เด็กหญิงคนหนึ่ง พ่อแม่ยากจนมาก อาศัยอยู่ในกระท่อมหลังเล็ก ๆ ไม่ไกลจากโบสถ์แห่งหนึ่งเท่าไหร่ เธอใส่เสื้อผ้าเก่า ๆ ขาดเป็นรู ๆ . ทุกวันอาทิตย์เธอจะมายืนด้อม ๆ มอง ๆ เด็ก ๆ ที่เล่นสนุกเฮฮาที่สนามข้างโบสถ์ พอได้เวลาเข้าเรียนรวีศึกษา ครูก็เรียกเด็กทุกคนเข้าห้องเรียน เธอก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับเด็ก ๆ ทุกคน. แต่. . เมื่อครูรวีเห็นใบหน้าที่มอมแมมและเสื้อผ้าที่ขาดๆ แถมยังมีกลิ่นไปทั่วห้อง คุณครูก็ทักว่า นี่ . . หนู . . พอดีวันนี้ห้องมันเต็มจ้า วันหลังค่อยมาใหม่นะ ทุกครั้งที่เธอมาเรียน ครูรวีก็บอกให้เธอกลับบ้านเหมือนเดิม. และไม่นานต่อมาเด็กน้อยคนนี้ก็เสียชีวิต แต่ก่อนจะสิ้นใจ เธอบอกคุณแม่ของเธอว่า อยู่ใต้เตียงมีกล่องเล็ก ๆ ใบหนึ่ง ที่เธอสะสมเงินที่คุณแม่ให้เพื่อไปซื้อขนม มี 57 เซ็นต์ (1 ดอลล่า เท่ากับร้อยเซ็นต์) เธอบอกว่าต้องยอมอดเพื่อสะสมเงินเพื่อที่จะมอบให้ครูรวีเอาไปขยายห้องให้ใหญ่ขื้น เพื่อให้เด็กทุกคนได้เข้ามาเรียนได้. พ่อแม่ของเธอจึงมอบกล่องนี้ให้ ศบ. และ ศบ. จึงเล่าให้ คจ. ทราบ. ชายคนหนื่งมีฐานะร่ำรวยมาก มีอาชีพซื้อขายที่ดิน พอได้ยินข่าวก็เสนอขายที่ดินแห่งหนึ่งให้ด้วยราคา 57 เซ็นต์ ทั้งจะสร้างโบสถ์หลังหนื่งให้ด้วย. คจ. แห่งนี้ปัจจุบันนี้อยู่ที่รัฐ เพ็นซีเวเนีย ประเทศสหรัฐอเมริกา
พี่น้องทุกท่านมีคุณค่าในสายพระเนตรของพระเจ้า อย่ามองข้ามผู้เล็กน้อยนะครับ เพราะวันหนึ่งเขาอาจเกิดผลมากมายให้พระเจ้าก็ได้ครับ
อ่าน: บทความหนุนใจ