Op een mooie dag reed Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright met zijn 2 oudste kleinkinderen Mitch en Pam (13) een compleet verlaten stadje genaamd Spookstad binnen.
“Wat is het hier stil”, zei Mitch, de oudste van de tweeling.
“Zo’n stad als deze wordt een spookstad genoemd. Er is niemand meer die hier woont of werkt”, legde Ben uit.
Pam vroeg een beetje benauwd:“We gaan hier toch niet slapen?”
“Ik ben bang van wel. We zetten de paarden in de stal en verzorgen ze. Daarna gaan we slapen in het hotel. Ik blijf bij jullie zodat er niets kan gebeuren”, was het antwoord van de rancher.
Hij merkte dat de tweeling er weinig vertrouwen in had maar het begon al wat donker te worden. Bovendien was hun huis te ver weg om er nog voor donker te komen.
Nadat de paarden waren verzorgd inspecteerden de Cartwrights de rest van de stad. Eerst kwamen ze langs de saloon. Ramen waren gebroken en het meubilair stond er niet maar lag verspreid in stukken door het gebouw heen.
“Oom Hoss en oom Joe zijn hier zeker weer bezig geweest”, merkte Mitch op.
De tweeling wilde naar binnen gaan maar Ben zei:“Jullie zijn nog te jong om in een spooksaloon te gaan.”
Teleurgesteld liepen Mitch en Pam mee met hun opa. Alle andere gebouwen waren ook behoorlijk toegetakeld en beschadigd.
Toen de Cartwrights het hotel betraden keken ze eerst voorzichtig en behoedzaam om zich heen.
Omdat de trap op instorten stond stelde Ben voor:“Zullen we maar hier op de grond slapen?”
“Mij best. Ik slaap toch overal doorheen”, reageerde zijn kleinzoon.
Zijn zus had er ook geen bezwaar tegen. Al snel sliepen de Cartwrights.
Om 12 uur ’s nachts begonnen opeens alle kerkklokken te luiden. Ook was er overal licht te zien. Hierdoor werden Ben en Pam wakker. De rancher kroop naar de tweeling toe.
“Wat is er aan de hand?”, fluisterde Pam om Mitch niet wakker te maken.
“Het is nu 31 oktober en ik vrees dat het hier echt spookt. Je broer wordt echt niet wakker. Dus ik denk dat we maar gewoon proberen te slapen tot morgenvroeg”, antwoordde Ben.
Ze gingen weer liggen en probeerden te slapen. Maar het gespook duurde de hele nacht zodat Ben en Pam bar weinig sliepen.
Mitch werd wakker toen zonnestralen naar binnen kwamen. De jongen moest zijn ogen dichtknijpen om iets te kunnen zien. Hij zag Ben en Pam vlakbij hem liggen en vroeg zich af hoe dat kwam. Mitch trok zijn revolver en loste een schot om hen wakker te maken. Dit werkte iets te goed want Pam werd gillend wakker en Ben trok direct zijn revolver. Toen de rancher zag wie er had geschoten deed hij het wapen terug in zijn holster.
“Heerlijk geslapen opa, Pam? Ik wel”, zei Mitch opgewekt.
“Heb jij dan niets gemerkt van al dat lawaai en die lichten?”, vroeg Pam verbaasd.
“Nee, wat heb ik dan gemist?”, was de wedervraag van haar broer.
Ben antwoordde zuchtend:“Dat wil jij echt niet weten, Mitch. Dat wil jij echt niet weten! We gaan heel snel weg. Des te eerder zijn we weer thuis.”
Niet veel later verlieten de Cartwrights Spookstad om naar huis te gaan.
Onderweg vroeg Mitch:“Opa, slapen we de volgende keer weer in dat hotel?”
“Nooit meer. En ik wil ook niet dat jullie de anderen vertellen over wat er de afgelopen nacht gebeurd is”, antwoordde Ben.
“Ik heb de hele nacht doorgeslapen dus ik weet van niets”, reageerde Mitch.
“Fijn voor jou”, zei Pam.
Ze beloofden hun opa niets te zeggen over de afgelopen nacht want het trio wist toch wel dat ze niet geloofd zouden worden.