De zomervakantie was bijna voorbij voor de negenjarige Mitch Cartwright. Om de lange en warme vakantie goed af te sluiten had de opa van de jongste Cartwright, Ben Cartwright, een weekend in San Francisco geregeld voor zijn oudste kleinzoon. De eigenaar van de Ponderosa Ranch had ook besloten een van zijn drie zoons (Adam, Hoss en Little Joe) mee te nemen.
Op de avond van 20 augustus zei Ben tijdens het eten:“Mitch, wat zou je er van zeggen als we komende vrijdag naar San Francisco gaan als afsluiting van jouw vakantie? Alles is al geregeld inclusief kaarten voor 2 honkbalwedstrijden.”
“Geweldig opa. Maar gaan papa, oom Hoss en oom Joe ook mee of moeten zij op het huis passen?”, vroeg de jongen.
“Alleen je oom Hoss gaat mee. We moeten wat zaken afhandelen en ondertussen kan jij dan met je oom naar die wedstrijden”, antwoordde Ben.
“Jammer maar bij het honkbal kunnen ze altijd wel extra knuppels gebruiken”, merkte zijn kleinzoon op.
Adam en Sally, de ouders van Mitch, en Ben ook konden er wel om lachen maar Hoss en Little Joe uiteraard niet. Betsy, de vrouw van Hoss, vond het ook wel leuk.
“Waar slapen jullie?”, vroeg Adam.
“In een chique 5 sterren hotel. Op de tweede avond is er een diner in het hotel als deel van het arrangement”, vertelde Ben.
“Wat moet ik meenemen?”, vroeg Mitch.
“ Genoeg kleding voor het weekend en je scoreboek natuurlijk ook”, zei Adam.
“Ik help je wel met pakken”, beloofde Sally, de stiefmoeder van Mitch.
De rest van de week was Mitch erg opgewonden over het weekend.
Op donderdag 22 augustus vroeg de jongen aan zijn vader:“Fijn hè?”
“Wat is fijn?”, vroeg Adam voorzichtig en ongerust over het antwoord.
“Dat ik wel mee mag met opa en jij niet. Bovendien mag ik ook nog eens naar 2 honkbalwedstrijden”, antwoordde zijn oudste zoon.
Adam zuchtte diep.
Toen zei hij plagend:“Dan hebben wij ook rust.”
“Rust met de tweeling, mam en tante Betsy? Laat me niet lachen. Is de kamer voor Lisa en Benji al klaar?”, vroeg Mitch plagend.
“Bijna. En voordat jij nog 1 rotopmerking maakt; je oom Joe en ik doen dat dit komend weekend. Maar ik beloof je dat wij ook nog samen een weekend naar San Francisco gaan”, was het antwoord van Adam.
“Net als toen in Boston en New York?”, vroeg Mitch voor de zekerheid.
Adam knikte.
Vrijdag 23 augustus.
De Cartwrights laadden de Mercedes in en er werd afscheid genomen.
Adam en Sally zeiden tegen hun oudste:“Mitch, je moet wel luisteren naar opa en oom Hoss. Anders is dit de allerlaatste keer geweest dat dit gebeurt.”
“Ik zal luisteren”, beloofde Mitch.
Adam en Sally wisten dat ze hem konden vertrouwen.
De reis verliep voorspoedig en in de middag arriveerden de Cartwrights in het Hilton hotel. Ben parkeerde de Mercedes in de parkeergarage en ze gingen inchecken.
“Ik had 2 kamers gereserveerd onder de naam Cartwright”, zei Ben bij de receptie.
De vrouw bij de receptie keek in de computer en zei:“Dat klopt. Kamer 402 en 404 zijn voor u.”
Ze gaf de sleutels en drukte op een belletje.
Mitch zag het belletje ook en zei:“Zo’n bel zou Hop Sing ook moeten hebben.”
“Waarom?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Nou, als hij zoiets bij de keukendeur monteert weet iedereen meteen dat jij binnenkomt”, legde zijn neefje uit.
“Vanavond gooi ik jou in het zwembad!”, zei Hoss.
Ze werden naar hun kamers gebracht. Hoss gaf een fooitje aan de piccolo terwijl Mitch het uitzicht bewonderde.
“In welke kamer slaapt wie?”, vroeg Hoss.
“Hoss, jij slaapt bij mij en Mitch heeft de kamer alleen. Ik ga vanavond eten met een klant dus jullie zijn zelf verantwoordelijk voor je avondeten. Hoss, neem de auto maar. Ik wacht op jullie in de bar”, zei de rancher.
“Goed pa”, zei Hoss.
Ze pakten uit.
Ben ging naar zijn zakenafspraak zodat Hoss opgescheept zat met zijn neefje. Niet dat hij dat erg vond maar Mitch kon soms erg droog uit de hoek komen.
“Waar gaan we eten?”, vroeg Mitch.
Hoss stelde voor:“Ik zie daar een Burger King. Zullen we erheen gaan?”
Mitch knikte. Hij nam zijn rugzak mee en volgde Hoss naar het fast food restaurant. Ze namen een uitgebreide maaltijd waarna de Cartwrights naar het honkbalstadion gingen.
In het stadion hadden de Cartwrights goede plekken. Hoss hielp zijn neefje met het bijhouden van de wedstrijd.
Na de wedstrijd zei de commentator:“Alle kinderen mogen nu op het veld komen om met de San Francisco Kings op de foto te gaan en handtekeningen te krijgen.”
“Oom Hoss, mag ik ook gaan?”, vroeg Mitch wat onzeker.
“Mitchy, het geldt voor alle kinderen dus ook voor jou. Ga maar en ik wacht hier op je”, antwoordde Hoss.
Mitch stond op en ging met de andere kinderen naar het veld waar ze de spelers ontmoetten. Ieder kind kreeg een boekje voor de handtekeningen en mocht met de spelers op de foto. Mitch kreeg dat dus ook en ging ook met de spelers op de foto en ontving de handtekeningen. Hij ging zeer tevreden en dolblij terug naar zijn oom om samen naar het hotel te gaan.
In de bar zat Ben te wachten. Mitch rende naar hem toe en vertelde hoe de honkbalwedstrijd was geweest en vooral wat er na de wedstrijd was.
“Wat willen jullie drinken?”, vroeg de rancher toen hij alles had gehoord.
“Doe mij maar een biertje”, zei Hoss.
Mitch kreeg een 7 Up en Ben nam ook een biertje.
“Morgen laten we je San Francisco zien. ’s Avonds is er het verrassingsdiner in de tuin”, zei Ben.
De volgende morgen waren de Cartwrights rond 8 uur in de ontbijtzaal. Zoals gewoonlijk had Hoss een zeer uitgebreid ontbijt. Eerst gingen Ben en Mitch hun ontbijt halen zodat Hoss hun tafel bezet kon houden. Even later kwamen ze weer terug maar Ben ging weer weg om de drankjes te halen. Dus moest Hoss nog langer wachten om zijn ontbijt te kunnen halen.
“Heb je geen trek, oom Hoss?”, vroeg Mitch terwijl hij een croissantje met gebakken ei vulde.
“Natuurlijk heb ik trek maar je opa staat daar met iemand te praten en ik mag jou niet alleen laten”, antwoordde zijn oom.
Mitch keek in de richting van Ben en zei:“Het lijkt wel of opa iedereen kent.”
“Opa doet veel zaken omtrent de ranch en heeft door de jaren heen veel mensen leren kennen”, zei Hoss.
Eindelijk kwam Ben naar hun tafel met 2 koffie en een melk.
“Was dat een zakenkennis waar u mee stond te praten?”, vroeg Mitch zonder blikken of blozen.
“Ja, dat was Glenn Taylor. Hij wilde weten waarom ik in San Francisco was. Toen ik vertelde over jouw tekentalent wilde hij wat werk van je zien dus ik heb zijn adres en hij het onze. Hij wil jouw beste werk zien want misschien kan je over een paar jaar wel naar zijn kunstacademie”, antwoordde Ben.
Hoss stond op om zijn ontbijt te gaan halen.
“Zo goed kan ik ook weer niet tekenen dat ik naar een kunstacademie kan”, zei Mitch tussen 2 happen croissantje met ei door.
“Stuur het maar gewoon op en dan zien we wel wat hij er van vindt”, zei Ben.
Hij zag zijn 2e zoon komen en fluisterde Mitch toe:“Ga zo nog een gekookt ei en een muffin voor ons beiden halen.”
Even later schoof Hoss aan met een blad vol heerlijk eten. Ben en Mitch keken elkaar veelbetekenend en lachend aan.
“Is er nog wel wat over voor de andere gasten?”, vroeg zijn neefje.
“Echt wel want ik heb de kaas laten staan”, was de reactie van zijn oom.
“Dan ga ik nog wat halen”, zei de jongen en weg was hij.
Even later kwam Mitch terug met een gekookt ei en een muffin voor hem en Ben.
Toen de Cartwrights echt klaar waren met het ontbijt verlieten ze het hotel en begon de rondtour door San Francisco. Mitch kreeg een zeer uitgebreide rondtoer door San Francisco maar ze gingen niet naar de Rosse buurt. Ben en Hoss zeiden er ook niets over zodat de jongen er ook niet naar kon vragen.
’s Avonds was eindelijk het item waar vooral Hoss al die dagen en nachten naar uit had gekeken. In de tuin stonden tafels en stoelen. De Cartwrights hadden een tafel onder een boom.
“Wat zullen we te eten krijgen?”, vroeg Hoss.
Mitch antwoordde droog:“Een mix van wortel- en kaassalade als voorafje. Het hoofdmenu is pizza met wortel en kaas. Het toetje is kaasvla met wortelsaus.”
Ben gaf zijn kleinzoon glimlachend een aai over zijn bol terwijl Hoss iets onverstaanbaars gromde. De serveerster nam de bestelling voor de drankjes op en kwam ze samen met het voorgerecht even later brengen.
“Een heerlijke meloencocktail zonder alcohol”, zei de serveerster.
Ze zette bij de Cartwrights alle drie een glas neer.
Toen ze weg was zei de jongste Cartwright:“Je hebt geluk oom Hoss. Het is geen wortel en/of kaassalade.”
De jongen kreeg een zeer verontwaardigde blik van zijn oom. De meloencocktail smaakte een beetje zuur maar de Cartwrights aten het wel op. Toen kwam de serveerster opnieuw en ze nam de lege cocktailglazen mee.
“Wat was dat zuur zeg. Niet normaal meer”, zei Mitch.
“Meloen is altijd erg zuur”, zei Ben.
Het hoofdgerecht bestond uit aardappelballetjes, vis en gestoofde bloemkool.
“Eet smakelijk”, zei de serveerster.
Mitch probeerde de bloemkool wel maar vond het niet erg lekker. Hij at het toch op. Ben en Hoss aten het ook helemaal op.
“Opa, ik vond die bloemkool niet lekker maar ik heb het toch wel opgegeten”, zei de jongste Cartwright.
“Daar ben ik blij om jongen”, zei de rancher.
De mening van Hoss was:“Ik vond het maar weinig.”
“Als jij onze porties ook had was het nog veel te weinig voor jou”, merkte zijn neefje op.
En weer kreeg Mitch een boze blik van zijn oom toegeworpen.
Even later kwam het dessert. Dat was griesmeelpudding met banaan, een dot zure room versierd met een blaadje. De jongste Cartwright keek er naar en schoof het al heel snel weg.
“Wil je het niet even proberen?”, vroeg Ben voorzichtig.
Zijn kleinzoon schudde van nee.
“Hoss, neem jij zijn dessert dan maar”, zei de rancher.
Dat liet Hoss zich geen 2x zeggen. Maar nog voordat Hoss het dessert van zijn neefje kon pakken waaide zijn blaadje weg.
“Mijn blaadje!”, riep Hoss.
Ben en Mitch keken elkaar eerst verbaasd aan en begonnen toen te lachen. Hoss kreeg zijn blaadje niet meer te pakken en at als troost het dessert van zijn neefje op.
Later die avond vroeg Hoss:“Mitchy, ga je mee ergens een ijsje halen?”
“Mag het opa?”, vroeg de jongen
“Ga maar”, zei Ben.
Nog geen minuut later waren oom en neefje al vertrokken.
Mitch kreeg van zijn oom een super grote sorbet als goed maker voor het gemiste dessert. Hoss zelf nam een extra grote hamburger speciaal.
“Oom Hoss, is jouw honger eigenlijk wel eens gestild?”, vroeg Mitch opeens.
Het antwoord luidde:“Nee!”
Na een goede nachtrust en een zalig ontbijt checkten de Cartwrights uit om daarna naar het honkbalstadion te gaan.
In het stadion hadden de Cartwrights opnieuw goede zitplaatsen. Voor de wedstrijd ging Mitch nog even bij de batting practise kijken. Plotseling werd de jonge Cartwright geraakt door een harde bal. Het voorwerp bleef bij hem liggen zodat Mitch het pakte. Pas toen Mitch weer naar de anderen ging merkte hij dat zijn net genezen gebroken enkel weer pijn deed. Toch liep hij gewoon door.
“Hoe was de training?”, vroeg Ben toen Mitch weer kwam zitten.
“Geweldig maar ik kreeg een bal tegen mijn enkel. Ik mocht hem wel houden”, antwoordde Mitch.
“Toch niet je net genezen enkel?”, vroeg Ben ongerust.
Zijn kleinzoon knikte en liet zijn zere enkel zien.
“Jongeman, daar moet onmiddellijk naar gekeken worden. Ga je mee?”, vroeg Ben.
Weer knikte Mitch. Ze stonden op en gingen naar de Eerste Hulp. Mitch vertelde wat er gebeurd was en zijn enkel werd onderzocht.
“Het is gekneusd. Ik zal je enkel in rekverband wikkelen en je moet ermee rusten”, zei de arts.
Zo gezegd, zo gedaan.
Hoss zag zijn vader en neefje komen. Aan de manier waarop Mitch liep wist Hoss genoeg.
“Mitch heeft een gekneusde enkel en moet er mee rusten”, zei Ben.
Ondanks zijn gekneusde enkel was Mitch toch in zijn element. Net als bij de 1e wedstrijd hielp Hoss Mitch bij het bijhouden van deze wedstrijd.
Na de wedstrijd wachten de Cartwrights totdat de meeste toeschouwers weg waren gegaan.
“Hoss, help je neefje naar de auto want anders komen we nooit meer thuis”, zei Ben.
Mitch pakte zijn rugzak in en gaf hem aan Ben. Mitch werd ondersteund door Hoss naar de auto gebracht en voorzichtig op de achterbank gelegd. Ben en Hoss namen elk een deel van de autorit voor hun rekening.
Toen de Cartwrights het erf van hun vertrouwde ranch opreden was het al donker. Mitch sliep al zodat Hoss hem naar zijn kamer droeg. Onderweg kwam Hoss Adam tegen die de slapende jongen meteen over pakte.
“Zijn linkerenkel is gekneusd”, fluisterde Hoss.
Adam kleedde zijn zoon uit en legde hem in bed. Daarna dekte hij Mitch toe. Met Hoss hielp Adam de bagage binnen te dragen.
“Mitch heeft zich keurig netjes gedragen in San Francisco”, zei de rancher tegen Adam en Sally.
“Blij dat te horen. Hier was ook alles rustig. En Hoss, je vrouw is gelukkig nog niet bevallen”, antwoordde Adam.
“Ik ga ook maar slapen. Ik heb haar erg gemist. Welterusten”, zei Hoss vlug.
Niet veel later was iedereen in diepe slaap op de Ponderosa. Het was een mooie afsluiting van een lange en warme zomervakantie.