In Cookietown had er een grote ramp plaatsgevonden. In geen enkele bakkerij of supermarkt was er nog een koekje te vinden.
Burgemeester John Rhymes zei in een toespraak voor de lokale tv zender:“Dit is een catastrofale ramp voor de stad. We kunnen nu nog op 1 persoon rekenen en dat is speurneus Scooby Doo.”
Scooby Doo was een nieuwe carrière begonnen als detective.
Of liever zoals hij zelf zei:“Speurneus Scooby.”
Hij had zijn speurneuzen mantel en dito hoed altijd bij zich en kreeg bij zijn zaken assistentie van zijn vriend Shaggy Rogers en neefje Scrappy Doo.
Die ene dag kreeg Scooby een spoedtelegram waarin stond dat zijn hulp zeer dringend nodig was.
“Oh nee, dit is een ramp”, zei hij toen hij het telegram gelezen had.
“Wat is er Scooby?”, vroeg Shaggy.
“We moeten onmiddellijk naar Cookietown”, zei Scooby.
“Waarom moeten we naar Cookietown? Om de koekjes te tellen?”, grapte Shaggy.
“Nee, er zijn geen koekjes meer daar. Ik moet uitzoeken wie ze heeft gestolen”, was het antwoord.
“Laten we maar meteen gaan. Ik zal die koekjesdieven wel even mores leren”, zei Scrappy opgewonden.
Ze pakten de Mystery Machine Van en reden vliegensvlug naar Cookietown.
Scooby, Shaggy en Scrappy werden hartelijk ontvangen door de burgemeester.
“Hoe kan een stad met de naam Cookietown zonder koekjes zitten? Het begon allemaal toen Dr. Tand hier kwam wonen”, zei John.
“Dr.…. Dr. Tand?”, vroeg Scooby bibberend van angst.
“Ja Dr. Tand. Hij nam alle koekjes in beslag en dreigde de winkels en bakkerijen op te blazen als ze nog een koekje verkochten. Niemand weet hoe hij eruit ziet. Speurneus Scooby, het lot van Cookietown ligt nu in jouw handen”, zei John.
“Burgemeester, u bedoelt in zijn poten”, zei Shaggy lachend.
Ook Scooby lachte.
“Dat bedoel ik dus. Los dit op en je krijgt alle koekjes die je op kunt”, zei John.
“Dat had u nou niet moeten zeggen want Scooby eet alles wat eetbaar is”, reageerde Shaggy.
“Kom maar op met die Dr. Tand want ik sla een tand door zijn lip heen”, zei Scrappy terwijl hij met zijn vuistjes zwaaide.
“Rustig Scrappy. We moeten hem eerst pakken”, zei Shaggy.
“En dan sla ik een tand door zijn lip heen”, was de reactie van Scrappy.
Ze gingen weer weg.
“Scooby, jij en Scrappy gaan op zoek naar de Dr. Tand. Ik ga een hotelkamer bespreken”, stelde Shaggy voor.
Scooby knikte en nam zijn neefje mee.
“Spannend hé ome Scooby? Op zoek naar Dr. Tand”, zei Scrappy opgewonden.
“Ja, erg spannend”, antwoordde zijn oom bevend van angst.
Hij deed zijn mantel om en hoed op. Uit zijn binnenzak haalde Scooby zijn vergrootglas. Hij keek erdoor en vond iets bruikbaars.
“Scrappy, ik heb iets gevonden. Kijk, koekkruimels”, zei hij.
Oom en neef volgden het spoor van de koekkruimels en kwamen zo bij een grote verlaten villa aan de rand van de stad.
“Scrappy, wacht hier. Ik ga Shaggy halen”, zei Scooby.
Hij rende weg en botste zo tegen Shaggy op.
“Hallo Scoob. Ik vond deze heerlijke koekkruimels”, zei hij smakkend.
“Shaggy, dat is het spoor van Dr. Tand”, zei Scooby.
Het volgend moment werd Shaggy meegesleurd naar de mysterieuze villa. Maar daar aangekomen zagen ze Scrappy nergens.
“Scoob, Scrappy flikt het hem weer”, merkte Shaggy op.
Scrappy was intussen allang doorgelopen tot aan de villa.
“Dus hier woon jij Dr Tand? Wel, mijn ome Scooby zal een einde maken aan jouw gemene praktijken”, zei de pup vol zelfverzekerdheid.
Hij zag dat er een raam openstond bij de regenpijp en klom zo naar binnen.
“Puppy kracht!”, riep Scrappy.
Hij rende de kamer uit en kwam in een grote donkere hal terecht.
“Ik weet dat je hier ergens bent. Kom maar te voorschijn met je handen omhoog”, zei de dappere pup.
Het bleef echter doodstil.
“Kijk Shaggy, een open raam”, zei Scooby.
“We gaan naar binnen”, zei Shaggy.
Scooby tilde Shaggy op en die stootte zijn hoofd tegen de onderkant van het raam.
“Au mijn hoofd”, zei Shaggy die op een stuntelige manier binnenkwam.
“Sorry Shag”, zei Scooby waarna hij lachte.
Hij kwam ook snel binnen. Samen gingen ze eerst Scrappy zoeken. Plotseling zagen ze een vaag licht. Daarna zagen ze een grote schaduw.
“Scoob, daar is Dr Tand. Wegwezen!”, riep Shaggy.
Ze doken onder een vloerkleed terwijl ze riepen:“Help!”
De schaduw kwam dichterbij en haalde het vloerkleed weg.
Toen hoorden de 2 bangeriken:“Ah, daar zijn jullie eindelijk.”
De schaduw bleek Scrappy te zijn. Scooby en Shaggy kwamen vanonder het vloerkleed vandaan. Ze gingen de villa doorzoeken.
“Stil. Ik hoor een bekend geluid”, zei Scooby.
Ze luisterden en herkenden het geluid.
“Ome Scooby en Shaggy, we gaan hem opwachten en dan verkoop ik hem een flinke lel”, zei de pup.
“Eerst een plan en dan pakken we hem”, zei Scooby.
“Daarna verkoop ik hem een flinke lel”, was het antwoord van Scrappy.
“We zoeken eerst naar de koekjes. Daar zetten we een val”, zei Scooby.
De hele villa werd doorzocht en onderwijl hoorden Shaggy en de honden gesmak. Ook vonden ze een spoor van koekkruimels.
“We volgen het koekkruimelspoor”, zei Scooby terwijl hij alle kruimels opat.
Scrappy zag een deur en zei:“Kijk ome Scooby, Shaggy. Laten we kijken of Dr Tand daar is.”
Ze openden de deur en wisten niet wat ze zagen.
“Scoob, dit is de hemel op aarde”, riep Shaggy.
Achter de deur was een kelder vol koekjes. Terwijl Scooby en Shaggy zich te goed deden aan de koekjes zette Scrappy zijn val voor Dr tand.
Niemand hoorde dat er iemand aankwam. Het gesmak was ineens gestopt.
“Wat moet dat in mijn kelder?”, vroeg Dr Tand.
“Puppy Kracht!”, riep Scrappy.
De honden en Shaggy gooiden alle koekjes naar Dr Tand.
“Au. Laat dat”, zei hun tegenstander.
Opeens pakte Scrappy een grote koek en hij gooide hem naar het hoofd van Dr Tand. Hij werd geraakt en struikelde over het touw dat Scrappy had gespannen. Door zijn val kwam Dr Tand tussen de koekjes terecht. Scrappy haalde het touw los en bond de dader vast met hulp van Scooby en Shaggy.
“Ik haal de politie”, zei Shaggy.
Hij ging weg en kwam even later terug met de politie. Toen haalde Scrappy het masker van het hoofd van Dr Tand af.
“Burgemeester John Rhymes!”, zeiden de 3 verbaasd.
“Ik was Dr Tand om ervoor te zorgen dat geen bakkerijen en supermarkten koekjes verkochten. Ik lust geen koekjes en daarom mag niemand meer koekjes eten”, bekende de burgemeester.
“En dat geluid van dat gesmak dan?”, vroeg Shaggy verbaasd.
“Dat was een bandopname”, legde Scrappy uit.
“Meekomen burgemeester. Speurneus Scooby, leef je maar uit met alle koekjes”, zei inspecteur Dan Keller.
Dit hoefde hij geen 2 keer te zeggen want de honden riepen:“Scooby Dooby Doo” en “Scrappy Doo”.
Samen met Shaggy doken ze in de diepe zee van koekjes.