Ben Cartwright was met zijn kleinzoon Mitch (3) bij een groot tuincentrum. Het was in kerstsfeer en dat vond vooral de jongste Cartwright geweldig. Misschien kwam dat omdat Mitch een echt kerstkindje was of omdat bij hem thuis kerst altijd uitgebreid gevierd werd.
Bij de kaarsenafdeling zag Mitch voor hem vreemde kaarsen.
“Opa, wat zijn dat voor vreemde kaarsen?”, vroeg de jongen.
Ben keek en antwoordde:“Wel jongen, dat zijn druipkaarsen. Als ze branden druipt het kaarsvet van de kaarsen af. Daarom heten ze druipkaarsen.”
Mitch moest het even tot zich laten door dringen en zei toen:“Het lijkt me wel leuk om die kaarsen bij mijn verjaardagsdiner te branden in plaats van gewone kaarsen.”
De eigenaar van de Ponderosa ranch ging ermee akkoord want hij zei:“Mitch, dat is een goed en leuk idee van jou. We nemen een paar dozen mee.”
Ze pakten een paar dozen en legden die in het winkelwagentje. Ook werden een paar kandelaars voor de druipkaarsen meegenomen.
Ondertussen op de ranch zei Hoss Cartwright tegen zijn oudste broer Adam (de vader van Mitch):“Ik durf te wedden dat pa en Mitchy alles van de kerstafdeling meenemen en wij 100 kerstbomen moeten op- en aftuigen. Je weet hoe dol die zoon van jou is op kerst.”
Hoss noemde zijn neefje Mitch altijd Mitchy.
“Ik weet inderdaad hoe dol Mitch is op kerst. Als het aan hem lag bleef de kerstversiering en de boom het hele jaar aanwezig”, antwoordde Adam glimlachend.
Hoss knikte. Half november begon Mitch al met het versieren van de bovenverdieping van het ranchhuis.
Na een paar uur in het tuincentrum te zijn geweest kwamen Ben en Mitch weer thuis.
“Mitch, we vertellen je vader en ooms niets over de druipkaarsen. Ze zien het wel met je verjaardagsdiner”, zei Ben voordat ze uitstapten.
“Druipkaarsen? Welke druipkaarsen? Ik weet niet wat u bedoelt, opa”, antwoordde zijn kleinzoon.
De rancher antwoordde glimlachend:“Dat bedoel ik.”
Opa en kleinzoon brachten alle aankopen binnen en zetten het op een voor de zoons van Ben geheime plek. Daarna gingen ze heel onschuldig naar de woonkamer waar de 3 zoons van Ben (Adam, Hoss en Joe) waren.
“Pa, jullie zijn lang weggeweest. Nog iets leuks gevonden in het tuincentrum?”, vroeg Adam.
Nog voordat Ben iets kon zeggen antwoordde Mitch vlug:“Jawel, maar we konden het niet betalen.”
Iedereen lachte omdat de Cartwrights de rijkste familie van de omgeving was.
“We hebben wel wat gekocht maar dat mogen jullie nog niet zien”, legde Ben uit.
Natuurlijk werden de broers nu erg nieuwsgierig maar ze kregen niets meer te horen over de aankopen in het tuincentrum.
Eindelijk was het 1e Kerstdag. De Cartwrights vierden niet alleen kerst maar ook de 4e verjaardag van de jongste telg. ’s Middags werden er bordspelletjes gespeeld.
Om 17.30 uur zei Ben tegen zijn zoons:“Laten jullie Cody even uit.”
Cody was de herdershond van de Cartwrights. De broers gingen met hem naar buiten zodat Ben en Mitch de gewone kaarsen konden verwisselen voor de druipkaarsen. De trouwe Chinese kok Hop Sing had de tafel al feestelijk gedekt en de hele middag stapels pannenkoeken gebakken. Dat was op verzoek van de jarige.
Toen de broers en Cody weer terug waren gingen de Cartwrights aan tafel. Ben had de kaarsen al aangestoken. De broers zagen de druipkaarsen branden en keken elkaar vragend aan.
“Pa, waar zijn de gewone kaarsen?”, vroeg Joe verbaasd.
“Hoe bedoel je?”, vroeg zijn vader op zijn beurt.
“We hebben nooit van die druipkaarsen gehad”, zei Hoss.
“Deze keer wel. Mitch en ik kochten ze in het tuincentrum. Je neefje stelde voor om druipkaarsen te laten branden bij zijn verjaardagsmaal. Daarom mochten jullie nog niets weten over onze aankopen”, legde Ben uit.
Nu begrepen zijn zoons het en vonden ze het een erg leuk idee.
Adam zei:“Mitch, vanaf nu gebruiken we voor jouw verjaardagsdiner druipkaarsen.”
Adam hield woord want sinds die dag (25/12/1996) stonden er tijdens het kerstdiner op de Ponderosa ranch druipkaarsen te branden in plaats van gewone kaarsen.