Op een maandagmiddag kreeg Adam Cartwright een nieuwtje te horen van zijn vader Ben Cartwright.
“Jongen, kan jij je George Miller nog herinneren?”, vroeg de rancher aan zijn oudste zoon.
Adam dacht even diep na en begon toen te glimlachen.
“Hij zei dat hij nooit zou gaan trouwen”, zei hij.
“Precies. En wat zit er bij de post vandaag? De trouwkaart voor zijn huwelijk met Emily Wilson. Omdat het nogal druk is kan ik moeilijk gaan en je broers ook niet. Maar aangezien hij een goede vriend van je is stel ik voor dat jij gaat om de Cartwrights te vertegenwoordigen. Neem je zoon maar mee. Ik denk dat Mitch dat wel leuk zal vinden”, antwoordde Ben.
“Als Hoss hoort dat Mitch meegaat in plaats van hij en dat het voor een huwelijk is, is mijn jongere broertje nog teleurgesteld”, grinnikte Adam.
“De trouwerij is zaterdag dus ik zou maar eerst je zoon op de hoogte brengen van het feest en daarna vertrekken. Neem het rijtuig maar mee”, zei Ben.
Adam knikte en ging naar buiten om zijn nageslacht van 3 te zoeken.
De oudste Cartwright jongen liep over het hele erf en riep constant:“Mitch, waar zit je? Ik moet je wat vertellen.”
Uiteindelijk vond Adam Mitch achter het ranchhuis in de bloementuin.
“Hier ben je dan. Ik zoek me rot naar jou”, zei Adam.
“Je hebt me toch gevonden dus.........”, antwoordde Mitch.
Natuurlijk wist Adam hierop niets te zeggen. De jonge Cartwright keek zijn vader vragend aan. Adam pakte de jongen op en droeg hem naar de veranda.
“Waarom zocht je me?”, vroeg Mitch nieuwsgierig.
“Een oude vriend van mij gaat trouwen komende zaterdag. Opa, oom Hoss en oom Joe kunnen niet gaan maar ik wel. Jij hebt zeker geen zin om mee te gaan?”, vroeg Adam plagend.
“Is Hop Sing onze kok?”, was de wedervraag van Mitch zodat Adam genoeg wist.
De volgende dag waren vader en zoon Cartwright zo ver dat ze konden vertrekken.
Ben zei tegen Adam:“Doe ze de groeten van ons en kom veilig terug. Allebei!”
“Dat zal allebei gebeuren. Mitch, geef opa nog een kusje en dan gaan we weg”, zei Adam glimlachend.
Dat gebeurde en de kleine Cartwright werd door zijn opa in het rijtuig gezet. Adam klom er in en even later reden ze het erf af.
“Zo, nu hebben wij een paar dagen rust”, zei Hoss lachend.
Ben keek zijn tweede zoon Hoss aan en reageerde plagend:“Als jij en je broer Joseph ook hard aan het werk gaan heb ik wat rust!”
“We zijn al aan het werk pa”, zei Little Joe, de jongste Cartwright broer.
Hij en Hoss wisten niet hoe snel ze aan het werk moesten gaan.
Na een paar uur arriveerden Adam en Mitch in Townville.
“Je moet nu wel bij me blijven”, zei Adam.
Mitch knikte. Adam reed direct naar het huis van zijn vriend wat even buiten de stad lag.
“Kid, hier moeten we zijn”, zei Adam.
Hij parkeerde het rijtuig voor de deur en stapte uit. Hierna tilde hij zijn zoon eruit. Met de jonge Cartwright op de arm liep Adam naar de voordeur. Hij klopte hard op de deur.
“Ik kom al. Je hoeft de voordeur niet te verbouwen”, hoorden de Cartwrights een mannenstem roepen.
De voordeur ging open en het was de bruidegom.
“Als ik het niet had gedacht! Alleen een Cartwright haalt zulke rotgeintjes uit”, zei George lachend toen hij Adam zag.
Adam zette Mitch op de grond en de vrienden omhelsden elkaar alsof ze elkaar in geen duizend jaar hadden gezien.
“We zijn gekomen voor je bruiloft”, zei Adam.
“We?”, vroeg George verbaasd.
Adam tilde zijn zoon op en antwoordde:“Dit is mijn zoon Mitch van 3. Helaas konden Pa, Hoss en Little Joe niet komen maar wij wel. Mitch, deze man gaat zaterdag trouwen en daarom zijn we hierheen gereden.”
George en Mitch gaven elkaar een hand.
“Hij lijkt wel erg op jou. Haalt hij soms veel kattenkwaad uit?”, vroeg George.
“Als mijn broers zich met hem bemoeien wel. Maar alleen kan dit jochie ook de boel flink op stelten zetten”, zei Adam.
Hij zette zijn zoon neer en ging de bagage pakken. Hierna gingen ze naar binnen.
Mitch kreeg veel aandacht maar hij was toch wel wat verlegen. Hij liet wel zien dat Adam hem keurig netjes had opgevoed.
“Adam, zou je mijn getuige willen zijn?”, vroeg George.
Adam antwoordde:“Ik ben vereerd.”
Toen ging de deur open en de aanstaande bruid kwam binnen.
“Adam en Mitch, mag ik jullie aan mijn aanstaande vrouw Emily Wilson voorstellen? Emily, dit is nu Adam Cartwright en zijn zoon Mitch”, zei George.
Opnieuw werden handen geschud.
“Adam en Mitch wonen op de Ponderosa, Nevada. Adam is mijn getuige”, vertelde George.
Emily keek naar Mitch en vroeg:“Mr. Mitch Cartwright, zou jij mijn bruidsjonker willen zijn als George en ik gaan trouwen?”
Mitch knikte.
Eindelijk was het dé dag. Adam zorgde ervoor dat zijn zoon er keurig netjes uitzag.
Toen de Cartwrights het bruidspaar zagen staan voor het altaar vroeg Mitch aan Adam:“Papa, ga jij ooit trouwen met mama?”
“Als we haar vinden en ze wil dat, dan gebeurt het. Mét jou als mijn getuige”, antwoordde zijn vader.
Hij merkte dat zijn jongen toch zijn moeder miste. Óók al had Mitch haar nooit gekend. Mitch gedroeg zich keurig netjes tot groot genoegen van zijn vader.
Toen de receptie bezig was vermaakten de Cartwrights zich opperbest. Mitch vond vooral de bruidstaart heerlijk en at zijn stuk helemaal op.
Omdat Adam zijn stuk taart nog niet op had vroeg Mitch listig:“Papa, zullen we ruilen van taart?”
“Als jij denkt het nog op te kunnen, ga je gang”, antwoordde Adam.
In een mum van tijd van het stuk taart van Adam verdwenen in de maag van Mitch.
Tegen het einde van de receptie kreeg Adam een doos van Emily.
“Adam, hierin zitten nog twee stukken taart voor jou en je zoon voor onderweg”, zei ze.
“Bedankt. Mijn jongen kennende zal hij ze wel allebei opeten. Veel geluk samen en als je eens in de buurt van de Ponderosa komt, jullie zijn altijd welkom”, zei Adam.
“Daar houden we je aan. Het was enorm leuk om je weer te zien en je zoon ook”, antwoordde George.
Mitch gaf het bruidspaar allebei een hand waarna hij met Adam naar huis ging.
Onderweg naar huis vroeg Adam:“Kid, zullen we een geintje met oom Hoss uithalen?”
“Hoe bedoel je?”, vroeg de jongen verbaasd.
“Wel, Emily heeft ons twee stukken bruidstaart meegegeven. We gaan deze straks op een rustig plekje opeten. We nemen de lege doos mee en zeggen tegen oom Hoss dat er speciaal voor hem een taart in zit”, legde Adam uit.
Mitch ging ermee akkoord.
Zo gezegd, zo gedaan.
Eenmaal thuis kreeg Hoss de lege taartdoos waarna hij het zijn broer en neefje nooit zou vergeven.