In een beschonken bui had Hoss Cartwright aan sheriff Roy Coffee beloofd om tijdelijk sheriff te worden. Dit was omdat Roy weg moest voor belangrijke zaken. Maar wat Hoss was vergeten was dat hij precies in die tijd op zijn neefje Mitch en nichtje Pam moest passen. De kinderen waren een tweeling van 10 en het nageslacht van de oudere broer van Hoss, Adam en zijn overleden vrouw Mary. De broers woonden met de tweeling samen met hun jongere broer Joe en vader Ben Cartwright op de Ponderosa. Het was de grootste ranch in Nevada en omstreken.
Pas de volgende morgen realiseerde Hoss zich wat hij beloofd had aan Roy. Dat was tijdens het ontbijt.
“Pa, ik ben voorlopig niet thuis”, zei hij opgewekt.
Ben keek zijn 2e zoon vragend aan.
“En waar ga je dan heen?”, vroeg hij.
“Roy Coffee zocht een vervanger voor een week want hij moet weg en Clem is met vakantie. Dus ik bood aan zijn plek in te nemen”, antwoordde Hoss.
Clem was deputy Clem Foster.
“Betaalt de sheriff jou meer dan opa dat doet?”, vroeg Mitch.
“Nee, ik doe het vrijwillig. Hoezo?”, vroeg Hoss aan zijn neefje.
Het antwoord van de jongen was:“Dan zou ik het zeker niet doen. Al die dronkenlappen.”
“Ik kan ze makkelijk aan”, zei Hoss.
“Dat geloof ik best Hoss. Maar hopelijk ben je niet vergeten dat je Adam had beloofd om op de tweeling te passen”, zei de rancher.
Nu keek Hoss zijn vader fronsend aan.
“Heb ik dat Adam echt beloofd?”, vroeg hij.
“Ja, wij zijn getuigen”, zei Pam.
Toen kwam Joe binnen met de boodschap:“Pa, we kunnen vertrekken. En Hoss, de sheriff is er voor jou.”
“Dus als oom Hoss sheriff in Virginia City is, dan kunnen Pam en ik zijn deputies zijn”, stelde Mitch voor.
“Dan is Virginia City helemaal in veilige handen. Ga je mee, Joseph?”, vroeg Ben aan zijn jongste zoon.
Joe knikte. Ben kuste zijn kleinkinderen gedag en andersom.
“Mitch en Pam, heel veel sterkte met je oom Hoss”, zei de rancher.
“Bedankt opa”, zei de tweeling tegelijk.
Roy kwam binnen en beëdigde Hoss met de tweeling en de trouwe Chinese kok Hop Sing als getuigen.
“Hoss, nu je de sheriff van Virginia City bent moet je daar heen. Veel sterkte met je nieuwe baan”, zei Roy.
“Gaan jullie mee als jullie huiswerk gepakt is?”, vroeg Hoss.
De kinderen pakten hun tas en ook hun hond Cody ging mee.
Onderweg vroeg Mitch:“Zus, zou onze oom wel geschikt zijn als sheriff?”
“Ik weet niet”, antwoordde Pam.
“Misschien zijn alle boeven wel vertrokken nu oom Hoss sheriff geworden is” , zei Mitch.
“Om wat voor reden?”, vroeg zijn zus.
“Om nog langer te kunnen leven in plaats van een confrontatie aan te gaan met sheriff oom Hoss Cartwright”, was de uitleg van Mitch.
Ze lachten wat Hoss natuurlijk hoorde.
“Over een week praten jullie wel anders want dan hebben jullie mij in actie gezien als sheriff van Virginia City”, zei Hoss.
Nu lachte de tweeling nog harder zodat hun oom zweeg.
Eenmaal in Virginia City aangekomen werden de paarden naar de stalhouderij gebracht.
“Jullie verzorgen de paarden terwijl ik mijn nieuwe baan ga uitoefenen”, zei Hoss.
Pam zei:“Ik weet niet met wie ik meer medelijden moet hebben: de inwoners van Virginia City of oom Hoss.”
“Allebei”, reageerde Mitch.
Ze lachten weer waarop Hoss verontwaardigd zei:“Wat zijn we toch weer leuk.”
Hij liet de tweeling in de stalhouderij achter en ging naar zijn tijdelijke kantoor. Cody bleef bij de kinderen.
Omdat het erg rustig was zat Hoss prinsheerlijk met zijn voeten op tafel te slapen achter zijn bureau. De tweeling en Cody kwamen binnen en zagen wat de sheriff deed. Mitch wees op de deur en Pam knikte. Ze namen de hond mee naar buiten.
“Dus dat is nu zijn taak?”, vroeg Pam.
“Oom Hoss denkt van wel. Maar ik heb de deputy dat nog nooit zien doen. En de sheriff ook niet”, antwoordde haar broer.
Mitch vertelde zijn zus over hoe Hoss ook in slaap was gevallen tijdens een middag vissen.
“Wat is onze oom toch soms zo gezellig”, zei Pam.
Ze gingen op de stoep voor het kantoor van de sheriff zitten. Cody ging naast Pam liggen en viel ook in slaap. Althans dat leek zo. Maar de hond was alert op alles wat er gaande was.
“Zus, kijk daar eens”, zei Mitch wijzend op de overkant.
Pam keek ook en zag met Mitch 2 verdachte cowboys. Cody zat ineens recht op.
De herder begon te grommen maar Mitch zei kortaf: “Koest Cody!”
Hij zweeg maar bleef wel wantrouwend naar de overkant kijken, net als de tweeling.
Jake zei:“Mark, ik heb het gevoel dat we bekeken worden.”
Zijn broer antwoordde:“Dat denk je maar. Niemand kent ons hier. Doe niet zo zenuwachtig.”
Jake Clark had gelijk want hij en zijn broer werden wel degelijk bekeken door Mitch, Pam en Cody.
Het kijkspelletje duurde nog een hele tijd totdat de broers de Silver Dollar Saloon in gingen. Omdat de tweeling te jong was om daar naar binnen te gaan besloot het stel hun oom te vertellen wat ze hadden gezien.
“Oom Hoss, je moet onmiddellijk wakker worden”, riep Mitch.
Maar dit hielp niets zodat Cody naar hem toe ging en hard blafte.
Hoss schrok wakker en vroeg luid geeuwend:“Waarom maken jullie me nou wakker?”
De tweeling vertelde wat ze hadden gezien. Mitch beschreef nauwkeurig hoe de broers eruit zagen.
“Jullie blijven hier. Cody, jij gaat met mij mee”, zei Hoss toen hij alles had gehoord.
Mitch en Pam knikten. Hoss nam de hond mee naar de saloon.
In de saloon zorgden Jake en Mark voor veel vertier. Ze waren al aardig dronken en daardoor erg luidruchtig.
“Zullen we even lekker gaan knokken met elkaar?”, vroeg Mark.
“Goed idee”, antwoordde zijn broer.
“Zeer slecht idee”, zei Hoss die de broers had gehoord.
“Wie denk jij wel niet die je bent? De sheriff?”, vroeg Jake lachend.
Mark lachte ook maar toen zag hij Cody.
“Haal die hond weg”, zei hij.
Omdat de vaste bezoekers van de Silver Dollar Saloon Cody kenden kreeg de hond veel aandacht van hen.
“Cody hoort bij mij en ik ben de sheriff”, zei Hoss glimlachend.
Het bleef een poosje stil.
“Meekomen allebei”, zei Hoss na een pauze.
Hij pakte de broers beet en sleurde ze met zich mee. Cody rende vrolijk achter hen aan.
Ondertussen wachtte de tweeling in het kantoor op de terugkomst van hun oom en hond. Om de tijd door te komen keek Pam de opsporingsposters door. Mitch vond een leeg vel papier en een potlood. Uit pure verveling tekende hij onbewust de 2 broers die hij, Pam en Cody eerder buiten in de gaten hielden.
Pam zag de tekening en zei verbaasd:“Dat zijn die 2 broers.”
“Ik vond ze al erg verdacht. Nu hebben ze ook een opsporingsposter”, reageerde Mitch.
Hij hing de poster op een zeer zichtbare plek en ging onschuldig achter het bureau zitten. Pam ging tegenover hem zitten.
“Op deze manier hou ik het wel een week uit”, zei Mitch.
“Ik ook”, zei zijn zus.
Toen ging de deur open. Hoss en Cody kwamen binnen met hun gevangenen.
“De cel in”, zei Hoss streng.
Hij opende een cel en deed de broers erin. Hierna ging de deur op slot. Hoss ging terug naar zijn kantoor.
“Mitchy, je weet dat je mijn favoriete neefje bent maar dat betekent nog niet dat je ook mijn plek mag innemen”, zei Hoss.
“Oom Hoss, ik ben je enige neefje. Maar neem plaats”, was de reactie van Mitch.
Hij stond op en aaide Cody. Hoss ging zitten en zag de opsporingsposter van de Clark broers. Hij stond op en liep erheen.
“Deze poster hing er niet toen ik wegging met Cody”, zei Hoss verbaasd.
“Dat klopt want Mitch heeft hem getekend in jullie afwezigheid”, antwoordde Pam.
Hoss bekeek de poster nog eens nauwkeurig en zei bewonderend:“Je hebt echt talent om te tekenen, jongen.”
“Weet ik”, antwoordde Mitch onbescheiden.
Hoss gaf Pam wat geld en zei:“Ga maar wat eten in de lunchroom.”
“Bedankt oom Hoss. Kom Mitch en Cody”, zei zijn nichtje.
De tweeling en de hond gingen naar buiten zodat Hoss even rust had. Althans dat dacht hij.
Buiten vroeg een oude dame:“Is de sheriff binnen?”
“Ja, samen met 2 broers die in de cel zitten”, antwoordde Mitch.
Hij deed zelfs de deur nog voor haar open.
“Bedankt jongen. Jij weet tenminste hoe je een dame moet behandelen”, zei de vrouw.
Mitch glimlachte en deed zijn hoed even af. Hierna ging hij Pam en Cody achterna.
“Is dit nu het werk van een sheriff?”, vroeg de dame streng.
Hoss was weer in slaap gevallen. Maar door de vraag van de dame schrok hij weer wakker.
“Sorry mevrouw. Ik liet mijn ogen even rusten. Wat kan ik voor u doen?”, vroeg Hoss.
“Ik hoorde dat u 2 broers gearresteerd heeft. Zijn dat toevallig die niksnutten van Jake en Mark Clark?”, vroeg ze op haar beurt.
“Ja, dat zijn ze. Bent u familie van ze?”, wilde Hoss weten.
“Ik ben hun schoonmoeder en wil ze zien”, antwoordde de dame.
Hoss liet haar bij de gevangenen en zei:“Jullie hebben bezoek.”
Jake zag zijn schoonmoeder en zei:“Mark, daar is die ouwe tang.”
“Ze weet ons ook altijd te vinden”, verzuchtte Mark.
“Lieve ma, wat kunnen wij voor u doen?”, vroeg Jake poeslief.
“Niet meer in de saloon rondhangen maar voor mijn dochters zorgen. De meisjes hebben het al zo zwaar in hun positie”, zei de dame.
“Wij niet dan in onze positie?”, vroeg Mark.
“Uw dochters hebben ons gedwongen met hen te trouwen en dat na een nachtelijk avontuurtje”, zei Jake.
“Een nachtelijk avontuurtje? Ik kan nu al oma zijn van 2 kleinkinderen. Zo ver zijn de meisjes al”, snoof de vrouw.
“Fijn voor jou, Beth Hartman. We hoorden van Clara dat jij ons erin had laten lopen. En dat was 6 maanden geleden dus je kleinkinderen zijn niet van ons”, reageerde Mark.
Beth Hartman (de oude vrouw) werd rood en stormde de cellen uit. Ze keek even verontwaardigd naar Hoss en ging toen naar buiten. De sheriff begreep er niets van en ging verhaal halen bij de broers.
Toen hij alles had gehoord zei Hoss:“Heren, ik wens jullie heel veel sterkte met die vrouwen en je schoonmoeder. Ik laat jullie morgenochtend vrij zodat jullie de hele nacht hebben om een plan te bedenken.”
De broers knikten.
Gelukkig voor Hoss, de tweeling en Cody gebeurde er verder niet veel zodat ze rust hadden.
De volgende morgen liet Hoss de broers vrij.
“Prettige dag heren en kijk uit voor je geliefde schoonmoeder”, zei Hoss lachend.
“Bedankt sheriff”, zei Jake.
Hij trok zijn broer mee naar de saloon.
Hoss deed de deur dicht en zei tegen de tweeling:“Tijd om te ontbijten.”
Mitch zei bedenkelijk:“We hebben al ontbeten.”
“Dat was geen ontbijt maar een tussendoortje voor mij. Kom mee want ik trakteer”, reageerde zijn oom.
Hoss hoefde dit niet te herhalen want de tweeling en Cody waren al bij de deur.
In een restaurant zaten de Cartwrights rustig te eten toen Mark Clark kwam binnen stormen met zijn broer op zijn hielen.
“Sheriff, die ouwe tang zit achter ons aan. Gooi ons alsjeblieft de cel in”, zei Jake haastig.
“Vertel wat er gebeurd is”, zei Hoss.
“We liepen over straat toen Beth ons zag. Ze pakte een bezem en kwam naar ons toe. Jake zei dat ze maar 1 ding met die bezem kon doen. Ze wilde weten wat dat was. Het antwoord was: er op gaan zitten en wegvliegen. Toen kwam die heks achter ons aan”, vertelde Mark.
Mitch en Pam keken weg en ook Hoss moest veel moeite doen om zijn lachen in te houden.
Uiteindelijk vond Mitch de moed om te vragen:“Kwam ze achter jullie aan met of zonder bezem?”
“Met bezem natuurlijk. Hoezo?”, vroeg Jake onnozel.
“Dan heeft ze vast meer vaart om weg te vliegen”, antwoordde Mitch droog.
“Stap op jullie paarden en verlaat onmiddellijk Virginia City. Anders komt Cody achter jullie aan”, zei Hoss streng.
Cody liet zijn tanden even zien en de Clark broers waren verdwenen.
“Oom Hoss, wat ga je doen met die ouwe tang? Ik bedoel hun schoonmoeder?”,vroeg Pam.
“Ook zeggen dat ze weg kan gaan”, antwoordde Hoss.
“Vergeet niet te zeggen dat ze haar bezem mee moet nemen om weg te vliegen”, reageerde Mitch.
Ze lachten.
Terug gekomen bij het kantoor zagen ze Herb Taylor met Beth Hartman en de bezem.
“Hoss, ik wil dat je deze dame arresteert wegens diefstal van mijn bezem!”, zei Herb Taylor met Beth Hartman en de bezem.
“Zat u met deze bezem achter uw schoonzoons aan?”, vroeg Hoss.
“Jazeker. Jake had zelfs het lef om te zeggen dat ik erop moest gaan zitten en wegvliegen”, zei Beth uit de hoogte.
“Oom Hoss, we zijn op het marktplein. Kom Cody”, zei Mitch vlug.
Hoss knikte en het drietal rende meteen weg.
“Mevrouw, u bent hierbij gearresteerd wegens het stelen van een bezem”, zei Hoss.
Hij nam Beth mee en zette haar achter slot en grendel.
“Prettige dag mevrouw”, zei de sheriff.
Hij deed de deur dicht en zette koffie.
Algauw ging door heel Virginia City het verhaal over het kordate optreden van sheriff Hoss tegen de Clark broers en hun schoonmoeder. Hierdoor besloten alle slechteriken tijdelijk een ander onderkomen te zoeken totdat de echte sheriff en/of deputy weer aanwezig waren.
Omdat het erg rustig was kon Hoss goed helpen met het huiswerk van de tweeling. Toch waren de Cartwrights blij toen Roy Coffee weer terug was. Gelukkig voor hem was Beth ook al vrijgelaten en spoorloos verdwenen.
Onderweg naar huis vroeg Mitch:“Oom Hoss, als de sheriff jou nog een keer vraagt hem te vervangen, doe je het dan weer?”
“Alleen als ik ervoor betaald wordt”, antwoordde Hoss.
“Je hebt er wel voor gezorgd dat alle slechteriken Virginia City verlieten”, zei Pam.
“Tijdelijk maar nu Roy Coffee weer sheriff is komen ze in grote getale weer terug”, antwoordde Hoss.
“Inclusief de ouwe tang met haar bezem”, was de droge reactie van Mitch.
Ze reden luid lachend naar huis wat ze toch wel hadden gemist.