Adam Cartwright wist niet wat hij in huis haalde toen zijn jongste broer Little Joe hem overtuigde om voor de tweeling Mitch en Pam een kinderjuf aan te nemen.
De reactie van Adam was:“Ben je nou helemaal gek geworden? Ik kan mijn kinderen makkelijk alleen aan. Ze hebben écht geen kinderjuf nodig. En vooral niet als jij er eentje weet.”
“Kom nou Adam. Ze missen duidelijk een moederfiguur. En mijn vriendin heeft een baan nodig nadat haar man haar heeft verlaten”, antwoordde Little Joe.
“Er zijn genoeg baantjes voor haar. Waarom moet ze per sé voor mijn kinderen gaan zorgen?”, vroeg Adam.
“Waarom niet? Je hebt haar nog nooit ontmoet. Misschien mag je haar wel”, reageerde zijn broer.
“Ik weet hoe jij bent met meisjes en vrouwen. Dus dat betekent meestal slecht nieuws”, zei Adam.
“Af en toe. Nou, wat zeg je ervan? Je zegt zelf vaak genoeg dat de kinderen ook met anderen mensen moeten omgaan”, was de opmerking van Little Joe.
Adam zuchtte diep en zei met tegenzin:“Neem haar dan maar mee. Ik zal de tweeling zelf wel vertellen dat ze vanaf nu een kinderjuf hebben. Arme Mitch en Pam.”
Little Joe sprong op en ging opgewonden naar Virginia City.
“Je zal er geen spijt van krijgen”, riep hij bij de deur.
“Mag hopen van niet”, mompelde Adam.
Hij stond op en liep naar buiten waar de tweeling aan het honkballen was. Mitch sloeg de bal naar zijn vader die hem meteen ving.
“Jij bent uit”, zei Adam plagend.
“Niet. Dat was een foute bal”, reageerde de jongen meteen.
“Ik moet jullie wat vertellen. Kom even zitten op de veranda”, zei Adam ernstig.
Ze liepen naar de veranda.
“Oom Joe heeft me weten te overhalen om een vriendin van hem aan te nemen als kinderjuffrouw voor jullie. Ze is een oude verloofde van hem dus probeer haar niet op de proef te stellen zoals jullie dat zo goed kunnen”, zei Adam.
“Waarom moeten wij nou een kinderjuffrouw hebben?”, vroeg Mitch.
“Dat vraag ik me ook af maar om je oom tevreden te stellen heb ik maar toestemming gegeven. Maar ik weet nu al dat het niets wordt”, antwoordde zijn vader.
“Ze is vast erg lelijk en/of gemeen”, zei Pam.
“Jullie weten dat ik morgen weg ben voor het bijeendrijven van de kudde dus ik verzoek jullie om je te gedragen”, zei Adam ernstig.
De tweeling knikte.
“Als jij nou weer eens gaat trouwen hebben wij weer een mama en hoeven we geen kinderjuf te hebben”, stelde Pam voor.
Twee paar ogen keken Adam vragend aan.
“Je bedoelt dat ik Miss Sally ten huwelijk moet gaan vragen?”, vroeg de oudste Cartwright jongen.
Mitch en Pam knikten tegelijk.
“Ik beloof niets maar ik zal er over denken. Gaan jullie maar even door met honkballen, dan kan ik de administratie verder afmaken voordat de kinderjuffrouw komt”, zei Adam uiteindelijk.
Dat deden ze.
Ondertussen had Little Joe Virginia City bereikt en was hij in het gezelschap van Emily Anderson.
“Joe, ik moet iets te doen hebben. Weet jij geen baantje voor me?”, vroeg ze poeslief.
“Dat heb ik inderdaad. Je kunt zo aan de slag als kinderjuffrouw voor mijn neefje en nichtje. Ze hebben echt een moederfiguur nodig. Jij kan die rol zo vervullen”, antwoordde Little Joe.
“Ik moet voor twee kinderen zorgen? Kunnen hun ouders dat niet doen?”, vroeg Emily.
“Hun moeder stierf vorig jaar en hun vader, mijn broer Adam, is vaak weg voor zaken. Het heeft ook voordelen om hun kinderjuffrouw te zijn”, zei Little Joe.
“En die zijn?”, vroeg Emily onnozel.
“Je hebt kost en inwoning. Maar het grootste voordeel is dat wij vaker bij elkaar kunnen zijn”, was het antwoord.
Dat laatste stond Emily wel aan en ze accepteerde het aanbod.
Na verloop van tijd zagen Mitch en Pam hun oom weer komen. Deze keer had hij een vrouw bij zich.
“Is dat de laatste verovering van oom Joe?”, fluisterde Pam.
“Als dat zo is, dan is zijn smaak enorm verslechterd”, reageerde haar broer op fluisterende toon.
Little Joe zei tegen Emily:“Je moet voor die twee gaan zorgen.”
“Ze lijken me erg rustig. Ik zal zo goed voor ze zorgen dat ze mij als hun eigen moeder gaan zien”, antwoordde Emily vol zelfvertrouwen.
Little Joe stopte de wagen en sprong van de bok af. Hierna hielp hij Emily er van af. De tweeling kwam naderbij en gedroeg zich keurig netjes. Cody, de hond van de familie, rende naar binnen om Adam te waarschuwen. Hij kwam met de hond naar zijn broer.
“Kids, dit is jullie nieuwe kinderjuffrouw, Miss Anderson. Emily, dit zijn Mitch en Pam. En dat is hun vader en mijn broer Adam”, zei Little Joe.
Cody blafte hard en verontwaardigd.
“Vergeet je niet iemand voor te stellen?”, vroeg Mitch.
“Emily, dit is onze hond Cody. Cody, dit is de kinderjuffrouw van de tweeling”, zei Little Joe.
Cody ging zitten en gaf een poot maar Emily keek hem niet aan. Hierdoor maakte Emily geen goede beurt bij Adam, de tweeling en natuurlijk Cody.
“Ik hoop dat papa gauw Miss Sally ten huwelijk vraagt zodat zij kan vertrekken”, zei Pam fluisterend.
“We gaan haar gewoon wegjagen. Cody zal ons graag helpen”, fluisterde haar broer.
Ze gingen weer honkballen en de volwassenen gingen naar binnen. Cody ging met de kinderen spelen.
Binnen zei Emily verontwaardigd:“Joe, je hebt helemaal niet gezegd dat jullie ook nog een hond hadden. En dat je neefje en nichtje al wat ouder waren. Ik dacht dat ze nog erg klein waren.”
“Dat zijn ze ook. Vergeleken bij ons wel. Dat van Cody was ik gewoon vergeten. Het spijt me”, antwoordde Little Joe.
Adam merkte dat de nieuwe kinderjuf niet erg gesteld was op zijn nageslacht en hond.
“Miss Anderson, ik reken erop dat de tweeling en Cody goed behandeld worden door u. Anders krijgt u met mij te doen”, zei hij.
“Ik zal je niet teleurstellen”, reageerde Emily waarna Adam wegging.
Emily gaf zich over aan haar voormalige verloofde en vergat de kinderen helemaal. Little Joe liet haar de slaapkamer zien waar zij de nacht kon doorbrengen.
Een paar uur later kwamen Ben en Hoss, de vader en broer van Adam en Little Joe, thuis. Op het erf zagen ze de tweeling en Cody honkballen.
“Hallo opa, oom Hoss. Oom Joe heeft weer eens iemand mee naar huis genomen en zij dient als onze kinderjuf”, zei Mitch met lachende ogen.
Ben en Hoss keken elkaar verbaasd aan.
“Waarom hebben jullie nu opeens een kinderjuffrouw nodig?”, vroeg Ben.
“Dat vragen wij ons ook af. Ze is blond en super lelijk”, zei Pam.
“Hoe heet ze?”, vroeg Hoss.
“Emily Anderson. Hoezo? Kennen jullie haar dan?”, vroeg Mitch.
“Ze is een ex van je oom”, antwoordde Ben.
Hij steeg af en bond zijn paard vast. Hoss deed hetzelfde.
“Hoeveel exen heeft oom Joe eigenlijk gehad? Of zijn jullie de tel kwijt geraakt?”, vroeg Mitch droog.
“We zijn de tel kwijtgeraakt. Hij weet het zelf niet eens meer”, antwoordde Hoss.
“Hoss, we gaan Miss Anderson begroeten zolang ze hier is. Dat zal vast niet lang zijn, mijn kleinkinderen kennende”, zei de rancher.
Ze gingen naar binnen terwijl de tweeling en Cody onder de eik een plan gingen beramen om Emily zo snel mogelijk weg te jagen.
“We zorgen er als eerste voor dat ze merkt dat we haar niet nodig hebben. Dan maken we haar het leven zo zuur mogelijk waarna ze vanzelf vertrekt”, zei Mitch.
Die avond at Emily voor het eerst mee met de Cartwrights. De tweeling gedroeg zich voorbeeldig zoals ze hadden afgesproken. Dat viel zelfs Adam op en hij wist dat er wat achter zat. Toch liet hij niets merken.
De rest van de avond verliep zonder problemen of incidenten.
Voordat ze naar de kudde vertrokken zei Adam tegen Emily:“De kinderen weten wat ze wel en wat ze niet mogen. Ze hebben een vaste routine voor de dag en vooral Mitch heeft daar behoefte aan. Ik verlang van jou dat jij je daar aanhoudt.”
“Adam, je kunt me honderd procent vertrouwen. Geloof me”, zei Emily poeslief.
“Ik hoop het. De kinderen gaan mij voor alles”, was zijn reactie.
Emily was al beledigd door wat Adam eerst tegen haar had gezegd maar nu helemaal. Toch liet ze niets merken.
Na verloop van tijd kwam ze naar buiten om de tweeling naar binnen te laten komen.
“Mitch en Pam, onmiddellijk naar binnen komen want anders zwaait er wat voor jullie allebei!”, zei ze streng.
De twee keken elkaar verbaasd en ongerust aan. Langzaam liepen ze naar de veranda en keken Emily wantrouwend aan.
“Kon dat niet wat sneller? Ik heb geen uren de tijd om achter jullie aan te lopen”, snauwde Emily.
“Wij hebben toch niet om jouw komst gevraagd?”, vroeg Mitch.
“Trouwens, papa ook niet”, reageerde Pam.
Emily werd rood en greep toen hardhandig in. Ze pakte de honkbalhandschoen van Mitch af waardoor de jongen op de grond viel en liep ermee naar de put. Hierna gooide ze de handschoen erin. Mitch zag wat ze deed en zwoer wraak.
“Haal mijn handschoen eruit of je gaat er ook in!”, zei hij fel.
“Jij bent maar een klein kind en je kan me niet dwingen iets te doen. Ik ben nu verantwoordelijk voor jullie en jullie doen wat ik zeg. Niet andersom”, antwoordde Emily.
Ondertussen was Pam al naar binnen gegaan met Cody. Ze pakten hun tassen en ook wat van Cody. Hierna gingen ze weer naar buiten via de achtertrap. Vlug werden de pony’s gezadeld en Pam nam ze mee naar het erf.
Mitch zei tegen Emily:“Ik kan écht niet begrijpen wat mijn oom ooit in jou zag.”
“Mitch, ga je mee?”, riep zijn zus toen.
Mitch draaide zich om en rende naar zijn pony. Hij sprong erop en even later hadden de kinderen en Cody het erf verlaten. Emily bleef stomverbaasd en kwaad achter.
Na een lange poos reed de tweeling Virginia City binnen. Ze gingen direct naar het huis van Sally Baxton. Sheriff Roy Coffee en deputy Clem Foster zagen de kinderen voorbij gaan en vertrouwden het niet.
“Wat doen de kinderen en hond van Adam Cartwright hier? De school is dicht wegens vakantie”, zei Clem.
“Er moet iets aan de hand zijn op de Ponderosa. Ga jij Adam vertellen dat zijn kinderen in de stad zijn gesignaleerd. Ik ga me bezig houden met de tweeling”, antwoordde Roy.
Zo gezegd, zo gedaan.
Clem reed direct door naar de kudde waar hij met verbazing werd ontvangen.
“Clem, wat doe jij hier?”, vroeg Adam.
“Hetzelfde wat jouw kinderen in Virginia City doen. Roy en ik zagen ze voorbijgaan met Cody”, antwoordde de deputy.
“De tweeling is in de stad? Ze horen thuis te zijn op de ranch”, zei Adam verbaasd.
“Ik ken jouw tweeling en het waren ze toch echt. Of ben ik nou gek?”, vroeg Clem.
“Wil je dat ik daar op antwoord?”, vroeg Adam plagend.
“Nee, doe dat maar niet want ik weet al wat je wil zeggen. En ik ben een deputy in functie”, reageerde Clem.
De andere Cartwrights kwamen erbij en hoorden ook dat de tweeling in de stad gezien was.
“Clem, jij gaat met ons mee om Miss Anderson te ondervragen”, zei Ben ongerust.
“Miss Anderson? Emily Anderson? Die wordt gezocht wegens moord op haar echtgenoot Wade McPhail”, zei Clem.
“Joe, je hebt me een zeer fijne kinderjuffrouw aangeraden”, zei Adam woest.
Hij gaf zijn paard de sporen en ging naar de ranch.
Emily was zichtbaar geschokt toen ze Adam zag komen.
“Adam, je kinderen kunnen niet eens naar mij luisteren. Ik doe alles voor ze maar ze lopen van huis weg met die hond”, loog ze.
“Ze kunnen uitstekend luisteren maar je moet ze wel in hun waarde laten. Waar is die echtgenoot van je?”, vroeg Adam.
“Thuis. We hadden wat problemen en ik besloot er even vandoor te gaan”, zei Emily.
“Dat was je zeker vergeten te vertellen? Of ligt hij zes meter onder de grond?”, vroeg Adam sarcastisch.
“Je wilt je problemen liever verzwijgen dan ze rond te vertellen. Mijn man is gewoon thuis”, antwoordde Emily fel.
“Ik ga mijn kinderen opzoeken. Dan besteed ik mijn tijd beter dan naar jouw leugens te luisteren”, reageerde Adam waarna hij wegreed.
Emily haalde haar schouders op en ging op de veranda zitten. Toen zag ze de anderen komen. In haar gedachten zocht ze de allerbeste leugens op in haar leugenboek.
“Emily, is het waar dat je echtgenoot dood is?”, vroeg Little Joe direct.
“Nee, hij is springlevend en thuis. Hoezo? Wie zegt dat hij dood is?”, vroeg Emily op haar beurt.
“Je wordt gezocht wegens moord op je echtgenoot”, zei Clem terwijl hij het arrestatiebevel uit zijn binnenzak haalde.
“Dat zijn allemaal leugens”, snauwde ze.
“Miss Anderson, hoe komt het dat mijn kleinkinderen opeens in Virginia City zijn in plaats van hier?”, vroeg Ben streng.
“Mitch weigerde naar binnen te gaan om te eten. Toen ik hem tien keer had bevolen om op te houden met honkballen deed hij dat niet maar gooide hij zijn handschoen in de put. Toen zijn ze weggelopen”, zei Emily zonder blikken of blozen.
“Mitchy gooit zomaar zijn handschoen in de put? Dat kan ik toch echt niet geloven”, zei Hoss.
Hij steeg af en ging naar de put om de handschoen te pakken. Candy Canaday, de voorman, en knecht Griff King gingen hem helpen.
Intussen had Roy de tweeling gesommeerd met hem mee te gaan. Sally Baxton zag dat en ging ze achterna.
“Sheriff, waarom arresteert u deze twee?”, wilde ze weten.
De tweeling herkende Sally en waren opgelucht.
“Ze behoren thuis op de Ponderosa te zijn en niet hier in de stad”, zei Roy.
“Laat ze maar bij mij”, zei Sally.
“Toch wil ik ze even horen. U mag erbij zijn”, zei de sheriff.
In het kantoor kregen Roy en Sally alles te horen. Mitch was teveel van streek om wat te zeggen zodat zijn zus het woord deed. Cody zat bij zijn baasje en blafte af en toe. Toen Roy hoorde hoe de kinderjuf heette kon hij zijn oren niet geloven.
“Die kinderjuf van jullie is een moordenares”, zei de sheriff.
“Papa moest haar aannemen op aanraden van oom Joe”, reageerde Pam.
Roy en Sally keken elkaar aan en ze wisten genoeg.
“Miss Baxton, neem de kinderen en Cody maar mee naar uw huis. Zodra ik Adam of een andere Cartwright zien zal ik ze dat zeggen”, zei de sheriff.
“Kom kids. Cody, ga je mee?”, vroeg Sally.
De tweeling en Cody gingen met Sally mee naar haar huis waar ze wel vaker waren geweest.
Intussen werd Emily aan een ondervraging onderworpen.
“Wat is de ware reden van je verblijf hier? Op de vlucht voor de wet?”, vroeg Little Joe.
“Nee, zoals ik al zei: we hebben wat huwelijksproblemen en een poosje apart zijn van elkaar leek ons een goed idee”, antwoordde Emily.
Ze merkte dat niemand haar geloofde en zette plan B in werking.
“Ik vertrek wel meteen”, zei ze.
Ze ging naar binnen om haar tas te pakken en even later pakte ze haar paard om te vertrekken. Ze ging zo snel weg dat niemand haar kon tegenhouden. Clem en Little Joe gingen haar achterna. Emily keek constant achterom en zag daardoor niet de boomtak die wat laag hing. De tak greep haar bij de nek en met een harde gil vloog Emily een ravijn in. Door de tak en de val stierf Emily voor haar vaderland. Clem en Little Joe kwamen bij het paard en zagen het lijk van Emily liggen.
Little Joe reageerde met:“Laat haar lichaam maar liggen voor de gieren. Dan hebben ze ook weer eens een lekkere maaltijd.”
“Ik vraag me af of ze haar moeten”, merkte Clem op.
Ze keerden hun paarden en reden naar de ranch terug.
Adam had intussen Virginia City bereikt en was doodongerust geworden over waar zijn kinderen en hond waren gebleven. Roy zag hem komen en stopte de oudste Cartwright jongen.
“Adam, je kunt gerust zijn want je kids en Cody zijn meegenomen door Miss Baxton. Ze zou voor ze zorgen totdat jij zou komen”, zei de sheriff.
“Bedankt Roy”, zei Adam.
Hij gaf zijn paard de sporen en reed direct naar het huis van zijn vriendin. Hij stopte voor de deur en steeg af. Nadat Sport vastgebonden was klopte Adam beleefd op de deur. Sally deed open en was verrast om haar vriend te zien.
“Roy zei me dat mijn tweeling en hond hier zijn. Klopt dat?”, vroeg hij.
“Er zijn hier wel twee kinderen en een hond maar of ze van jou zijn weet ik niet”, antwoordde Sally plagend.
Ze wenkte hem om binnen te komen en kreeg een warme knuffel van Adam.
“Ik kwam ze tegen toen ze door de sheriff werden meegenomen. Vooral Mitch is erg van streek. Ze zijn in de tuin met Cody”, zei Sally bezorgd.
Ze liepen door naar de tuin waar de tweeling direct naar Adam rende.
“Jongens, het is al goed. Vanaf nu krijgen jullie geen kinderjuf meer. Dat beloof ik jullie”, zei Adam.
“Dat monster gooide mijn handschoen in de put”, zei Mitch.
“We halen hem er wel uit. Als hij te beschadigd is krijg je een nieuwe”, zei zijn vader.
“Kan zij niet voor ons gaan zorgen?”, vroeg Pam listig.
Adam en Sally waren door deze vraag duidelijk in verlegenheid gebracht en wisten niet wat ze moesten antwoorden. De tweeling keek hen smekend aan en ook Cody deed zijn best om een positief antwoord te krijgen.
“Adam, je kinderen hebben geen kinderjuf nodig maar een moeder. Ik wil dat best voor ze zijn”, zei Sally na een lange stilte.
“Ik kan écht niet op tegen 2 vrouwen, een honkballer en een hond. Sally, wil je bij ons komen wonen op de ranch?”, vroeg Adam.
“Ik dacht dat je het me nooit zou vragen. Zal je vader het wel goed vinden?”, vroeg Sally op haar beurt.
“Als hij ziet hoe goed jij voor zijn kleinkinderen zorgt vindt hij het meer dan goed”, antwoordde Adam.
Sally pakte haar spullen en met haar nieuwe gezin vertrok ze naar de Ponderosa. Daar hadden Hoss, Candy en Griff de handschoen van Mitch uit de put weten te halen.
Ben zei tegen zijn jongste zoon:“Ik hoop dat je voortaan beter nadenkt voordat je een kinderjuffrouw voor je neefje en nichtje laat aannemen.”
“Ja pa”, zei Little Joe.
Clem ging weer naar de stad.
Na verloop kwam Adam met aanhang weer thuis.
“Sally, welkom op de Ponderosa”, zei Adam glimlachend.
Iedereen keek naar hem. Hij steeg af en hielp Sally op de grond.
“Pa, hopelijk vindt u het goed dat Sally hier komt wonen om samen met mij de tweeling op te voeden”, zei Adam.
“Natuurlijk vind ik dat goed. Miss Sally, welkom op de Ponderosa”, zei Ben tegen zijn schoondochter.
“Dank u. Nu ik hier ook ben stel ik voor dat de kids niet meer geplaagd worden door de kerels die hier wonen en de achternaam Cartwright dragen”, antwoordde Sally.
Hoewel de mannen hier niet mee akkoord gingen was iedereen toch blij met de komst van Sally en Adam niet in de laatste plaats.
Hoss gaf de handschoen aan zijn neefje terug die nu weer in de allerbeste stemming was.
Emily? Zelfs de meest hongerige gier liet haar lichaam liggen waar het was.