Op maandag 25 maart 2013 parkeerde Mitch Cartwright zijn jeep op de parkeerplaats van het honkbalstadion van de Ponderosa Cowboys. Zijn echtgenoot Matthew Cartwright stapte ook uit maar zag niet wat er met zijn partner gebeurde. Mitch stapte uit maar ging door zijn rechterenkel. Hij hield zich vast aan de auto en hinkte even.
“Matt, ik ben bang dat de training voor mij over is”, zei Mitch.
“Hoezo?”, vroeg Matthew die door iedereen met Matt aangesproken werd.
“Mijn enkel doet pijn”, was het antwoord.
Matthew kwam erbij en zag hoe zijn man leunde op de auto.
“Dan gaan we eerst naar de kleedkamer. Leun maar op mij”, zei Matthew.
Dat gebeurde en de sportarts van het honkbalteam onderzocht de enkel.
“Wel Mitch, jij gaat nu onmiddellijk naar het ziekenhuis want je enkelband is gescheurd. Matt, jij gaat maar met hem mee”, zei Doc.
Niet veel later waren de 2 in het ziekenhuis. Omdat het niet druk was werd Mitch direct behandeld.
“Mitch, wat is er gebeurd?”, vroeg Doc Paul Martin.
“Ik stapte mis toen ik uit mijn jeep stapte. De dokter in het stadion constateerde een gescheurde enkelband en stuurde me direct hierheen”, vertelde de jonge pitcher.
“Ik zal je enkel even onderzoeken”, zei Doc.
De dokter kwam tot dezelfde conclusie als de sportarts.
“Ga maar naar de gipskamer en laat je enkel in het gips zetten. Daarna ga jij naar huis en neem je 2 weken bedrust”, zei Doc.
Mitch knikte en ging met behulp van Matthew naar de gipskamer.
In de gipskamer vroeg de gipsmeester:“Welke kleur gips wil je om je enkel hebben?”
“Roze”, reageerde Matthew razendsnel.
“Dat zouden de meiden thuis wel leuk vinden. Doe maar rood”, zei Mitch.
Hij kreeg er rood gips om en krukken om op te steunen.
Eenmaal buiten zei Mitch:“Ik bel opa op en vraag of hij me komt halen. Dan kan jij gewoon naar de training.”
“Goed. Ik blijf wel bij je totdat opa er is”, zei Matthew.
Mitch belde hun opa Ben Cartwright op en hij was meteen onderweg.
Natuurlijk kreeg Ben het hele verhaal te horen en nam hij zijn gewonde kleinzoon mee naar huis. Huis was voor hen de Ponderosa Ranch. Matthew ging naar het stadion om te trainen.
“Mitch, je zal natuurlijk wel flink gepest worden door je ooms en Candy”, zei Ben onderweg.
“Ik gebruik ze gewoon als mijn butlers. Doc zei dat ik 2 weken bedrust moest houden”, antwoordde de jonge Cartwright.
“Dan breng ik je meteen bij thuiskomst naar bed. Je tantes en nichtjes zullen je wel verwennen. En anders doen Matt en ik dat wel”, zei Ben.
Dat besefte Mitch ook wel.
In het stadion werden veel vragen op Matthew afgevuurd. Geduldig beantwoordde hij alle vragen waarna ook Matthew kon gaan trainen.
Na de training kreeg Matthew een bal met alle handtekeningen van zijn team.
“Geef deze bal maar aan je man als teken dat we aan hem denken”, zei coach Steve Keller.
“Ik zal hem aan Mitch geven”, zei Matthew.
Hij ging naar huis waar zijn wederhelft al in een slaapkamer op de begane grond lag. Bij de deur keek Matthew naar zijn echtgenoot die sliep. Hij wist dat Mitch niet wakker te maken was en daarom liet Matthew hem alleen.
Op het erf vroeg Inger (de oudste dochter van Hoss en Betsy Cartwright) aan Matthew:“Is Mitch ziek?”
“Hoezo?”, vroeg haar aangetrouwde neef.
“Dat hij nu al in bed ligt”, zei Inger.
“Mitch heeft een ernstige enkelblessure waardoor zijn enkel in rood gips zit. Hij moet 2 weken in bed blijven”, zei Matthew.
“Hop Sing heeft cupcakes gebakken voor dessert. Dan kan Mitch hem toch niet opeten?”, vroeg Petra, het tweelingzusje van Inger.
“We brengen het avondeten naar hem toe. En die cupcake dus ook. Voordat jullie vader hem inpikt”, antwoordde Matthew.
“We helpen jullie”, zei Inger.
“Je moeder, tante Paula en opa staan aan onze kant en als het moet helpt Hop Sing ons ook”, zei Matthew.
Dat wisten de zusjes ook. Ze profiteerden ook veel van het feit dat Ben dol op ze was. Die weg had hun neef Mitch al jaren geleden voor hen vrijgemaakt. Maar ook voor hun neefje Benji en nichtjes Lisa en Rose. De laatste 3 waren de kinderen van Adam Cartwright en zijn vrouw Sally. Adam was de oudste zoon van Ben en Mitch was een kind uit Adams 1e huwelijk.
Mitch was toevallig wakker toen Adam de slaapkamer binnenkwam.
“Hallo jongen”, zei Adam glimlachend.
“Opa heeft je zeker al verteld wat mij overkomen is?”, vroeg Mitch.
Adam knikte en ging op bed zitten.
“In het ziekenhuis zei Matt dat ik roze gips moest nemen. Maar ik nam rood”, vertelde Mitch.
Adam zei:“Rust maar zo goed mogelijk. En dan zien we wel verder. We komen later in de week nog wel langs.”
“Papa, nu heb ik tenminste genoeg tijd om te tekenen”, zei Mitch luchtig.
“Dat dachten wij al dus ik heb je tekenspullen gepakt en meegenomen”, zei Adam.
Hij gaf een rugzak met de tekenspullen aan zijn oudste zoon. .
“Bedankt papa”, zei Mitch moe.
Hij zette de rugzak naast het bed en viel weer in slaap. Adam verliet de kamer nadat hij zijn zoon had toegedekt.
In de woonkamer vroeg Hoss:“Kom je weer thuis wonen, oudere broer?”
“Hoezo?”, vroeg Adam.
“Omdat je oudste zoon gewond is en dag en nacht verpleging nodig heeft”, antwoordde de jongere broer van Adam.
“Dat is nog niet zo’n gek idee van jou. De kleintjes missen Mitch en Matt erg maar wij ook”, zei Adam.
“Wel Adam, je weet dat je altijd welkom bent. En we kunnen je hulp ook nog steeds goed gebruiken. Vooral nu Mitch uitgeschakeld is en Matt straks een reeks uitwedstrijden moet spelen”, zei Ben die hun gesprek had gehoord.
“Ik zal het met Sally en de kinderen bespreken”, zei Adam.
Hij ging naar zijn huis om het plan te bespreken.
“Als Adam en Sally hier terugkomen zullen we wel wat kamerverhuizingen moeten doen”, zei de rancher tegen zijn 2 jongste zoons Hoss en Joe.
“Mitch ligt al in de benedenkamer dus daar kan Matt ook wel slapen. Adam en Sally kunnen dan in hun kamer. Lisa kan best bij Inger en Petra op de kamer. Benji en Rose krijgen dan de 2 overige kamers”, stelde Joe voor.
“Ik zal het opschrijven. Jullie leggen het voor aan de meiden. Ik ga het met Adam en Sally bespreken”, zei Ben.
Zo gezegd, zo gedaan.
Benji, de jongste zoon van Adam, zag zijn opa komen en vroeg:“Papa, heb je weer wat uitgehaald?”
“Hoe bedoel je?”, vroeg Adam verbaasd.
“Dat opa zomaar langs komt”, antwoordde de jongen.
Sally keek haar echtgenoot vragend aan.
“Adam Cartwright, wat heb jij besproken met je vader?”, vroeg ze streng.
Omdat zijn vrouw én kinderen hem aankeken moest Adam wel antwoord geven op de vraag van Sally. Dat deed hij dan ook.
“Dus we gaan weer bij opa wonen?”, vroeg Lisa toen ze Adams antwoord had gehoord.
“Als je moeder en jullie het willen: ja”, zei Adam.
“Waar zijn de verhuisdozen ook alweer?”, vroeg Sally plagend.
“Waar wij ze moesten zetten van jou: op zolder”, was het antwoord van haar echtgenoot.
Intussen hadden Benji en Rose Ben al binnengelaten.
“Opa, we komen weer bij u wonen”, zei Benji.
“Zodra papa de verhuisdozen op zolder heeft gevonden en ze naar beneden heeft gebracht”, voegde zijn tweelingzus Lisa eraan toe.
Ben en Sally konden er wel om lachen maar Adam duidelijk niet.
“Lisa en Benji, jullie pakken je eigen spullen in en helpen Rose ermee. Afgesproken?”, vroeg Adam serieus.
De tweeling knikte. Ben legde uit hoe de nieuwe kamerverdeling werd. Zijn zoon, schoondochter en kleinkinderen waren het ermee eens.
Die avond vroeg Matthew nadat hij van de verhuizing had gehoord:“Opa, heeft mijn schoonvader de heerlijke gerechten van Hop Sing, tante Betsy en tante Paula zo gemist dat hij weer hier komt wonen?”
Iedereen lachte en Ben antwoordde:“Je schoonmoeder kan ook zalig koken. Maar je schoonvader mist vooral jou en Mitch.”
“Waarom geloof ik dat nou niet?”, vroeg Matthew met lachende ogen.
Omdat de rancher zijn aangetrouwde kleinzoon al kende sinds diens geboorte bekende hij:“De tweeling en Rose missen jullie zo. Daarom komen zij met je schoonouders hier weer wonen.”
“Wel, dan wordt Mitch helemaal vertroeteld door zijn kleinste zusje”, reageerde Matthew droog.
Weer lachte iedereen omdat ze wisten hoe dol Rose was op haar oudste broer.
Mitch had van Hop Sing gehoord dat zijn ouders, broertje en zusjes weer thuis kwamen wonen. De kok bracht de jonge Cartwright zijn avondmaal en vertelde toen het nieuws.
“Dan worden de porties van oom Hoss helemaal minuscuul”, zei Mitch lachend.
“Hop Sing dit onthouden. Smakelijk”, zei de kok glimlachend.
“Bedankt”, zei Mitch waarna hij aan zijn avondmaal begon.
Hop Sing ging weer naar de keuken.
Niet veel later kwam Adam met zijn gezin ook weer thuis wonen waardoor het niet alleen gezelliger maar ook drukker werd. Dat was vooral ’s morgens als de kinderen naar school gebracht moesten worden en ’s avonds iedereen weer thuis was.
Gelukkig voor hem maar niet voor Mitch moest Matthew 2 weken weg vanwege uitwedstrijden.
“Ik kan niet bij je zijn als het gips er af moet”, zei Matthew.
“Schat, er zijn genoeg mensen in huis die me naar het ziekenhuis kunnen rijden”, zei Mitch.
“Ik zal wel uit elk stadion een honkbal als souvenir voor je meenemen”, beloofde Matthew.
“Goed”, zei Mitch.
Matthew kreeg van zijn jongste schoonzusje de belofte:“Matt, ga maar want ik zal goed voor Mitch zorgen.”
“Daar houd ik je aan”, zei Matthew.
Met een gerust hart ging hij weg van de ranch maar het was wel de laatste keer dat hij zonder zijn wederhelft vertrok.
Zonder dat iemand het merkte was Ben al bezig met een nieuwe onderneming op zijn ranch. Maar hij zou het bedrijf niet runnen maar wel 2 jongens van rond de 20.
Het was 2 maanden na het ongeluk van Mitch op het parkeerterrein. De pitcher kon wel normaal lopen maar moest het nog wel rustig aan doen. Aan slag was catcher Kevin Walker. De pitcher was Mitch voor de Ponderosa Cowboys. Hij gooide een bal naar catcher Matthew Walker maar Kevin sloeg hem weg. Mitch wilde de bal vangen maar het ronde voorwerp kwam tegen zijn rechterenkel op waardoor Mitch viel en naar zijn geblesseerde enkel greep.
“Time-out”, riep de hoofdscheidsrechter bij de thuisplaat.
De wedstrijd werd stilgelegd zodat Mitch behandeld kon worden. Coach Steve Keller hielp hem overeind en ook Matthew was bij hem.
“Mitch, gaat het?”, vroeg de coach bezorgd.
De jonge pitcher schudde van nee. Hij ging zitten en voelde hoeveel pijn hij had in zijn enkel. Matthew hielp Mitch overeind en met de coach liepen ze naar de dug-out waar Mitch een emmer met ijs voor zijn geblesseerde enkel kreeg. Bovendien kwamen er een nieuwe pitcher en catcher in omdat Matthew bij Mitch bleef.
“Matt, ik speel niet meer tegen jouw oom”, zei Mitch opeens.
“Hoezo niet?”, vroeg zijn man verbaasd.
“Hij is veel te gevaarlijk wat honkbal betreft”, antwoordde Mitch.
“Waarom denk je anders dat mijn pa niet is gaan honkballen?”, was de wedervraag van Matthew.
Ze lachten.
Na een poosje kwam de sportarts kijken bij Mitch. De jonge werper vertelde wat er gebeurd was.
“Ik zal je enkel even onderzoeken”, zei de arts.
Mitch tilde zijn enkel uit de ijsemmer en liet hem onderzoeken.
“Mitch, het is dezelfde blessure als eerst. Dus….”, zei de arts.
“Eerst naar het ziekenhuis en dan rust. Mag ik daarna nog wel honkballen?”, wilde Mitch weten.
“Dat moet je aan de dokter in het ziekenhuis vragen”, antwoordde de arts.
Mitch knikte. De jongens stonden op om naar het ziekenhuis te gaan.
Wat later verlieten Mitch en Matthew het ziekenhuis.
“Breng me maar naar huis”, zei Mitch wat afwezig.
“Komt in orde”, zei zijn man.
Ze liepen naar de jeep van Mitch en stapten in. Matthew reed omdat Mitch met zijn rechterenkel in het gips zat en behoorlijk afwezig was.
Na een uurtje reed Matthew het erf van de Ponderosa ranch op.
“We zijn weer thuis”, zei hij nadat hij de jeep in de garage geparkeerd had.
De jongens stapten uit en liepen naar het ranch huis. Ranch eigenaar Ben Cartwright zag zijn kleinzoons komen en vermoedde dat er wat gebeurd was. Hij liep ze dan ook tegemoet.
“Mitch, ben je weer gewond?”, vroeg de rancher toen hij het gips in de kleur bruin zag.
“Nee, ik ben vergeten mijn rechterenkel te wassen”, reageerde Mitch.
Hij vertelde wat er gebeurd was maar niet wat Doc Paul Kay in het ziekenhuis had gezegd.
Ben merkte echter dat er meer aan de hand was en vroeg aan zijn andere kleinzoon:”Matt, wat is er tegen Mitch gezegd in het ziekenhuis?”
“Wel opa, Doc Kay zei dat dit het einde betekent van de honkbalcarrière van Mitch. Door de vele blessures aan zijn hand en pols en nu zijn enkel is het te riskant om nog verder te gaan honkballen”, antwoordde Matthew.
Uiteraard was ook Ben diep geschokt door dit nieuws. Hij wist hoe graag Mitch honkbalde en dat dit zeer slecht nieuws voor hem was. Ze liepen naar het ranchhuis en gingen naar binnen.
Mitch ging direct naar zijn kamer om te rusten. Matthew ging met hem mee en hielp hem naar bed.
“Matt, wat moet ik nu zonder honkbal?”, vroeg Mitch toen hij in bed lag.
“We vinden wel wat anders voor jou. Rust nu maar goed uit”, antwoordde Matthew.
Mitch knikte en viel in slaap. Matthew dekte hem toe, verliet de slaapkamer en ging naar de woonkamer.
Ben zag Matthew komen en vroeg:“Hoe is het met hem?”
“Hij slaapt maar ik maak me zorgen over hem. Hij beseft nog niet echt dat hij niet meer mag honkballen. Ik wil niet dat Mitch weer in zo’n inrichting belandt”, antwoordde Matthew.
“Dat wil niemand. Daarom gaan wij een eindje rijden. Ik wil jou wat laten zien”, zei de rancher.
Ze liepen naar buiten en zadelden hun paarden.
Na een poosje rijden werd Matthew nieuwsgierig en hij vroeg dan ook:“Opa, waar gaan we naar toe?”
“Nog even geduld Matt. We zijn er zo”, antwoordde Ben.
Even later kwamen ze aan bij een groot huis aan de rand van het landgoed van de Cartwrights. De paarden werden gestopt en de heren stegen af. Ze keken even naar het huis.
“Mooi huis maar wat wilt u ermee?”, vroeg Matthew.
“Ik wil het aan jullie geven om er een B&B van te maken en het te runnen. Ik denk dat jij ook niet meer zo graag gaat honkballen zonder Mitch erbij. Het huis staat al een hele tijd leeg en ik dacht dat het wel wat voor jullie is. Er komt nog een parkeerterrein bij en eventueel wat faciliteiten”, zei Ben.
Matthew dacht even na en zei toen:“Het lijkt me wel wat. Ik zal het met Mitch bespreken. Het betekent natuurlijk wel dat wij het huis uitgaan.”
“Als ik jullie teveel mis boek ik een kamer bij jullie Bed & Breakfast”, antwoordde Ben.
“Dan verdubbelen we de prijs van uw kamer”, reageerde Matthew lachend.
Ben merkte dat Matthew er wel zin in had. De rancher wist uit ervaring dat Mitch dan ook niet veel overtuigingskracht nodig had.
“Matt, dit blijft tussen ons totdat jij het met je man hebt besproken”, zei Ben ernstig.
Matthew knikte. Ze gingen het huis in en Ben gaf een rondleiding. Met zijn gsm maakte Matthew foto’s om ze later aan zijn echtgenoot te laten zien.
Ondertussen was Mitch wakker geworden doordat zijn tante Betsy bij hem was komen kijken.
“Ik zag je jeep staan en Matt is weg met opa. Dus ik had het vermoeden dat jij thuis moest zijn. Hoe is het?”, vroeg Betsy.
“Gaat wel. De verdoving in mijn enkel begint uit te werken”, antwoordde Mitch verward.
“Probeer nog wat te slapen want het is nog lang geen etenstijd”, zei Betsy.
De reactie van haar neefje was:“Wel voor oom Hoss.”
Ze lachten allebei. Mitch viel weer in slaap en Betsy ging weg.
Terug rijdend naar het grote ranchhuis zei Matthew tegen Ben:“Als Mitch ermee akkoord gaat wordt het ons B&B.”
“Het is jullie van harte gegund”, zei Ben.
Hij maakte zich ernstige zorgen om zijn kleinzoon. Maar dat deed Matthew ook.
Bij thuiskomst ging Matthew direct naar zijn echtgenoot die nu uitgeslapen was.
“Hoi luilak”, zei Matthew.
“Waar ben jij geweest?”, vroeg Mitch op zijn beurt.
“Opa nam me mee naar een huis dat hij aan ons wil geven om er een B&B van te maken en het te runnen. Met mijn gsm heb ik er foto’s van genomen”, antwoordde Matthew.
Hij liet de foto’s van het huis zien en ook Mitch had er wel oren naar.
“We kunnen er ook thema kamers van maken. Van de Yankees, Braves, Red Sox en Efteling bedoel ik”, zei Mitch.
“Er is een grote woonkamer. Als we onze collecties in vitrines zetten en de vitrines in de woonkamer plaatsen. Dan houden we de slaapkamers eenvoudig. Mijn ouders willen wel helpen met behangen”, reageerde Matthew.
“Goed. Ik wil wel eerst het huis zien voordat we verdere plannen maken”, zei Mitch.
“Kleed je dan aan. Dan gaan we erheen”, zei zijn man.
Dat deed Mitch.
Matthew bracht Mitch naar het huis en het stel was om. Mitch maakte een plattegrond en begon het al in te delen.
“Onze slaapkamer en kantoor wordt strikt privé”, zei Mitch.
Hij merkte dat hij erg zakelijk was. Dat zag Matthew ook.
“Er is ook een serre. Waarom maken we daar niet ons kantoor? Er is een aparte deur naar de tuin zonder dat je in de serre komt”, zei Matthew.
Hij liet zien wat hij bedoelde en Mitch was het ermee eens.
“Waarom leggen we geen midgetgolfbaan en een honkbalveld aan voor de gasten?” vroeg Matthew.
“Dat doen we. Zullen we thuis vertellen dat we een B&B gaan beginnen?”, vroeg Mitch.
Matthew knikte. Ze sloten af en gingen naar het grote ranchhuis terug.
In de tijd dat Mitch en Matthew bij het huis waren kregen de andere Cartwrights bezoek van een vrouw met een kind.
“Is Mitch Cartwright hier?”, vroeg de vrouw aan Ben.
“Hij is even weg. Hoezo?”, vroeg de rancher op zijn beurt.
“Ik ben Donna Jackson en was zijn persoonlijke verpleegster in het psychiatrisch instituut in Sacramento. Op zijn 1e dag was Mitch zo erg verdoofd door medicijnen dat ik er per ongeluk misbruik van maakte. Deze jongen was het gevolg. Hij heet Sam en is geboren op 25 oktober 2012”, antwoordde Donna.
“En Mitch weet nog helemaal van niets?”, vroeg Ben.
Donna schudde van nee. Ben merkte meteen dat Sam totaal niet op zijn kleinzoon leek.
Toch vroeg Ben:“Waarom breng je hem nu pas?”
Donna antwoordde:“Ik kan een goede baan in Montreal krijgen. Helaas kan ik Sam niet meenemen. Een van de voorwaarden is dat ik geen kinderen bij me heb. Daarom denk ik dat Sam hier beter af is dan in een tehuis. Mitch is tenslotte zijn vader.”
“Wat mij betreft blijft Sam hier. Maar ik wil wel dat je Mitch alles vertelt. Ik denk wel dat hij wil dat je weggaat”, zei Ben.
“Zodra ik Mitch alles verteld hebt ga ik voorgoed weg”, beloofde Donna.
Mitch kwam opgewonden thuis maar toen hij Donna zag was zijn enthousiasme als sneeuw voor de zon verdwenen.
“Wat doe jij hier?”, vroeg hij direct met de deur in huis vallend.
Donna vertelde alles en ook wie het kind was dat ze bij zich had.
Mitch zag dat Betsy er ook was en vroeg:“Tante Betsy, neemt u Sam even mee naar buiten?”
Dat deed ze en Donna vroeg:“Wat heeft dit te betekenen?”
“Sam kan niet van mij zijn want ik heb in dat instituut nooit medicijnen gehad. En jij werkte alleen maar in de keuken als afwashulp”, antwoordde Mitch.
Donna zag in dat haar plan om snel veel geld te krijgen mislukte en zei:“Goed, ik wist dat je uit een rijke familie komt en daarom probeerde ik snel veel geld te verdienen door te zeggen dat Sam je zoon was. Ik vertrek meteen met mijn kind.”
Nog geen minuut later was ze weg.
“Matt, het spijt me dat je op deze manier kennis moest maken met de keerzijde van onze rijkdom”, zei Ben ernstig.
“Ach, nog even en wij zijn rijker met onze B&B dan u met uw ranch”, merkte zijn aangetrouwde kleinzoon op.
Ben, Hoss en Joe keken elkaar aan.
“Mag ik hieruit opmaken dat jullie het huis gaan gebruiken als een B&B?”, vroeg de rancher.
“Dat mag u inderdaad”, antwoordde Mitch.
“We helpen jullie met verhuizen en de inrichting”, zei Hoss.
Deze hulp accepteerden de jongens natuurlijk meteen.
Het stel liet de tekeningen die Mitch in het huis had gemaakt zien.
“We willen er ook een midgetgolfbaan en een honkbalveld laten aanleggen voor de gasten”, vertelde Matthew.
“Volgens mij hebben jullie veel zin om het project ‘Ponderosa Bed & Breakfast’ te beginnen”, zei Ben.
Mitch en Matthew knikten tegelijk.
“Dan gaan we alles in werking stellen. Het is jullie bedrijf dus dan mogen jullie ook zelf bepalen welk thema de midgetgolfbaan krijgt”, zei de rancher.
Zijn 2 oudste kleinzoons gingen ermee akkoord.
In hun slaapkamer pakte Mitch zijn verzameling tekeningen en gaf ze aan zijn echtgenoot.
“Matt, hier moet vast wel iets tussen zitten als thema voor onze midgetgolfbaan”, zei Mitch.
Matthew pakte een album en zag sporttekeningen. Daarna bekeek hij een album met voedseltekeningen.
“Lieverd, we nemen eten & drinken als thema”, zei Matthew.
Mitch antwoordde droog:“Dat is goed. Maar dan komt oom Hoss natuurlijk elke dag langs. Speciaal voor hem is de laatste hole een worteltaart.”
Ze lachten allebei.
“Heb jij deze tekeningen digitaal?”, vroeg Matthew.
Mitch knikte en liet ze zien op zijn laptop. Matthew printte alle tekeningen van eten & drinken.
Mitch en Matthew brachten elk vrij uur door in hun nieuwe woning. Hierbij kregen ze hulp van hun familieleden.
Ben zei tegen Mitch en Matthew in zijn kantoor:“De opbrengst wordt gestort op een bankrekening van de B&B wat op jullie naam staat. De helft ervan storten jullie elke 1e van de maand op mijn rekening voor de huur.”
“Dat doen we”, beloofden de jongens.
“Mijn ouders willen zelfs helpen in de B&B”, zei Matthew.
“Ik neem aan dat jullie dat aanbod accepteren?”, vroeg de rancher.
“We zouden wel gek zijn als we dat niet deden”, antwoordde Mitch lachend.
Ben keek zijn 2 oudste kleinzoons aan en zei glimlachend:“Ik heb er veel vertrouwen in dat de B&B een succes zal worden. Jullie zijn allebei erg zakelijk ingesteld.”
Dat wist het stel ook.
Adam ontwierp samen met het stel een website om de B&B te promoten.
“Hoe gaat jullie bedrijf heten?”, vroeg Adam.
“Ponderosa Bed & Breakfast”, antwoordde Mitch.
“Erg origineel”, merkte zijn vader op.
Ze lachten.
Laura en Sally hielden zich bezig met het schoonmaken van het huis. Hierbij kregen ze assistentie van Betsy en Paula. Ze waren de vrouwen van respectievelijk Hoss en Joe.
“Dit is echt iets voor de jongens. Ze weten goed dat ze naast het honkbal ook een baan met een vast inkomen moeten hebben”, zei Laura.
“Ze zijn 22 en verstandiger en volwassener dan hun leeftijdgenoten. Maar dat komt ook door hun opvoeding”, antwoordde Sally.
Laura was het ermee eens.
In een mum van tijd werd de parkeerplaats gereed gemaakt en ook het honkbalveld werd aangelegd. De Cartwrights hadden wat meer werk aan de midgetgolfbaan maar ook deze was gereed voor de opening op maandag 1 juli.
Aan de vooravond van hun vertrek uit het grote ranchhuis zorgde Rose voor commotie. Ze was dol op vooral Mitch en bracht veel tijd door met hem. Die avond wilde ze dat haar broer haar naar bed bracht in plaats van haar vader.
“Mitch, kun jij me naar bed brengen?”, vroeg ze om 7 uur.
“Natuurlijk kan en doe ik dat. Maar waarom?”, vroeg Mitch verbaasd.
“Omdat jij morgen weggaat en dan niet meer hierheen komt”, antwoordde het meisje.
Haar oudste broer nam haar in zijn armen en kuste haar.
“Rare. Ik kom echt wel hierheen en jij mag natuurlijk altijd bij ons komen logeren”, zei Mitch.
Rose keek haar ouders vragend aan en Adam zei:“Dat mag en dat geldt ook voor de andere kinderen.”
Nu was Rose gerustgesteld en ging ze na een verhaal van Mitch slapen.
De volgende dag was de grote opening van de nieuwste onderneming van Ben Cartwright. Alles was piekfijn in orde gebracht en er waren via internet al wat boekingen gekomen.
“We zijn hier allen tezamen gekomen om de opening bij te wonen van Ponderosa Bed & Breakfast. Laten we hopen dat het een succes wordt en blijft”, zei Ben bij de opening.
Een luid applaus was zijn deel waarna het bedrijf van Mitch en Matthew geopend was.
Het plan van Ben Cartwright om een B&B te beginnen en het te laten runnen door zijn 2 oudste kleinzoons was een zeer goede zet want de Ponderosa Bed & Breakfast was vrijwel meteen een groot succes.