Op de Ponderosa ranch was alles in gereedheid gebracht voor het komende kerstfeest. De boom was opgetuigd en ook het huis was versierd. Buiten lag er overal sneeuw zodat de jongste Cartwright, Mitch van 3, elke dag buiten speelde. Zijn vader, Adam Cartwright, en ooms Hoss en Joe waagden zich niet vaak buiten omdat ze wisten dat ze dan getrakteerd werden op een flink aantal sneeuwballen.
Op een middag presteerde Mitch het onmogelijke. Hij was met de hond Cody aan het spelen toen hij een sneeuwbal richting zijn geliefde opa gooide. Natuurlijk was deze raak en de rancher keek naar zijn kleinzoon.
“Sorry opa. Ik dacht dat u oom Hoss was”, verontschuldigde Mitch zich meteen.
“Het is al goed. Maar doe het nooit meer”, zei Ben.
“Ik beloof het”, zei de jongen.
Toen kreeg Ben een goed idee.
“Mitch, wat dacht je ervan als we op het komende kerstfeest een sneeuwballengevecht houden?”, vroeg de rancher.
“Tussen de kids en de grote mensen?”, vroeg Mitch.
Ben knikte. Nu was het de beurt aan Mitch om te knikken.
“Dat is dan geregeld”, zei Ben.
Hij ging naar binnen waar zijn zoons waren. Ze zagen de sneeuw op zijn jas en kregen een vermoeden van wat er gebeurd was.
“Pa, heeft u met Mitchy in de sneeuw gespeeld?”, vroeg Hoss.
“Nee, jouw neefje bekogelde me met een sneeuwbal. Maar hij heeft me wel op een idee gebracht voor het kerstfeest. We houden een sneeuwballengevecht tussen de kinderen en de volwassenen”, antwoordde Ben terwijl hij zijn jas uitdeed.
De broers lachten eerst maar toen hun vader boos naar ze keek werden ze weer serieus.
“Pa, dat is een goed idee”, zei Adam.
“Adam had ook een goed idee maar Little Joe en ik vinden van niet”, zei Hoss.
Nu werd Ben natuurlijk erg nieuwsgierig.
“Adam, wat was jouw idee?”, vroeg hij.
“Wel, iedereen die op het feest komt moet een kerstlied zingen. Degene die het mooiste zingt wint een prijs”, legde Adam uit.
“Dat is ook leuk om te doen”, zei Ben glimlachend.
Hij liep naar zijn kantoor en ging zitten achter zijn bureau. De jongens volgden hem. Ben schreef de 2 ideeën op.
“Natuurlijk moet er genoeg eten en drinken zijn”, zei Hoss.
Iedereen lachte.
“Daar zal Hop Sing heus wel voor zorgen”, verzekerde Ben zijn tweede zoon.
“Vergeet niet dat de Kerstman langs komt”, antwoordde Little Joe.
“Dat wil ik wel doen. Op voorwaarde dat Adam zijn zoon niet in mijn buurt laat”, zei Hoss.
“Hoss, wees gerust want je neefje weet allang dat jij de Kerstman bent”, reageerde Adam.
“En we laten de kinderen iets moois in de sneeuw maken. Ook de winnaar van het mooiste of vreemdste kunstwerk krijgt een prijs”, zei Ben.
Hij schreef alles op zodat ook die ideeën uitgewerkt konden worden.
Alle vrienden en kennissen van de Cartwrights kregen een uitnodiging met uitleg en iedereen beloofde te komen. De Chinese kok Hop Sing werkte de benen uit zijn lijf om al het eten en drinken klaar te maken en de anderen hielden zich bezig met de voorbereidingen van het feest.
Eindelijk was het zover. Alles stond klaar en de Cartwrights hadden hun beste kloffie aan. Zelfs Mitch zag er voor zijn doen keurig uit. Niet veel later kwamen de eerste genodigden. Joe had de rol toegedeeld gekregen van portier en moest de uitnodigingen in ontvangst nemen.
“Papa, moet ik oom Joe helpen?”, vroeg Mitch na een poosje.
Ze keken naar de voordeur en Joe die het erg druk had.
“Mitch, jij neemt de uitnodigingen aan zodat oom Joe de jassen kan aanpakken”, zei Adam.
De kleine jongen stond op en liep naar zijn oom.
“Papa zegt dat ik jou moet helpen met de uitnodigingen. Jij moet de jassen pakken”, zei Mitch.
Joe keek even naar zijn oudste broer en stemde toen toe. Mitch ging in de stoel bij de voordeur zitten en kreeg van iedereen de uitnodigingen.
Onder de genodigden waren de families Walker en Wilkins. Maar ook sheriff Roy Coffee en deputy Clem Foster hadden de uitnodiging geaccepteerd en waren gekomen. Patricia Parker was ook gekomen met haar gevolg (haar 3 kinderen: James, William en Polly). Uit voorzorg besloot Adam zijn zoon en hond bij zich te houden want hij wist precies hoe Patricia was.
Ben nam het woord toen iedereen voorzien was van koffie en taart:“Welkom allemaal op de Kerst Ponderosa. Mijn zoons, kleinzoon en ik hebben een gevarieerd programma gemaakt en we hopen dat iedereen het naar zijn of haar zin zal hebben. Het eerste programmaonderdeel is de kerstliedjeswedstrijd. Iedere gast moet een kerstliedje zingen. Wij beoordelen het gezang en de beste vertolker wint iets.”
“Ik ga als eerste en mijn schitterende bijdrage is Stille Nacht”, zei Patricia.
“De vertolker moet op de trap gaan staan zodat het beter klinkt”, zei Adam.
“Voor deze keer dan”, zei ze met een beetje veel tegenzin.
Ze liep naar de trap en ging op de treden staan en begon te zingen. Nog voordat Patricia klaar was met de eerste regel had Mitch de oren van Cody bedekt om te voorkomen dat zijn vriendje doof werd. Hoss stootte Joe aan en wees op hun neefje en hond. Ze begonnen te lachen wat iedereen hoorde. Patricia zag dat en maakte toen een ware vertoning van haar optreden. Ben greep in en hintte dat de volgende kon gaan zingen. Dat was Molly Wilkins.
“Ik ga zingen: De herdertjes lagen bij nachten”, zei ze.
Ze begon te zingen en nu kon Cody het ook horen want Molly zong de sterren van de hemel. Dit tot grote ergernis van Patricia.
“Het is jammer dat neef Muley Jones er niet is”, zei Hoss.
“Wie is neef Muley Jones?”, vroeg Mitch verbaasd.
“Dat is een familielid van ons en als hij zingt breken alle glazen. Maar zelfs hij zingt nog beter dan Mrs Parker”, legde Adam uit.
Maar de andere vertolkers waren ook best goed. Toch kon er maar 1 persoon winnen.
“En de winnaar van de zangwedstrijd is geworden: Mrs Molly Wilkins. Kom je prijs maar ophalen”, zei Adam.
Molly kwam verheugd en kreeg een medaille omgehangen.
“Het tweede onderdeel is voor de kinderen onder ons. Buiten op het erf ligt er genoeg sneeuw. Degene die het mooiste, vreemdste kunstwerk heeft gemaakt wint ook iets”, zei Ben.
“Dus oom Hoss en oom Joe mogen ook meedoen?”, vroeg Mitch listig.
Iedereen behalve Hoss en Joe en de familie Parker lachten.
“Dat zouden ze wel willen. Maar alleen de echte kinderen mogen meedoen”, antwoordde Ben.
Vlug trokken de kinderen hun jassen aan en gingen ze in de sneeuw spelen. Cody ging ook mee naar buiten en bleef bij Mitch en zijn vriendje Matthew Walker.
“Wat zullen we maken?”, vroeg Matthew.
Mitch keek naar Cody en antwoordde toen:“Cody, zit en poseer. We maken Cody na in sneeuw.”
De hond deed dat en bleef net zo lang zitten totdat hij nagemaakt was.
James zei:“Wij maken een gewone sneeuwpop en winnen dan.”
Hij kreeg hulp van zijn broer en zus.
“Sean, wij maken een liggende sneeuwman”, zei Jenny Wilkins tegen haar broer.
Zo gezegd, zo gedaan.
Na een poos stonden 2 mooie kunstwerken van sneeuw te pronken op het erf. Maar er was 1 sneeuwproject dat totaal de mist ingegaan was. En dat was die van de Parker kids.
“Waar zijn mijn engeltjes van kindertjes?”, vroeg Patricia op de veranda.
Alle volwassenen keken rond en ontdekten toen een grote hoop sneeuw die vanzelf bewoog. Patricia ging erheen en woelde zo in de sneeuwhoop dat ze er zelf ook inviel. Iedereen begon luid te lachen zodat de vernedering nog groter werd. Patricia viste haar nageslacht eruit en keek ze streng aan.
“Kinderen, wij hebben de grote fout gemaakt om een uitnodiging van de Cartwrights te aanvaarden. Dit doen wij dus nooit meer. Zelfs niet als er een chique bruiloft hier te vieren is. Ook al zal dat nooit gebeuren! Wij gaan nu naar huis”, preekte ze tegen haar kinderen.
Ze waren meteen verdwenen. Niet dat de anderen het erg vonden want nu werd het nog gezelliger.
“Wel, ik moet zeggen dat allebei de kunstwerken van sneeuw apart zijn. Dus wat doen we nu?”, vroeg Ben.
“Geef de prijs maar aan Jenny en Sean want Cody en ik hebben al de eer om hier te wonen”, zei Mitch.
“En Matthew dan?”, vroeg Hoss.
“Ze hebben allemaal gewonnen”, antwoordde zijn vader.
Ook voor dit onderdeel kregen de winnaars een medaille.
“Het volgende onderdeel is zelfs voor de volwassenen erg leuk. Dat is namelijk een sneeuwballengevecht tussen de kinderen en de volwassenen”, zei Ben.
“Molly, zullen wij Hop Sing helpen met het eten en drinken klaar te zetten?”, vroeg Laura Walker, de moeder van Matthew.
“Dat is goed. Dan kunnen de heren fijn in de sneeuw spelen”, zei Molly.
Dat deden ze.
Spoedig vlogen de sneeuwballen over en weer op het erf. Omdat de kinderen nog wat klein waren kon men ze erg moeilijk raken. Maar de mannen waren een prachtig doelwit voor ze. Steeds als er een man geraakt was vlogen er 3 sneeuwballen richting de kleintjes. Ben, Roy en Clem keken genietend toe vanaf de veranda.
“Ben, heeft een van je zoons je op dit idee gebracht?”, vroeg Roy na een poosje.
“Nee, dat is de schuld van die lieve kleinzoon van mij. Hij gooide een sneeuwbal naar mij en zodoende besloten we dit onderdeel ook te doen”, zei de rancher.
“En die sneeuwbal van Mitch was uiteraard flink raak?”, vroeg Clem voorzichtig.
“Inderdaad. Dus dat belooft nog wat voor de toekomst. Aangezien Mitch morgen 4 wordt ben ik bang dat hij ons als doelwit gaat gebruiken met sneeuwballen”, antwoordde Ben.
Toen iedereen rood zag van de winterkou en inspanning ging het hele gezelschap weer naar binnen alwaar de nieuwe aanval kon beginnen. Maar nu op het eten en drinken. Door de hulp van de dames had Hop Sing het iets minder druk gekregen en kon ook hij even bijkomen. In een mum van tijd was al het voedsel en ook de drank verdwenen.
Op een gegeven moment verdween Hoss naar zijn slaapkamer. Vlug kleedde hij zich om en ging hij als de Kerstman naar beneden.
“Daar is de Kerstman!”, zei Jenny.
Alle kinderen renden naar de trap zodat Hoss niet meer de onderste tree kon zien.
“Ho ho, ho”, zei Hoss vrolijk lachend.
Hij ging zitten en de kinderen deden dat ook. Cody voegde zich bij hen.
“Zijn jullie allemaal braaf geweest dit jaar?”, vroeg hij.
“We zijn altijd erg braaf”, zei Jenny namens de anderen.
“Adam, zijn dit wel onze kinderen die dat zeggen?”, vroeg Larry Thompson.
Ook de vader van Matthew, Dan, keek hem aan.
“Ik geloof het niet”, antwoordde Adam op fluisterende toon.
“Wel, omdat jullie allemaal zo braaf zijn geweest heeft de Kerstman een cadeautje voor jullie allemaal meegenomen”, zei Hoss.
Hij keek in zijn zak en haalde er voor ieder kind een klein doosje eruit waarin 2 mandarijntjes zaten.
“Bedankt Santa”, zeiden de kinderen allemaal tegelijk.
De vrouwen deden intussen de afwas met hulp van Hop Sing die dat zeer op prijs stelde.
Buiten begon het al aardig donker te worden.
“Geachte aanwezigen. Buiten is het al erg schemerig aan het worden en we willen allemaal dat jullie weer heelhuids thuiskomen. Dus hierbij is het kerstfeest op de Ponderosa voorbij. Bedankt voor jullie aanwezigheid en medewerking en we hopen dat jullie het erg gezellig en leuk hebben gevonden”, zei Ben.
De gasten namen afscheid en gingen huiswaarts en de Cartwrights bleven alleen achter. Ze keken ze na en genoten nog van de vallende sneeuw.
“Pa, wat was dat een geweldig feest”, zei Hoss.
“Inderdaad jongens. Gelukkig is alles goed verlopen”, antwoordde Ben.
“Vooral nadat Mrs Parker met haar kinderen waren vertrokken”, zei Joe.
Mitch wreef de slaap uit zijn ogen en zag de sneeuw vallen.
“Papa, mag ik in de sneeuw spelen?”, vroeg de jongen.
“Morgen als het weer licht is en na het ontbijt”, antwoordde Adam.
Hij besloot de jongen naar bed te brengen en hoopte dat hij zou doorslapen. Maar nog voordat Mitch in bed lag was hij al vertrokken naar Droomland. Hij ging zelf niet veel later omdat hij wist dat zijn zoon de volgende morgen vroeg aan zijn bed zou staan.
Maar ook Ben, Hoss en Joe bleven niet lang op. En dat gold ook voor Hop Sing.