Ruim een jaar was de 10-jarige Mitch Cartwright bezig met het maken van een boek voor zijn geliefde en grote oom Hoss. De jongen wist dat Hoss erg veel van eten hield en had dat als thema genomen voor zijn boek. Uit voorzorg deed Mitch dat in zijn kamer.
Op een morgen vroeg Mitch:“Oom Joe, kan jij me helpen met de inhoudsopgave?”
Met oom Joe bedoelde Mitch zijn jongste oom Joe Cartwright.
“Natuurlijk kan ik je helpen en doe ik dat”, antwoordde Joe.
Ze gingen naar de kamer van Mitch waar de heren ongestoord konden werken.
Joe bekeek elke tekening en zei bewonderend:“Mitch, deze tekeningen van jou zijn echt goed en zien er ook smakelijk uit.”
“Denk je dat oom Hoss blij zal zijn met dit boek?”, vroeg Mitch onzeker.
“Hij zal er zeker blij mee zijn. Vooral omdat jij het zelf gemaakt hebt en er heel veel tijd en energie in gestoken hebt”, antwoordde zijn oom.
Joe hielp zijn neefje met de inhoudsopgave waarbij Mitch tevens beter het alfabet leerde. De jongen had last van ernstige dyslexie waarbij hij veel hulp kreeg van zijn familie.
De ouders van Mitch (Adam en Sally Cartwright) gaven Hoss voor zijn verjaardag een dinerbon voor 2 personen.
Hoss zei:“Dat wordt een heerlijk etentje voor Betsy en mij.”
Betsy was zijn verloofde Betsy Kent die sinds oktober bij de Cartwrights woonde. Ze had het feest georganiseerd als cadeau voor Hoss.
Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright kwam met een groot pak en zei:“Hoss, van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ik hoop dat je hier blij mee bent. Het is ook namens Joe.”
“Bedankt pa en Joe”, zei de jarige Cartwright.
Hij pakte het uit en het was een gloednieuw zadel voor zijn paard Chubb.
“Nu mijn cadeau. Hoss, dit krijg je van mij”, zei Dotty West.
Ze was een goede vriendin van Betsy maar niet gecharmeerd van Hoss of welke Cartwright dan ook.
“Pantoffels. Maar die draagt niemand hier”, zei Hoss toen hij zag wat Dotty had gegeven.
“Ze waren in de aanbieding en zijn erg mooi”, snoof Dotty.
“Hoe dan ook bedankt”, zei Hoss.
Adam zei tegen zijn zoon:“Geef je cadeau maar.”
“Hij zal het toch niet mooi of leuk vinden”, reageerde de jongen.
“Ik verzeker je van wel”, zei Adam.
Mitch ging met lood in zijn schoenen naar zijn oom en zei:“Oom Hoss, dit is van mij en Cody.”
Cody was zijn beste vriendje op de ranch en de herdershond van de familie. Hoss pakte het uit en was er zichtbaar mee in zijn nopjes.
“Mitchy, enorm bedankt voor dit kookboek”, zei hij.
Dotty pakte het boek, bekeek het en zei smalend:“Wat een kinderlijke tekeningen zeg.”
Het was meteen doodstil in de grote woonkamer.
Betsy nam het voor haar neefje op door te zeggen:“Mitch is ook nog een kind. Wij weten hoe lang hij er over gedaan heeft om in het boek te tekenen. Onze vriendschap is over en neem je oubollige pantoffels mee.”
Dotty keek beduusd en vertrok meteen mét de pantoffels.
Door het vertrek van Dotty werd het feest nog gezelliger op de ranch. Hoss zat constant in zijn kookboek te kijken en wist dat Mitch best een toekomst als tekenaar kon hebben. Maar daar waren de andere Cartwrights ook van overtuigd.