DE KONIJNENFOKKERIJ
Het was al een poosje rustig op de Ponderosa. Op een morgen zag de vierjarige Mitch Cartwright als eerste dat er kleine konijntjes geboren waren. De jongen kwam zoals elke morgen in de schuur om de dieren hun voer te geven toen hij zag dat er kleine witte bolletjes bij de twee grote konijnen lagen. Eerst stond de jongen er stomverbaasd naar te kijken maar daarna rende hij het ranchhuis binnen.
“Mitch, wat is er?”, vroeg ranch eigenaar Ben ongerust.
“We hebben op zondag een nog grotere partij vlees. Het ligt in de schuur”, vertelde Mitch opgewonden.
Zijn familieleden en voorman Candy Canaday keken hem vragend aan.
Mitch verduidelijkte:“Op zondag eten we toch af en toe konijn? Ga dan maar kijken in de schuur.”
Dat deed men. In de schuur aangekomen zagen ze de konijntjes. Ben, Adam en Candy lagen op de grond van het lachen om het menu-idee van Mitch. Maar Hoss en Little Joe deden niet mee.
Adam zei tegen zijn zoon nadat hij uitgelachen was:“Mitch, je mag gerust voor een konijntje zorgen. Na het ontbijt gaan we samen een hok voor hem maken.”
Dat idee vond de jongste bewoner van de Ponderosa uitstekend.
Zo gezegd, zo gedaan.
Adam was met zijn zoon bezig een konijnhok te bouwen toen Candy erbij kwam.
“Adam, ik ben bang dat je broers weer eens een plan hebben met die konijnen”, zei de voorman.
“Maak je geen zorgen want dat gaat toch mis”, reageerde Adam.
“Daar maak ik me ook geen zorgen over. Maar wel over het feit dat ze je zoon willen betrekken bij hun nieuwste onderneming”, antwoordde Candy.
“Nu heb jij ervoor gezorgd dat IK me zorgen moet gaan maken. Laat niets merken dat je me dit verteld hebt”, zei Adam.
“Ik denk eerder dat Mitch ervoor zal zorgen dat het plan mislukt”, antwoordde Candy.
“Wel, als Joe het bedacht heeft gaat het zeker mis”, reageerde Adam.
Daar was Candy het roerend mee eens.
Intussen hielden Hoss en Joe zich bezig met hun nieuwste aanwinst.
“Hoss, we zullen aan ons neefje laten zien hoe goed wij zaken kunnen doen. Ga jij hem halen, dan bereid ik de zaak voor”, zei Little Joe.
Hoss verliet het ranchhuis en ging op zoek naar zijn neefje. Hij zocht de jongen overal en vond hem uiteindelijk bij de schuur.
“Adam, beste oudere broer van mij, zou ik jouw zoon even mogen lenen?”, vroeg Hoss op zijn allervriendelijkst.
Adam zuchtte diep en keek zijn broer wantrouwend aan.
“Waarom wil jij mijn zoon even lenen? Om indruk op een dame te maken door middel van de charmes van Mitch?”, vroeg Adam.
“Welnee, als dat het geval is dan vraag ik Little Joe wel om advies. Nee, ik wil Mitchy kennis laten maken met het zakenleven”, antwoordde Hoss.
“Neem hem maar mee en let goed op hem”, zei Adam.
Hoss pakte de hand van zijn neefje en nam hem mee naar een ander deel van de ranch.
“Gaan jullie zaken doen met die konijnen?”, vroeg Mitch.
“Ja, hoezo?”, vroeg zijn oom verbaasd.
“Dan hoop ik dat die konijnen er een goed slaatje uitslaan”, antwoordde Mitch.
“Wat zijn we toch weer leuk”, zei Hoss een beetje beledigd.
Ze liepen het ranchhuis in waar Little Joe driftig aan het schrijven was.
“Mitchy, je moet wel voorzichtig zijn want de konijntjes kunnen bijten”, zei Hoss waarschuwend.
Zijn neefje knikte.
“Mitch, ga zitten en kijk hoe wij zaken doen”, zei Little Joe.
Mitch ging zitten en keek vol verwachting naar zijn ooms.
“Hoss, we gaan het beter aanpakken dan de vorige keer. Deze keer worden we nog rijker dan pa”, zei Little Joe.
“Kan dat dan nog?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Natuurlijk kan dat. Laat me nou maar eerst het plan uitleggen”, reageerde zijn broer.
“Doe dat dan”, zei Hoss.
“We gaan de konijnen bij opbod verkopen. Wie het hoogste voor de dieren wil betalen krijgt ze”, zei Little Joe.
“Eerst moeten de mensen ervoor betalen en dan krijgen ze hen. Kun je ze niet beter meteen geven?”, vroeg Mitch.
Hoss en Little Joe keken elkaar aan met een blik van:“Is ons neefje nu helemaal gek geworden?”
“Joe, ons neefje heeft maar erg weinig respect voor onze plannen”, zei Hoss.
“Beter gezegd: helemaal geen respect. Laat hem maar weggaan voordat ons plan mislukt”, gromde Little Joe.
Mitch ging glimlachend weg. Onderweg naar zijn vader kwam de jonge Cartwright Candy tegen.
“Waarom loop jij nou weer te glimlachen? Heb jij je ooms weer tot wanhoop gedreven?”, vroeg de voorman.
“Ja. Oom Joe wil de konijntjes aan de hoogste bieder verkopen. Eerst moeten de mensen ervoor betalen en dan krijgen ze de konijntjes. Ik zei dat hij ze dan beter meteen kon geven”, zei Mitch.
Candy kwam niet meer bij van het lachen en samen liepen ze naar Adam die het konijnenhok klaar had.
“Mitch, pak je konijntje maar en zet hem erin”, zei Adam.
Mitch pakte voorzichtig een konijntje en zette het dier in het hok. Candy vertelde in het kort over het plan van Hoss en Little Joe. Adam lag op de grond van het lachen.
“Oom Joe zei dat hij zelfs rijker wordt dan opa”, zei Mitch.
Nu kwamen Adam én Candy niet meer bij van het lachen.
In het ranchhuis kregen Hoss en Little Joe weer eens ruzie over hoe de verdeling van de opbrengst in zijn werk zou gaan.
“Ik krijg 65 % want het is mijn idee”, zei Little Joe.
“We zouden het fifty fifty doen dus ik krijg de helft van de opbrengst”, reageerde Hoss.
“Ik kwam met het idee dus het grootste deel is voor mij”, zei Little Joe.
“Je vergeet wel dat iemand die kooien moet dragen. Jij bent daar veel te zwak voor. Ik kan ze met gemak tillen dus voor mij komen de draagkosten er ook bij”, legde Hoss uit.
Ze waren zo aan het ruziën dat ze niet eens merkten dat de Chinese kok Hop Sing binnen was gekomen.
“Mr Hoss en Little Joe niet meer ruzie maken want Hop Sing braadt konijnen voor avondeten”, zei de kok.
Nu had Hop Sing het gedaan en hij vluchtte snel naar de keuken waar hij veilig was. Hoss en Little Joe waren uit hun humeur en besloten hun nieuwe bedrijf maar te vergeten.
“Mitchy had toch gelijk dat de konijntjes het beste af zijn”, zei Hoss op de veranda.
“Dat kind zal ons nooit helpen rijk te worden maar wel graag helpen om straatarm te worden”, verzuchtte Little Joe.
Adam, Mitch en Candy kwamen erbij en zagen hoe vernederd de broers waren.
“Adam, ik denk dat hun konijnenveiling volkomen geslaagd is”, zei Candy opgewekt.
“Ik vrees eerder dat ze het woord konijn nooit meer willen horen”, merkte Adam op.
“De konijntjes wilden geen zaken doen met hen”, zei Mitch luchtig.
Adam en Candy kwamen niet meer bij en Hoss en Little Joe waren nog erger beledigd.
Hoss en Little Joe namen zich voor nooit meer hun neefje bij hun zaken te betrekken.