IJS
Het was een zeer warme dag. Ponderosa Ranch eigenaar Ben Cartwright was in Virginia City met zijn kleinzoon Mitch van drie. Omdat het enorm heet was zaten de saloons vol.
Ben was op bezoek bij sheriff Roy Coffee.
“Het is veel te warm om een misdaad te plegen”, zei Ben.
“Laat het zo blijven. Clem en ik zijn al blij genoeg dat het zo rustig is in de stad”, reageerde Roy.
Toen kwam deputy Clem Foster binnen.
Hij zei:“Roy, Ben. Er is een ijsverkoper gekomen.”
Mitch hoorde dat en spitste zijn oren.
“Opa, mag ik een ijsje?”, vroeg hij meteen.
“Eentje dan. Ga je mee?”, vroeg Ben op zijn beurt.
Mitch knikte en ging met zijn opa mee.
Buiten stond John Lewis met zijn ijswagen op klanten te wachten.
“IJs te koop, ijs te koop. De heerlijkste ijsjes van de wereld. Alleen bij mij verkrijgbaar”, riep hij maar zelfs geen hond reageerde.
John besloot zijn ijs nog ‘lekkerder’ te maken door er een sterk slaapmiddel bij te doen. Niet veel later zag hij de Cartwrights komen.
“Jij wil vast wel een groot ijsje hebben?”, vroeg hij aan Mitch.
De jongen knikte. John creëerde een groot ijsje en deed er een flinke schep rattenkruid bij.
“Dat is dan vijftig cent”, zei de ijsverkoper.
Mitch kreeg de traktatie en Ben betaalde.
Nog voordat ze bij de sheriff’s office waren had Mitch het al op en was de ijsverkoper zomaar verdwenen.
“Was het lekker?”, vroeg Ben.
“Ja, maar het had wel een rare smaak”, antwoordde Mitch.
“Hoe bedoel je?”, vroeg de rancher verbaasd en ongerust.
Hij kreeg echter geen antwoord omdat zijn kleinzoon in elkaar zakte. Ben ving hem op. Roy en Clem kwamen naar buiten en zagen de bewusteloze Mitch.
“Ben, wat is er gebeurd met Mitch?”, vroeg Roy.
“Ik kocht een ijsje voor hem bij die ijsverkoper. Mitch at het gewoon op maar zei wel dat het ijs een rare smaak had. Toen zakte hij in elkaar”, antwoordde Ben.
“Breng hem maar naar de dokter. Clem en ik gaan achter die ijsverkoper aan”, zei Roy.
Zo gezegd, zo gedaan.
Dokter Paul Martin zag Ben al komen en wachtte op hem bij de deur. Ben vertelde opnieuw wat er gebeurd was terwijl hij Mitch op bed legde. Paul onderzocht hem en wist genoeg.
“Ik vermoed dat je kleinzoon rattenkruid naar binnen heeft gekregen. Ik zal een drankje maken van water met mosterd. Daar gaat hij van braken”, zei hij.
Mitch werd langzaam wakker maar keek verward om zich heen. Ben zat bij hem.
“Mitch, ik wil dat je dit helemaal opdrinkt”, zei Paul toen hij bij de Cartwrights was.
Mitch pakte het glas en dronk het op.
“Wat vies”, zei hij daarna.
Even later braakte hij zó erg dat het rattenkruid er uit kwam.
“Laat Mitch maar hier bijkomen. Dan kan jij die ijsverkoper onder handen nemen”, zei Paul.
Ben ging meteen naar de sheriff.
Bij de school stond John klanten te lokken maar hij had geen succes. Hierdoor begon hij zich groen en geel te ergeren aan Virginia City. John merkte niet eens dat Roy en Clem achter hem stonden.
“Sir, zou u met ons mee willen komen?”, vroeg Roy.
“En zo niet ook”, zei Clem.
Hij pakte John bij de arm en deed hem de handboeien om. De ijskar werd ook meegenomen.
In de cel zei John vrijwillig:“Ik wilde expres de kleine Cartwright vergiftigen. Door hem heeft mijn lieftallige dochter Helen geen kans meer op een huwelijksaanzoek van Adam Cartwright en hem zijn eerstgeborene te schenken.”
De sheriff en de deputy keken elkaar verbaasd aan.“Wacht maar totdat Ben dit hoort”, zei Clem.
“Riep iemand mij?”, vroeg de rancher.
“We zijn hier”, riep Roy.
Ben kwam naar de cellen en hoorde waarom John Mitch wilde ombrengen.
“Wat een klinkklare onzin! Ook al zou hij mijn kleinzoon vermoorden en zijn dochter Adam een kind geven, dan was Mitch nog de eerstgeborene van Adam. Roy, Clem, ik weet wel een zeer toepasselijke straf voor hem”, zei de rancher.
“En dat is?”, vroeg Clem.
“We laten hem zijn eigen ijs opeten”, antwoordde Ben.
“Nee, ik ga nog liever levenslang de cel in dan mijn ijs op te eten. Ik ben er allergisch voor”, protesteerde John.
Zijn protest hielp niet want hij moest zijn ijs opeten. Niet veel later kwam Magere Hein de ijsverkoper halen om op de eeuwige jachtvelden ijs te verkopen.
“Ik ga mijn kleinzoon ophalen en daarna terug naar de ranch. Het was een erg interessante middag”, zei Ben na een kop koffie.
Hij stond op en ging naar buiten om de wagen te pakken. Hierna reed hij naar de praktijk van Paul Martin waar Mitch alweer opgeknapt was.
“Ga je mee knul?”, vroeg Ben.
Mitch knikte.
“Hij is er weer helemaal bovenop”, zei Paul.
Hij zette de jongen naast zijn opa.
“Vanaf nu krijg jij alleen maar ijs van Hop Sing. Nu gaan we snel naar huis want ik weet zeker dat hij iets heerlijks aan het bereiden is”, zei Ben.
Ze gingen naar huis en Mitch had geleerd nooit meer iets van vreemden aan te nemen.