De dag begon zoals elke dag begon op de Ponderosa. De Cartwrights waren met het ontbijt bezig. Ongemerkt keek Adam naar zijn kinderen Mitch en Pam van tien. De ooms van de kinderen waren Hoss en Little Joe. Aan het hoofd van de familie stond ranch eigenaar Ben Cartwright.
“Oom Hoss, zullen we ruilen vandaag? Jij naar school en ik naar de kudde”, zei Mitch opeens.
“In je dromen. En dat geldt ook voor je zus”, reageerde Hoss.
Pam keek Little Joe vragend aan maar ook zij kreeg nul op het rekest.
“Ga je mee zus? Dan laten we onze ooms achter zodat zij zich kunnen uitsloven bij de kudde”, zei Mitch.
Pam knikte. Ze stonden op en gingen naar school. Adam keek zijn broers aan en begon te glimlachen.
Hoss keek Little Joe aan en zei:“Dit wordt weer een zware werkdag. Vooral als je ziet hoe onze broer naar ons kijkt.”
“Inderdaad. Ga je mee?”, vroeg Little Joe ongerust.
Ze stonden op. Ben en Adam bleven achter.
Vanuit een paar struiken keken twee cowboys naar de Cartwright tweeling.
“Die twee kunnen mooi onze klusjes opknappen. Laten we ze pakken”, zei Chip Taylor.
Zijn maat Paul Willis knikte. Ze slopen naar de tweeling en sloegen ze neer. Ze legden de kinderen op de wagen en reden weg. De schoolboeken en lunchpakjes bleven achter als stille getuigen.
Mitch en Pam werden hardhandig op de grond gegooid. Ze werden wakker en keken verbaasd om zich heen.
“Waar zijn we eigenlijk?”, vroeg Pam.
“In elk geval niet thuis of op school”, antwoordde Mitch.
“En waar is thuis voor jullie?”, vroeg rancher Jack Stone.
“Waarom wilt u dat weten?”, vroeg Mitch wantrouwend.
“Omdat ik hier de baas ben en antwoord wil op mijn vragen”, zei Jack.
“Ze komen van de Ponderosa”, zei Chip.
“Dus jullie zijn de beruchte Cartwright tweeling? Je kunt vergeten dat je ooit nog die ranch ziet want ik hou jullie hier als mijn slaafjes. Hoe heten jullie?”, vroeg Jack.
“Ik ben Iris en dat is Jonathan. We heten Watts van achteren”, zei Pam listig.
“En jij zei dat ze van de Ponderosa kwamen? Zij heten Watts. Goed. Iris, jij gaat in de keuken helpen en Jonathan is nu onze staljongen. Aan het werk”, zei Jack.
De kinderen stonden op en werden naar hun werkplek gebracht.
In de keuken zwaaide Violet de scepter. Of beter gezegd: de deegrol.
“Violet, dit is je hulpje Iris Watts”, zei Paul.
“Wat een kleintje. Ga maar afwassen”, zei Violet.
Pam ging meteen aan het werk.
Mitch werd door Chip naar de stal gebracht maar vertrouwde de knecht niet.
“Jij maakt de stal schoon”, zei Chip.
“En jij dan? Moet jij niet werken?”, vroeg Mitch.
“Ik hou toezicht op jouw werkzaamheden. Vooruit, aan het werk”, zei Chip.
Mitch begon maar het ging niet van harte.
De voorman van de Ponderosa, Candy Canaday, reed naar Virginia City en vond onderweg de schoolboeken en lunchpakjes van de tweeling. Hij stopte zijn paard en steeg af. Direct begreep Candy dat de kids ontvoerd waren. Hij pakte de dingen bijeen en deed ze in zijn zadeltassen. Vlug steeg hij op en reed hij vliegensvlug naar huis. Ben en Adam zagen de voorman komen en vermoedden onraad.
“Adam, de tweeling is ontvoerd op weg naar school. Ik vond hun spullen bij de oude eik onderweg naar de stad”, vertelde Candy.
“Dit is de allerlaatste keer dat ze zonder begeleiding naar school gingen. Voortaan worden ze gebracht én gehaald”, zei Adam ongerust.
“Candy, zeg tegen Hop Sing dat hij voor wat meer eten moet zorgen. Adam, ga je broers halen. Jullie gaan ze terughalen met Cody”, zei Ben.
Zo gezegd, zo gedaan.
Ondertussen had Chip steeds meer kritiek op Mitch.
“Kun je niet wat harder werken?”, snauwde de knecht.
“Als jij ook wat doet zijn we sneller klaar”, antwoordde de jonge Cartwright.
“Smoel houden kleintje”, zei Chip kwaad.
Hij pakte zijn geweer en sloeg Mitch bewusteloos. Hierna sleepte hij hem naar de oude schuur en gooide hem in het hooi. Nadat de deur dichtgedaan was pakte Chip een lucifer en stak hij de schuur in brand. Tevreden ging hij een sigaartje roken. Paul kwam erbij en zag de brandende schuur.
“Gedaan door dat jochie. Ik kon nog net wegkomen”, legde Chip uit.
“Goed gedaan. Hij sterft en wij gaan vrijuit”, lachte Paul.
Toen kwamen de Cartwrights het erf oprijden. Cody begon te grommen tegen de knechten. Daarna ging hij naar de schuur en blafte hij luid. Hoss deed de schuur open en zag zijn neefje liggen. Zonder verder te denken pakt hij de jongen op en droeg hij hem naar buiten. Mitch lag bewusteloos op de grond en Cody zat bij hem. Hoss nam ondertussen Chip onder handen terwijl Paul een pak slaag kreeg van Little Joe. De schuur brandde intussen tot de grond af.
In de keuken wilde Violet Pam slaan met de deegroller maar precies op dat moment kwam Candy binnen met getrokken revolver.
“Laat haar met rust. Pam, kom hier”, zei de voorman.
Pam rende meteen naar hem toe. Candy legde zijn arm om haar heen voor bescherming.
Violet zei bits:“Wat kom jij hier doen? Ik bepaal wat er gebeurt!”
“Niet als jij kinderen wil slaan met een deegroller. Naar de woonkamer met je handen omhoog”, zei Candy.
Met tegenzin liep Violet naar de woonkamer gevolgd door Candy en Pam.
Ondertussen ramde Adam de voordeur in en hield meteen Jack onder schot.
“Waar zijn mijn zoon en dochter?”, vroeg hij woest.
“Er zijn hier geen kinderen dus je kunt vertrekken nadat je mijn voordeur gemaakt hebt”, antwoordde Jack.
Jack zag hoe zijn huishoudster liep en was duidelijk geschokt. Adam keek ook en zag zijn dochter.
“Pam!”, riep hij.
Pam rende naar haar vader.
“Adam, kijk uit”, waarschuwde Candy.
Adam draaide zich om en schoot Jack neer. Pam zocht bescherming bij haar vader wat ze dan ook meteen kreeg. Violet liep naar haar baas en pakte de revolver. Ze wilde Adam neerschieten maar Candy was sneller. Met een gil ging ze op reis naar de andere wereld. Adam ging zitten en kuste Pam liefdevol.
“We waren zo ongerust over jullie. Waar is je broer?”, vroeg Adam.
“Hij moest werken als staljongen. Ze sloeg me constant”, zei Pam.
Ze begon te huilen waarna Adam haar liet begaan.
“Ik ga je broer zoeken”, zei Candy.
Hij ging naar buiten en zag algauw twee knechten op de grond liggen en twee broers bij een hond en een jongen. Hij liep naar ze toe.
“Pam is in orde en bij haar vader. Ik zie dat jullie je flink uitgeleefd hebben op die twee”, zei Candy.
“Die twee hebben ons neefje flink bewerkt. Ze hadden de schuur in de fik gestoken met dat joch er nog in. Ik heb Mitchy eruit gehaald. Daarna hebben we ze bewerkt. Werken zullen ze nu nooit meer”, zei Hoss.
“Hun baas probeerde Adam neer te knallen maar jullie broer was hem voor. Toen probeerde de kokkin het maar ik hielp haar om zeep. Zullen we gaan?”, vroeg de voorman.
Hoss tilde Mitch op en ze liepen naar het ranchhuis waar Pam alweer gekalmeerd was. Adam was dolblij om Mitch te zien en Cody begroette Pam enthousiast en andersom.
“We gaan naar de stad om alles aan de sheriff te vertellen en om de dokter naar Mitchy te laten kijken. Hij was bijna verbrand in de schuur die was aangestoken door die knechten”, zei Hoss.
“Die namen ons mee”, zei Pam.
“Het is nu voorbij”, zei Adam.
Hoss legde zijn neefje in de wagen en Adam ging bij hem zitten. Cody werd er ook ingezet en daarna volgde Pam. Candy klom op de bok en de anderen stegen op hun paarden.
Virginia City was niet ver weg en spoedig reden de Cartwrights de stad binnen. Men stopte bij het Palace Hotel.
“Ik neem een kamer met de kids. Laat de dokter maar hierheen komen. Hoss, ga jij met Pam naar de sheriff om te vertellen wat er gebeurd is?”, vroeg Adam.
Hoss knikte en pakte zijn nichtje en neefje van de wagen. Adam klom ervan af en pakte Mitch over. Little Joe ging de dokter halen en Candy bleef bij de wagen, de paarden en Cody.
In het Palace hotel stond Potts achter de balie. Zoals bij elk bezoek van de Cartwrights aan zijn hotel was hij ook deze keer niet blij. Vooral niet omdat hij zag dat het Adam en Mitch waren.
“Wat kan ik voor jullie doen?”, vroeg hij uiterst vriendelijk.
“Een kamer voor 3 want mijn zoon is gewond”, zei Adam.
“Hier tekenen. Hoe lang zal het duren voordat het heugelijke feit te vieren is?”, vroeg Potts.
“Welk heugelijk feit? We gebruiken de kamer zolang als het nodig is. Stuur de rekening van het hotel maar naar mijn pa”, zei Adam terwijl hij tekende.
Potts zei:“Dat jullie hier weggaan!”
Hij gaf nijdig de sleutel waarna Adam en de tweeling hun hotelkamer betrokken.
Pas in de hotelkamer kwam Mitch bij.
Hij keek wazig om zich heen en zei met een flauw glimlachje:“Papa!”
“Je zus gaf me een hartelijkere begroeting. We hebben je ontvoerders uitgeschakeld en zijn toen naar de stad gegaan. Cody had jullie spoor gevonden. Oom Joe is de dokter gaan halen” , vertelde Adam.
“Ik was buiten de schuur. Dat is alles wat ik me herinner”, zei Mitch.
“We blijven hier totdat je beter bent. Jij, Pam en ik”, zei Adam.
Hij ging op bed zitten en pakte de hand van Mitch. De jongen begon te hoesten wat Adam ongerust maakte. Op dat moment ging de deur open. Little Joe en dokter Paul Martin kwamen binnen.
“Adam, Doc is hier”, zei Little Joe.
Paul onderzocht de jonge Cartwright zorgvuldig.
Toen keek hij de broers aan en zei hij ernstig:“Mitch heeft wat rook binnen gekregen maar verder is hij in orde. Hou hem een paar dagen in bed. Ik kom over een week weer langs.”
Hij ging weg. Adam en Little Joe keken elkaar aan.
“Ik blijf hier met de kinderen. Jullie gaan naar huis en laat pa komen met onze spullen en hun schoolwerk”, zei Adam ernstig.
“Ik zal toch moeten wachten op Hoss en Pam”, antwoordde Little Joe.
Mitch viel in slaap. Little Joe merkte hoe bezorgd zijn broer was.
“Adam, ze zijn terecht en weer bij ons”, zei hij.
“Dat is wel zo maar wat als het weer gebeurt en we merken het pas veel later?”, vroeg Adam.
Daar had Little Joe geen antwoord op.
“Ze krijgen gewoon thuis les”, was het besluit van zijn broer.
Toen ging de deur open en Hoss en Pam kwamen binnen.
“Hoe is met Mitchy?”, vroeg Hoss.
“Hij heeft wat rook binnen gekregen en moet een week in bed blijven. Jij en Joe gaan met Candy en Cody terug. Ik blijf hier met de tweeling om vakantie te vieren”, antwoordde Adam.
“Ga je mee Joe? Dan hebben we een week lang rust”, zei Hoss.
“Waar blijf je nou?”, vroeg Little Joe plagend.
Ze gingen weg. Adam nam Pam in zijn armen en kuste haar liefdevol.
“Let jij op je broer, dan ga ik wat te eten halen voor ons”, zei hij na een poosje.
Pam knikte. Adam ging weg zodat de tweeling alleen was. Mitch werd opeens wakker en merkte dat alleen zijn zus er was.
“Waar is papa?”, vroeg hij slaperig.
“Eten halen voor ons. Oom Hoss, oom Joe en Candy zijn naar huis met Cody”, antwoordde Pam.
Ze kwam bij hem op bed zitten.
“De knechten die ons ontvoerden zijn dood. Net als hun baas en de kokkin”, zei Pam langzaam.
“Net goed voor ze”, merkte Mitch op.
Zijn zus deelde die mening.
Toen zei ze:“Oom Hoss en oom Joe denken dat ze een week rust krijgen omdat wij weg zijn. Dat zal opa heus wel voorkomen.”
“Onze lieve ooms mogen, nee, ze moeten zich uitsloven bij de kudde. En wij hebben hier de rust”, reageerde Mitch.
Ze lachten. Mitch hoestte weer en kreeg een glas water van zijn zus.
Intussen kwam Adam weer terug met 3 maaltijden. Mitch ging zitten en Pam zat bij haar broer op bed.
“Kids, dit is een goed hotel dus ik verzoek jullie om je te gedragen. De rekening gaat naar opa”, zei Adam terwijl hij het eten uitdeelde.
“We gedragen ons toch altijd?”, vroeg Pam verbaasd.
“Meestal wel ja maar soms….”, antwoordde haar vader.
Hij merkte dat de tweeling moeite had met het verwerken van alle gebeurtenissen eerder die dag.
“Kids, jullie zijn weer bij mij en die lui kunnen jullie nooit meer ontvoeren. Jullie krijgen nu thuis les totdat ik een oplossing gevonden heb”, zei Adam.
“Hebben ze ons ontvoerd omdat wij Cartwrights zijn?”, vroeg Mitch.
“Ik denk van wel. Er zijn altijd wel mensen die proberen te profiteren van wat wij bezitten. Maar wij zijn er altijd voor jullie”, legde zijn vader uit.
De tweeling was erg onder de indruk en at stilletjes door.
Onderweg zaten Hoss, Joe en Candy elke bruikbare smoes te verzinnen om het verblijf van Adam en de tweeling in Virginia City te verklaren aan de rancher. Natuurlijk konden ze niets bedenken en dus besloten ze maar de waarheid te vertellen.
“Ze zijn vakantie aan het vieren in het Palace Hotel terwijl er hier genoeg te doen is? Daar komt niets van in”, zei Ben razend.
“Adam vroeg me u wat spullen van hem en de tweeling mee te nemen voor hun verblijf daar”, zei Hoss.
“Ik zal het doen en meteen mijn oudste zoon vertellen dat een vakantie voor hem voorlopig ondenkbaar is”, antwoordde Ben.
Hij ging naar binnen om 2 tassen te pakken waarna hij de Ponderosa verliet om naar de stad te gaan.
Ben stormde het hotel binnen en Potts voelde de bui al hangen.
“Niet nog een Cartwright!”, zei de klerk.
“In welke kamer zitten mijn zoon en kleinkinderen?”, vroeg de rancher.
“Kamer 4”, zei Potts.
Ben ging meteen naar de genoemde kamer. Zonder te kloppen ging hij naar binnen.
“Hallo pa”, zei Adam opgewekt.
“Hallo Adam, kids. Waarom zijn jullie hier?”, vroeg Ben.
“Omdat uw kleinzoon gewond is en een week bedrust nodig heeft. Bevel van dokter Paul Martin”, antwoordde Adam.
“En wie betaalt de huur van deze kamer?”, vroeg Ben.
Adam zei:“Ik zei tegen Potts dat hij de rekening maar naar u moest sturen.”
“De rekening gaat dus naar mij dus dat betekent dat ik hier mag verblijven”, zei Ben.
“Maar ik laat mijn kinderen niet alleen. Plus we hebben nog wat bankzaken af te handelen”, reageerde Adam.
Ben glimlachte en zei:“Adam, je weet net zo goed als ik hoe Potts over ons Cartwrights denkt. Dus we blijven gewoon hier totdat deze jongeman weer helemaal beter is.”
“Dat was ik toch al van plan”, zei zijn zoon.
“Dan ga ik even onderhandelen over de prijs van een hotelkamer”, zei Ben waarna hij weer naar beneden vertrok.
Potts zag hem komen en zei met een uitgestreken gezicht:“Mr Cartwright, u gaat mijn mooie hotel weer verlaten zo te zien.”
Ben ging bij de receptie staan en zei:“Nee, ik ga je verblijden met een lang bezoek van mij in dit hotel. Is het mogelijk dat wij groepskorting krijgen als we hier een poos verblijven? Er zijn wel 2 kinderen onder de twaalf bij.”
“Groepskorting? Daar doen wij niet aan. Dan zou iedereen hier wel willen logeren. En dan moet ik nog harder werken dan ik al moet”, antwoordde Potts.
“Dus wij moeten gewoon de volle prijs betalen? Schandalig! Vooral als er een gewonde jongen in een hotelkamer ligt”, zei Ben.
“Kunnen jullie Cartwrights niet gewoon naar jullie eigen huis gaan in plaats van hier de boel te verzieken?”, vroeg Potts.
“Met jou valt ook niet te onderhandelen. Geen wonder dat jij maar een arme hotelreceptionist bent die alleen maar klaagt. En ik hoop dat wij erg veel last zijn voor je”, zei Ben.
“Uw kleinkinderen logeren hier voor niets dus ik hoef alleen maar de prijs van 2 volwassenen te berekenen aan u”, zei Potts.
“Dat is fijn om te horen. Maar ik wil wel een kamer hebben naast die van mijn zoon en kleinzoon. Het is misschien wel handig nog 2 kamers vrij te houden voor het geval mijn andere zoons hier ook komen. Ze zijn dol op hun neefje en nichtje en kunnen niet zonder hen”, reageerde de rancher.
Dit had Ben niet moeten zeggen want Potts werd een beetje veel gek.
“Als er hier nog 1 Cartwright komt logeren dan ga ik emigreren naar Groenland”, zei hij fel.
“Goede reis”, zei Ben.
Hij ging weer naar boven.
Adam hielp Mitch met lezen wat vrij moeilijk ging.
“Laat maar doen want ik leer het toch nooit zo goed als jij”, zei Mitch na een poosje.
“Jij hebt er gewoon meer moeite mee dan wij. Maar dat betekent niet dat jij niet zal kunnen leren lezen”, zei Adam.
Mitch zuchtte en pakte het boek over. Hij begon toch te lezen maar het was wel met tegenzin. Toen kwam Ben binnen.
“Mogen we toch blijven?”, vroeg Adam opgewekt.
“Wij wel maar als Hoss en Joseph ook komen logeren gaat Potts emigreren naar Groenland. Ik heb hem alvast een goede reis toegewenst”, antwoordde Ben.
“Is hij al vertrokken?”, vroeg Adam glimlachend.
“Nee, helaas niet”, antwoordde zijn vader.
“Dat komt wel als we een paar dagen hier zijn”, merkte Adam op.
Dat wist Ben ook.
Dat de Cartwrights nou uitgerekend in zijn hotel moesten logeren merkte Potts de hele week. Vooral als hij aan het nietsdoen was en de Cartwrights hem betrapten.
Op de laatste dag kreeg Potts nog een flinke veeg uit de pan. Hij zag dat de Cartwrights op het punt stonden om te vertrekken en dacht een slimme opmerking te maken.
“Dus nu keert de rust eindelijk weer terug in mijn hotel”, zei Potts.
“Opa, het is maar goed dat Potts geen knecht is op onze ranch”, zei Mitch.
“En waarom is dat zo?”, vroeg de klerk ongerust.
“Dan zou hij nog harder moeten werken dan dat hij hier doet”, antwoordde de jonge Cartwright.
De Cartwrights lachten maar Potts werd woedend waarop de Cartwrights geamuseerd het hotel verlieten.
“Wel kids, jullie vakantie eindigt hier en thuis wacht een hoop schoolwerk voor jullie en het gewone werk voor je vader”, zei Ben.
Hij legde de bagage op de wagen en hielp de tweeling erop. Adam en zijn vader klommen op de bok waardoor Mitch en Pam wisten dat ze nu echt naar huis gingen.