Joe Cartwright, de jongste zoon van Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright, had samen met zijn vrouw Cora een drieling. De kinderen luisterden naar de namen Marie, Felicia en Polly. De meisjes kwamen niets tekort volgens hun ouders. Althans dat dachten Joe en Cora. Maar hun dochters dachten er anders over.
Op een morgen zagen de meisjes van 3 hun geliefde opa aan het werk op het erf van hun ranch. Bij Ben werkte de voorman Candy Canaday. Ongemerkt hielden ze de kleintjes in de gaten.
Op een gegeven moment kwam Felicia naar hen toe en vroeg ze:“Opa?”
Ben stopte natuurlijk onmiddellijk met werken en knielde neer bij zijn kleindochters. Polly en Marie renden naar hem toe.
“Wat is er?”, vroeg de rancher.
“Waarom leest papa ons nooit voor?”, wilde Marie weten.
“Dat weet ik niet”, antwoordde Ben.
Candy zei toen:“Jullie vader heeft wel eens een klas het verhaal van Chicken Little voorgelezen. Ik luisterde toen stiekem mee en werd door hem uit de school gegooid.”
De meisjes keken nu de voorman smekend aan zodat Ben zei:“Candy, waarom lees jij ze dat verhaal dan niet voor? Het boek is in de bibliotheek boven.”
“Kom meiden”, zei de voorman glimlachend.
Hij ging het ranchhuis binnen met in zijn kielzog de drieling. Ben ging weer aan het werk, zij het niet voor lang. Er kwamen 2 jonge cowboys het erf oprijden.
“Kijk Matt, nu werkt opa wel”, zei de 1e cowboy.
“Dat zie ik inderdaad”, zei de 2e cowboy.
De rancher herkende de stemmen en stopte opnieuw met werken. Hij liep naar ze toe en keek de jongens glimlachend aan.
“Hallo opa. Ik dacht dat Candy ook aan het werk was”, zei Mitch, die de oudste kleinzoon van Ben was.
“Hij was aan het werk maar leest nu de drieling voor. De meisjes klaagden dat hun vader ze nooit voorleest. Dus nu mag Candy dat doen”, antwoordde de rancher.
Hij keek ze even aan en vroeg toen:“Hoe is het met jullie vrouwen?”
Mitch (de tweelingbroer van Pam) zei:“Polly wordt steeds dikker en komt niet ver meer van huis. Ze zit wel veel buiten op de veranda.”
Matthew (die door zijn familie met Matt aangesproken werd) zei:“Hetzelfde geldt voor Pam.”
“Hoe lang moeten Polly en Pam nog?”, vroeg Ben.
“Ruim 6 weken. Alleen: ik kan Jake en Emma niet voorlezen omdat ik zelf nauwelijks kan lezen”, antwoordde Mitch.
Jake en Emma waren de kinderen van Mitch en Polly.
“Mitch, jij kan weliswaar je kinderen niet voorlezen maar ze wel leren honkballen”, zei Ben.
“Mitch, zullen we maar naar huis gaan voordat opa ons gaat voorlezen?”, vroeg Matthew lachend.
Zijn zwager knikte. Ze keerden hun paarden en reden weg. Ben ging weer aan het werk.
Candy had al vlug het boekje over Chicken Little gevonden en zat nu in de woonkamer de drieling en hun nichtjes Inger en Petra voor te lezen. Inger en Petra waren de dochters van Hoss en Betsy, de 2e zoon en schoondochter van Ben. De meisjes waren ook allemaal dol op de voorman die altijd wel tijd voor ze had. Ook al moest hij dan eigenlijk werken.
Wat later werd Ben opnieuw onderbroken bij zijn werkzaamheden doordat zijn jongste zoon Joe thuiskwam.
“Hallo pa. Hard aan het werk?”, vroeg hij opgewekt.
“Als ik niet door mijn zoon en kleinkinderen onderbroken werd wel. Jij bent al de 3e die ervoor zorgt dat mijn werk niet afkomt”, antwoordde Ben.
Joe keek zijn vader vragend aan.
De rancher legde uit:“Eerst komen jouw dochters hun beklag doen over het feit dat jij ze nooit voorleest. Nu doet Candy dat. Toen ik weer werkte kwamen mijn 2 kleinzoons me lastigvallen. En nu jij.”
“Daar heb je kinderen en kleinkinderen voor”, zei Joe.
“En straks komen mijn achterkleinkinderen mij ook van mijn werk afhouden”, zei Ben.
“En dat vindt u erg? Trouwens, welk verhaal leest Candy voor aan de meiden?”, vroeg Joe.
“Ik zou het echt niet weten, Joseph. Ze zijn binnen”, antwoordde Ben.
Joe ging snel naar binnen en hoorde Candy nog net zeggen:“Dat was het einde van het verhaal. Vraag maar of papa dit verhaal vanavond voorleest.”
“Dat doen we”, zei Polly.
Ze pakte het boekje en bracht het naar hun kamer. Natuurlijk begreep Joe er niets van. Maar de kleintjes zeiden niets en Candy uiteraard ook niet.
“Meisjes, het was gezellig maar ik moet helaas weer aan het werk”, zei de voorman.
Hij stond op en ging naar buiten. De rest van de middag probeerde Joe er achter te komen welk verhaal Candy zijn dochters en nichtjes had voorgelezen maar hij werd niets wijzer.
Pas ’s avonds toen de drieling in bed lag en Joe een ander boekje wilde voorlezen zei Felicia:“Papa, deze moet je voorlezen.”
Joe bekeek eerst het boekje en begon toen voor te lezen. De meisjes bleven wakker totdat het boekje uit was.
Na het nachtkusje zei Polly (de jongste van het stel):“Candy vertelde het leuker.”
“Candy las dit vanmiddag aan jullie, Inger en Petra voor?”, vroeg haar vader.
Er werd 3x geknikt. Joe wist genoeg.
“Welterusten alle drie”, zei Joe.
De meisjes vielen meteen in slaap. Joe ging naar beneden maar Candy was er niet.
Cora vroeg plagend:“Hoe vonden ze het onbekende verhaal?”
“Ze bleven wakker totdat ik het boekje uit had en toen zei Polly dat Candy het leuker vertelde”, antwoordde haar echtgenoot.
“Joseph, hoe beviel het voorlezen?”, vroeg Ben glimlachend.
“Geweldig. Ik begrijp niet waarom ik het niet vaker gedaan heb. Maar nu zal ik het elke avond doen. Maar nooit meer iets van Chicken Little”, antwoordde Joe.
Joe hield zijn woord en las zijn dochters voortaan elke avond voor.