Net als andere jaren had Koning Winter ook deze winter weer zijn sneeuwmantel leeg gestrooid over Virginia City. De kinderen vonden dat geweldig maar de volwassenen niet. Eén van die kinderen was de net zes jaar geworden Mitch Cartwright. Hij speelde de hele dag buiten met zijn herdershond Cody. Omdat de jongen natuurlijk een regelrechte Cartwright was kon Mitch het niet laten om zijn vader en ooms steeds te bekogelen met sneeuwballen. Maar toen ze aan het werk waren maakte Mitch een sneeuwpop.
Toen de pop klaar was vroeg Mitch aan Cody:“Vind je niet dat hij een beetje op papa lijkt?”
Cody zei:”Woef.”
Ze gingen bij de eik spelen en vergaten de sneeuwpop helemaal.
Op een gegeven moment kwam Candy thuis.
“Hai Mitch. Zullen we een geintje met die vader en ooms van je uithalen?”, vroeg de voorman lachend.
“Hi Candy. Natuurlijk. Wat had je in gedachten?”, vroeg Mitch direct.
Candy steeg van zijn paard af en bracht het dier naar de stal.
“Terwijl ik mijn paard verzorg vul jij een emmer voor de helft met sneeuw. Ik zet die op de rand van de deur. Zodra jullie vader of een van je ooms hem opendoet valt de emmer met sneeuw over hem heen”, vertelde de voorman.
Mitch zocht direct een emmer en vulde die voor de helft met sneeuw zoals Candy had gezegd.
Voorzichtig zette de voorman hem op de rand van de deur en zei:“Mitch, ik vind dat we wel wat warms hebben verdiend. Vind je niet? En mondje dicht totdat ze het ontdekken.”
“Ik weet van niks”, reageerde de jonge Cartwright.
“Straks opent oom Hoss als eerste de staldeur”, zei Mitch opeens schaterlachend.
Tegen de avond kwamen de broertjes Cartwright thuis. Hoss zag als eerste de sneeuwpop en zei spottend:“Adam, ik geloof dat Mitchy jou als voorbeeld heeft genomen om een sneeuwpop te maken.”
Little Joe keek van de sneeuwpop naar Adam en zei droog:“Adam, het spijt me maar ik moet zeggen dat die sneeuwpop aantrekkelijker is dan jij.”
“Wat zijn jullie toch weer erg vriendelijk tegen mij! Ik heb het al zo zwaar omdat jullie drieën zich bemoeien met het feit hoe ik mijn onze lieve zoon moet grootbrengen. Plus dat Mitch mij geregeld plaagt door jullie assistentie heeft mij doen besluiten om ergens anders te gaan wonen mét mijn zoon. Je hoeft dan niet meer op enig contact van ons te rekenen”, reageerde Adam. Hoss en Little Joe keken elkaar vragend aan en Hoss vroeg ongerust:“Dat meen je toch niet?”
“Je breekt het hart van pa als je Mitch meeneemt”, zei Little Joe vlug.
Adam keek zijn jongere broers aan en vroeg op zijn beurt:“Jullie zijn ook wel erg goedgelovig zeg. Waarom zou ik ergens anders gaan wonen als Mitch en ik het hier enorm naar onze zin hebben?”
“Wat ben jij toch achterbaks. Soms vraag ik me af of jij echt wel een broer van ons bent”, was de felle reactie van Hoss.
“Dat doe ik ook wel eens bij jullie”, was Adams laconieke commentaar.
Hij steeg van Sport af en bracht hem naar de stal. Wat hij niet wist was dat zijn zoons iets uitgevoerd had met Candy om zijn vader beet te nemen. Adam opende de deur en kreeg een lading sneeuw over zich heen. Hoss en Little Joe zagen wat er gebeurde en kwamen niet meer bij van het lachen.
“Leuk hoor. Welke idioot heeft dit bedacht?”, schold Adam terwijl hij de sneeuw van zich afschudde.
“Wij zijn onschuldig want wij waren de hele middag bij jou. Ik denk eerder dat de dader of Candy of Mitch is”, zei Little Joe gierend van de lach.
“Of allebei”, stelde Hoss voor.
Ze liepen met hun paarden naar de stal en verzorgden de dieren.
“Adam, dat witte pak staat goed bij je zwarte kleding”, plaagde Little Joe voordat Adam naar het ranchhuis ging.
Nu wist Adam meer dan genoeg en hij zon op wraak.
Hij zei:“Zorg dat jullie zoveel mogelijk sneeuwballen hebben want we gaan die jochies van mij en die voorman een lesje leren in beleefdheid.”
Hoss en Little Joe begrepen meteen wat de bedoeling ervan was en zeiden in koor:“Begrepen.”
In de woonkamer zat Ben zijn kleinzoon voor te lezen. Candy luisterde mee.
“Mitchell Cartwright en Candy Canaday, jullie moet ik onmiddellijk en direct spreken”, zei Adam quasi-streng.
De twee genoemden keken elkaar aan en moesten veel moeite doen om niet in lachen uit te barsten.
“Waarom hebben jullie die emmer met sneeuw op de rand van de staldeur gezet? Was dat om mij te pesten?”, vroeg hij.
“Wat bedoel je? Mitch heeft me alleen maar geholpen met mijn paard en daarna zijn we samen naar binnen gegaan. Je vader leest ons al een hele tijd voor”, antwoordde Candy terwijl hij knipoogde naar Mitch.
“Trek je jassen maar aan en dan gaan we buiten wat beleven”, zei Adam alleen maar.
Candy en Mitch stonden op en voor de zekerheid hielp Adam zijn zoon met zijn jasje. Terwijl dat gebeurde zag Ben dat Adam zielsveel van Mitch hield en andersom.
Eenmaal buiten werden Candy en Mitch getrakteerd op een sneeuwballen gevecht.
“Genade?”, vroeg Adam plagend na een poos.
“Ja, Mr Adam Cartwright”, zeiden Candy en Mitch.
“Laat het niet meer gebeuren”, zei Adam waarna hij naar binnen wilde gaan maar Mitch gooide nog even vlug een bal naar zijn vader waardoor het sneeuwballengevecht nog langer duurde.
Toen Ben tijdens het avondeten alles hoorde kwamen ze ook niet meer bij van het lachen. “Soms vraag ik me af of jullie ooit nog eens volwassen zullen worden”, zei hij plagend.
Het werd nog erger toen Hop Sing binnen kwam met het nagerecht.
“Speciaal voor Mr Adam Hop Sing Gebakken Alaska gemaakt”, zei de kok glimlachend. Adam lachte een beetje zuur en nam een stuk van het nagerecht.
“Ik hoop dat de sneeuw vannacht verdwijnt en nooit meer terugkomt”, was zijn reactie.