In een appartement in New York. Vera Carter kwam de woonkamer in om haar zoon Jamie te roepen.
“Jamie, eten”, riep ze.
Maar er kwam geen reactie wat erg vreemd was.
“Ik ga wel even kijken”, zei Derek, de man van Vera.
Hij stond op en liep naar de slaapkamer van de jongen. De deur ging open en Derek zag zijn zoon doodstil op bed liggen.
“Jamie, wakker worden. Je moeder heeft het eten klaar”, zei Derek.
Opnieuw kwam er geen reactie. Derek pakte de jongen bij de schouder en zijn rechterarm gleed van het bed af.
“Grote god!”, riep Derek geschokt.
Vera kwam aanrennen en zag wat er aan de hand was.
“Bel 911”, zei Derek.
Vera belde het nummer en niet veel later was de politie er al.
“Hij heet Jamie Carter en is 14”, zei Derek tegen rechercheur Lennie Briscoe.
“Mankeerde Jamie iets? Was hij veel ziek?”, vroeg Lennie.
“Jamie had een langzaam werkende schildklier waardoor hij veel school miste. Hij was vaak erg moe en lusteloos. Onze zoon kreeg er medicijnen voor maar ik weet zeker dat hij aan iets anders is overleden”, antwoordde Derek.
“Hoezo?”, vroeg Ed Green, de partner van Lennie.
“Omdat hij alleen voorgeschreven medicijnen slikte”, zei Vera.
Ze liet een doosje van het medicijn Euthyrox zien.
“Gebruikte uw zoon drugs en/of alcohol?”, vroeg Lennie.
“Nee, hij vroeg wel of hij het mocht gebruiken maar toen we uitlegden dat het gevaarlijk was in combinatie met zijn medicijnen begreep hij het en taalde hij er niet naar”, antwoordde Derek.
“Hij ging vanmiddag om 1 uur nog om een griepprik omdat hij daarvoor een oproep had gekregen. Hij moest die prik bij de huisarts halen”, zei Vera.
“Wie is uw huisarts?”, vroeg Lennie.
“Dr. Wilson. Hij zit op Lexington Avenue”, zei Vera.
“Dan gaan we hem een bezoekje brengen”, zei Ed.
“Hij beweert bij elke uitslag van de bloedtest van Jamie dat onze zoon zijn medicijnen nooit innam. We zagen echter dat hij het wel deed. Het ziekenhuis deelt de mening van de huisarts. Het is maar dat jullie het weten”, zei Derek.
“Bedankt voor de informatie. Sterkte met het verlies. Ik weet wat het is om een kind te verliezen”, zei Lennie.
Het lichaam van Jamie werd afgevoerd en zijn ouders bleven alleen achter.
“Jamie overlijdt aan iets vreemds en zijn ouders denken dat hun huisarts er iets mee te maken heeft”, zei Ed buiten.
“Het verbaast me niets. Vooral als Doc zegt dat de jongen zijn medicijnen niet inneemt. Die hele medische zooi dekt elkaar natuurlijk”, reageerde Lennie.
“Dus jij gelooft zijn ouders?”, vroeg Ed.
“Ja, jij dan niet?”, vroeg Lennie op zijn beurt.
Ed knikte.
Op het 27e bureau vroeg inspecteur Anita Van Buren:“En welke zaak hebben we nu?”
“Een jongen van 14 genaamd Jamie Carter is overleden door iets onbekends. Hij had last een langzaam werkende schildklier waar hij medicijnen voor kreeg en ze volgens zijn ouders wel innam en de huisarts zegt van niet. Ook heeft hij vanmiddag een griepprik gehaald bij de huisarts”, vertelde Lennie
“Ik stel voor dat jullie eerst die huisarts gaan ondervragen”, zei Anita.
“Ed, je ziet wat bleekjes. Ga je mee naar de dokter?”, vroeg Lennie.
“Ik ga wel met je mee”, zei zijn partner.
“Het spijt me heren maar Dr Wilson kan u nu niet zien. Hij heeft het te druk”, zei zijn assistente Glenda Baker.
“Hij moet zeker de gegevens van een jonge patiënt uit zijn kaartenbak halen omdat die geen patiënt meer van hem is?”, vroeg Lennie.
Glenda werd vuurrood en zei zenuwachtig:“Ik geloof dat hij toch tijd voor u heeft.”
Ze stond op en deed de deur van de spreekkamer open.
“Frank, er zijn twee heren voor je”, zei ze.
“Kom binnen heren. Wat zijn de klachten?”, vroeg Frank lachend.
“We komen zojuist bij de familie Carter vandaan omdat hun zoon Jamie overleden is. Zijn ouders vertelden dat de jongen een langzaam werkende schildklier had en vanmiddag hier was geweest voor een griepprik”, zei Ed.
“Dat klopt allemaal maar de jongen nam zijn medicijnen nooit in en aan de gevolgen daarvan is hij nu overleden. Wat u en/of zijn ouders ook beweren; ik ben onschuldig”, zei Frank.
“En wat als onze patholoog anatoom iets anders vindt? Bijvoorbeeld vergif?”, vroeg Lennie.
“Dan ben ik nog steeds onschuldig. Kunt u nu weggaan want ik heb nog genoeg te doen”, zei de dokter zenuwachtig.
“Tot de volgende keer”, zei Lennie.
Ze gingen weer weg maar vertrouwden de dokter en zijn assistente niet.
“Die assistente heeft er ook mee te maken als je het mij vraagt”, zei Ed.
“Laten we kijken of de doodsoorzaak al bekend is”, zei zijn partner.
Ze reden naar de patholoog anatoom voor de resultaten rondom het overlijden van Jamie Carter.
“Jamie is overleden aan een overdosis vergif. Hij heeft helemaal geen griepprik gehad maar een vergifprik”, vertelde Arlene Shrier die het lichaam van Jamie had onderzocht.
De rechercheurs keken elkaar verbaasd aan.
“Vergif zei je? Zoals in giftig?”, vroeg Ed.
Arlene knikte.
“Jamie had problemen met zijn schildklier maar dat is niet de doodsoorzaak zoals de dokter zegt?”, vroeg Lennie.
“Absoluut niet. Hij stierf aan vergif. De jongen had wel 100 kunnen worden in plaats van 15”, antwoordde de patholoog anatoom.
Anita stond te kijken van de doodsoorzaak van Jamie.
“De jongen komt voor een griepprik en krijgt in plaats daarvan een vergifprik? Fijne dokter. Licht de ouders in en breng de dokter en zijn assistente binnen”, zei ze.
“Onze zoon is vermoord?”, vroeg Vera geschokt.
“Onze patholoog anatoom heeft een vergif ontdekt toen ze naar de doodsoorzaak zocht. Jamie kreeg een vergifprik en geen griepprik”, antwoordde Lennie.
Derek vroeg:“Ik wist het wel. En de dokter ontkent natuurlijk alles?”
“We zijn bij hem geweest en hij zei dat Jamie nooit zijn medicijnen innam. De assistente deed ook erg zenuwachtig”, antwoordde Ed.
“Ik heb hier een kopie van de oproep voor de griepprik”, zei Derek die de rechercheurs een kopie van de oproep gaf.
Lennie bekeek de brief en zei:“Het OM zal hier heel blij mee zijn.”
De rechercheurs vertrokken opnieuw naar de praktijk van Dr Wilson.
Glenda was zeer verbaasd toen Lennie en Ed binnenkwamen.
“Is uw baas er?”, vroeg Ed.
“Natuurlijk is hij er. Maar niet voor jullie!”, antwoordde ze bits.
“U heeft hierbij een uitnodiging voor een bezoek aan ons bureau”, zei Lennie.
Glenda probeerde een oude spuit weg te gooien maar Ed onderschepte het.
“Ik durf te wedden dat Jamie deze spuit in zijn arm heeft gekregen”, zei hij.
De spuit werd meegenomen in een zakje.
“Wat is er hier aan de hand?”, vroeg Frank die de wachtkamer binnenkwam.
Toen zag hij Lennie en Ed.
“Oh eh goedendag heren”, zei hij vriendelijk lachend.
“U bent ook uitgenodigd om rond te kijken op onze werkplek”, zei Ed.
Met tegenzin gingen Frank en Glenda mee naar het 27e bureau onder begeleiding van Lennie en Ed.
Intussen waren openbaar aanklager Jack McCoy en zijn assistente Serena Southerlyn ingelicht over de zaak door Anita. Glenda werd door Ed en Serena ondervraagd terwijl Lennie en Jack Frank aan de tand voelden.
“Waarom kreeg Jamie een vergifprik en geen griepprik? Hij had er wel recht op”, zei Ed.
“Hij kreeg een griepprik. Omdat hij zijn medicijnen niet innam is hij aan de gevolgen van zijn ziekte overleden”, zei Glenda.
“Er is wel duidelijk vergif gevonden in zijn lichaam”, was de reactie van Serena.
“Ik weet echt van niets”, antwoordde Glenda.
“Waarom probeerde je dan die spuit weg te gooien toen wij er waren?”, vroeg Ed.
“Geen commentaar. Ik wil een advocaat”, zei Glenda.
Ed en Serena keken elkaar aan en ze wisten genoeg.
Frank zag in dat zijn carrière als huisarts voorbij was.
“De reden waarom Jamie het vergif kreeg was omdat ik hem uit zijn lijden wilde halen. Elke dag belden zijn ouders mij op dat de jongen pijn had”, zei hij.
Jack en Lennie keken elkaar vragend aan.
“Zijn ouders zeiden niets over de pijn die hij had”, zei Lennie.
“Wat zat er in de spuit die Jamie kreeg op de dag dat hij stierf?”, vroeg Jack.
“Vloeibare arsenicum. Ik heb geen spijt van mijn daad en zou het zo weer doen”, antwoordde Frank lachend.
“Lennie, sluit hem maar op en laat hem een advocaat nemen”, zei de openbaar aanklager.
Hij stond op en verliet de verhoorkamer.
“Doc, u heeft het recht om te zwijgen. U heeft recht op een advocaat en alles wat u zegt kan tegen u gebruikt worden”, zei Lennie.
Frank werd afgevoerd en toen Glenda dat zag werd ze hysterisch.
“Frank! Ze kunnen je niet arresteren! We hebben je nodig”, gilde ze.
“U en de dokter hebben een relatie?”, vroeg Ed.
“Ja, al 5 jaar. We hebben samen een zoon van 4”, zei Glenda.
“De kinderbescherming zal hem ophalen. Want u bent ook schuldig aan de moord op Jamie Carter”, zei Serena.
“Frank gaf hem die spuit, niet ik”, snauwde Glenda.
“Ik durf te wedden dat uw vingerafdrukken ook op de in beslag genomen spuit te vinden zijn”, zei Ed.
Hij wees Glenda op haar rechten en ook zij werd afgevoerd naar Riker’s.
Serena kwam het kantoor van Jack binnen en zei:“Glenda Baker heeft al 5 jaar een relatie met Frank Wilson. Samen hebben ze een zoon van 4. Ze ontkent dat ze iets met de dood van Jamie Carter te maken heeft maar haar vingerafdrukken staan zowel op de dodelijke spuit als op de arm van Jamie.”
“Ze hebben gewoon samen de moord beraamd en gepleegd. Dus gaan ze ook samen de cel in wat mij betreft”, antwoordde Jack.
Hij zat de brief met de oproep te lezen. Toen keek hij het medisch dossier in.
“Jamie moest nog helemaal geen griepprik krijgen. Het is juni en hij kreeg hem altijd begin november”, zei Jack verbaasd.
“Dus moord? Laat ze dan maar in de cel verblijven”, was de reactie van Serena.
Jack knikte glimlachend. Toen ging de deur open. Diana Clark kwam binnen.
“McCoy, hoe durf jij een uitstekende dokter als Mr Wilson aan te klagen voor moord? Dat kind nam gewoon zijn medicijnen niet en is aan de gevolgen ervan gestorven”, zei ze.
“Hij heeft zelf bekend dat hij Jamie vloeibare arsenicum heeft gegeven”, antwoordde Jack kalm.
“Wat wil je hebben?”, vroeg Diana.
“Ik heb in de aanbieding voor allebei: 25 jaar tot levenslang. En zijn vergunning wordt ingetrokken”, zei de openbaar aanklager.
“En wat als hij tegen Miss Baker getuigt?”, vroeg Diana hoopvol.
“Dat hangt af van wat hij te zeggen heeft”, zei Jack.
“Miss Baker was getrouwd met Glen Baker maar hij kon geen kinderen verwekken. In ruil voor zwijggeld kreeg Glenda met Dr Wilson een zoon. Glen Baker is ook gestorven door een vergifprik. Geschonken door Glenda”, zei Diana.
“Ik laat het je weten”, zei Jack alleen maar.
Diana vertrok beledigd zonder nog een woord te zeggen.
De baas van Jack en Serena, Arthur Branch, zei tegen hen in zijn kantoor:“Zorg ervoor dat ze allebei veroordeeld worden. Een huisarts die zijn patiënten voorliegt verdient het niet om zijn werk te blijven doen. Ik zou zo’n huisarts niet eens bij mijn ergste vijand aanbevelen.”
“Ik heb de advocate van Mr Wilson een aanbieding gedaan maar ze was erdoor beledigd”, zei Jack.
“En dat vind jij gek?”, vroeg Serena.
“Ik niet”, zei Arthur.
“Het was anders een goed aanbod”, verdedigde Jack zich.
“Succes”, zei Arthur.
Vlak voordat Jack naar huis wilde gaan kwamen Glenda en haar advocaat Sam Miller binnen.
“McCoy, sorry voor het late tijdstip maar mijn cliënt heeft te kennen gegeven dat ze de straf accepteert”, zei Sam.
“Frank dwong me zo’n vergifspuit te maken want anders zou hij me aangeven bij de politie voor moord op mijn man. Bovendien zou hij dan de voogdij over onze zoon krijgen”, zei Glenda wanhopig.
Jack legde zijn motorhelm neer en zei:“U verliest beiden de voogdij over uw zoon.”
“Ik stuur je morgen het papierwerk”, zei Sam.
“Goed”, zei de openbaar aanklager.
Toen de zaak van Frank Wilson voorkwam verscheen de verdachte niet.
Rechter James Harrison vroeg aan Diana:“Mrs Clark, waar is uw cliënt?”
“Hij was verhinderd”, zei ze.
“Laat hem opsporen”, zei James.
Wat later werden Jack, Serena en Diana door de politie opgeroepen. Ze moesten naar het adres van Frank komen.
“Hij heeft zijn zoon ontvoerd van zijn pleegouders en hem vermoord waarna hij zelfmoord pleegde”, zei Lennie.
“En dat allemaal omdat een jongen zo vroeg zijn leven moest laten”, zei Jack.