ประหารพระเยซู สะบาโต หรือการหยุดพักฝ่ายร่างกายก็จะยังคงอยู่ แต่เมื่อยิวฆ่าพระเยซู และไม่ยอมเชื่อเพื่อการบังเกิดใหม่ สะบาโตของคริสเตียนจึงกลายเป็นฝ่ายวิญญาณ คริสเตียนไม่ได้ถือวันเสาร์เพราะเป็นเนื้อหนัง และฮีบรูบทที่ 4 พูดถึงว่า พระเยซูตอนนี้เป็น “พักผ่อน” หรือเป็น “สะบาโต” ของเรา ถ้าเราไม่มีสันติสุขทุกวันเวลา คือเราไม่ได้รักษาสะบาโตใหม่ของพระเยซู และคือคนที่เหยียบย่ำสะบาโตที่แท้จริง เพราะเราผู้เชื่อถูกสร้างขึ้นมาใหม่ เพื่ออยู่ในสันติสุขในพระคริสต์ทุกวันและทุกเวลาครับ (ฟป 4:4; ยน 4:14)

...

ถาม #3: 

ฮบ 10:25 พระคัมภีร์กล่าวว่า “อย่าขาดการประชุม เหมือนอย่างบางคนที่ขาดอยู่นั้น” ไม่ใช่หรือคะ

ตอบ: 

ถูกแล้วครับ เราไม่ควรขาดการประชุม ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ผมไม่เคยแนะนำให้พี่น้องเลิก หรือไม่ไปร่วมนมัสการกับพี่น้องคริสตจักรอีกต่อไป แต่ขอพระเจ้านำในการร่วมประชุมกับพี่น้องที่เป็นคริสตจักรของพระเยซูจริงๆ หรือคริสตจักรเที่ยงแท้ครับ เพื่อหลุดพ้นจากคริสตจักรศาสนา ไม่ใช่ทุกคริสตจักรที่พระเจ้าทรงก่อตั้งครับผม

...

ถาม #4: 

ถ้าอย่างนี้ การไปโบสถ์น่าจะเพื่อให้คริสเตียนมีเวลาและโอกาสสามัคคีธรรม ถามสารทุกข์สุกดิบกันมากกว่า และกิจกรรมอื่นๆ ที่จะเสริมสร้างฝ่ายวิญญาณ และพันธกิจต่างๆ ในการประกาศข่าวประเสริฐ และเพื่ออื่นๆ

ตอบ: 

คริสเตียนมาร่วมกันเพื่อเป้าหมายแห่งการนมัสการพระบิดา ร่วมฉลองการฟื้นคืนพระชนม์ ขอบพระคุณ ยกย่องสรรเสริญ และเสริมสร้างกันและกันด้วยการเผยพระวจนะ (แบ่งปัน) เพราะเราขาดพี่น้องไม่ได้ และพี่น้องก็ขาดเราไม่ได้เช่นกันครับ

...

ถาม: 

โอ… ขอบคุณพระเจ้า

ตอบ: 

สะบาโตยิวและสะบาโตคริสเตียนไม่เหมือนกัน

...

ถาม: 

วันสะบาโต เป็นวันเสาร์หรือวันอาทิตย์กันแน่ค่ะ

ตอบ:

(1) วันสะบาโตของยิว คือวันเสาร์วันเดียว พระเจ้าไม่เคยสั่งให้ใครเปลี่ยนเป็นวันอาทิตย์ สะบาโตของคริสเตียน คือทุกวันทุกเวลานาที สะบาโต ฮีบรูแปลว่า “พัก/พักผ่อน — Rest”

(2) คริสเตียนสมัยสามร้อยกว่าปีต่อมาที่โรม ย้ายวันสะบาโตจากวันเสาร์มาเป็นวันอาทิตย์ คริสเตียนสมัยต่อมาก็ทำตามโดยไม่รู้ตัว และไม่คิดว่าเชื่อผิดจนถึงทุกวันนี้

(3) สะบาโตของยิวเป็นฝ่ายร่างกาย ห้ามไม่ให้ทำงาน ทำกับข้าว เดินออกจากบ้านไปไกล หรือซื้อขาย แต่ให้พักผ่อนจากการงานทั้งสิ้น ใช้เวลาอยู่กับครอบครัว อธิษฐาน และอ่านพระคัมภีร์ (เดิม) ถ้าไม่รักษาจะมีโทษ

สะบาโตของคริสเตียนเป็นฝ่ายวิญญาณ เราทำงานวันไหนก็ได้ ทำกับข้าว เดินออกจากบ้านไปไกล ซื้อขาย ประกาศข่าวประเสริฐ รับใช้ ไปนมัสการ/สามัคคีธรรมร่วมกับพี่น้อง

พระเยซูคริสต์คือสะบาโตของคริสเตียน (ฮีบรูบทที่ 4) และพระเยซูเป็นใหญ่เหนือสะบาโตของยิว เราจึงไม่ถือสะบาโตฝ่ายร่างกายนี้ (มธ 12:6)

(4) ในระยะแรก สาวกไปร่วมนมัสการกับยิวที่พระวิหารและธรรมศาลา พวกเขาถือรักษาพระบัญญัติของโมเสสเหมือนเดิม แต่ต่อมาพระเจ้าเปิดเผย จึงนมัสการวันแรกของสัปดาห์ (วันอาทิตย์) เพื่อฉลองการเป็นขึ้นมาจากความตายของพระเยซู พวกเขารักษาพระบัญญัติใหม่ของพระเยซู (พระบัญญัติเดิมถูกยกระดับ ทำให้ครบถ้วนสมบูรณ์ และถูกเรียกว่า “พระบัญญัติใหม่” — มัทธิวบทที่ 5–7; ยน 13:34–35)

สะบาโตของยิวก็ยังมีอยู่ แต่คริสเตียนไม่รักษา เพราะว่าเราผ่านการตาย และเป็นขึ้นร่วมกับพระเยซู เข้าสู่พระบัญญัติใหม่ที่เป็นเรื่องของมนุษย์วิญญาณ พักผ่อนในวิญญาณ กินดื่มในวิญญาณ เดินในวิญญาณ อธิษฐาน อ่าน นมัสการ รับใช้ และทำทุกสิ่งในวิญญาณ ไม่ได้เน้นที่ในร่างกายเนื้อหนังอีกต่อไป (2 คร 5:16; ยน 4:24; อฟ 6:18)

(5) สมัยพระสัญญาเดิม ถ้าหากยิวไม่รักษาสะบาโตจะต้องถูกลงโทษ แต่สมัยยุคพระคุณ (พระสัญญาใหม่) ถ้าหากคริสเตียนไม่มีสันติสุขทุกวันเวลานาที คือละเมิดสะบาโตของพระเยซู เพราะว่าพระเยซูทรงจัดเตรียมบ่อน้ำแห่งชีวิต ที่เป็นสันติสุขที่เราดื่มและจะไม่กระหายอีกเลยไว้ในวิญญาณของเรา เพื่อเราสามารถที่จะรับได้ทุกเมื่อ (ยน 4:14; ฟป 4:4; มธ 5:10–12)

...

ถาม: 

เรายังต้องไปโบสถ์ไหมคะ

ตอบ: 

การไปประชุมร่วมกับพี่น้องวันอาทิตย์ ไม่เรียกว่ารักษาสะบาโต แต่เพื่อไปนมัสการพระบิดา และฉลองการฟื้นขึ้นจากความตายของพระเยซูครับ

ความหมายของคำว่า “จงมาหาเรา” ที่ผู้เชื่อส่วนมากไม่รู้

บรรดาผู้ทำงานเหน็ดเหนื่อยและแบกภาระหนัก จงมาหาเรา และเราจะให้ท่านทั้งหลายหายเหนื่อยเป็นสุข (มธ 11:28)

ทำงานเหน็ดเหนื่อยคืออะไร แบกภาระหนักคืออะไร มาหาเราคืออะไร?

(1) งานหนัก คือการทำงานทำมาหากินเลี้ยงชีพประจำวัน

(2) แบกภาระหนัก คือพยายามรักษาพระบัญญัติ ที่ไม่ใช่อุปนิสัย หรือธรรมชาติที่อยู่ภายในจิตใจเก่าของเรา เราต้องฝืนใจทำเพื่อเชื่อฟัง และให้เป็นที่พอพระทัยพระเจ้า

(3) “มาหาเรา” ในที่นี้ ไม่ใช่มาเชื่อพระเยซู หรือมาต้อนรับพระเยซู แต่คือการมาพูดคุย สนทนา เข้าสนิท จิตใจมุ่งมั่น และเดินในพระวิญญาณในแต่ละชั่วโมง

“ทำงานหนัก” และ “แบกภาระหนัก” ในข้อที่ 38 นี้ เป็นคนละเรื่องไม่เกี่ยวกัน

เมื่อเรามาหา (สนิทใน) พระเยซู เราพักผ่อนในใจทุกวันเวลา ขณะที่เราทำงานหรืออยู่ที่บ้าน ทุกเวลาคือสะบาโตของเรา เพราะว่าพระเยซูคริสต์เป็นสะบาโต (ที่พักผ่อนใจ) ของเรา (ฮีบรูบทที่ 4)

เราไม่ต้องรักษาพระบัญญัติ เพราะว่าพระเยซูเติบโตในเราและทำแทนเรา เราไม่อาจโกรธ และเราไม่อาจทำบาปได้ เพราะกฎแห่งพระวิญญาณและชีวิต ได้ปลดปล่อยเราจากกฎแห่งบาป (จิตใจที่รักชอบในการทำบาป) และความตาย (อ่อนแอ) แล้ว (โรม 8:1–2)

อ่านเพิ่มเติม: ความหมายของคำว่า "จงมาหาเรา" ที่ผู้เชื่อส่วนมากไม่รู้