Op een dag kwam de familie Miller op bezoek bij de Cartwrights. Ze waren al heel lang goed bevriend met de familie Cartwright. Echter de tweede zoon van Ben, Hoss, was niet echt ingenomen met het bezoek. Daarom maakte hij dat hij wegkwam voordat het bezoek er was. Vrouwe Fortuna was aan zijn zijde en Hoss kon zich verbergen. Ben en zijn oudste en jongste zoon, Adam en Little Joe, stonden op de veranda toen de gasten kwamen. De zoon van Adam, Mitch, kwam erbij staan en werd door zijn vader opgetild.
“Wie zijn dat?”, vroeg de jongen.
“Oude vrienden van opa. Ze komen hier een poosje logeren”, antwoordde Adam.
Ben liep naar het rijtuig en begroette de bezoekers.
“Welkom op de Ponderosa. Dit zijn twee van mijn zoons Adam en Joe. De kleine jongen is mijn kleinzoon Mitch”, zei Ben.
John Miller stapte uit het rijtuig en hielp zijn vrouw Helen en dochter Grace eruit.
“Dank je. Je kent mijn vrouw Helen en dochter Grace nog wel?”, vroeg John.
Handen werden geschud en ook Mitch kreeg veel aandacht.
“Waar is Hoss?”, vroeg Helen.
“Dat weten wij ook niet. Hij was daarnet nog hier”, zei Ben.
Ze gingen naar binnen.
Mitch ging zijn oom roepen.
“Oom Hoss, Oom Hoss”, klonk er over het erf van de Ponderosa.
De woorden kwamen uit de keel van de driejarige Mitch Cartwright. Hoss, de oom van het knaapje, hoorde hem wel maar verroerde zich niet. Mitch keek rond maar zag zijn grote oom nergens. De jongen zag zijn hond Cody komen en wachtte op hem.
“Cody, oom Hoss wil niet komen dus krijgt hij geen taart. Wij wel”, zei Mitch expres op harde toon.
Samen liepen ze naar het ranchhuis. ‘Dan maar geen taart’, dacht Hoss. Hij bleef in zijn schuilplaats zitten. Ben zag zijn kleinzoon komen en wist genoeg.
“Waar is je oom?”, vroeg de rancher.
“Ergens buiten. Ik zei expres hardop tegen Cody dat er taart was maar ik hoorde niets”, antwoordde Mitch.
“We gaan eerst koffie met taart doen en daarna gaan we je oom zoeken”, zei Ben.
Mitch knikte glimlachend. Hop Sing kwam binnen met de koffie en daarna bracht hij de taart binnen. Mitch zat intussen weer bij Adam en was een beetje verlegen.
Helen zei tegen Adam:“Je zoon is een lieverd.”
“Dat is hij zeker. Maar soms kan ik hem ook wel wat doen”, antwoordde Adam.
“Zijn moeder is overleden?”, vroeg Grace.
“Ik weet het niet. Na zijn geboorte is Mitch hier achtergelaten op de veranda. Joe vond hem”, zei Adam.
De voorman van de Ponderosa, Candy Canaday, zag de hoed van Hoss Cartwright boven een struik uitsteken. Zo geniepig als Candy was sloop hij naar de struik. Candy pakte vlug de hoed en hield het ding achter zijn rug. Hoss kwam overeind en keek de voorman woest aan.
“Je vader weet al dat je weg bent. Mitch kwam je roepen voor taart maar ik ben bang dat er niets meer over is”, zei Candy plagend.
“Waar is mijn hoed?”, vroeg Hoss.
“Hoed? Welke hoed?”, vroeg de voorman onnozel.
“Dat grote ding dat altijd op mijn hoofd zit als ik buiten ben”, antwoordde Hoss.
Candy haalde de hoed achter zijn rug vandaan en bekeek het ding.
“Dit ding bedoel je? Pak hem dan als je kan. Je kan me toch niet pakken”, zei Candy op plagerige toon.
Hij rende meteen naar het ranchhuis. Hoss rende hem achterna en kwam zo binnen.
“Daar is de verloren zoon. Eric Cartwright! Waar ben jij geweest?”, vroeg Ben streng.
“Ik? Ik zat bij een struik een mooie vogel te bewonderen”, zei Hoss.
“Heb je Mitch dan niet horen roepen dat er taart was?”, vroeg Adam verbaasd.
“Nee, deed hij dat dan?”, vroeg zijn broer verbaasd.
“Mitch hoor je boven iedereen uitkomen als hij je roept”, zei Ben.
“Dus jij bent Hoss Cartwright? Mag ik je voorstellen aan mijn vrouw Helen en dochter Grace?”, vroeg John.
Ze maakten kennis met elkaar. Ook Candy maakte kennis met de gasten.
Na de koffie en taart gingen Mitch en Cody buiten spelen en de jongens weer aan het werk. Grace was verkikkerd geworden op Adam en zag zichzelf al samen met haar droomprins voor Mitch zorgen.
Op het erf vroeg Helen aan Ben:“Het valt voor Adam zeker niet mee om alleen voor je kleinzoon te zorgen?”
“Nee, maar hij krijgt genoeg hulp van ons. Als Adam weg is voor zaken zorg ik voor Mitch. Zijn ooms zijn dol op hem en andersom”, antwoordde de rancher.
“Dat kan ik begrijpen. Ik wou dat Grace een man vond en kinderen kreeg”, verzuchtte Helen.
“Dat komt vanzelf wel”, zei Ben.
’s Avonds tijdens het eten liet Mitch duidelijk zien dat hij keurige tafelmanieren had geleerd. Grace keek steeds naar Adam maar zei niets. De oudste Cartwright jongen had wel in de gaten dat Grace op hem viel maar ze was zijn type niet.
Na het eten bracht Adam zijn zoon naar bed.
Op de trap zei Mitch:“Papa, ik wou dat mama hier was.”
“Hoezo jongen?”, vroeg Adam verbaasd.
“Dan keek dat meisje niet steeds zo naar mij”, antwoordde de jongen.
“Je weet dat je alleen maar naar mij moet luisteren en niet naar vreemden”, zei Adam.
Iedereen in de woonkamer hoorde dat en keek naar Grace die duidelijk vuurrood werd.
“Nou, ik dacht Mitch mist een moeder en ik heb behoefte aan een man en kind”, zei Grace als excuus.
De Cartwrights keken elkaar aan en wisten genoeg.
“Ik vind dat Adam een uitstekende huwelijkskandidaat is voor onze dochter”, zei Helen.
“Adam moet zelf beslissen of hij wil trouwen maar zolang hij de moeder van Mitch niet heeft gevonden zal hij niet de huwelijkstaart aansnijden”, zei Ben.
“En wat als ze dood blijkt te zijn? Blijft hij dan eeuwig vrijgezel?”, vroeg John.
“Dat moet je aan Adam vragen. Hij is gelukkig met Mitch en andersom”, antwoordde Ben.
Intussen waren Adam en Mitch al boven en lag de jongste Cartwright in bed.
“Nu ga jij lekker slapen en niet rondspoken vannacht”, zei Adam.
“Ja papa. Welterusten”, zei de jongen.
“Welterusten kid”, zei Adam.
Hij dekte zijn zoon toe en ging weer naar beneden. Bij de landing bemerkte Adam de plotselinge stilte.
“Is er wat gebeurd?”, vroeg hij verbaasd.
“Adam, wil je met me trouwen zodat we samen Mitch kunnen opvoeden?”, vroeg Grace direct.
“Nee”, zei Adam alleen maar.
Het goede humeur van Grace veranderde op slag.
“Je voelt je zeker te goed voor mij? En alleen omdat je al een kind hebt”, snauwde ze.
“Helemaal niet. Maar ergens heb ik het gevoel dat de moeder van mijn kind nog leeft. En zolang ik haar nog niet heb gevonden is een relatie met mij onmogelijk”, legde Adam uit.
“Egoïst! Ik wil mijn liefde met jou delen maar jij wil je alleen maar binden aan een vrouw die spoorloos is. Ik mag hopen dat je haar nooit vindt en helemaal alleen en verbitterd achterblijft”, zei Grace bits.
Ze liep meteen naar haar kamer. Adam haalde zijn schouders op en liep naar zijn stoel.
Grace verliet haar kamer en ging naar die van Mitch. De jongen werd wakker toen ze binnenkwam.
“Wat kom je doen?”, vroeg Mitch.
“Je vader vroeg me je mee te nemen naar ons huis. Ik zal je helpen met aankleden”, loog Grace.
Ze kleedde de jongen aan. Via de achtertrap nam ze de vlucht met de jonge Cartwright. Ze pakte een paard en wagen, zette Mitch erop en weg waren ze.
Bij een verlaten hut stopte Grace de wagen. Mitch was door de wilde rit door elkaar geschud en lag bewusteloos in de wagen. De jonge vrouw zag dat en wist dat ze in de puree zat. Ze pakte Mitch op en droeg hem naar binnen. Mitch werd op bed gelegd waarna Grace weer naar de ranch reed. Onderweg scheurde ze haar jurk half kapot om haar smoes beter te laten klinken. Op het erf begon ze enorm overstuur te huilen.
Adam vertrouwde Grace niet en ging vroeger dan normaal slapen. Hij keek eerst bij zijn zoon en kreeg de schrik van zijn leven. Het bed van Mitch was leeg. Het hart van Adam begon harder te bonzen waarna hij naar beneden rende.
“Adam, wat is er?”, vroeg Ben direct.
“Mitch is weg. De kleding die hij vanavond aanhad is ook weg”, antwoordde Adam ongerust.
De Cartwrights keken elkaar ongerust aan.
“Misschien is hij wel in een andere slaapkamer. Kinderen hebben wel eens last van slaapwandelen”, stelde Helen voor.
“Mitch niet”, antwoordde Adam.
Toen ging de deur open en een huilende Grace kwam binnen. Helen stond op en liep naar haar dochter.
“Iemand kwam binnen via de achtertrap en hij dwong mij en Mitch met hem mee te gaan. De jongen werd in een hut achtergelaten en ik werd door hem genomen. Hij scheurde mijn jurk kapot en ik kwam weg door hard te gillen”, vertelde Grace.
“Waar is Mitch?”, vroeg Adam.
“Dat weet ik niet. Het gebeurde in het donker”, antwoordde Grace.
“Hoe kun je een kind van drie alleen laten? Heb je dan helemaal geen verstand?”, vroeg Adam fel.
“Ik werd genomen en niet dat zoontje van jou”, snauwde Grace.
Cody werd wakker en gromde tegen haar. Adam begreep zijn hond meteen en ondernam actie.
“Ik ga Cody uitlaten”, zei hij wat kalmer.
“Hoss, we gaan mee”, zei Little Joe direct.
Ze stonden op en volgden Adam en Cody naar buiten.
De broers pakten hun paarden en volgden Cody.
“Die meid liegt alles bij elkaar. Ze heeft gewoon mijn jongen ontvoerd en hem in een hut achtergelaten”, gromde Adam.
“Ze is compleet gestoord”, zei Little Joe.
Hoss was zo kwaad op Grace dat hij niets kon zeggen.
In de hut werd Mitch langzaam wakker. Verward probeerde hij wat te zien maar het was te donker in de hut. Hij was dan ook dolblij toen de deur openging en de jongen het geblaf van zijn hond hoorde.
“Cody!”, riep Mitch.
“Mitch!”, riep Adam opgelucht.
Hij rende naar het bed en nam zijn zoon in zijn armen. Hoss en Little Joe kwamen ook binnen.
“Hoe kom je hier?”, vroeg Little Joe.
“Grace kwam mijn kamer binnen en zei dat jij haar had gevraagd mij mee te nemen naar ons nieuwe huis met haar. Onderweg reed ze zo wild dat ik hier terecht kwam”, zei Mitch aarzelend.
“Joe, neem jij Cody mee terug naar huis. Hoss en ik gaan met Mitch naar Virginia City. Eerst laat ik Doc Martin naar hem kijken en daarna slapen we daar”, zei Adam.
Zijn broers gingen ermee akkoord.
Mitch werd op Sport gezet waarna Adam opsteeg. Hoss en Little Joe volgden zijn voorbeeld en ze gingen doen wat ze hadden afgesproken.
Ben was zeer verbaasd om alleen Little Joe en Cody te zien. Buiten nam hij zijn jongste zoon apart.
“Waar zijn je broers en neefje?”, vroeg de rancher.
“Grace had Mitch bewusteloos in een hut achtergelaten. Adam en Hoss zijn met hem naar Virginia City. Daar blijven ze slapen”, antwoordde Little Joe.
Onderweg naar Virginia City kwam Mitch langzaam tot rust. Hij zat bij zijn vader voorop en voelde zich eindelijk veilig.
In de stad aangekomen gingen de Cartwrights meteen naar dokter Paul Martin. Adam en Hoss stopten hun paarden en stegen af. Ze bonden hun paarden vast. Adam tilde Mitch ervan af en droeg hem naar binnen, gevolgd door Hoss. Paul Martin keek vreemd op toen hij zijn “vaste” klanten zag.
“Doc, Mitch is meegenomen door een vrouw die tijdelijk bij ons logeert. Ze liet hem bewusteloos in een hut achter. Kun je hem even onderzoeken?”, vroeg Adam.
Hij legde zijn zoon op de onderzoektafel neer. Paul onderzocht hem meteen.
“Hij mankeert gelukkig niets maar blijf wel in zijn buurt”, zei Paul.
“Fijn. Stuur de rekening maar naar pa. Hij zal hem graag betalen”, zei Hoss.
Adam pakte Mitch op en droeg hem naar buiten. De jongen viel in slaap. Adam wees naar het International House. Hoss begreep het meteen. Ze liepen er heen.
Bij de receptie vroeg Hoss:“Heeft u een kamer voor 3 personen?”
“Zeker. Maar waarom moeten jullie hier slapen? Is de Ponderosa niet goed genoeg meer?”, vroeg de man bij de receptie.
“We kunnen ook naar het Winston Hotel gaan als ons geld hier niet geaccepteerd wordt”, merkte Adam op.
De receptionist bond in en gaf het register. Hoss nam Mitch over en Adam tekende voor de kamer. Ze kregen de sleutel en gingen naar hun kamer.
Adam bracht Mitch direct naar bed. Hij en Hoss keken hoe de jongen sliep.
“Wat is Mitchy toch een schatje. Als hij zo slaapt”, zei Hoss zachtjes.
“Inderdaad. Ik zou hem nu niet meer willen en kunnen missen”, antwoordde Adam.
Ze besloten ook maar te gaan slapen.
Op de Ponderosa was het enigszins rustig. Grace was vrijwel meteen na haar thuiskomst naar bed gegaan. Haar ouders volgden al snel hun dochter.
De volgende morgen hing er een spanning in de lucht. Grace vermeed Little Joe en was erg zwijgzaam. Omdat Cody nogal vijandig tegen de gasten deed nam Candy de hond mee.
In Virginia City namen de Cartwrights een uitgebreid ontbijt tot ergernis van de receptionist.
“Mag die man ons niet?”, vroeg Mitch.
“Nee, ik denk eerder dat hij een hekel aan kinderen heeft”, zei Hoss.
“Mijn kind gedraagt zich altijd voorbeeldig”, merkte Adam droog op.
Hoss verslikte zich in zijn koffie.
“Gaan we straks naar huis?”, vroeg Mitch smekend.
“Mis je Cody?”, vroeg zijn vader.
Mitch knikte en zei:“En opa, oom Joe, Hop Sing, Candy, Griff.”
“Dan eten we door en gaan we daarna naar huis”, zei Adam.
Zo gezegd, zo gedaan.
Adam, Hoss en Mitch kregen niet de warme welkomst die ze gewend waren. Grace stond ze al op te wachten. Hoss steeg af en pakte zijn neefje waarna de jongen op de grond gezet werd. Adam steeg ook af maar vertrouwde Grace niet.
“Ik ga pa even zeggen dat we er weer zijn”, zei Hoss.
Hij ging naar binnen waarna Grace haar kans schoon zag om wraak te nemen op Adam.
“Papa, ik ga Cody zoeken”, zei Mitch.
“Jij gaat nergens heen behalve naar mij. Je moet alleen maar naar mij luisteren”, zei Grace streng.
“Jij hebt niets over hem te vertellen. Hij is mijn zoon en moet alleen maar naar mij luisteren”, reageerde Adam.
Grace draaide helemaal door en pakte een revolver. Hierna greep ze Mitch vast.
“Adam Cartwright, trouw met me of anders zal jij je zoon moeten begraven!”, snauwde ze.
Ze hield het wapen tegen het hoofd van de jonge Cartwright. Adam voelde letterlijk zijn hart in zijn keel bonzen en was machteloos. Wat Grace niet zag was dat Hoss en Little Joe haar onder schot hielden vanuit de slaapkamer van Little Joe.
“Laat Mitch gaan. Hij heeft jou toch niets gedaan?”, vroeg Adam.
“Door hem wil jij niet met mij trouwen”, antwoordde Grace.
“Waarom moet hij dan sterven?”, vroeg Adam.
“Dan staat niets ons meer in de weg voor een lang en gelukkig leven samen met onze kindjes”, zei Grace.
Ze wilde de trekker overhalen maar werd toen zelf geraakt door twee kogels. Mitch viel op de grond en kroop snel naar zijn vader die hem oppakte. Hoss en Little Joe kwamen via het dak naar beneden. Ben, John en Helen kwamen naar buiten en zagen het stoffelijk overschot van Grace liggen. Helen knielde bij haar neer en begon luid te huilen.
“Wat is er gebeurd?”, vroeg de rancher.
“Grace wilde Mitch doodschieten als ik niet met haar ging trouwen. Hoss en Joe schoten haar neer”, antwoordde Adam.
“Ben Cartwright, hoe kan jij dit nou toe laten? Je zal nog wel meer kleinkinderen krijgen maar wij nu nooit meer!”, zei John woest.
“Moest Adam zijn zoon dan maar gewoon dood laten schieten?”, vroeg Ben gekwetst.
“Ja”, antwoordde Helen snikkend.
“We pakken onze koffers en nemen Grace mee naar huis. Nu meteen! Ik hoop dat jij je kleinzoon eeuwig schuldig zal laten voelen omdat hij een einde heeft gemaakt aan onze vriendschap”, reageerde John fel.
Hij stond op en ging naar binnen.
“Jongens, zorg dat het stoffelijk overschot in een zak komt”, zei Ben tegen zijn zoons en Candy.
“Ze blijven met hun vuile handen van mijn dochter af!”, snauwde Helen.
Ben nam Mitch over en nam hem mee naar binnen. De Cartwright jongens en Candy besloten voorlopig weg te gaan.
Binnen ging Ben met zijn kleinzoon bij de open haard zitten. De kleine jongen begreep niet veel van wat er allemaal gebeurd was. Hij zat tegen zijn opa aan en zweeg.
“Alles zal nu weer normaal zijn. Wij zijn er voor jou en je blijft gewoon hier op de ranch wonen”, zei Ben na een poosje.
Mitch knikte. John kwam naar beneden met de koffers en keek even vuil naar de jongste Cartwright. Toen verdween hij naar buiten. Even later was het bezoek weer vertrokken.
Pas ’s middags kwamen de jongens weer thuis. Ben merkte dat Adam zich schuldig voelde om de dood van Grace.
“Adam, ze is altijd al erg vreemd geweest. Wees blij dat zij omgekomen is en niet Mitch”, zei de rancher.
“Dat ben ik ook maar toch......”, zei Adam.
Hij keek naar zijn spelende zoon en wist dat hij geluk had gehad. Hierdoor kon Adam zijn schuldgevoel van zich af laten glijden.