Ingesneeuwd
Het was een zware tocht door de sneeuw die Adam Cartwright maakte met zijn zesjarige zoon Mitch. Ze waren samen een paar dagen weggeweest en nu op weg naar hun vertrouwde ranch de Ponderosa.
De sneeuw begon steeds harder te vallen waardoor het zicht erg moeilijk werd voor de 2 ervaren ruiters. Adam zag hoe koud zijn zoon het begon te krijgen en besloot in te grijpen.
Hij zag een hut staan en zei:“Kid, ik zie daar een hut staan met een stal. Daar gaan we schuilen.”
“Goed”, zei Mitch met een bibberende stem.
Ze reden snel naar de hut.
Adam steeg als eerste af en tilde toen Mitch van zijn paard Caramel af.
“Jij gaat onmiddellijk naar binnen. Ik zorg wel voor de paarden”, zei de oudste Cartwright.
Mitch liep zo snel hij kon naar binnen terwijl zijn vader de paarden Sport (Adams paard) en Caramel naar de stal bracht. In de stal bond Adam beiden paarden vast en ging toen naar zijn zoon in de hut.
Mitch probeerde het warm te maken door de open haard aan te steken maar dat lukte niet.
“Papa, ik krijg de open haard niet aan”, zei de jongen toen Adam binnenkwam.
“Ik zal het proberen”, antwoordde Adam.
Hij deed zijn best en na even proberen kreeg hij de open haard aan.
“Kid, hij is warm aan het worden dus ga er maar bij zitten. Dan word je snel warm. Ik ga kijken of er nog wat te eten is”, zei Adam.
Mitch deed zijn jas los en nestelde zich bij de brandende open haard waardoor hij op die manier bijkwam. Adam keek in alle kastjes en vond tot zijn opluchting wat blikvoer en wat brood. Hij ging het eten klaarmaken en at het daarna samen met Mitch bij de open haard op.
“Moeten we vannacht hier blijven?”, vroeg Mitch opeens.
“Ik ben bang van wel knul. Er kan je niets gebeuren want ik ben bij je”, antwoordde Adam.
“Dat weet ik wel maar Cody zal me wel missen”, was de reactie van Mitch.
“Als we weer thuis zijn kun je hem vertellen waar je was”, zei Adam.
Mitch knikte. Hij begon slaap te krijgen wat Adam zag.
“Ik maak een bed voor ons en dan gaan we slapen. Hopelijk kunnen we morgen naar huis”, zei hij glimlachend.
Adam stond op en vond 2 kussens en 2 dekens. Hij legde de dekens op de grond neer en de kussens erbij. Toen keek hij zijn zoon aan.
“Bedtijd knul”, zei Adam.
Mitch kroop onder een deken en was vrijwel meteen in Dromenland. Adam keek nog even naar buiten waar de sneeuw nog steeds aan het vallen was. Hij dacht:‘Laat het in godsnaam ophouden met sneeuwen zodat mijn zoon en ik weer veilig en heelhuids thuis kunnen komen.’ Na nog even gekeken te hebben naar de koude witte deken die de hut omringde ging ook Adam slapen.
Adam en Mitch werden laat in de morgen wakker doordat er fel zonlicht de hut in scheen.
“Papa, de zon schijnt”, zei Mitch opgewonden.
Adam kneep zijn ogen samen en zei:“Inderdaad knul.”
Ze stonden op en keken via de deur naar buiten. De sneeuw was aan het smelten zodat de Cartwrights naar huis konden.
“Klaar om naar huis te gaan?”, vroeg Adam.
“Ja, jij ook?”, vroeg Mitch op zijn beurt.
Adam knikte. Adam haalde de paarden terwijl Mitch de dekens en kussens opruimde. De Cartwrights deden hun jas aan en dicht. Niet veel later reden ze in de richting van hun vertrouwde ranch. Beide Cartwrights wisten dat niemand hun verhaal zou geloven. Maar ze hadden wel een nieuwe levenservaring opgedaan.