Op een mooie dag kreeg Ben Cartwright een nieuwe bewoner voor een van de huizen die op zijn landgoed te pacht stonden. Zijn kleinkinderen Mitch en Pam speelden met hun herdershond Cody onder het toezicht van hun vader Adam toen er een paard en wagen stopte.
“Is dit de residentie van Benjamin Cartwright?”, vroeg Mark Coogan.
Adam en de tweeling keken elkaar vragend aan.
Uiteindelijk vroeg Adam:“Ja. Ik ben zijn oudste zoon Adam en dit zijn mijn kinderen Mitch en Pam. Waarom moet u mijn pa spreken?”
“Ik ben Mark Coogan. Dit is mijn vrouw Kelly en onze zoon Bill. Je vader heeft een pachthuis met een stuk land voor ons”, antwoordde Mark.
“Kom dan maar verder”, zei Adam met een uitnodigend gebaar.
Mark sprong van de wagen af en hielp Kelly en Bill op de grond.
“Ga jij maar met die kinderen spelen. Vader en moeder moeten iets bespreken met Mr Cartwright”, zei Kelly tegen haar zoon.
Ze duwde hem naar de tweeling en Cody. Hierna gingen de volwassenen het ranchhuis binnen.
Bill liep naar de tweeling en vroeg heel beleefd en netjes:“Goedendag. Ik ben Bill Coogan. Wie zijn jullie?”
“Ik ben Mitch Cartwright en dat is mijn tweelingzus Pam. En deze hond heet Cody. Kun je gooien en vangen?”, vroeg Mitch.
“Dat heb ik nog nooit gedaan. Hoe gaat dat dan?”, vroeg Bill.
Mitch wilde een scherpe opmerking plaatsen maar besloot het toch maar niet te doen.
“Simpel. Ik gooi de bal naar jou en jij vangt hem. Of je probeert hem te vangen. Dan gooi jij hem naar Mitch en hij vangt hem met zijn handschoen”, legde Pam uit.
“Ik doe het maar niet. Misschien doe ik mijzelf wel pijn”, zei Bill.
“Je moet het zelf weten. Waar komen jullie vandaan?”, vroeg Mitch spelend met een bal en handschoen zoals altijd.
“Wij zijn vanuit Houston naar hier gereisd om nieuwe levenservaringen op te doen. Ik ben 10 jaar. Welke leeftijd hebben jullie nu?”, vroeg de jonge Coogan.
De tweeling stond een beetje raar te kijken van de taal die Bill aan het uitkramen was.
Tenslotte zei Mitch:“Wij zijn tien. Maar op eerste kerstdag krijgen wij altijd meer cadeaus dan de anderen.”
“Dat is onmogelijk! De Kerstman geeft iedereen evenveel cadeaus”, reageerde Bill.
“Geloof jij nog in de Kerstman? Wij allang niet meer. Bovendien verjaren wij op eerste kerstdag”, antwoordde Pam.
Nu had Bill niets meer terug te zeggen. Hij vond de tweeling maar een stelletje boerenkinkels die soms nog platter dan een dubbeltje praatte.
In het ranchhuis maakten Ben en Adam uitgebreid kennis met Mark en Kelly.
“U bewoont een wel erg prachtig huis, Mr Cartwright. Zelf gebouwd?”, vroeg Mark.
“Jazeker. Samen met mijn derde vrouw Marie en 2 oudste zoons Adam en Hoss”, antwoordde Ben.
“Hoeveel zoons heeft u?”, vroeg Kelly.
“Drie. Na Hoss komt de jongste Joseph. Ik heb wel 2 kleinkinderen Mitch en Pam”, zei de rancher.
“Wij hebben alleen maar Bill. Ik hoop dat hij en de tweeling goede vriendjes worden”, zei Kelly.
Ben maakte het contract op en hij en Mark tekenden het allebei. Ondertussen keek Kelly steeds naar Adam die dat wel merkte maar net deed alsof hij haar niet zag. Ze was toch zijn type niet. Tenslotte ging Adam naar buiten waar de kinderen een heftige discussie hadden over goede prestaties.
Bill zei met zijn armen over elkaar:“Een mens kan alleen goede prestaties leveren als men een heel goed denkvermogen bezit. Ik ben een van de zeer zeldzame mensen die daar gebruik van kunnen en mogen maken.”
Mitch gaf als reactie:“Dat is grote onzin. Ik kan nauwelijks lezen en schrijven maar ik ben uitmuntend in honkbal. Bovendien ben ik erg intelligent, Billy.”
“Ik heet Bill en niet Billy! Als jij zo intelligent bent, waarom kan jij dan nauwelijks lezen en schrijven?”, vroeg de kleine wijsneus.
“Kan ik er wat aan doen?”, vroeg Mitch.
“Jij bent gewoon een smerig etterbakje. Je stond zeker vooraan toen de bekakte hersens uitgedeeld werden?”, vroeg Pam.
Bill was zwaar beledigd en het scheelde niet veel of de jongens waren aan het vechten.
Adam vroeg verbaasd:“Wat is er?”
Pam vertelde wat er allemaal gezegd was.
“Ik wens niet uitgescholden te worden voor een smerig etterbakje. Dat ben ik niet!”, zei Bill.
“Nee, dat ben je zeker niet”, zei Mitch droog.
Adam herkende de sarcastische toon in de stem van Mitch maar al te goed en ging naar zijn paard Sport.
“Wat ben ik dan?”, vroeg Bill nieuwsgierig.
“Je bent een super smerig etterbakje”, antwoordde Pam.
Adam hoorde dat en kwam niet meer bij van het lachen. Gelukkig voor de kinderen kwamen net Ben, Mark en Kelly naar buiten.
“Ga je mee Bill?”, vroeg Kelly.
“Ja moeder. Ik voeg mij bij u en vader”, zei haar zoon.
De tweeling liep naar hun opa.
Mitch vroeg ongerust:“We hoeven toch niet meer met dat ventje te spelen?”
“Van mij en je vader niet maar zijn ouders zien jullie wel als de nieuwe vriendjes voor hun zoon”, antwoordde Ben.
Hij merkte dat de tweeling en Bill elkaar totaal niet mochten. Adam steeg op Sport.
“Waarom gaat papa mee? Hij blijft toch wel bij ons wonen?”, vroeg Pam ongerust.
“Hij blijft echt wel hier wonen maar Adam gaat mee om hen het pachthuis te wijzen. Jullie blijven hier”, zei de rancher.
De kinderen vonden het best.
Toen de familie Coogan en Adam de Ponderosa hadden verlaten zei Mark tegen Adam:“Ik wil niet veel zeggen maar je kinderen lijken qua karakter helemaal niet op jullie.”
“Heb je soms commentaar op mijn kinderen? Jullie zoon is veel te wijs voor zijn leeftijd”, reageerde de oudste Cartwright jongen.
Dit viel verkeerd bij Kelly en ze zei op bitse toon:“Wij zijn veel stadser en beschaafder dan jullie Cartwrights!”
“Waarom zijn jullie dan hier in godsnaam?”, vroeg Adam verbaasd.
“Om nieuwe levenservaringen op te doen. Bovendien is de frisse buitenlucht goed voor onze Bill”, reageerde Kelly.
“Mitch en Pam zijn veel te ruw om gezellig mee te converseren. Mitch beweert bovendien dat hij uitmuntend is in honkbal. Wat een opschepper zeg”, zei Bill.
“Dat moet jij nodig zeggen. Wie is er hier nog een klein kind maar praat alsof hij al 40 is? Mitch is echt uitmuntend in honkbal”, antwoordde Adam ad rem.
Het was duidelijk dat Adam Bill ook niet mocht.
Na een halfuur rijden waren ze bij het pachthuis aangekomen. Het huis was niet echt groot maar een gezin kon er makkelijk in wonen.
“Dit is jullie pachtwoning”, zei Adam.
De familie Coogan kwam van de huifkar af en bedankten Adam voor de begeleiding.
“Ach, het was niets. Service van de zaak”, zei hij om weer zo snel mogelijk thuis te zijn.
Hij had beloofd om met de tweeling te gaan vissen en zwemmen in een meertje valkbij huis.
Toen Adam en de tweeling met Cody bij hun vaste vis- en zwemplek kwamen wisten de kinderen niet hoe snel ze in het water moesten zijn. Sinds ze hadden leren zwemmen deden Mitch en Pam dat zowat elke dag. Adam hield weliswaar ook wel van zwemmen maar niet zo erg als zijn kinderen. Vissen trok hem meer omdat hij dan rustig kon nadenken. Niet alleen Adam en de tweeling waren naar het meer gekomen. Ook Hoss en Joe hadden dat idee opgevat. Het was hun privézwembad waar geen vreemden mochten komen.
Tijdens een rustpauze vertelde Aam over de nieuwe pachters en hun ‘lieve’ zoontje.
“Billy is gewoon een watje met een brilletje op zijn neus waardoor hij nog dommer lijkt dan een dozijn ezels bij elkaar. Ik ga echt niet met hem spelen en Pam ook niet. Hij wilde niet eens gaan overgooien met ons want misschien deed hij zichzelf dan wel pijn”, zei Mitch sarcastisch.
Hij deed dat op een nogal komische manier waarna de anderen het bescheurden van het lachen.
“Kids, niemand van ons zal jullie dwingen om met hem te moeten spelen. Zelfs opa niet”, verzekerde Adam weer ernstig zijn kinderen.
“Dat weet ik want toen jij met ze wegging zei hij dat tegen ons”, reageerde Mitch.
De Cartwrights besloten het onderwerp ‘WATJE BILLY COOGAN’ te laten rusten en weer te gaan zwemmen.
Een paar dagen later brachten Kelly en Bill een onverwacht bezoek aan de Cartwrights. Op het erf was het echter doodstil.
“Ze zijn zeker aan het werk. We gaan weer naar huis”, zei Kelly.
“Mitch en Pam zullen er toch wel zijn zeker?”, vroeg Bill hoopvol.
Hij wilde de Cartwright tweeling weer eens goed duidelijk maken dat hij overal de beste in was. Op het moment dat Kelly en Bill weer weg wilden gaan kwamen juist Hoss en Mitch thuis.
Ze zagen de bezoekers en het commentaar van Mitch was wel erg ad rem:“Daar heb je Mrs Coogan en het watje weer.”
Hoss maakte het nog veel bonter door te zeggen:“Nee Mitchy, je moet het wel goed zeggen: Het is Mrs Jut en haar zoon Watje.”
Kelly werd woedend en reageerde:“Mijn Bill kan alles veel beter dan dat domme neefje van jou, lompe pummel!”
Dat had Kelly niet moeten zeggen want nu werd Hoss kwaad en hij zei grommend:“Ik zou maar snel van dit erf verdwijnen want anders…..!”
Kelly en Bill vertrokken meteen. Oom en neef keken hen na maar vertrouwden het niet.
’s Avonds kwam Mark met zijn gezin weer langs. De Cartwrights zaten in de woonkamer toen de familie Coogan door de Chinese kok Hop Sing werd ontvangen.
Bill richtte zich meteen tot Pam en sprak:“Ik ga met jou een spelletje schaak spelen zodat ik de beste ben en blijf!”
“Ik kan niet schaken”, zei Pam direct.
“Ik speel wel voor jou”, zei Adam glimlachend.
“Goed. Het maakt niet uit want ik win toch”, zei Bill.
“Dan gaan wij gooien om te zien wie daarin het beste is”, zei Mitch op dat moment.
Nu moest de jonge Coogan de uitdaging wel aannemen. De 2 uitdagingen zouden de volgende dag op het erf van de Ponderosa plaatsvinden.
Na het vertrek van de bezoekers zei Ben:“Ik vraag me af wat hier achter zit. Het zal vast niet veel goeds zijn.”
“Billy moet gewoon op zijn nummer gezet worden”, reageerde Mitch.
Dat waren de anderen ook met hem eens. Dat kon alleen maar gebeuren door Bill expres te laten verliezen. Adam was van plan om de kleine wijsneus volkomen van tafel te vegen.
De volgende morgen was het de dag van beslissingen. Het gezin Coogan kwam rond 10 uur.
“Goed, we gaan als je kleinzoon en Adam beide uitdagingen winnen. En als Bill wint… Nee, ik moet het natuurlijk wel goed formuleren: Bill wint en dan krijgt hij dagelijks bezoek van de tweeling als zijn dienstknechtjes”, zei Mark.
Ben ging ermee akkoord omdat hij al op voorhand wist dat zijn zoon en kleinzoon zouden winnen.
Na de koffie begon de gooiwedstrijd. Op het hek hadden Adam en Hoss 5 lege blikken neergezet. Mitch en Bill kregen elk 5 ballen om mee te gooien. Bill ging eerst. De eerste bal kwam halverwege op de grond. Bal 2 iets verder. De derde vloog er overheen. Hetzelfde gebeurde met de 2 laatste ballen. Toen was het de beurt aan Mitch. Hij gooide zuiver alle blikken om. Joe zat op de hooiwagen en keek lachend toe met Ben en Hoss die er tegen aan stonden. Pam zat met Cody bij de hooiwagen. De Cartwrights vonden het nogal amusant. Maar Mark en Kelly deelden die mening echter totaal niet.
Bill zei woedend tegen Mitch:“Jij…jij…jij vuile ellendelap!”
“Je hoeft me niet zo te prijzen. Ik weet zelf ook wel dat ik enorm goed kan gooien”, zei de jonge Cartwright droog.
Adam stond erbij en moest erg veel moeite doen om zijn lachen in te houden. Maar dat gold ook voor de andere Cartwrights.
Toen begon de schaakpartij. Bill was toch al beledigd door zijn nederlaag tegen Mitch en nu moest de jonge Coogan ook nog eens spelen tegen iemand die bijna nooit verloor met schaken. Bill was zo nerveus dat hij een compleet verkeerde zet maakte wat hem figuurlijk de kop kostte. Adam zorgde ervoor dat de koning van Bill geen kant meer op kon door zijn zwarte loper, toren en dame op de witte koning te richten.
“Schaakmat!”, zei Adam met een erg sarcastisch toontje in zijn stem.
Het 2e verlies op 1 dag was voor Bill teveel en huilend rende hij naar zijn moeder. Kelly nam hem liefdevol in haar armen en troostte de jongen vol overdreven moederliefde. De tweeling zag dat en rende naar hun kamers.
“Wat hebben zij nou?”, vroeg Mark verbaasd.
“Ze hebben pas hun moeder verloren en af en toe komt het nog naar boven. Ik neem aan dat wij het contract binnen ontbinden?”, vroeg Ben op zijn beurt.
Mark knikte. De mannen gingen naar binnen en regelden de zaken in het kantoor van Ben.
Terwijl dat gebeurde ging Adam met de kinderen praten.
“Waarom heeft dat watje wel een moeder en wij niet meer?”, vroeg Mitch.
“Omdat ze door een gestoord iemand vermoord is. Ik weet dat jullie haar missen en ik mis haar ook nog steeds. Maar ik geef nog steeds veel om jullie en de anderen hier op de ranch ook. De Coogan familie gaat toch weg en ze komen hopelijk nooit meer terug. Hop Sing heeft de lunch al klaar”, zei Adam.
“Laten we dan maar gaan want anders is er niets meer voor ons over”, zei Pam.
Ze waren het gedoe met wijsneus Bill alweer vergeten. De kinderen hoopten nooit meer zo’n figuur als Bill Coogan in hun leven tegen te komen en vooral niet op de Ponderosa.