Op 27 november 1998 zat de vijfjarige Mitch Cartwright in alle speelgoedboeken te kijken wat hij voor zijn kerst en verjaardag wilde krijgen. Hij zat bij de brandende open haard met de herdershond Cody.
“Cody, papa heeft gezegd dat ik tot 50 dollar voor de kerst mag gaan en voor mijn verjaardag ook”, zei de jongen tegen de hond.
“Woef”, zei Cody.
Mitch en Cody zagen allerlei leuke dingen maar opeens trok 1 ding de aandacht van de jonge Cartwright.
“Cody, ik wil dit voor mijn kerst hebben”, zei Mitch wijzend op een zwart met gele skateboard.
Ze stonden op en liepen naar de vader van Mitch, Adam Cartwright. Hij was buiten aan het werk bij de smederij.
“Mitch, hou Cody er iets vandaan want het is hier gevaarlijk voor hem”, zei Adam toen hij het tweetal zag komen.
“Cody, ga naar de veranda en wacht daar op mij”, zei Mitch.
De hond ging terug naar de veranda.
“Papa, ik wil deze voor mijn kerst hebben”, zei Mitch vastbesloten.
Hij liet het skateboard zien zodat Adam wel moest stoppen met werken. De oudste Cartwright jongen bekeek het skateboard in het speelgoedboek en keek toen naar zijn zoon.
“Ik beloof niets maar wat wil je voor je verjaardag hebben?”, vroeg hij ernstig.
“Dat weet ik nog niet. Ik heb hier bijna alles wat ik wil. Behalve mama”, zei Mitch.
“Dat begrijp ik knul. Maar ik had ook liever dat ze er nog was. Moeten we je dan maar wat van honkbal geven voor je verjaardag?”, vroeg Adam.
“Ja, dat is goed. Weet je wat? Geef maar honkbalkaarten en zo’n bewaarmap ervoor”, zei Mitch.
“Komt in orde. Ga maar weg want Cody wacht op je en dan kan ik ook verder met mijn werk”, antwoordde Adam.
Mitch pakte het speelgoedboek en bracht het binnen waarna hij met de hond ging spelen op het erf.
Toen de jongste Cartwright die avond sliep maakte Adam de wensen van zijn zoon bekend aan zijn vader Ponderosa eigenaar Ben, en zijn jongere broers Hoss en Joe.
“Dus jij koopt dat skateboard?”, vroeg Ben.
“Ja, en ik zorg ook voor die honkbalkaartjes en bewaarmap”, antwoordde Adam.
“Dan zorg ik voor de bescherming”, zei Hoss.
“Wel, omdat die kleine jongen volgend jaar naar school moet krijgt hij van mij voor zijn kerst en verjaardag een nieuwe fiets. Hij mag zelf het soort uitkiezen”, zei de rancher.
“Dan kiest hij natuurlijk de allerduurste”, zei Hoss lachend.
Adam en Joe lachten ook.
“Daar ben ik ook bang voor maar hij is mijn enige kleinkind dus ik heb het recht om hem te verwennen”, antwoordde Ben.
“Dan krijgt hij van mij wel een goed regenpak en een fietshelm”, zei Joe.
“En wat krijgen wij van hem?”, vroeg Ben.
“Dat zal vast wel iets origineels zijn, Mitch kennende”, zei Adam.
Hij stond op en ging achter de computer om de honkbalkaarten te bestellen. Op een gegeven moment stuitte hij op een site die een compleet jaar van honkbalkaarten van MLB clubs verkocht.
“Heren, ik heb hier het perfecte cadeau voor onze aankomende honkballer”, riep hij naar de anderen.
Ben, Hoss en Joe kwamen en zagen wat Adam had gevonden.
“Waarom bestellen we niet die van de Braves en de Yankees?”, vroeg Adam.
“Goed idee. We pakken ze dan wel apart in. Ik bedoel die van de Braves en Yankees in aparte cadeauverpakking”, zei Ben.
Adam knikte en bestelde de kaarten die hij moest hebben voor Mitch. In een mum van tijd was het geregeld.
Enkele dagen later.
Op de morgen van 4 december vroeg Mitch tijdens het ontbijt:“Opa, wanneer komt de kerstboom?”
“Wel Mitch, wat zou je ervan zeggen als je vader en je ooms die vanmorgen gaan halen en dan gaan we hem vanmiddag samen optuigen?”, was de wedervraag van Ben.
“Goed”, zei de jongen en ging verder met zijn kom havermout.
De broers hadden dit ook gehoord en aten vlug door.
Na het ontbijt gingen de jongens de kerstboom halen en Mitch probeerde de Chinese kok Hop Sing zo goed mogelijk te helpen met de afwas. Uiteraard ging dat gepaard met veel gespetter en gelach. In tegenstelling tot zijn grote oom mocht Mitch wel in de keuken komen van Hop Sing wat de jongen dan ook veel en graag deed. Hij hielp de kok dan met het avondeten.
Tegen twaalven kwamen de broers terug met de kerstboom. Ben en Mitch hadden met de hulp van voorman Candy Canaday de dozen met kerstspul en versieringen al naar beneden gehaald. Cody werd ook bij het kerstboom versieren betrokken. Na een middag hard werken en plezier stond eindelijk de kerstboom te stralen in de woonkamer van de Ponderosa. Ook de rest van het huis was in kerstsfeer gebracht.
Ben nam zijn kleinzoon apart en zei:“Mitch, nu de kerstboom er staat moeten jij en Cody wel voorzichtig zijn.”
De jongen reageerde met:“Maar dat geldt natuurlijk ook voor papa, oom Hoss, oom Joe en Candy.”
“Dat geldt ook voor dat viertal”, zei de rancher.
Mitch knikte begrijpend.
Een week voor kerst moest Adam weg voor zaken en zoals gewoonlijk nam hij zijn zoon mee. De zaken verliepen goed totdat Adam de op het eerste gezicht charmante Julia Wilson ontmoette. Hij had autopech en Julia reed toevallig langs.
Ze stopte en vroeg:“Heb je hulp nodig?”
“Als je verstand hebt van auto’s wel”, antwoordde Adam.
“Verstand niet maar ik kan wel bellen naar een garage”, zei Julia.
“Geef maar het nummer. Ik kan zelf ook wel bellen”, zei Adam.
“Hier is het nummer. Ik ben Julia Wilson”, zei Julia terwijl ze Adam een papiertje met een telefoonnummer gaf.
“Adam Cartwright. Dat is mijn zoon Mitch”, zei Adam wijzend op een kleine jongen op de achterbank.
Julia was meteen weg van Adam maar liet Mitch volkomen links liggen. Adam belde het nummer en algauw waren zijn autoproblemen voorbij.
“Mag ik je uitnodigen voor een gezellig etentje bij mij thuis?”, vroeg Julia.
Adam vroeg:“Goed. Hoe laat worden we verwacht?”
“Rij maar achter mij aan”, zei ze geheimzinnig.
Dat gebeurde en zo kwamen de Cartwrights bij het huis van Julia Wilson.
“Blijven we hier?”, vroeg Mitch.
“Vanavond wel. Ik wil wel dat jij je netjes gedraagt”, was Adams antwoord.
Hij pakte zijn zoon uit de Mercedes en samen liepen ze naar binnen waar Julia al was. Ze kwam met een klein meisje naar de gasten toe.
“Heren, dit is mijn dochter Emily. Emily, dit zijn Mr Cartwright en zijn zoon Mick”, zei Julia.
“Ik heet Mitch en geen Mick”, verbeterde Mitch haar.
Nu had de jonge Cartwright het helemaal gedaan bij Julia. Emily gaf Adam keurig een hand en ging daarna verder spelen. Adam en Mitch gingen op de bank zitten.
Tijdens het eten liet Mitch zien dat hij goede tafelmanieren had geleerd. Iets wat Julia haar kind nooit had geleerd. Adam zag dat maar zei er niets van.
“Blijven jullie hier slapen?”, vroeg Julia opeens.
“Dat is goed”, zei Adam.
Na de afwas werden de kinderen naar bed gebracht zodat Adam en Julia de avond helemaal voor zichzelf hadden.
“Vertel eens wat over jezelf”, zei Julia.
Adam zei:“Ik ben weduwnaar en woon met Mitch op een grote ranch. Mijn vader is de baas daar en werkt er ook samen met mijn 2 jongere broers. Als ik weg moet voor zaken neem ik Mitch meestal mee.”
“Ik zorg al 5 jaar alleen voor Emily. Haar vader verliet ons toen het lieve kind nog niet geboren was. Ze mist echt een vaderfiguur”, zei Julia die al smoorverliefd geworden was op Adam.
“Mitch verloor zijn moeder toen hij 11 maanden oud was. Hij vraagt wel vaak naar haar”, bekende Adam.
“Laat hem maar hier morgen zodat jij al je tijd en aandacht aan je zaken kan besteden”, stelde Julia voor.
“Ik accepteer je aanbod. Maar overmorgen gaan we terug naar huis om kerst op de ranch te vieren. Mitch is dan tevens jarig”, antwoordde Adam.
Dit beviel Julia totaal niet maar ze liet niets merken.
Laat die middag kwam Adam thuis van zijn zaken die eindelijk afgehandeld waren. Al bij binnenkomst voelde hij dat er iets ernstigs gebeurd was.
“Jij hebt WAT gedaan?”, vroeg Adam verbaasd en geschokt tegelijkertijd.
“Mitch de deur uitgeschopt! Hij pestte Emily steeds. Ik was zijn gedrag zo zat dat ik hem beetpakte en hem de deur uitgooide. Zijn jas gooide ik hem achterna. Nu kunnen we gezellig samen met Emily kerst vieren”, antwoordde Julia.
Adam keek haar woest aan en zei:“Het is dat je een vrouw bent want anders had ik je neergeslagen. Ik ben weg!”
Hij ging naar boven om zijn koffer en die van zijn zoon te pakken. Hierna vertrok hij om zijn zoon te zoeken.
Adam vond zijn zoon in een steeg, rillend van de kou. Hij knielde neer en keek de 5 jarige aan.
“Mitch, we gaan naar huis. En met huis bedoel ik de Ponderosa”, zei Adam.
“Maar zij zei dat ik niet meer thuis mocht komen”, zei Mitch langzaam.
Zijn vader antwoordde:“Dat weet ik maar ik heb haar verlaten en onze koffers zijn in onze auto. Ik zocht je al uren.”
Adam deed de jas van zijn zoon dicht en pakte hem op.
“Ik heb het zo koud en heb honger”, zei Mitch zachtjes.
“Ik zie al een restaurant. Daar krijg je wat warms te eten en te drinken”, zei Adam.
In het restaurant bestelde Adam 2 warme chocolademelk en 2 warme appeltaart. Mitch at zijn stuk op en keek toen begerig naar het stuk appeltaart van Adam.
“Eet maar op”, zei hij glimlachend.
Adam schoof het schoteltje naar zijn zoon die het restant opat. Ze dronken de warme chocolademelk op en gingen weg.
In zijn auto zei Adam:“Ik zet je naast me maar de stoel zo dat je wat kunt slapen.”
Al snel was Adam aan het rijden en Mitch aan het slapen.
Julia was zo gekwetst dat ze haar koffer pakte en ook die van haar dochter.
“Lieverd, we gaan kerst vieren bij Adam op zijn ranch”, zei ze toen ze met de koffers naar beneden kwam.
Ze stapten in en reden richting Virginia City.
Bij thuiskomst zag Adam als 1e zijn vader. De rancher vermoedde direct problemen. Adam parkeerde zijn auto en stapte uit.
“Welkom thuis Adam. Wat is er met Mitch?”, vroeg Ben ongerust.
In het kort vertelde Adam wat er gebeurd was. Ben opende het portier en maakte zijn kleinzoon wakker.
“Opa!”, zei Mitch slaperig.
“Ik ga jou in bad doen en daarna ga jij slapen”, zei Ben.
Hij pakte de jongen op en droeg hem naar binnen.
Tijdens het bad vertelde Mitch Ben zijn versie van wat er gebeurd was. De jongen hoestte erg.
Ben zei:“Je gaat toch niet ziek worden, zo vlak voor kerst? Wij hebben heel wat mooie cadeaus voor jouw verjaardag en kerst.”
“Ik moest heel lang in de kou doorbrengen van miss Wilson. Ze is echt verliefd op papa”, antwoordde Mitch.
“Van wat ik van jullie heb gehoord is je vader dat niet”, zei Ben.
Hij pakte zijn kleinzoon uit het bad en begon hem af te drogen. Hierna werd de kleine Cartwright naar bed gebracht. Mitch viel meteen in slaap. Ben bleef een poosje bij hem zitten waarna Cody de wacht overnam.
Heel toevallig was Joe in de stad toen Julia langs hem reed.
“Kunt u mij vertellen hoe ik op de Ponderosa moet komen?”, vroeg ze poeslief.
“Dat kan ik wel doen maar ik kan u er ook heenbrengen. Ik woon er namelijk”, antwoordde Joe.
Julia wist niet wat ze hoorde.
“Rij maar voor ons uit”, zei ze glimlachend.
Even later reed Joe gevolgd door Julia naar de ranch. Ze zagen elkaar wel zitten maar Joe wist niet dat Julia heimelijk verliefd was op Adam.
Adam had intussen Hoss op de hoogte gesteld over het feit dat ze wel eens bezoek zouden kunnen krijgen van Julia Wilson en haar dochter Emily. Vooral dat wat Julia met Mitch had uitgehaald zette kwaad bloed bij Hoss. De broers hadden met elkaar afgesproken niets te laten merken. Opeens zagen ze Joe komen gevolgd door iemand anders.
“Het is toch niet waar?”, vroeg Adam verontwaardigd.
“Hoe bedoel je?”, vroeg Hoss verbaasd maar ook ongerust over het antwoord.
Maar Adam had geen zin om uitleg te geven en ging naar binnen.
Ben kwam toen net naar beneden en vroeg:“Adam, wat is er?”
“Die griet is hier op de ranch dankzij Little Joe! Ik wil niet dat ze in de buurt van mijn zoon is of komt”, gromde Adam.
“Je bedoelt Julia Wilson?”, vroeg Ben voor de zekerheid.
Zijn zoon knikte en zei:“Ze gooide Mitch de kou in. Haar kind kent helemaal geen manieren. Als zij blijven verpesten ze onze kerst en de verjaardag van uw kleinzoon.”
“Goed. Je hebt me overtuigd. Stuur ze maar weg met mijn toestemming. Mitch ligt ziek in bed en hoest nogal”, zei Ben uiteindelijk.
Adam ging naar buiten waar Julia en Emily kennismaakten met Hoss en Joe.
“Kijk Emily, daar is je aanstaande vader”, zei Julia toen ze Adam zag.
Emily rende naar Adam die haar opving en terug in de auto van haar moeder zette.
Julia zag dat en snauwde:“Blijf van je stiefdochter af!”
Adam duwde haar de auto in en zei woest:“Jij vertrekt nu en komt nooit meer terug!”
Julia zei kwaad:“Adam Cartwright, jij verdient het niet om de vader van mijn lieve dochter te zijn!”
Ze stapte in maar Joe kwam tussenbeiden.
“Adam, ik heb haar mee naar huis genomen dus ze blijft hier!”, zei Joe fel.
“Zij vertrekt want jouw neefje ligt door haar ziek in bed. Julia gooide hem de kou in”, reageerde Adam.
Nu keek Joe zijn broer wat rustiger aan.
Toen keek hij Julia aan en zei de jongste Cartwright broer:“Vertrek dan nu maar meteen!”
Hoss kwam er ook bij staan en Julia wist niet hoe snel ze weg moest rijden.
“Opgeruimd staat netjes”, zei Hoss tevreden.
Ze gingen naar binnen om hun vader alles te vertellen.
“Wel, van wat ik van Adam en Mitch heb gehoord moeten we blij zijn dat ze weg is. Over 4 dagen is het kerst en dan is het te hopen dat onze kleine honkballer beter is”, zei Ben toen hij alles had gehoord.
“Is dat uw kerstwens?”, vroeg Hoss voorzichtig.
De rancher knikte.
“De onze ook”, zei Adam namens zijn broers.
De kerstwens van de volwassen Cartwrights kwam uit want toen Adam op 25 december de slaapkamer binnenkwam was Mitch ondanks het vroege uur al klaarwakker.
“Van harte gefeliciteerd met je 6e verjaardag, knul”, zei de oudste Cartwright jongen.
“Bedankt papa”, zei Mitch met blije ogen.
De jarige stond op en werd door zijn vader in bad gedaan. Adam merkte dat zijn zoon niets overgehouden had van de streek die Julia Wilson hem had geleverd.
In de eetkamer had Hop Sing een uitgebreid kerstontbijt bereid. De tafel was keurig netjes gedekt en bij de plek van Mitch was het extra versierd. Natuurlijk ontbraken ook het eten en drinken niet. Uit de keuken kwam de geur van versgebakken croissants met knakworst die door het hele huis te ruiken was. Toen Hoss en Joe naar beneden kwamen wilden ze meteen aanvallen maar de kok hield hen tegen.
“Croissantjes zijn voor kleine Mitch. Niet voor grote Mr Hoss en Little Joe”, zei Hop Sing.
Teleurgesteld gingen de broers in de woonkamer wachten op de anderen. Even later kwamen Adam en Mitch naar beneden. Het viel iedereen op dat Ben afwezig was.
“Waar is opa?”, vroeg Mitch verbaasd om zich heen kijkend.
“Dat weten we niet. Misschien weet Hop Sing het wel. Maar eerst: van harte gefeliciteerd met je 5e verjaardag”, zei Hoss.
“Bedankt oom Hoss. Ik weet niet of je het weet maar ik ben al 6. Of leef jij nog in het vorige jaar?”, vroeg zijn neefje.
“Mitch, ook van harte en nog heel veel plezier en vreugde in je 7e levensjaar”, zei Joe.
Mitch keek zijn vader aan en die knikte glimlachend.
“Jullie woonden toch ook al hier toen ik geboren werd op 25 december 1992?”, vroeg Mitch.
Zijn ooms knikten.
“Dan weten jullie ook wel hoe oud ik nu ben. Of zijn jullie zo oud dat je het niet meer weet?”, was de 2e vraag van de jongen.
Nu wisten Hoss en Joe weer precies waar ze hoorden op de Ponderosa ranch. Toen ging de voordeur open en Ben kwam binnen.
Hij vroeg plagend:“Is er hier een jarige jongen aanwezig?”
“Dat ben ik”, zei Mitch meteen, nog voordat zijn ooms iets konden zeggen.
“Kom dan maar even mee met mij. Er staat een groot cadeau in de garage en ik denk dat het voor jou bestemd is”, antwoordde de rancher.
Mitch wilde al naar de garage gaan maar Ben en Adam hielden hem tegen.
“Eerst je jas aan en dicht. Anders ben je straks weer ziek”, zei Adam.
Hij hielp Mitch ermee en daarna gingen opa en kleinzoon naar de garage.
“Dit cadeau werd gisteravond hier afgeleverd. Het is voor ons volwassenen te klein maar voor jou denk ik precies goed. Pak het maar uit”, zei Ben.
Mitch scheurde meteen het pakpapier er van af en zag dat hij een gloednieuwe chopper fiets had gekregen.
“Bedankt opa”, zei hij opgewonden.
“Graag gedaan jongen. Dit is mijn cadeau voor je kerst en verjaardag. Heel erg gefeliciteerd met je verjaardag en ik hoop dat ik er nog heel lang getuige van mag zijn”, zei Ben.
Mitch corrigeerde hem direct door te zeggen:“U mag niet maar moet.”
Samen liepen ze terug naar het ranchhuis waar ze eindelijk aan het kerstontbijt konden beginnen samen met de anderen.
Op tafel stonden bij het bord van Mitch 2 ingepakte cadeautjes.
“Zijn die ook voor mij?”, vroeg de jarige.
“Die ene is van mij en die andere is van oom Hoss. Je gaat natuurlijk wel meer drinken uit mijn cadeautje”, zei Joe.
“En waarom zou hij dat doen? Mijn cadeau is veel mooier”, reageerde Hoss.
Mitch pakte ze allebei uit en zag tot zijn grote verrassing en blijheid dat hij een beker van de Atlanta Braves en de New York Yankees had gekregen.
“Bedankt mijn lieve ooms. Maar ik ga uit geen van deze bekers drinken want ze gaan gewoon bij mijn collectie”, zei de jongen.
Hier hadden de broers natuurlijk niet van terug.
Tijdens het ontbijt zei Adam:“Mitch, jij blijft tot na Nieuwjaarsdag binnen. Met andere woorden: je hebt huisarrest. Anders ben je zo weer ziek.”
Er werd even nagedacht door de jongen over een reactie.
Toen zei hij:“Fijn. Dan mogen jullie Cody uitlaten en mijn klusjes buitenshuis doen.”
Zijn vader en ooms keken elkaar verbaasd aan.
“Mitch, Cody is van jou. Dus dan moet jij hem ook uitlaten”, zei Joe.
“Ik heb de rest van het jaar huisarrest van papa. Dus ik kan niet met Cody gaan lopen”, reageerde zijn neefje.
“Je wordt bedankt Adam Cartwright. Nu moeten wij ook nog eens de klusjes van je zoon doen”, zei Hoss.
“Ik doe ze wel. Dan mogen jullie de hond uitlaten”, antwoordde zijn broer.
Met tegenzin gaven zijn jongere broers toe. Ze wisten toch wel dat Adam altijd gelijk had. Ben gaf zijn kleinzoon een knipoog en begon te glimlachen.
Toen zei de rancher:“Wat fijn dat jullie zo goed en eerlijk de taken van mijn kleinzoon kunnen en willen verdelen. Dan heb ik meer tijd over om met hem door te brengen.”
“Opa, gaan we straks spelletjes doen?”, vroeg Mitch.
“Het is jouw verjaardag dus dan mag jij beslissen wat er gaat gebeuren”, antwoordde Ben.
Na het lange en zalige ontbijt gingen de Cartwrights naar de woonkamer waar de kerstcadeaus uitgepakt werden. Zoals gewoonlijk had Mitch voor zijn familieleden aparte cadeaus gekocht. De mannen kregen elk een beker met de beginletter van hun naam erop. Natuurlijk werden ook Hop Sing, Candy en Cody niet vergeten door de jongste Cartwright. De kok kreeg een beker met zijn begin letter er op en die kreeg Candy ook.
“Cody, kom hier”, zei Mitch.
De herder kwam en ging voor zijn baasje zitten. Hij gaf een poot en kreeg toen een rond cadeau. De hond scheurde het papier kapot en zag een nieuwe bal om mee te spelen. Als dank kreeg Mitch een grote lik over zijn gezicht. De hond ging meteen met zijn nieuwe bal spelen.
Toen zei Ben:“Mitch, dit cadeau heeft de Kerstman speciaal voor jou gebracht.”
Mitch kreeg een groot plat cadeau wat hij direct uitpakte. Het was precies het skateboard dat de jongen wilde krijgen.
“Bedankt Kerstman of wie je ook bent”, zei Mitch dolblij.
In een ander cadeau pakte hij bescherming ervoor uit. Hoss zag aan de ogen van zijn neefje dat Mitch er blij mee was.
“Mitch, je mag je skateboard niet binnenshuis gebruiken en buiten niet zonder bescherming!”, zei Adam.
“Begrepen papa”, antwoordde zijn zoon.
Toen Hop Sing met de koffie en warme chocolademelk met taart binnenkwam brak de festiviteit voor het verjaardagsfeest aan.
Adam kwam met 2 grote platte cadeaus naar zijn zoon en zei:“Mitch, dit krijg je van mij en je ooms voor je verjaardag.”
“Bedankt papa, oom Hoss en oom Joe”, zei Mitch terwijl hij de 2 cadeaus uitpakte.
Tot zijn grote vreugde zag de jongen dat hij 2 verzamelalbums met honkbalkaarten had gekregen. En nog wel van zijn favoriete honkbalclubs.
Op verzoek van het feestvarken speelden de Cartwrights de rest van de dag spelletjes en bakte Hop Sing zoals elke 1e Kerstdag een grote stapel pannenkoeken.
Door deze gezellige dag werd het een onvergetelijke kerst voor alle Cartwrights.