Mitch en Pam Cartwright waren in Virginia City om de post voor hun familie op te halen. Tevens moesten ze bij de handelspost zijn voor een paar boodschappen voor hun Chinese kok Hop Sing. De twee hadden hun paarden bij de Bucket of Blood saloon vastgebonden en daarna hun taken gedaan.
“Ga je mee naar huis zus?”, vroeg Mitch.
“Goed”, zei Pam, die de tweelingzus van Mitch was.
Ze liepen naar hun paarden en kregen toen een nare verrassing. Caramel, het paard van Mitch, was weg. Pam zag haar paard Chiney wel staan.
Mitch vloekte binnensmonds en zei toen verontwaardigd:“Waar is Caramel?”
“Iemand moet hem gejat hebben”, zei Pam.
“Dat snap ik ook maar wie? Hij of zij heeft niets aan het zadel want het is speciaal voor mij gemaakt”, reageerde haar broer geërgerd.
De tweeling keek rond maar Caramel was nergens te zien. Toen kwam er een jonge vrouw Polly Miller geheten naar hen toe.
“Mitch, ik zag dat een deftige vrouw op je paard steeg en ermee wegreed”, zei Polly.
Mitch keek haar verbaasd aan.
“Een deftige vrouw op Caramel? Welke richting ging ze op?”, vroeg hij.
“Naar jullie ranch”, antwoordde Polly waarna ze naar hem knipoogde en daarna wegging.
De boze bui van Mitch was meteen verdwenen.
Pam merkte dat en vroeg nieuwsgierig:“Wat is er tussen jullie?”
“Ik redde ooit haar mand door een honkbal naar de tasjesdief te gooien. Sindsdien is ze gek op mij”, legde haar broer uit.
Tot hun grote verbazing kwam Caramel weer aan rijden. Met de berijdster erop.
“Mitch, zij jatte je paard. Ik zal Clem waarschuwen”, zei Polly.
Ze ging direct naar het kantoor van de sheriff waar alleen deputy Clem Foster was.
“Deputy, iemand heeft geprobeerd het paard van Mitch Cartwright te stelen”, zei ze.
“Ik ga mee”, zei Clem.
Ze gingen naar buiten waar Mitch de dievegge al een grote mond wilde geven.
“Clem, de straf voor het stelen van een paard is toch de strop?”, vroeg Pam.
“Dat is inderdaad zo. Maar dat geldt voor een man. Ik weet niet of dat ook geldt voor een vrouwelijke paardendief”, antwoordde de deputy.
“Dan zet je haar maar een jaar op water en brood in je vuilste cel”, zei Mitch.
“Een jaar op water en brood in de vuilste cel? Nooit!”, zei de dievegge.
Toen zag en hoorde Mitch wie zijn paard had geprobeerd te stelen.
“Hallo Mrs Oleson. Is uw gezin er ook of is Nellie al op bezoek bij onze varkens?”, vroeg de jongen sarcastisch.
De vrouw die met Mrs Oleson werd aangesproken door Mitch was Harriet Oleson uit Walnut Grove.
“Mrs Oleson, u bent gearresteerd wegens paardendiefstal”, zei Clem.
Hij deed haar de handboeien om en voerde de vrouw af. Mitch legde aan Pam uit wie zij was en waar ze vandaan kwam.
“Dus in haar dorp woont een man die wat ouder is maar wel veel op oom Joe lijkt? Wat erg”, zei Pam.
“Ach, hij valt wel mee. De dochter en zoon van Mrs Oleson zijn echt heel erg. Ze zijn een dag bij ons op de ranch geweest maar na een bezoek aan onze varkens keek Nellie, haar dochter, mij niet meer aan. Papa en mama waren toen een paar maanden bij elkaar”, vertelde haar broer.
Toen kwamen de echtgenoot van Harriet Oleson, Nels, haar dochter Nellie en zoon Willie erbij.
Nels herkende Mitch en vroeg:“Mitch, waar is mijn vrouw?”
“De deputy heeft haar gearresteerd omdat ze heeft geprobeerd mijn paard te jatten. Hier in Virginia City staat daarop: een jaar cel op water en brood in de vuilste cel. Dat is voor een vrouw. Een man wordt opgehangen. Dus Mr Oleson, u heeft een jaar rust”, antwoordde Mitch glimlachend.
“Maar onze deputy niet”, zei Pam.
“Na 2 weken wordt ze toch overgeplaatst naar de staatsgevangenis van Nevada bij Carson City. En daar is het echt geen paradijs”, reageerde Mitch.
“Hoe weet jij dat nou?”, vroeg Nellie.
“Vraag dat maar aan Griff. Hij heeft daar gezeten. Trouwens Nellie, Candy vraagt steeds naar je”, antwoordde Mitch.
“Griff is een van onze vaste knechten”, verduidelijkte Pam.
“Vader, haal moeder uit de gevangenis want dan kunnen we vertrekken”, zei Nellie beledigd.
“Ik ben al weg. Jullie blijven hier”, zei Nels.
Hij liep naar het kantoor van de sheriff en ging daar naar binnen. De kinderen bleven alleen achter.
Clem had Harriet in zijn meest smerige cel opgesloten en zat nu achter zijn bureau te patiencen.
“Middag deputy”, zei Nels.
“Middag sir. Wat kan ik voor u doen?”, vroeg de deputy.
Nels zei:“Ik hoorde van Mitch Cartwright dat u mijn vrouw heeft gearresteerd. De aanklacht is poging tot paardendiefstal.”
“Dat klopt. U mag haar zien als u dat wil”, zei Clem.
Nels keek naar het kaartspel en zei:“Die 3 moet op die 4.”
Clem keek en zag dat de bezoeker gelijk had. Nels ging zijn vrouw opzoeken.
“Nels, haal me hier uit. Ik ben onschuldig”, zei Harriet snikkend.
“Je wordt anders wel beschuldigd van paardendiefstal. En dan pik je nog wel het paard van een Cartwright. Je weet hoe ze zijn”, antwoordde haar man.
“Ik wil dat paard kopen voor onze Nellie. Ze verdient het gewoon”, zei Harriet.
“Misschien verdient ze het wel maar misschien ook weer niet. Dat paard is van Mitch en alleen hij besluit of hij het dier wil en/of gaat verkopen. En dan zal hij het zeker niet doen aan Nellie!”, zei Nels kalm.
“Zorg er maar voor dat ik vrij gelaten wordt”, zei Harriet.
“Ik zal het proberen”, zei Nels waarna hij wegging.
“Hoe kan ik mijn vrouw vrij krijgen?”, vroeg Nels aan Clem.
“De ouders van Mitch moeten persoonlijk bevestigen dat de aanklacht terecht is of uw vrouw moet in het openbaar excuses aanbieden aan de jongen. Het 1e is omdat Mitch nog minderjarig is”, antwoordde de deputy.
Hij had een beetje doorgekregen hoe zijn gevangene was.
“Geef haar maar gewoon water en brood. Dan regel ik het verder wel”, zei Nels glimlachend.
Clem stemde toe. Nels ging weer naar buiten.
Terwijl haar vader bij de deputy was zocht Nellie ruzie met Pam.
“Mitch zei me dat jij hem een boerenpummel noemde bij jullie 1e ontmoeting”, zei Pam.
“Dat deed ik inderdaad en dat is hij nog steeds. En jij bent zijn zus dus dan ben jij een echte boerentrien”, zei Nellie.
“Beter een boerentrien dan een verwend nest zoals jij”, reageerde Pam.
Nellie zei smalend:“Ik heb alleen maar mooie jurken. Thuis hoef ik nooit te helpen.”
“Ik wel maar ik vind het niet erg. Onze hulp is gewoon nodig op de Ponderosa”, reageerde Pam.
Haar tweelingbroer luisterde geamuseerd toe en Willie ook.
Mitch greep toen in door te zeggen:“Zus, ik moet je wat vertellen onder 4 ogen.”
Hij nam Pam mee naar een steeg en zei fluisterend:“Als ze weg zijn sturen we een lange brief naar Laura Ingalls waarin we haar vertellen over deze gebeurtenis.”
“Dat doen we”, zei Pam glimlachend.
Ze liepen terug naar Nellie en Willie.
“Jullie vertellen niets over moeders arrestatie tegen anderen”, zei Nellie.
“Mijn ouders moeten de aanklacht tegen jouw moeder persoonlijk bevestigen dus dan weten zij het ook. Dan komen onze ooms, tante en opa het ook te weten”, antwoordde Mitch.
“En Clem weet het nu ook”, zei Pam.
De Cartwrights merkten dat broer en zus Oleson bang werden voor de gevolgen van hun verblijf in Virginia City. Daarom maakten Mitch en Pam een beetje misbruik van hun macht en het feit dat ze op de Ponderosa Ranch woonden. Ze straalden dat ook uit.
“We doen alles wat jullie willen. Als het maar niet bekend wordt dat moeder hier gearresteerd is”, zei Willie wat angstig.
“Wiens idee was het om mijn paard te jatten?”, vroeg Mitch.
“Ik kwam met het idee. Jullie zijn toch erg rijk om een nieuw paard te kunnen kopen. Jouw paard is de mooiste die we ooit hebben gezien. Dus ik eiste dat moeder jouw paard pikte”, antwoordde Nellie.
Met zijn bekende Cartwright charme zei Mitch:“Lieve Nellie Oleson, wij gaan samen een praatje maken met Mr Foster. ”
Hij gaf zijn zus een vlugge knipoog die het begreep. Mitch en Nellie liepen naar het kantoor van de sheriff om met Clem te praten. Pam nam Willie onder handen.
“Weet je dat jij een lekker joch bent? Je bent echt de ideale schoonzoon”, zei Pam op een zeer lieve toon.
“Hou op met dat geslijm”, zei Willie.
Hij rende zijn zus achterna, gevolgd door Pam.
Bij het gebouw botste Nels op tegen Mitch en Nellie.
“Nellie, je moeder zit veilig in haar kamer. Mitch, de deputy vertelde me dat je ouders je aanklacht persoonlijk moeten bevestigen”, zei hij.
“Dat zal moeilijk gaan want mijn vader is net voor 6 weken weg en mijn moeder is deze week bevallen van ons zusje”, antwoordde de jonge Cartwright.
“Dus mijn vrouw moet nog minstens 6 weken op water en brood leven?”, vroeg Nels.
“Ja, maar na 2 weken gaat ze naar de staatsgevangenis van Nevada”, zei Mitch.
Nellie bekende wat zij en Harriet hadden bedacht.
“Nellie, kom jij maar mee met mij”, zei Nels.
Hij pakte haar vast en sleurde haar mee naar binnen waar Clem nog steeds bezig was met een spelletje patience.
“Deputy, is er nog plaats voor deze jongedame?”, vroeg Nels.
Nellie bekende alles en werd ook in een cel gezet.
“Ik laat de dames morgen vrij zodat ze eerst kunnen genieten van onze standaard maaltijd voor gevangenen. U kunt met uw zoon alvast naar huis gaan”, zei Clem.
“Perfect”, zei Nels.
Hij verliet het kantoor met Mitch en zei tegen zijn zoon:“Willie, we gaan naar huis. Je moeder en zus zitten daar goed.”
Dit klonk als muziek in de oren van de jonge Oleson.
Toen alles opgelost was zei Mitch:“Zus, ga je mee naar huis? Ik denk dat de anderen dit verhaal ook wel willen horen.”
“Goed. We moeten toch ook nog die brief naar Laura schrijven”, zei Pam.
Ze stegen op hun paarden en reden vlug naar huis om hun niet saaie middag aan hun familieleden te vertellen.