Op een mooie dag waren Hoss en Joe Cartwright in Virginia City. Opeens kwamen ze een man tegen met een schilderij.
“Heren, zijn jullie geïnteresseerd in een schilderij?”, vroeg de man.
“Dat hangt er van af hoe het schilderij eruitziet”, antwoordde Joe.
“Dat is zo mooi dat je er blind van wordt. Voor jullie is het maar 50 dollar”, zei de man.
De broers keken elkaar lachend aan.
“Hoss, je weet dat pa wil dat wij iets aan cultuur doen?”, vroeg Joe.
Zijn broer knikte en keek hem vragend aan.
“Nu hebben we de kans om daar iets aan te doen. We betalen elk 25 dollar en nemen dat schilderij mee naar huis. Dan krijgt ons neefje ook wat cultuur van ons mee”, legde Joe uit.
Hoss begon te glimlachen en zei:“Dan kan dat kleine ding ons ook geen cultuurbarbaren meer noemen.”
Ze betaalden en kregen het mysterieuze schilderij mee. De verkoper was meteen verdwenen.
Onderweg naar de ranch zei Joe:“Het is maar goed dat pa, Adam en Mitch nog weg zijn.”
“Hoezo?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Als ze wel thuis waren hadden ze zeker commentaar op onze aankoop”, legde Joe uit.
“Ze komen anders wel vandaag weer thuis. Volgende week moet Mitchy weer naar school”, reageerde zijn broer.
Tot hun grote opluchting was er niemand behalve de Chinese kok Hop Sing thuis. Vlug smokkeleden de broers het schilderij naar binnen. Hoss haalde het schilderij dat bij de voordeur hing weg en het nieuwe schilderij werd er op gehangen. Het zwarte doek werd er nog niet vanaf gehaald. De broers gingen tevreden hun karweitjes doen.
Rond een uur of 3 reden Ben, Adam en Mitch Cartwright het erf op.
“Mitch, we zijn weer thuis. Hopelijk hebben je ooms geen domme dingen gedaan tijdens onze vakantie”, zei Ponderosa eigenaar Ben Cartwright.
“Wel opa, in elk geval staat het ranchhuis er nog”, reageerde zijn kleinzoon luchtig.
Zijn vader en opa lachten. Ze stegen af en pakten hun bagage. Cody, de hond van de Cartwrights, zag zijn baasje en rende naar hem toe. Mitch knuffelde Cody alsof ze elkaar in geen 1000 jaar meer hadden gezien. Hierna gingen ze naar binnen.
Ben zag meteen het zwarte doek en vermoedde het ergste. Hij zette zijn tas neer en ging weer naar buiten.
“Eric Haas en Joseph Francis Cartwright! Onmiddellijk naar binnen komen!”, zei de rancher op zeer strenge toon.
De genoemde Cartwrights kwamen zeer snel binnen.
In het ranchhuis vroeg Mitch:“Pappa, opa is zeker erg boos op jouw broers?”
“Dat is hij inderdaad en dan druk je het nog erg licht uit”, antwoordde Adam.
Ze gingen bij de grote klok staan terwijl Ben, Hoss en Joe binnenkwamen.
“Heren, wat heeft dit zwarte doek te betekenen?”, vroeg Ben streng.
“Wel, we waren in Virginia City toen een man ons een schilderij wilden verkopen”, zei Hoss.
“Je bedoelt aansmeren”, reageerde Mitch.
“Het kunstschilderij is oogverblindend. Zal ik het onthullen?”, vroeg Joe.
“Laat maar eens zien”, zei Ben ongerust.
Hoss en Joe haalden het zwarte doek weg en alle Cartwrights keken naar een compleet wit schilderij.
“Is dit kunst?”, vroeg Mitch voorzichtig na een poosje.
“Natuurlijk is dit kunst”, zei Joe.
“Hoeveel hebben jullie ervoor betaald?”, wilde Ben weten.
“Maar 50 dollar”, bekende Hoss.
Even was het stil maar toen zei de jongste Cartwright lachend:“Mijn ooms betalen 50 dollar voor een schilderij dat wit is. Er zit niet eens verf op.”
Toen moesten Ben en Adam ook lachen. Hoss en Joe wisten dat ze opgelicht waren maar ook dat ze er niets meer aan konden doen.
Vanaf toen hielden Hoss en Joe zich niet meer bezig met kunstschilderijen.