Sinds enkele weken had de Ponderosa een nieuwe bewoner in de vorm van een witte kat. De tweeling Mitch en Pam Cartwright hadden hem gevonden op weg van school naar huis. Het diertje zat in een zak die Brian Keller bij zich had. Bij een riviertje zat hij met de zak toen de tweeling langs liep met hun hond Cody.
“Sir, wat bent u aan het doen?”, vroeg Mitch direct met de deur in huis vallend.
Brian keek op en zag de kinderen en hond naar zich kijken.
“Eh, niets bijzonders. Loop maar gewoon door”, zei hij zenuwachtig.
Cody snuffelde in de zak en pakte met zijn bek de poes eruit.
Pam pakte het en zei:“Een onschuldige kat.”
“Het is een rotbeest maar als jullie hem willen hebben vind ik het best. Dat spaart mij weer energie uit met het verdrinken van die kat”, zei Brian.
De tweeling keek elkaar veel betekenend aan.
“Dierenbeul”, zei Mitch fel.
Brian wilde hem slaan maar Cody viel hem aan. Hierdoor viel Brian in het water. De kinderen en Cody renden vlug weg voordat de man uit het water kwam.
Toen de tweeling met hun dieren veilig waren vroeg Mitch:“Hoe zullen we hem noemen?”
“Geen idee. Het is wel een mannetje maar hij is geholpen. Net als Sport”, antwoordde zijn zus.
“Wat dacht je van Lucky? Hij heeft het geluk gekregen dat we langskwamen en hem redden van die engerd”, stelde Mitch voor.
Pam knikte. Ze liepen vlug door naar huis.
Op het erf was Adam Cartwright nog even bezig toen hij zijn kinderen en hond zag komen.
“Jullie zijn wat later dan normaal. Wat is er gebeurd?”, vroeg hij ongerust.
“Bij dat riviertje wou een gemene man Lucky verdrinken. Maar Cody duwde hem het water in nadat hij de kat had gered uit een zak met stenen”, zei Pam.
“Wie is Lucky?”, vroeg haar vader verbaasd.
Pam liet de witte kat zien.
“We hebben hem gekregen van die dierenbeul omdat hij hem wilde verdrinken. Daarom hebben we hem Lucky genoemd. Mogen we hem houden?”, vroeg Mitch smekend.
Adam pakte de kat over en aaide hem. Lucky begon meteen te spinnen.
“Van mij wel maar opa moet het ook goed vinden. Geef hem eerst maar wat te eten en te drinken”, zei Adam terwijl hij de kat weer aan zijn dochter gaf.
De tweeling liep door naar de keuken waar de Chinese kok Hop Sing al bezig was met het avondeten.
“Hop Sing, heb je alsjeblieft wat te eten en te drinken voor deze lieve kat?”, vroeg Mitch.
De kok draaide zich om en zag het witte bolletje wol en was meteen vertederd.
“Hop Sing kat wat vlees en water geven”, zei hij direct.
Terwijl dat gebeurde vroeg Pam listig:“Hop Sing, we mogen hem houden van papa. Kun jij ons helpen door tegen opa te zeggen dat Lucky hier welkom is?”
“Hop Sing helpt tweeling als zij Hop Sing helpen met het avondeten voor een week”, zei de kok.
De tweeling keek elkaar aan en ze dachten hetzelfde.
“Akkoord”, zeiden ze tegelijk.
Lucky at zijn buikje vol en werd toen door Mitch naar de woonkamer gebracht waar op dat moment nog niemand was. Cody ging op zijn plaats liggen slapen en de tweeling ging hun huiswerk maken. Lucky ging de woonkamer inspecteren en vond vooral de stoel van Ben Cartwright interessant. Hij draaide zich eerst een rondje en ging er toen prinsheerlijk in liggen. Even later was ook Lucky in dromenland aangekomen.
Tegen etenstijd waren alle Cartwrights thuisgekomen.
Mitch keek naar de kat en zei droog:“Goh opa, ik wist niet dat u in een kat was veranderd.”
Adam en zijn jongere broers Hoss en Little Joe lagen op de grond van het lachen maar Ben kon er niet echt om lachen.
“Hoe bedoel je?”, vroeg de rancher verbaasd.
“Wel, normaal zit u altijd in de rode stoel maar nu ligt Lucky er”, legde zijn kleinzoon uit.
Ben liep naar zijn stoel en keek naar de kat. Lucky werd wakker en geeuwde uitgebreid.
“Wat hebben we hier? Wie ben jij en hoe kom je hier?”, vroeg hij terwijl hij de kat oppakte en aaide.
Opnieuw vertelde de tweeling het verhaal.
“Laat hem maar blijven”, zei de rancher.
Ook Hoss en Little Joe maakten kennis met hun nieuwe huisdier.
Nu het tegen de kerstdagen liep was natuurlijk alles wat glinsterde interessant voor Lucky en Cody ook. De volwassen Cartwrights moesten grote moeite doen om ze van de boom weg te houden. Natuurlijk was dit erg leuk om te zien voor de tweeling. Vooral omdat de dieren sneller waren dan hun jagers.
Op een nacht hoorde Hoss een vreemd geluid komen uit de woonkamer. Omdat zijn maag toch leeg was en dus gevuld moest worden ging hij er uit. Wat hij zag bij zijn aankomst in de woonkamer was met geen pen te beschrijven. Lucky was in de boom geklommen en had daarbij alle kerstballen kapot gegooid.
Hoss plukte de kat uit de boom en zei:“Verdorie nog aan toe. Jij bent gewoon een stoute poes. Voor straf geen worst.”
“Miauw”, zei Lucky.
Hij begon Hoss kopjes te geven waardoor Hoss hem toch meenam naar de keuken om de kat eten te geven. Cody volgde hen meteen. De anderen kwamen ook op het lawaai af en zagen wat er gebeurd was.
“Adam, ik wil morgen jouw tweeling in mijn kantoor spreken”, zei Ben.
Adam knikte. Hop Sing ruimde alles weer op terwijl hij in het Chinees mopperde.
De volgende morgen moesten Mitch en Pam bij Ben op appèl komen in zijn kantoor. De rancher keek zijn kleinkinderen streng aan.
“Jullie hebben Lucky meegenomen naar huis en jullie zorgen er zelf voor. Is dat zo?”, vroeg Ben semi-streng.
De tweeling knikte.
“Maar oom Hoss zou hem ook mee naar huis genomen hebben”, zei Mitch voorzichtig.
“Dat is zo maar nu deden jullie het. Jullie kat maakte alle kerstballen kapot. Ik geef jullie elk tien dollar om in Virginia City nieuwe kerstballen te kopen. We gaan met de wagen naar de stad”, zei Ben.
“Is dat alles?”, vroeg Pam verbaasd.
“Is dat alles?”, vroeg Ben ook verbaasd.
“Als dat alles is, dan is dat alles”, zei Mitch droog.
Ben wilde wat zeggen maar kon niets verzinnen.
“We gaan weg”, zei de rancher.
Adam had de wagen al klaar gemaakt voor vertrek. De tweeling klom op de wagen en Ben op de bok. Ze reden vlug naar de stad waar de tweeling alle kerstballen opkocht.
“Opa, we hebben alle kerstballen”, zei Mitch.
“Hebben Hoss en Joe de ballen uit de kerstboom gegooid?”, vroeg deputy Clem Foster.
“Nee, de kat van dit tweetal heeft het op zijn geweten”, antwoordde Ben zuchtend.
“Dep, moet u nog kerstballen hebben? Vijftig cent per stuk”, zei Pam.
“Bedankt maar ik moet je nee verkopen. Die ballen kosten bij de General Store de helft van wat jullie vragen”, zei Clem.
“Wij moeten er ook aan verdienen”, reageerde Mitch.
“Ben, neem je kleinkinderen mee voordat ik ze arresteer voor oplichterij”, zei de deputy.
“Hoeveel bied je voor die nee?”, vroeg Pam voordat ze op de wagen klom.
“Een maand water en brood”, zei Clem.
Ben hielp zijn kleinkinderen op de wagen en klom er ook op. Hierna reden ze terug naar de ranch.
Om ervoor te zorgen dat Lucky niet opnieuw de kerstballen kapot maakte hield Pam de kat ’s nachts in haar kamer terwijl Mitch Cody in zijn kamer liet slapen.