Omdat Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright weg was met zijn 2 jongste zoons Hoss en Joe had de oudste Cartwright jongen Adam het rijk (lees: ranchhuis) helemaal voor zichzelf. Dat hij het huis wel moest delen met zijn zoon Mitch van 4 was voor Adam totaal geen probleem. Natuurlijk maakte Adam misbruik van het feit dat zijn vader en broers weg waren want hij deed weliswaar zijn werk maar meer leukere dingen met Mitch. Ook de Chinese kok Hop Sing kookte lekkerder dan wanneer de hele familie thuis was.
Op een namiddag kwamen Adam en Mitch thuis. Vanuit de andere kant van de Ponderosa ranch zagen ze een bekende komen. Althans dat dachten vader en zoon. Adam steeg af maar liet zijn zoon op zijn paard Sport. De bezoeker stopte het rijtuig voor de veranda en stapte uit. Hierna pakte hij zijn tas en ging hij het ranchhuis binnen zonder Adam en/of Mitch te begroeten.
“Papa, dat is toch opa?”, vroeg Mitch verbaasd.
“Dat lijkt mij van wel. Maar volgens de planning was hij nog weg”, antwoordde Adam.
Hij bond zijn paard vast en tilde daarna zijn jongen ervan af. Samen liepen ze naar binnen waar de bezoeker, Bradley Meredith, zich het al helemaal gemakkelijk had gemaakt.
“Heren, wat kan ik voor jullie doen?”, vroeg Bradley.
Adam en Mitch keken elkaar verbaasd aan.
“Opa, herkent u ons dan niet?”, vroeg de jongste Cartwright.
Bradley krabde op zijn achterhoofd en vroeg op zijn beurt:“Nee, wie zijn jullie dan?”
Opnieuw keken de Cartwrights elkaar verbaasd aan.
“Ik ben Adam Cartwright en dit is mijn zoon Mitch”, antwoordde Adam.
Bradley antwoordde:“Ach ja, natuurlijk. De reis was ook zo zwaar dat ik jullie namen helemaal vergeten was. Neem me niet kwalijk.”
“Ik ga Hop Sing helpen”, zei Mitch vlug waarna hij naar de keuken ging.
Adam nam plaats in de blauwe stoel en keek ‘zijn vader’ aan.
In de keuken zat Mitch aan de keukentafel.
Opeens vroeg hij:“Hop Sing, heb jij niets vreemds gemerkt aan opa?”
“Wat bedoelt kleine Mitch?”, vroeg de kok.
“Opa herkent ons niet, komt thuis met paard en wagen in plaats van met Buck en draagt rare kleding”, legde de kleine Cartwright uit.
“Misschien tweelingbroer van Mr Cartwright?”, vroeg Hop Sing.
“Dan had opa het wel gezegd. Die oude man is niet mijn opa”, zei Mitch vastbesloten.
Daar was hij zeker van.
Tijdens het eten werd er op de deur geklopt. Hop Sing deed open.
“Avond Hop Sing. Is Mr Cartwright er?”, vroeg de vrouw die de naam Dixie droeg.
“Miss, er zijn 3 Cartwrights in huis. Welke u moet hebben?”, vroeg de kok.
Dixie antwoordde:“De oudste Mr Cartwright. Ben Cartwright.”
Hop Sing liep naar de eetkamer en zei:“Mr Ben Cartwright, dame voor u.”
“Bedankt”, zei Bradley.
Hij stond op en liep snel naar de voordeur en Hop Sing terug naar de keuken. Adam en Mitch aten gewoon door.
Toen Bradley de bezoekster zag nam hij haar apart terwijl hij haar toefluisterde:“Ik zou het je laten weten wanneer je hierheen kon komen. Er is een probleem bijgekomen want er blijkt nog een Cartwright hier te wonen met zijn kind. Ik moet eerst hen eruit werken.”
“Ik kon niet langer wachten in die koude en natte hut. Hop Sing zei dat er nog 2 Mr Cartwrights in huis zijn. Ik keek in de stal en zag alleen Adams paard staan. Dus dat is dan Adam met zijn zoontje. Iedereen in Virginia City weet dat Ben Cartwright een kleinzoon heeft”, zei Dixie.
“Die informatie had ik nog niet meegekregen. Maar ik reken wel met ze af door ze op vakantie te sturen. Daarna verkoop ik deze ranch en van de opbrengst gaan wij samen op wereldreis”, zei Bradley.
“Hoe wil jij deze ranch verkopen? Dat is onmogelijk Je mag het proberen maar ik zeg je dat het je toch nooit lukt. Vooral niet met Adam Cartwright in de buurt. Ik wil niets meer met je te maken hebben. En als jij mij nog 1 keer lastig valt vertel ik niet alleen Adam alles wat ik over en van jou weet maar ook komt het in de krant te staan. Goedendag Bradley Meredith!”, zei Dixie fel.
Ze liep kordaat naar haar rijtuig en stapte in. Hierna vertrok ze. Bradley besefte dat zowel Adam als Dixie een probleem voor hem was. En die kleine Cartwright helemaal. Hij moest dus met alle 3 afrekenen.
Adam liet Mitch nog een poosje spelen totdat het bedtijd was. De kleine Cartwright zag iets opvallends aan zijn 'opa' maar vroeg het pas toen Adam hem toedekte.
“Papa, waarom draagt opa een bril als hij leest? Dat doet hij toch nooit?”, vroeg Mitch.
“Wel knul, soms als iemand oud wordt zoals opa worden zijn ogen ook slechter. Om dan toch goed te kunnen zien draagt hij een bril. Maar soms is dat alleen nodig om te lezen. Dan draagt hij een leesbril. Dat doet opa beneden dus ook. Welterusten”, zei Adam.
“Welterusten”, zei Mitch.
Hij kreeg nog een nachtkus van zijn vader en viel meteen in slaap. Toch bleef Adam een poosje bij zijn zoon zitten om na te kunnen denken. Bradley was echt zijn vader niet. Het was duidelijk dat Bradley Adam en Mitch niet kende.
Toen Adam naar beneden kwam zei Bradley:“Adam, ik heb besloten om jou en je zoontje naar St. Louis te sturen. Zie het als een verdiende vakantie.”
“Waar hebben wij dat aan te danken?”, vroeg Adam verbaasd.
“Mag een vader zijn zoon en kleinzoon niet op vakantie sturen? Ik geef je ook nog genoeg geld mee. Laat die kleine St. Louis maar zien. Dat zal hij vast wel leuk vinden”, antwoordde Bradley.
“Ik zal er over denken. Maar er is meer dan genoeg werk te doen hier op de ranch. Ik kan moeilijk alles aan Candy over laten”, zei Adam.
“Candy? Het werk op de ranch is toch veel te zwaar voor een vrouw?”, vroeg Bradley verbaasd.
“Wel, Candy is geen vrouw maar onze voorman. Hij werkt ook hard”, zei Adam glimlachend.
Bradley knikte glimlachend als een boer met kiespijn. Adam stond op en ging naar buiten. Op het erf kwam hij voorman Candy Canaday tegen.
“Zeg Adam, wat deed die saloonmeid van Dixie hier? Ik zag haar eerder met Mr Cartwright praten. Daarna vertrok ze heel snel”, zei de voorman.
“Dixie uit de Lucky Nuggett saloon? Daar komt pa nooit”, reageerde Adam.
“Je pa niet maar die oude man waarschijnlijk wel. Ik vertrouw hem niet zoals ik jouw pa vertrouw. Slaapt Mitch al?”, vroeg de voorman.
“Ja, maar hij heeft wel opvallend veel vragen. Je weet hoe snel hij iets anders ziet aan een bekende. Morgen ga ik die Dixie ondervragen. Let jij ook op die kleine?”, vroeg Adam.
Candy knikte.
Adam hield Dixie vast en vroeg streng:“Wat weet je van de man die zich voor mijn vader uitgeeft?”
“Laat me los, Adam. Ik zal je alles vertellen wat ik weet maar laat me los”, smeekte Dixie.
Adam liet haar los en volgde Dixie naar haar kamer. Ze vertelde alles wat ze wist van en over Bradley Meredith.
“Daarom kregen Mitch en ik dus die vakantie naar St. Louis aangeboden met zoveel geld? Nou begrijp ik alles”, zei Adam.
Dixie zei verontschuldigend:“Het spijt me Adam. Ik wist eerst echt niet dat Bradley de ranch wilde verkopen.”
“Ik accepteer je excuses. Jij gaat in onze plaats op vakantie naar St. Louis”, antwoordde Adam en pakte het geld dat Bradley hem had gegeven.
“Ik blijf daar meteen”, zei Dixie.
Ze pakte het geld en haar spullen en vertrok meteen naar St. Louis. Adam ging zijn zoon ophalen bij de familie Walker waar hij hem eerder die dag had afgeleverd.
“Adam, blijf je eten? De jongens spelen nog even buiten”, zei Laura Walker, de moeder van Matthew Walker en die ook op Mitch paste.
“Graag”, antwoordde de oudste Cartwright jongen.
Hij vertelde haar en haar man Dan wat er gaande was op de Ponderosa. Het schokte hen ook.
Adam besloot de publiciteit te zoeken om zo Bradley Meredith uit zijn tent te lokken. Het had effect want zelfs in de krant in Carson City kwam het te staan.
“Pa, moet u hier lezen. Adam zegt in de krant dat iemand onze ranch wil verkopen”, zei Hoss verbaasd terwijl hij de krant aan zijn vader gaf.
Ben Cartwright pakte de krant en las het artikel.
“Dat is de schuld van Bradley Meredith. Hij lijkt als 2 druppels water op mij. Nu is hij echt te ver gegaan. Hoss en Joseph, jullie gaan naar Virginia City om met je broer te praten”, zei de rancher.
Ze gingen hun tas pakken en reden naar Virginia City.
Natuurlijk merkte Bradley dat vooral Adam een grote bedreiging voor hem was. Mitch was nog veel te klein en te jong om zijn plan te kunnen begrijpen. Toch kon Bradley proberen de jongste Cartwright voor zich te winnen. Maar nog voordat de oplichter dat kon doen gooide hij zelf roet in het eten.
Op woensdagmiddag ging Mitch altijd wat doen met zijn opa.
“Mitch, ik ben vanmiddag de hele middag weg”, zei Bradley tijdens het ontbijt.
“Maar we gaan meestal vissen op woensdagmiddag”, reageerde Mitch.
“Dat doen we dan maar een andere keer. Zaken gaan voor plezier”, antwoordde Bradley.
Hij had duidelijk geen tijd en vooral geen zin om iets leuks te doen met een vierjarige. Mitch merkte dat en at snel door. Hierna ging hij beledigd naar buiten waar Candy was. Candy merkte dat er wat was en nam zijn vriendje mee naar de achtertuin. Hun hond Cody volgde hen. Ze gingen op de grond zitten. Candy keek Mitch vragend aan.
“Die oude man is heel anders dan opa. Hij wil niet eens iets met mij doen”, zei Mitch teleurgesteld.
“Aan de manier waarop hij zich gedraagt is het voor mij ook duidelijk dat hij niet je opa is. Maar wij gaan vanmiddag wel samen vissen. Alleen ik heb hulp nodig bij het opruimen van de hooischuur. Zou jij me kunnen helpen?”, vroeg de voorman.
“Weet jij dan niet hoe dat moet?”, vroeg Mitch verbaasd.
Candy antwoordde:“Nee. Daarom vraag ik het ook aan jou.”
Bij de jonge Cartwright brak er een flauw lachje door en bij Candy ook. Ze stonden op en liepen naar de hooischuur. Candy kende de kleine Cartwright al vanaf zijn geboorte en in de loop van de jaren waren ze goede vrienden geworden. De voorman merkte dat Mitch erg in de war was door de dubbelganger van Ben Cartwright.
“Mitch, jij veegt alle losse hooi bij elkaar”, zei Candy.
Mitch ging aan het werk maar Candy niet. Opeens gooide de voorman wat hooi naar zijn vriendje.
“Candy!”, zei Mitch.
“Riep je me?”, vroeg Candy onschuldig.
“Ik werk hard en jij gooit het hooi over mij heen”, antwoordde Mitch.
De voorman pakte de jongen op en zette hem op een hooibaal.
“Jij blijft hier zitten en ik doe de rest wel”, zei Candy.
Natuurlijk kon Mitch het niet laten om Candy te bekogelen met hooi. Eerst keek Candy alleen maar naar de kleine dader. Maar even later werd Candy weer bekogeld met hooi. Uiteraard eindigde dit in een groot hooigevecht.
“Jij gaat aan Hop Sing vragen of hij een picknickmand klaarmaakt en ik ruim het hier verder op. Daarna gaan we vissen”, zei Candy na het hooigevecht.
Dat gebeurde. Doordat Mitch zijn tijd doorbracht met Candy kon hij Bradley even vergeten. De jongen vergat zelfs zijn vader die middag. Cody was bij hen zoals gewoonlijk.
Adam kwam net uit de Silver Dollar saloon toen hij zijn broers Hoss en Joe zag komen. Ze stopten hun paarden.
“Zijn jullie stout geweest dat pa jullie hierheen stuurden?”, vroeg Adam droog.
“Dan bedoel je ons kleine broertje Little Joe. Nee, pa las dat artikel over jou en die Bradley Meredith. Daarom stuurde hij ons om met jou te praten. Waar is Mitchy?”, vroeg Hoss.
“Hij is bij de ouders van Matthew. Door die Meredith is Mitch erg in de war. Candy heeft hem ook al een paar keer opgevangen. Mr Meredith bood ons een luxe vakantie naar St. Louis aan zodat hij onze ranch kan verkopen. Kennen jullie dat saloonmeisje Dixie die in de Lucky Nuggett werkte?”, vroeg Adam.
“Dat blondje?”, vroeg Joe voor de zekerheid.
Zijn oudste broer knikte en ging verder:“Het blijkt dat ze al eerder samen waren. Echter ‘onze pa’ liet een dame zoals zij in een natte en koude hut wachten waardoor ze naar de ranch kwam. Candy zag hen praten. Later ontmoetten we elkaar en vertelde ze me alles. Zij is nu naar St. Louis.”
Opeens trok Hoss zijn broers opzij. De broers zagen Bradley komen. Hij stopte voor de Lucky Nuggett en ging erbinnen.
“Ga Mitchy halen. Dan laten we hem in de val lopen”, zei Hoss.
“Neem maar een biertje op mijn kosten. Joe, jij gaat dit vertellen aan pa en laat hem dan hierheen komen”, zei Adam.
Hij gaf zijn broer 2 dollar en steeg op zijn paard. Adam reed weg en Hoss ging de saloon in. Joe ging zijn vader halen en hem alles vertellen.
Adam haalde zijn zoon op en reed met hem terug naar Virginia City.
Mitch zag het paard van zijn oom en vroeg:“Had opa genoeg van oom Hoss?”
“Ik vrees van wel”, was Adams antwoord.
Hij stopte zijn paard Sport en steeg af. De vos werd vastgebonden en Mitch er van af getild. Via de klapdeuren van de Silver Dollar Saloon zag Adam zijn broer en hij floot naar hem. Natuurlijk kwam Hoss meteen. De broers hielden Mitch stil toen Bradley voorbij liep.
Bradley Meredith liep de bank binnen en zei:“Ik wil de directeur spreken.”
David Morris zei:“Ik ben de directeur, Mr Cartwright. Kom maar in mijn kantoor.”
Bradley volgde hem en ging zitten.
“Ik ga de Ponderosa verkopen. De jongens hebben elk hun eigen woonplek gevonden”, zei Bradley.
David wist even niets te zeggen. Toen kwam Mitch binnenrennen gevolgd door Adam en Hoss.
“Hij is mijn echte opa niet”, zei de jongste Cartwright.
“Mitch, kom hier!”, zei Adam streng.
“Laat ons met rust”, zei Bradley.
Hij sloeg de jongen tegen de vlakte waardoor Mitch bewusteloos op de grond bleef liggen. De broers en David wisten genoeg. Bradley wist dat zijn spelletje nu uit was.
“Hoss, zie je wel dat wij gelijk hadden. Neem hem mee naar de sheriff. Ik zorg wel voor Mitch”, zei Adam.
“Laat je zoon maar hier. Neem hem mee”, zei David.
De broers namen Bradley mee naar de sheriff waar hun vader ook was.
“Roy, sluit deze oplichter op want hij wilde onze ranch verkopen en hij sloeg Mitch neer.”
Roy nam de oplichter mee naar de cel en sloot hem op.
“Waar is Mitch nu?”, vroeg Ben.
“In de bank” zei Hoss.
De mannen gingen er meteen heen. Mitch was alweer bij kennis gekomen. De jongens vertelden van het vermoeden van Mitch.
Ben nam zijn kleinzoon in zijn armen, ging zitten en zei hem geruststellend:“Ik ben je echte opa en zal de Ponderosa nooit verkopen als dat niet nodig is.”
“Maar die man zei dat hij op onze ranch woont”, zei Mitch verbaasd.
Hij begreep er nu helemaal niets meer van wat de mannen merkten.
“Mitch, papa zei dat jij al direct merkte dat Mr Meredith jullie niet herkende”, zei Ben.
Mitch knikte en vertelde toen:“Die nep opa kwam mij niet eens toedekken zoals u dat wel doet na papa. Ook draagt hij een bril om te lezen.”
“Pa, ik denk dat het beter is als we met Mitchy naar huis gaan”, zei Hoss.
Ben knikte en verliet met zijn zoons en kleinzoon de bank.
De rancher zette zijn kleinzoon op zijn paard Buck en steeg daarna op. Adam en Hoss stegen op hun paarden waarna de Cartwrights naar hun ranch reden.