Het bericht kwam geheel onverwacht. Op de Ponderosa was alles in orde gebracht voor het kerstfeest. De cadeaus waren gekocht, ingepakt en gelabeld. Ranch eigenaar Ben Cartwright kreeg de brief als eerste onder ogen. Op de envelop stond als afzender: Mrs Young. Ben moest heel erg diep nadenken waarom hij die vrouw moest kennen. Hij kwam er niet op want hij werd afgeleid doordat zijn schoondochters Sally en Betsy met hun dochters Rose en Inger naar beneden kwamen. Ben legde de brief op zijn bureau neer en liep naar de vrouwen.
“Dit wordt een speciale kerst met de hele familie bijeen”, zei hij.
“Adam heeft me verteld over hoe Mitch zijn eerste echte kerst vierde. Nu is het beurt aan Rose en Inger om dat mee te maken”, zei Sally.
Ze ging in de blauwe stoel van haar echtgenoot Adam zitten terwijl Ben de kleinkinderen bij zich kreeg. Betsy ging op de bank zitten. Haar verloofde Hoss Cartwright was weg, net als zijn broers Adam en Little Joe. De tweeling Mitch en Pam waren met hun vader en ooms mee. De huisdieren van de Cartwrights, de herdershond Cody en de witte kat Lucky, lagen gemoedelijk bij elkaar te slapen bij de open haard die heerlijk brandde.
De Cartwright broers (Adam, Hoss en Little Joe) waren op weg naar huis samen met de tweeling en de voorman Candy Canaday.
“Heerlijk die winterse lucht”, zei Hoss.
“Wat je heerlijk noemt. Het is berekoud”, antwoordde Adam.
“Dat betekent dat wij gauw jarig zijn”, merkte Pam op.
Haar broer zei niets maar de anderen merkten wel dat er wat met hem aan de hand was.
“Ik heb geen zin in kerst en in mijn verjaardag helemaal niet”, zei Mitch plotseling.
Iedereen stopte en keek naar de jonge Cartwright. Hij reed er ineens vandoor.
“Pam, jij gaat met je ooms en Candy naar huis. Ik ga je broer achterna”, zei Adam.
Hij gaf Sport de sporen en had algauw zijn zoon ingehaald. Ze stopten de paarden bij een paar bomen.
“Mitch, wat is er?”, vroeg Adam bezorgd.
“Niets”, antwoordde de jongen.
Hij keek somber voor zich uit. Adam bleef hem aankijken.
“Wil je er over praten?”, vroeg Adam.
Mitch schudde van nee. Hij gleed uit het zadel en ging in de sneeuw tegen een boom zitten. Adam steeg ook af en ging naast zijn zoon zitten.
“Ik ben zo moe”, zei Mitch plotseling.
“Dat idee had ik al. Elke dag schoolwerk maken en daarnaast ook nog met ons werken is net iets teveel van het goede voor jou. Vooral omdat jij erg veel moeite hebt met lezen en schrijven. Ik denk dat jij voorlopig maar rust moet hebben. Dus geen werk en óók geen schoolwerk totdat je weer beter bent”, antwoordde zijn vader.
Mitch begon te huilen waardoor hij helemaal instortte. Adam liet hem begaan maar bleef wel bij hem.
“Zullen we eerst naar Doc Martin gaan om jou te laten onderzoeken? Dan weten we misschien meer”, stelde Adam voor.
Mitch knikte en veegde zijn ogen droog. Even later waren ze op weg naar Virginia City.
Ondertussen in dezelfde stad was Amelia Young met haar 2 kinderen James en Tracy aangekomen.
“Kinderen, we nemen een rijtuig en gaan dan naar de Ponderosa. Mr Cartwright weet dat we komen”, zei ze.
“Mr Cartwright heeft toch geen kleinkinderen?”, vroeg Tracy.
“Nee, zijn zoons zijn niet geïnteresseerd in het stichten van een gezin”, antwoordde Amelia.
“Dan krijgen wij alle aandacht”, zei James.
“Jullie verdienen dat ook”, zei zijn moeder.
Vol trots keek ze naar haar bloedjes van kinderen.
Dokter Paul Martin was zeer verbaasd toen hij een erg stille Mitch zag binnenkomen met zijn vader. Hij kende de jongen al zijn hele leven en wist niet beter dan dat de jonge Cartwright altijd erg opgewekt was.
“Paul, kun je Mitch even onderzoeken? Ik ben bang dat hij ingestort is”, zei een erg ongeruste Adam.
“Natuurlijk. Rekening naar je pa?”, vroeg Paul.
“Geef het hem maar als kerstcadeau”, antwoordde Adam.
“Mitch, kom even hier”, zei Paul.
Mitch kwam en werd onderzocht.
“Adam, je zoon heeft veel rust nodig. Krijgen jullie bezoek op de ranch met de kerstdagen?”, vroeg Paul.
“Nee, zover ik weet niet. Hoezo?”, vroeg Adam verbaasd.
“Bezoek is wel het laatste wat Mitch kan gebruiken. Ik schrijf hem rust voor. Dan zal het wel goed komen. Laat hem veel slapen”, zei de dokter.
“Bedankt. Ga je mee naar huis Mitch?”, vroeg Adam.
Mitch knikte. Ze namen afscheid en gingen snel naar huis terug.
Opeens zei Mitch:“We worden gevolgd.”
Adam stopte en keek achterom. Mitch stopte ook maar staarde voor zich uit. Het rijtuig stopte voor de paarden Sport en Caramel.
“Jongeman, zijn wij op de goede weg naar de Ponderosa?”, vroeg Amelia aan Adam.
“Ja, maar ik weet zeker dat er dit jaar geen bezoek zal komen met kerst. Heeft u een reden om er heen te gaan?”, vroeg Adam op zijn beurt.
“Wij zijn uitgenodigd door Ben Cartwright om samen met hem en zijn zoons kerst en de jaarwisseling te vieren”, sprak Amelia.
Adam viel bijna van zijn paard van verbazing. Hij kende deze vrouw helemaal niet.
Hij herstelde zich snel en zei:“Rij maar mee met ons want wij gaan er ook heen. Ik ben Adam Cartwright en dit is mijn zoon Mitch.”
De gezichten van James en Tracy stonden meteen op het hele jaar donder en bliksem.
“Nou, goed dan”, zei Amelia snibbig.
Adam en Mitch zwegen voor de rest van de rit maar hun gasten ook.
Op de Ponderosa hoorden Ben, Sally en Betsy ook van wat er aan de hand zou kunnen zijn met Mitch. Ze werden ook meteen ongerust.
“Wat er ook met hem is, we zijn er voor hem”, zei Ben.
Pam ging Cody uitlaten onder begeleiding van Candy en Lucky wachtte op de veranda op hun terugkomst.
Eindelijk bereikten Adam en Mitch plus het bezoek de ranch.
“Dus hier wonen de Cartwrights? Wat armzalig zeg”, zei James.
“Waar wonen jullie dan? In een luchtkasteel?”, vroeg Mitch feller dan hij normaal was.
“Mitch, ga naar binnen en zeg dat er bezoek is”, zei Adam alleen maar.
Toen zag Tracy Lucky en ze ging meteen naar hem toe.
“Wat een mooie poes. Zij is vast erg lief”, zei ze slijmend.
“Zij is een hij en hij heet Lucky. Hij is van mij en mijn tweelingzus”, reageerde Mitch.
Hij pakte Lucky op en droeg hem naar binnen. De kat gaf zijn baasje kopjes. Adam hielp Amelia uit het rijtuig en een knecht droeg de bagage naar de veranda.
“Moeder, u zei tegen ons dat Mr Cartwright geen kleinkinderen had. Is die Mitch en zijn zus dan zomaar in huis genomen?”, vroeg James een beetje boos.
“Nee, ze zijn mijn kinderen. Ze hebben ook nog een zusje van bijna 7 maanden”, antwoordde Adam.
Nu waren James en Tracy helemaal uit hun humeur.
Mitch zei bij binnenkomst:“Opa, er is bezoek.”
Ben gaf zijn kleindochters aan hun moeders terug en stond toen op.
“Dan zal ik ze maar eens begroeten”, zei de rancher.
Hij zag wel dat zijn kleinzoon niet in orde was maar vroeg niet verder. Mitch zette Lucky neer, deed zijn jas uit en maakte zijn laarzen schoon. Hoss kreeg zijn nichtje in zijn armen want Sally bekommerde zich meteen om Mitch.
“Jongen, je ziet er slecht uit. Ga maar naar je bed”, zei ze.
Mitch vertrok meteen naar zijn kamer, gevolgd door Lucky.
“Hij is de hele dag al stil”, zei Little Joe ongerust.
Ben was erg verbaasd om Amelia te zien.
“Pa, dit is Mrs Young met haar kinderen. Ze zegt dat ze door u uitgenodigd is om hier de kerstdagen door te brengen. Waarom weten wij daar niets van?”, vroeg Adam.
“Omdat ik dat zelf ook net weet. Maar goed. Mrs Young, welkom op de Ponderosa”, zei Ben.
“Dank u Mr Cartwright. Het is een waar genoegen om hier te zijn. Dit zijn mijn kinderen James en Tracy van 12”, zei Amelia.
“Moeder, mogen wij die witte poes mee naar huis nemen?”, vroeg Tracy.
“Je bedoelt Lucky? Dat zal niet gaan want hij is van mijn kleinkinderen. Het spijt me”, zei Ben.
De kinderen gingen naar binnen terwijl Ben, Adam en Amelia nog even buiten bleven.
“Kennen wij elkaar?”, vroeg Ben.
“Mijn vader heeft vroeger wel eens zaken gedaan met u. Helaas is hij er niet meer. Maar hij heeft me altijd verteld van uw gastvrijheid. Mijn kindjes wilden de ranch eens zien. Dus ik dacht waarom niet gezellig met de familie Cartwright de kerstdagen vieren”, zei Amelia.
Amelia was ongeveer even oud als Adam en al meteen stapelverliefd op hem.
“Pa, ik ga even kijken hoe het met Mitch is”, zei Adam.
Hij ging vlug naar binnen en haastte zich naar de slaapkamer van zijn zoon.
Mitch lag in bed en Lucky lag bij hem op de dekens. Sally zat bij hen.
“Mitch, wat is er met jou aan de hand? Zo kennen we jou écht niet”, zei ze.
“Ik ben gewoon erg moe. Papa nam me mee naar de dokter en die zei dat ik veel rust nodig heb”, vertelde de jongen.
“Dan zal jij dat krijgen ook”, zei ze.
“En die twee kinderen dan? Die zijn nog vervelender dan oom Hoss, oom Joe en Candy bij elkaar”, zei Mitch ongerust.
“Dat is onze zaak. Zorg jij nu maar dat je wat beter bent voor je verjaardag. Dat is voor jou nu belangrijker. Lucky blijft bij jou en straks komt Cody ook. Je zus en Candy zijn met hem weg”, antwoordde zijn moeder.
Mitch knikte en viel direct in slaap met een hand op Lucky. Sally liet ze alleen en ging weer naar beneden. Op de verdieping kwam ze haar echtgenoot tegen.
“Mitch slaapt”, zei ze zachtjes.
“Laat hem maar veel slapen want hij stortte volkomen in. De combinatie van schoolwerk maken en werken met ons de hele dag is teveel voor hem geworden”, antwoordde Adam.
“Lucky is bij hem”, zei Sally.
Intussen maakten James en Tracy zich enorm impopulair bij de Cartwrights. Ze waren luidruchtig en wild. James bekeek de boom en had er al meteen kritiek op.
“Wat een zielig boompje zeg. Wij hebben een veel mooiere en grotere”, zei hij.
“Ga dan naar huis en ga er in zitten”, reageerde Little Joe.
James zei niets meer want hij was té beledigd.
“Hoss, laten we de baby’s maar naar bed brengen”, zei Betsy.
“Mag ik helpen?”, vroeg Tracy.
“Nee, we kunnen het wel zonder jouw hulp af”, reageerde Betsy.
Nu was Tracy beledigd en ze ging op de bank zitten mokken. Hoss en Betsy brachten de baby’s naar boven waar ze bovenaan de trap Adam en Sally tegenkwamen. Adam nam zijn dochter over en hoorde wat er gaande was.
“Waar zijn Pam en Cody?”, vroeg Adam na de update.
“Pam en Candy zijn Cody aan het uitlaten. Wat zijn dat een stelletje rotkinderen zeg. Vergeleken bij hen zijn de onze échte engeltjes”, antwoordde Hoss.
“Hun moeder lijkt wel verliefd op mij. Maar er zijn op dit moment maar 3 vrouwen in mijn leven die het belangrijkst voor me zijn”, reageerde Adam.
“En voor mij 2”, zei Hoss.
“Dat is jullie geraden ook”, zei Sally plagend.
Betsy beaamde dat meteen. Ze liepen naar hun respectievelijke slaapkamers. Spoedig sliepen ook de twee jongste Cartwrights. Hun ouders gingen naar beneden.
Toen kwamen Ben en Amelia binnen.
“Jongens, mag ik jullie voorstellen aan Mrs Amelia Young en haar kinderen James en Tracy? Amelia, dit is mijn oudste zoon Adam en zijn vrouw Sally, Hoss en zijn verloofde Betsy en mijn jongste zoon Joe”, zei Ben.
Handen werden geschud maar het was duidelijk dat de Cartwrights de Young tweeling niet mocht. Andersom was ook het geval. Het werd nog erger toen Pam en Candy thuiskwamen met Cody. Ben stond hen al op te wachten op de veranda.
“Hallo opa, is er iets dat u op ons wacht?”, vroeg Pam.
“We hebben onverwachts gasten gekregen”, antwoordde Ben.
“Ik dacht dat er niemand zou komen dit jaar”, zei Candy.
“Dat dachten wij ook. Maar het is dus anders. Plus je broer is ziek geworden”, zei de rancher.
“Mitch ziek? Wat mankeert hem?”, vroeg Pam ongerust.
Ook Candy werd ongerust.
“Hij is schijnbaar oververmoeid”, was het antwoord.
Cody sprong wild rond en werd door iedereen aangehaald. Ze gingen naar binnen en ook Pam en Candy werden aan de gasten voorgesteld. Cody werd meteen naar zijn baasje gestuurd.
“Hoe oud zijn jij en Mitch?”, vroeg James.
“Twaalf. En jullie?”, vroeg Pam op haar beurt.
“Wij ook. Dan zijn wij lekker ouder dan jullie!”, antwoordde Tracy triomfantelijk.
Adam, Sally, Betsy, Hoss en Little Joe keken geamuseerd toe.
“Dacht het niet”, zei Pam kalm.
“Hoezo?”, vroeg James beledigd.
“Natuurlijk zijn wij ouder dan jullie. Wij zijn geboren op 12 maart 1863”, reageerde Tracy.
“Mitch en ik hebben als geboortedag 25 december 1862. Dus dan zijn wij automatisch ouder”, was het antwoord van de jonge Cartwright.
“Wat eten jullie met kerst? Wij eten konijn”, zei Tracy.
“Pannenkoeken”, zei Pam.
“Dat hoor je niet te eten met kerst volgens de etiquette”, zei Amelia.
“Als de tweeling het wil, dan eten we dat. Zij zijn jarig en dan mogen zij beslissen wat er gegeten wordt”, zei Adam.
“Het is nog heerlijk ook. Hop Sing bakt de heerlijkste pannenkoeken van de wereld. Zelfs Cody lust ze”, zei Pam.
“Adam Cartwright, wat zijn jouw kinderen brutaal tegen hun leeftijdgenootjes. Ze kunnen beter een voorbeeld aan de mijne nemen!”, sprak Amelia.
“Als jullie zijn gekomen om mijn kleinkinderen te bekritiseren zou ik dan mogen vragen óf om jullie te gedragen óf om onmiddellijk weer te vertrekken. James en Tracy kunnen beter een voorbeeld nemen aan Mitch en Pam. Ze lijken soms wel wat brutaal over te komen maar ze zijn het niet”, reageerde Ben.
“Wat een brutaliteit zeg! We vertrekken wel meteen. En dan zegt men dat de Cartwrights erg gastvrij zijn. Ze bedoelen zeker: de ongastvrije Cartwrights”, snauwde Amelia.
Ze stond op en nam haar bagage en kinderen weer mee. Hoss deed zelfs nog beleefd de deur voor de vertrekkende gasten open om hem daarna snel dicht te doen. Even later waren ze voorgoed vertrokken.
“Ik heb nooit zaken gedaan met haar vader dus hoe ze aan ons adres zijn gekomen……”, zei Ben.
“Die Amelia was stapeldol op mij totdat ze hoorde dat Sally mij al had gestrikt”, antwoordde Adam.
“We houden het dit jaar erg rustig met gewoon ons allen hier op de ranch”, zei Ben.
Toen vertelde Adam wat er precies aan de hand was met Mitch.
“Laat hem maar zoveel mogelijk met rust. Dan kunnen wij gaan repeteren met de kerstliedjes”, zei zijn vader.
“Opa, betekent dat wij naar buiten moeten gaan?”, vroeg Pam.
“Hoezo?”, vroeg de rancher verbaasd.
“Als jullie gaan zingen moeten we wel naar buiten gaan. Want anders denkt iedereen dat wij mishandeld worden”, antwoordde zijn kleindochter.
Betsy en Sally vonden het wel lachwekkend maar de mannen duidelijk niet.
“Pamela Iris Cartwright, naar je kamer en ga je huiswerk maken. Je moeder en je tante gaan maar naar de keuken”, was de reactie van Adam.
Zo gezegd, zo gedaan.
De Cartwrights repeteerden met hun gezang terwijl de vrouwen zich in de keuken bezighielden.
Tegen etenstijd zat Pam bij haar broer.
“Die rotkinderen zijn weg en hun bekakte moeder ook. Ze konden niet hebben dat wij ouder zijn en met kerst pannenkoeken eten”, zei Pam.
“Werd jij eerder op de dag mishandeld?”, vroeg Mitch.
“Nee, hoezo?”, vroeg zijn zus verbaasd.
“Ik hoorde toch kattengejank. Lucky kon het niet zijn want hij was hier”, zei Mitch.
“Dat waren opa en zijn 3 zoons. Ze waren aan het repeteren met hun kerstliedjes. Ik hoop niet dat ze gaan zingen op onze verjaardag”, antwoordde Pam.
Mitch knikte. Toen kwam hun vader de slaapkamer binnen.
“Hoe is het met de patiënt?”, vroeg Adam.
“Gaat wel. Moet ik naar beneden komen voor het avondeten?”, vroeg Mitch.
“Als je het aankunt. Anders ga je direct na het eten weer naar bed”, antwoordde Adam.
Mitch knikte.
“Pam, ga even zeggen dat je broer er ook bij is”, zei Adam.
Pam ging meteen naar beneden, gevolgd door Cody en Lucky. Adam hielp zijn zoon met aankleden.
Tijdens het avondeten merkte iedereen hoe beroerd Mitch zich voelde en eruit zag. Hij was stil en at niet veel. De anderen merkten dat de jongen veel rust nodig had en ze besloten hem dat dan ook te geven.
De Cartwrights bleven op de dagen voor kerst thuis zodat niemand hen lastig kon vallen. Hierdoor keerde de rust op de ranch terug.