Al een hele poos keken Sally en Betsy Cartwright uit naar hun dagje uit. In Las Vegas zou een huishoudbeurs gehouden worden en de dames wilden er dolgraag heen. Ze hadden het er al weken over tot ongenoegen van vooral Hoss en Joe Cartwright. Hun oudere broer Adam maakte het nog erger voor zijn vrouw Sally en schoonzus Betsy.
Zijn sarcastische commentaar was:“Die huishoudbeurs zorgt ervoor dat jullie ons nog meer geld kosten.”
“Maar wij zeggen er toch ook niets van als jullie naar de veemarkt gaan en met niets thuiskomen?”, sloeg Sally terug.
“Lieverd, dat is voor de ranch. De huishoudbeurs is voor jullie plezier”, zei Adam.
“En wie doen hier het huishouden behalve Hop Sing?”, vroeg Betsy.
Nu hadden de broers niets meer te zeggen. De eigenaar van de Ponderosa, Ben Cartwright, had tot dan toe het gesprek zwijgend maar geamuseerd aangehoord. Toch ging hij zich er nu in mengen.
“Jongens, jullie moeten de dames ook een uitje gunnen. Ze werken elke dag hard in huis en zorgen voor de kinderen”, zei Ben.
“Maar pa, wij zorgen toch ook voor die hummels?”, vroeg Hoss verontwaardigd.
“Ja, om met ze te spelen en ze te plagen”, antwoordde Sally.
Het was duidelijk dat Ben en Betsy het met haar eens waren.
“Ik weet wat, de jongens gaan gewoon met jullie mee naar die beurs en dragen alle tassen voor jullie. Ik betaal de toegangskaarten”, zei de rancher.
“En wie past er dan op de kinderen?”, vroeg Betsy.
“Ik doe dat wel. Blijf gerust de hele dag weg want dan heb ik erg veel tijd voor mijn kleinkinderen”, was het antwoord van haar schoonvader.
“Ik heb een paar zaken te regelen in de stad dus ik wacht op het parkeerterrein op jullie en dan kunnen Hoss en Joe fijn jullie tassen dragen”, zei Adam.
“Zeg, wat is er allemaal te doen op zo’n huishoudbeurs?”, wilde Hoss weten.
“Veel huishoudelijke demonstraties en er is speciaal voor Hoss een grote hal met eten en drinken. En voor Joe komen er extra veel dames”, antwoordde Sally.
Hoss kreeg al trek als hij aan die hal dacht. Joe genoot van alle dames die hij zou tegenkomen.
“Nemen jullie wel je gsm mee. Mochten jullie elkaar kwijtraken dan kan je bellen waar je bent”, raadde Ben aan.
Eindelijk was het dan zover. Tijdens het ontbijt hoorden Mitch, Benji en Lisa over het uitje van hun ouders, ooms en tante.
“Brengen jullie nog iets voor ons mee?”, vroeg Mitch namens de tweeling.
“Natuurlijk doen we dat”, beloofde zijn moeder Sally.
“Opa past vandaag op jullie dus gedraag je”, zei Adam tegen de kinderen.
De kinderen knikten. De broers en de vrouwen gingen weg om er op tijd te zijn.
Adam zette het gezelschap netjes af bij de ingang en zei:“Ik bel wel als ik klaar ben.”
“Goed”, zei Sally namens de anderen.
Ze gingen met zijn vieren naar binnen waar ze eerst koffie gingen drinken. Koffie halen was de taak van Hoss en Joe terwijl Sally en Betsy gingen zitten.
“Ik vrees dat de jongens hem smeren zodra de beurs begint”zei Sally.
“Daar ben ik ook bang voor. Daarom eisen we gewoon dat ze bij ons moeten blijven om ons te beschermen”, antwoordde Betsy.
“En de reden daarvan is: we zijn in gezegende omstandigheden”, zei Sally.
“Dat is een goed idee”, zei Betsy.
Even later kwamen de broers met de koffie.
“Dames, een beker koffie”, zei Hoss.
Hij zette de bekers koffie neer bij Sally en Betsy.
“Bedankt jongens. Waar gaan we als eerste heen?”, vroeg Betsy.
“Ik stel voor als eerste naar de eethal”, zei Hoss.
“Het maakt mij niet uit. Als ik maar meisjes zie”, reageerde Joe.
Sally zei tenslotte:“Dan gaan we als eerste naar de shopping hal. En jullie moeten echt de hele dag bij ons blijven om ons te beschermen.”
“Waarom moeten wij jullie beschermen?”, vroeg Hoss verbaasd.
Ook Joe begreep er niets van.
“Omdat wij allebei in gezegende omstandigheden zijn. De kleintjes komen in augustus”, legde Betsy uit.
De broers wisten niet wat ze hoorden. Natuurlijk feliciteerden ze de dames en Hoss kuste zijn vrouw van geluk.
Toen de beurs eindelijk openging waren Hoss en Joe hun beloften snel vergeten. Joe volgde een groep vrouwen die hem in hun gezelschap opnamen. Hoss ging een andere groep vrouwen achterna naar de voedselhal. Dat de jongens weg waren ontdekten Sally en Betsy nadat ze een bezoekje aan het toilet hadden gebracht.
“Verdorie, ze hebben het toch geflikt”, zei Betsy kwaad toen ze ontdekte dat haar man en zwager weg waren.
“Ik weet al een oplossing: we gaan gewoon lekker winkelen en laten de gevulde tassen bewaren bij de bewaarservice. Aan het einde van de dag bellen we Hoss en Joe op om onze tassen op te halen. Zo kunnen ze toch onze tassen dragen”, antwoordde Sally.
Haar schoonzus vond het een geweldig idee. Ze gingen naar de shopping hal. Eigenlijk vonden de dames het wel fijn dat de broers er niet bij waren want nu konden de schoonzussen zich heerlijk gedragen als een stel bakvissen.
Intussen keek Hoss zijn ogen uit in de voedselhal. Bij elke stand was er wel iets te eten of te drinken.
Bij een pannenkoekenstand vroeg een verkoopster:“Meneer, kan ik u een pannenkoek laten proeven?”
Hoss keek verlekkerd naar de pannenkoek en zei:“Graag mevrouw.”
Hij kreeg de pannenkoek en at hem op.
“Hij smaakte heerlijk maar als u er azijn op doet smaakt hij nog beter. Doet u mij maar 3 pakjes pannenkoeken”, zei hij.
Hij betaalde en kreeg een tas met de 3 pakjes met 10 pannenkoeken.
“Doet u altijd azijn op uw pannenkoeken?”, vroeg de verkoopster wat vreemd kijkend.
“Altijd. Het wekt meer eetlust op”, antwoordde Hoss.
Hij liep door naar de volgende stand. Ook daar was iets te proeven. Het was duidelijk dat Hoss zich erg amuseerde.
Joe daarentegen verveelde zich eerst te pletter. Zijn harem liet hem al snel in de steek voor de modeshow.
“Ach, er zullen vast meer dames voor mij komen”, zei hij iets te hard tegen zichzelf.
“In je dromen”, zei een vrouw tegen hem.
De jonge Cartwright dacht:‘Ik heb toch geen vrouw nodig om een leuke tijd te hebben.’ Hij liep langs alle stands en nam mee wat los en/of gratis was.
Sally en Betsy namen het er flink van en lieten 30 tassen in bewaring stellen. Omdat ze Hoss en Joe nergens zagen lunchten de schoonzussen op een rustige plek.
“Het is wel leuk hier zonder de jongens maar om ons zomaar in de steek te laten is natuurlijk geen stijl”, zei Sally.
“Echt niet. En vooral niet in onze huidige toestand”, zei Betsy.
“Ze zullen thuis ook nog wel het een en ander horen van pa. Als hij uitgelachen is over onze stunt”, antwoordde haar schoonzus.
“Wat wou je mee brengen voor de kinderen?”, vroeg Betsy.
Sally zei:“Ik had gedacht aan een dominospel en een blokkendoos voor de tweeling en voor Mitch een spel met cijfers en letters. Maar wat dat betreft kunnen we beter advies vragen aan Hoss en Joe. Zij kennen Mitch veel beter en langer dan wij.”
Daar ging Betsy mee akkoord.
De dag vloog voorbij en de dames belden de broers op hun gsm. Ze wachtten op hen in een restauratie.
Hoss kwam meteen naar ze toe en zei:“Jullie weten wel snel hoe je ons alleen kan laten.”
“Jullie lieten ons alleen. Waar is Joe?”, vroeg Betsy.
“Ook ergens. Waar zijn jullie aankopen?”, vroeg Hoss op zijn beurt.
“We hebben ze in bewaring gegeven. Eerst moet Joe er ook bij zijn want we hebben jullie raad nodig”, antwoordde Sally.
“Welke raad?”, vroeg Hoss die merkte dat het serieus bedoeld was.
“We hebben al iets in gedachten voor de tweeling. Maar wat Mitch betreft ligt dat wat moeilijker”, zei Sally.
“Waarom kopen we niet een spel waarbij je letters moet vormen en eentje met cijfers? Mitchy heeft daar veel moeite mee”, stelde Hoss voor.
Dat vonden de dames een goed idee. Ze wilden weggaan toen Joe erbij kwam.
“Sorry maar ik moest alle dames van me afschudden”, verontschuldigde Joe zich.
“Kom nou maar mee want dan kunnen we gaan”, zei Betsy.
Ze stonden op en liepen naar de speelgoedafdeling in de shopping hal. Om ervoor te zorgen dat Hoss en Joe er weer niet tussen uit knepen hielden Sally en Betsy ze stevig vast.
Al snel hadden de Cartwrights gevonden wat ze wilden hebben. Na het betalen zochten ze een rustig plekje op.
“Hier zijn de bonnen voor onze tassen. Ga ze maar ophalen. Wij wachten hier op jullie”, zei Sally terwijl ze de bonnen voor de bewaarservice gaf.
Met tegenzin gingen Hoss en Joe de aankopen van de vrouwen ophalen.
“Ik zeg je Joe: dit doen we nooit meer! Zal je zien hebben die meiden alles gekocht wat wij nutteloos vinden”, zei Hoss.
Joe merkte op:“Dat doen ze toch meestal.”
De broers schrokken zich te pletter toen ze de tassen in handen kregen.
“Nu gaan ze echt nooit meer naar zo’n beurs! Ook al betaalt pa de toegangskaarten voor ze”, zei Hoss vastbesloten en verontwaardigd.
Ze pakten de tassen en liepen terug naar Sally en Betsy. Natuurlijk deden de dames alsof ze van niets wisten. Precies op het moment dat Hoss en Joe tegen hen wilden uitvaren ging de gsm van Sally.
“Dat is Adam. Even opnemen”, zei Sally.
Ze luisterde en zei toen:“We komen eraan. Zet de kofferbak maar alvast open.”
Ze deed haar gsm uit en zei:“Adam is er al.”
De Cartwrights liepen naar het parkeerterrein waar Adam al stond te wachten op de beursgangers.
“Fijne dag gehad dames?”, vroeg Adam.
“Wij wel maar we moesten alles zelf sjouwen doordat jouw broers er snel vandoor gingen. We hadden hen verteld dat we in gezegende omstandigheden zijn”, zei Sally.
“Maar dat is niet zo?”, vroeg Adam.
“Nee”, antwoordde zijn vrouw.
“En bij mij ook niet”, was het antwoord van Betsy.
“Ach, we laten ze nog even in die waan”, reageerde Adam.
Hij nam zijn vrouw in zijn armen en kuste haar. Betsy zag Hoss en Joe komen en stootte Adam aan.
Hij keek en vroeg sarcastisch:“Hebben jullie de beurs leeg gekocht?”
“Zo’n beetje. Dan hadden ze maar bij ons moeten blijven”, antwoordde Betsy.
Adam was het er roerend mee eens. Hij opende de kofferbak zodat zijn broers alles konden inladen.
“Als afsluiting van deze dagtrip gaan we nog ergens lekker eten”, zei Adam.
Dat vond iedereen een goed idee.
Tijdens het etentje vroeg Adam:“Laten jullie altijd 2 dames alles zelf sjouwen?”
Zijn broers keken hem verontwaardigd aan.
“Pa had gezegd dat jullie hun tassen moesten dragen. Dat gold voor de hele dag en niet alleen bij het weggaan”, legde Adam uit.
Hoss en Joe beseften dat ze iets fout hadden gedaan.
“Hoe kunnen we het goed maken?”, vroeg Joe uiteindelijk.
“Door volgend jaar weer met ons mee te gaan”, antwoordde Betsy.
“Doen we”, zei Hoss.
Hierdoor werd het dagje uit toch nog in vrede en harmonie afgesloten.