“Wie heeft mijn mooie bloemen vermoord?”, riep Nellie Carson verschrikt uit.
Minstens vier keer per dag kwam de 55 jarige vrouw haar met zorg gekweekte bloemen inspecteren. Ze sprak ze dan altijd met liefdevolle woorden toe. Nu was het bloemperkje leeg en verlaten. De bloemen waren ruw verwijderd en aarde lag op de grond.
“Ik ga direct de politie bellen. Zij moeten maar uitzoeken wie mijn bloemen heeft vermoord!”, zei ze.
Niet veel later was de politie gekomen en ze onderzochten het hele balkon waar de vermoordde bloemen hadden gestaan.
“Wat is er hier gebeurd?”, vroeg rechercheur Lennie Briscoe.
“Ik heb jullie gebeld omdat iemand mijn lieve bloemen omgebracht heeft. Jullie zijn toch van Moordzaken?”, vroeg Nellie op haar beurt.
“Ja, maar …….”, begon Ed Green, de partner van Lennie.
“Mijn bloemen zijn vermoord dus het is aan jullie de taak om de dader of daders te vinden”, antwoordde Nellie.
Lennie en Ed keken elkaar vragend aan.
“Wel Ed, laten we dan maar ons werk gaan doen”, stelde Lennie droog voor.
“Mrs Carson, wanneer zag u voor het laatst dat uw bloemen nog leefden?”, vroeg Lennie.
“Even denken. Dat was om 11 uur. Ik ga altijd op vaste tijden van de dag naar mijn bloemen kijken”, antwoordde Nellie die nog steeds erg overstuur was.
Opnieuw keken de 2 rechercheurs elkaar vragend aan. Ze dachten hetzelfde maar zeiden niets.
“Is er nog iemand langs geweest?”, vroeg Lennie.
“Ja, mijn nicht Sara bracht haar tweeling van 7 langs omdat ze even weg moest. De kinderen zijn graag bij mij en we hebben samen van de lunch genoten”, zei Nellie.
“Hoe heten die kinderen?”, vroeg Lennie.
“Jimmy en Jenny. Niet erg originele namen als je het mij vraagt”, zei Nellie.
“U zei net dat u samen met de tweeling heeft gegeten. Hoe laat werden de kinderen weer opgehaald?”, vroeg Ed.
“Om half 2. Ik wilde nog even een dutje doen voordat ik naar mijn bloemen ging”, was het antwoord.
“Heeft u het adres van de tweeling?”, vroeg Lennie.
Nellie knikte en gaf het adres waar haar nicht met haar kinderen woonden.
“Bedankt voor uw tijd, Mrs Carson. Zodra we meer weten laten we het u weten”, zei Lennie.
Ze liepen langs de keuken en Ed stootte zijn partner aan. Lennie knikte. Ze gingen de keuken in en vonden op de keukentafel een vaas met bloemen. Naast de vaas lag een briefje waarop geschreven stond:
VOOR TANTE NELLIE ALS DANK VOOR DE LUNCH.
JIMMY EN JENNY.
Ed liep de woonkamer binnen en zei tegen Nellie:“Mrs Carson, we hebben nieuw bewijs gevonden.”
“Hoe bedoelt u?”, vroeg Nellie niet begrijpend.
“Komt u maar even mee”, zei de rechercheur.
Ed ging de vrouw voor naar de keuken.
“Mrs Carson, uw bloemen”, zei Lennie.
Nellie wist even niet wat ze moest zeggen. Vooral niet nadat ze het briefje had gelezen. Maar dat duurde helaas niet lang.
“Toch wil ik dat u de kinderen arresteert wegens moord”, zei ze beslist.
Lennie en Ed gingen zwijgend weg. Nellie belde vlug met het Openbaar Ministerie om haar klacht te versterken.
Buiten zei Lennie:“Dat mens is van lotje getikt. Een beetje een paar kinderen laten vervolgen wegens het plukken van bloemen.”
“Je bedoelt het vermoorden van haar bloemen”, verbeterde Ed hem.
“Je weet dat ze geen schijn van kans heeft om de kids veroordeeld te krijgen. Zelfs de OM gelooft haar niet”, reageerde Lennie.
Toch wilde hij het gezicht van openbaar aanklager Jack McCoy zien als hij met de kids binnenkwam in zijn kantoor.
“We gaan eens praten met de tweeling”, stelde Lennie voor.
Ze stapten in de auto en reden naar het adres dat ze van Nellie Carson hadden gekregen.
Bij het appartement van Sara Taylor klopte Lennie op de deur. Sara deed verbaasd open.
“Politie. Ik ben rechercheur Briscoe en dat is mijn partner Green. Mogen we even binnenkomen?”, vroeg Lennie.
“Natuurlijk. Waar kan ik u mee van dienst zijn?”, vroeg Sara.
“Het gaat om uw tweeling Jimmy en Jenny. We komen voornamelijk voor hen”, zei Ed.
Ze liepen door naar de woonkamer waar de tweeling aan het spelen was.
“Kinderen, deze heren moeten jullie even wat vragen”, zei Sara tegen de kinderen.
“Ik ben rechercheur Briscoe en dat is mijn partner Green. We zijn net bij jullie tante Nellie geweest omdat jullie haar bloemen zouden hebben vermoord”, zei Lennie.
“Dat hebben we niet gedaan. We hebben ze alleen geplukt om haar te bedanken voor de lunch”, zei Jenny.
Ook Sara en haar man David konden hun oren niet geloven.
“Dat mens is gewoon kierewiet! Ze praat tegen haar bloemen alsof het haar kinderen zijn. Iedere gek heeft zijn gebrek en wij hebben tante Nellie”, zei Sara verontwaardigd.
Lennie en Ed keken elkaar lachend aan.
“Eh, die laatste opmerking zullen we niet opschrijven maar wel onthouden”, zei Lennie.
“We deden het gewoon om dankbaar te zijn. Er hing ook geen bordje met verboden te plukken”, zei Jimmy.
“Waarom gaan jullie niet mee naar het bureau om alles aan onze chef te vertellen?”, vroeg Ed.
“Met een politiewagen?”, vroeg Jimmy.
“Dat niet maar wel met onze auto. U beiden kunt met ons mee komen”, zei Lennie.
“Vooruit dan maar”, zei Sara.
Ze vertrokken naar het 27e departement.
“Luitenant, dit zijn de dadertjes van de vermoordde bloemen zoals Mrs Carson dat zegt, Jimmy en Jenny Taylor. Kids, dit is onze chef. Ze wil jullie verhaal ook horen”, zei Ed.
Luitenant Anita van Buren zei dat ze Ed en Lennie even apart wilde spreken. Ze gingen haar kantoor binnen en deden de deur dicht.
“Wat is dit voor een idiote zaak: de vermoordde bloemen? Is die Mrs Carson soms getikt?”, vroeg ze verbaasd.
“Ze is niet echt normaal. Volgens haar nicht praat ze tegen bloemen en ze inspecteert ze een paar keer per dag”, zei Ed.
“Waarom? Is ze bang dat die bloemen weglopen?”, vroeg Anita.
“Misschien wel”, antwoordde Lennie.
“Mrs Carson denkt toch niet dat het OM die twee naar de gevangenis stuurt om wat geplukte bloemen?”, vroeg Anita.
“Jawel. Weet McCoy het al?”, vroeg Lennie sarcastisch.
De blik die Anita hem gaf zei genoeg.
Ze zei:“Ik zal naar de kinderen luisteren. Breng ze maar naar de verhoorkamers. Ed, jij neemt het meisje mee en Lennie mag de jongen ondervragen.”
David en Jimmy werden door Lennie meegenomen en Sara en Jenny door Ed. Ondertussen belde Anita vlug met het OM.
De rechercheurs hoorden het hele verhaal aan en ook Anita wist niet wat ze hoorde. Intussen was Serena Southerlyn er ook bijgekomen en ze hoorde alles.
“Nora en Jack hadden het er ook al over want Mrs Carson had gebeld. Ze staat er op dat de kinderen gestraft worden”, zei Serena.
“McCoy kennende zal hij dit zeker erg vreemd vinden”, zei Anita.
“Laat Briscoe de kinderen maar naar ons brengen”, zei Serena.
Ze ging weg naar haar kantoor. Anita klopte op het raam van de verhoorkamer waar Lennie was.
“Je moet de tweeling naar het kantoor van het OM brengen”, zei Anita.
“Wat een eer”, zei Lennie glimlachend.
Hij nam de tweeling bij de hand en zei tegen hen en hun ouders:“De openbaar aanklager wil jullie verhaal horen. Hij lijkt streng maar kan best wel wat hebben.”
In het kantoor van openbaar aanklager Jack McCoy.
Er lag een dossier op het bureau met een briefje waarop geschreven stond: DRINGEND! Aanklager Jack McCoy keek het even vluchtig door.
“Wat is dat voor een zaak? De vermoordde bloemen?”, vroeg hij aan zijn superieur Nora Lewin.
“Een vrouw die haar achterneefje en achternichtje aanklaagt voor moord op haar bloemen”, zei Nora.
Jack viel bijna achterover van verbazing. Hij draaide al jaren mee in de wereld van advocatuur maar dit had hij nog nooit gehoord.
“Wat voor moord hebben ze dan gepleegd?”, vroeg hij.
“Ze hebben haar bloemen geplukt”, antwoordde Nora.
De deur ging open en rechercheur Lennie Briscoe kwam binnen met 2 kinderen van 7 jaar.
“Kids, dit is Mr McCoy. Hij zal jullie ondervragen over wat jullie hebben gedaan bij de bloemen van jullie tante Nellie”, zei Lennie.
Hierna vertrok Lennie weer.
“Kinderen, ga zitten en vertel me het hele verhaal”, zei Jack.
Ze gingen aan tafel zitten. Jack keek de tweeling aan.
“Omdat papa en mama weg moesten werden we bij tante Nellie gebracht. Daar hebben we gegeten en ook haar bloemen gezien. Wij hebben geleerd om iemand te bedanken dus we dachten om tante Nellie te bedanken voor de lunch die we van haar kregen. Omdat ze toch sliep plukten we de bloemen en zetten we die in een vaas op de keukentafel. Voordat ze wakker werd kwamen papa en mama ons al halen”, zei Jimmy.
“Mr McCoy, dit is toch geen rechtszaak waardig? De kinderen bedoelden het goed. Bovendien is Mrs Carson oftewel tante Nellie altijd al apart geweest. Ze praat tegen bloemen en inspecteert ze om de paar uur”, zei David.
Jack zuchtte en keek opnieuw de tweeling aan.
“Het is inderdaad geen rechtszaak waard. Maar is Mrs Carson op het politiebureau geweest om een klacht in te dienen over haar vermoordde bloemen?”, vroeg de aanklager.
“Nee, rechercheurs Briscoe en Green hebben haar alleen thuis ondervraagd”, zei Sara.
“Dan kan ze hen ook niet aanklagen. De kinderen bedoelden het goed en als Mrs Carson dat niet wil begrijpen kunnen wij er ook niets aan doen. Wat mij betreft is deze zaak gesloten”, zei Jack.
“Bedankt Mr McCoy, Mrs Lewin. Kids, geef Mr McCoy en Mrs Lewin een hand”, zei David.
Dat gebeurde en Jack en Nora bleven alleen achter.
“Ik dacht dat ik een beetje anders was maar iemand zoals Mrs Carson is gewoon compleet gestoord”, zei Jack.
“Dat maakt deze wereld alleen maar kleurrijker”, zei Nora glimlachend.
De aanklager kon niets anders doen dan er mee in te stemmen.