Mitch Cartwright en Matthew Walker waren samen op vakantie in de Winter Efteling (2012). Het was een gezamenlijk cadeau van hun families aan het stel voor hun eindexamen dat ze overigens nooit hadden gehaald of gemaakt.
De periode dat de jongens er waren was precies met kerst. Tot hun grote vreugde lag er echte sneeuw. Ze waren altijd al dol geweest op sneeuw en nu was het gelukkig ook gevallen en hoe!
Het stel was vroeg aangekomen in het hotel en ingecheckt. Ze kregen de benodigde papieren bij de receptie.
“We hopen dat jullie verblijf fijn zal zijn. En als er iets is hoor ik het wel”, zei de receptioniste.
“Bedankt”, zei Mitch.
Ze pakten hun bagage en gingen naar hun kamer.
In hun kamer zei Matthew:“Mitch, mag ik even je paspoort? Ik heb voor iets speciaals nodig.”
“Hier heb je het”, zei Mitch terwijl hij zijn paspoort gaf.
Matthew ging weer naar beneden naar de receptie.
Tegen de receptioniste zei hij:“Mijn vriend is morgen jarig. Misschien kunnen jullie er iets aan doen.”
“Natuurlijk doen we dat. Mag ik even zijn paspoort zien?”, vroeg ze.
Matthew liet het zien en het was in orde gemaakt. Tevreden ging hij naar zijn hotelkamer terug.
Intussen had Mitch alles uitgepakt en bijeen gezocht wat ze in het park nodig hadden. Uiteraard zaten daar ook zijn schetsboek en potloden bij. De jonge Cartwright had al foto’s genomen van hun hotelkamer en naar huis gemaild dat ze goed waren aangekomen. Speciaal voor deze vakantie had Mitch een vroeg verjaardagscadeau gekregen van zijn ouders Adam en Sally Cartwright welke een Ipad was.
“Ga je mee?”, vroeg Mitch toen Matthew weer terug was.
“Waarom wacht je nog?”, was de wedervraag van de jonge Walker.
Ze pakten hun rugzak en gingen naar het park
Buiten het hotel maakte Mitch foto’s van de omgeving van het hotel. Ze liepen naar de speciaal voor hotelgasten gemaakte ingang van het park. Na een poosje stonden de vrienden in het park.
Om een beetje warm te worden en hun magen te vullen gingen de jongens naar de Globetrotter voor koffie met iets erbij. Matthew ging het halen terwijl Mitch een tafel bezet hield. Hij bestudeerde gelijkertijd de plattegrond.
“Mitch, ze hebben hier grote cupcakes. Niet normaal meer”, zei Matthew.
Hij had er natuurlijk 2 meegenomen waar een foto van gemaakt werd.
“Die zijn niet alleen erg groot maar ook super zalig”, merkte Mitch op nadat de koffie en cupcakes op waren.
“Heb je al bekeken wat we gaan doen vandaag?”, vroeg Matthew.
“Dat heb ik zeker en ook al opgeschreven. Eerst gaan we naar Monsieur Cannibale oftewel kookpotten. Daarna langs Vogel Rok en daarna brengen we een bezoekje aan het Carnaval Festival”, zei Mitch.
“Lijkt me een goed plan”, zei Matthew.
Ze verlieten het restaurant en slenterden langzaam naar de kookpotten. Onderweg werd alles gefotografeerd met de ipad.
Toen ze in de kookpotten zaten hadden de vrienden de grootste lol.
“Dit is echt een kookpot geschikt voor de eetlust van oom Hoss”, zei Mitch.
“Als hij deze kookpot leeg heeft gegeten is zijn honger nog niet gestild. Dus dan begint hij gewoon aan de volgende kookpot”, lachte Mattthew.
Weer uit de kookpotten liep het stel naar Vogel Rok.
“Dit is een achtbaan dus daar ga ik echt niet in”, zei Mitch vastbesloten.
“Ik ook niet. Maar we maken er wel foto’s van”, antwoordde zijn vriend.
Mitch knikte en maakte foto’s.
Wat later gingen ze naar Carnaval Festival. Het stel kon zo doorlopen en kregen ze een geweldige wereldreis. Ook zij werden op de foto gezet die natuurlijk gekocht werd als souvenir.
Na de wereldreis liepen Mitch en Matthew op hun dooie gemak naar de Pagode. Hier was een wachttij maar dat vonden ze niet erg. Toen ze er in zaten hadden de jongens een schitterend uitzicht over het park dat in sneeuw gehuld was.
“Mooi uitzicht hè?”, vroeg Matthew.
Mitch knikte en keek af en toe naar de hemel waar zijn moeder Mary Cartwright was. Matthew begreep het en pakte zijn hand om hem te steunen.
Mitch en Matthew verlieten de Pagode en liepen langs de Efteling Brink naar het Anton Pieck plein.
“Hier gaan we wat te eten halen en de rest van de dag het plein verkennen”, zei Mitch.
Ze zagen een eetgelegenheid De Smulpaap geheten en haalden daar een frietje.
Na de lunch werd een bezoek gebracht aan het Volk van Laaf. Hier waren de vrienden de rest van de middag zoet.
Tegen de avond liet Matthew Mitch even alleen omdat hij in de souvenirwinkel De Marskramer moest zijn. Hierdoor had de jonge Cartwright tijd om het gebouw van De Marskramer na te tekenen wat hij dan ook deed.
Voor het avondeten haalden de jongens wat broodjes en cupcakes voor in het hotel. Na gegeten te hebben werd de wandeltocht terug naar het hotel gemaakt.
Buiten het hotel waren een paar kinderen sneeuwballen aan het gooien. De jongens (die prof honkballers waren) keken geamuseerd toe. Na een poos gingen ze naar binnen want ze waren doodmoe. Niet alleen van de hele dag in de buitenlucht maar ook van de lange reis die ze die dag achter de rug hadden.
Niet veel later lagen er 2 Amerikaanse jongens in een Nederlands hotel te slapen.
25 December
Zoals gewoonlijk werd Mitch al vroeg in de morgen wakker en Matthew dus ook.
“Lieve schat, van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ik hoop dat ik er nog vele met jou mag vieren”, zei Matthew tegen het feestvarken.
“Bedankt lieverd. Jij mag er niet veel met mij vieren maar je moet”, zei Mitch.
Ze kusten elkaar en gingen daarna wassen en aankleden.
Toen Mitch uit de badkamer kwam zei Matthew:“Mitch, de kabouters uit het Sprookjesbos hebben een pakje voor je afgeleverd terwijl jij in de badkamer was.”
Hij wees op een cadeau dat op bed lag. Mitch pakte het uit en het was een luisterboek en een brooddoos van Pardoes.
“Heel erg bedankt Matt. Maar hoe wisten de kabouters nou dat ik dit wilde hebben?”, vroeg Mitch.
“Omdat ze alles weten denk ik. Kom, tijd voor ontbijt”, zei Matthew.
Ze pakten de kamersleutel en gingen naar de ontbijtzaal.
Bij de ingang van de eetzaal gaven de jongens hun naam op en werden ze naar hun tafel gebracht. Hun tafel was versierd ter ere van de jarige Mitch.
“U kunt zelf pakken wat u wil. Thee of koffie?”, vroeg de ober.
“Allebei koffie graag”, zei Mitch.
Matthew ging als 1e om zijn ontbijt zodat Mitch hun tafel bezet kon houden. Even later was het andersom.
“Mitch, ik zou maar flink ontbijten want ik heb een hele leuke dag voor jou in de planning met wat verrassingen in petto”, zei Matthew halverwege het ontbijt.
“Dan zal ik nog maar een paar cupcakes gaan halen. Voor jou ook?”, vroeg de jarige.
“Domme vraag. Natuurlijk ook voor mij”, antwoordde zijn vriend lachend.
Mitch stond op en kwam even later terug met een aantal cupcakes.
“Straks in het park trakteer ik je wel op koffie en cupcake”, zei hij.
“Dan betaal ik het kerstdiner”, beloofde Matthew.
Ze aten de cupcakes op en gingen daarna terug naar hun kamer om zich klaar te maken voor dag 2 in de Winter Efteling.
“We moeten als 1e naar het begin want daar wacht verrassing nummer 1”, zei Matthew geheimzinnig.
Natuurlijk begreep Mitch er niets van maar hij liet alles maar over zich heen komen.
Op het Dwarrelplein aangekomen welke bij de hoofdingang van de Efteling lag stond een heuse arrenslee met paarden te wachten.
Mitch keek zijn vriend verbaasd aan en vroeg:“Is dit de 1e verrassing?”
“Ja, maar zeker niet de laatste”, antwoordde Matthew glimlachend.
Ze stapten in en kregen een uitgebreide rondrit door het park.
Na de rondrit trakteerde de jarige op koffie met gebak. Hij kwam terug met een dienblad met 2 koppen koffie en 2 cupcakes.
“Er stond meer gebak maar ik weet niet hoe dat smaakt. En deze cupcakes smaken meer dan heerlijk”, zei Mitch bij terugkomst.
“Die zijn altijd goed”, zei Matthew.
“Op mij en dat we mijn verjaardag hier maar elk jaar mogen vieren”, zei Mitch met lachende ogen.
“Op jou”, zei Matthew.
Na de heerlijke traktatie ging het stel het Sprookjesbos in. Matthew had de ipad en maakte er veel foto’s mee.
Toen Mitch de grote geel/rode pudding zag bij het snoephuisje zei hij sarcastisch:“Deze pudding mailen we vanavond naar oom Hoss.”
“Daar heeft hij nooit genoeg aan”, reageerde Matthew.
Ze lachten. Ook de roze pudding werd op de gevoelige plaat vastgelegd om ’s avonds naar een zekere H. Cartwright te worden gemaild.
Precies om 12 uur waren Mitch en Matthew bij het sprookje De 6 Dienaren en Langnek.
“Mitch, wil je met me trouwen?”, vroeg Matthew die al op 1 knie zat.
De jonge Cartwright wist niet wat hij hoorde en had een brok in zijn keel.
Toch zei hij:“Natuurlijk wil ik met je trouwen. Ik wil echt met niemand anders trouwen.”
Matthew stond op en kuste zijn jarige verloofde hartstochtelijk. De mensen die het hadden gehoord begonnen spontaan te klappen. Op verzoek van Matthew had iemand het aanzoek gefilmd via de ipad.
“Dus dit had jij ook al gepland?”, vroeg Mitch toen ze even later verder slenterden door het Sprookjesbos.
“Ja, en er komt nog meer”, antwoordde Matthew.
“Op deze manier wil ik wel elk jaar mijn verjaardag vieren in deze omgeving”, zei Mitch.
“Dan doen we dat. Desnoods betalen we het zelf”, zei Matthew.
“Goed idee. We leggen gewoon elke maand een bepaald bedrag apart voor onze volgende vakantie hier”, antwoordde Mitch.
Dat vond zijn verloofde ook een goed idee.
Elk sprookje werd tot in het kleinste detail gefotografeerd. De jongens namen af en toe een rustpauze om de sprookjessfeer helemaal tot zich te nemen.
Toen ze ergens zaten op een bankje kreeg Mitch opeens tranen in zijn ogen.
Matthew zag dat en vroeg:“Wat is er?”
“Ik wou dat mama bij ons huwelijk kon zijn”, antwoordde Mitch.
Hij werd door zijn verloofde in de armen genomen en gaf zich over aan zijn gemis.
“Weet je, ik weet zeker dat je moeder voor deze deken van sneeuw heeft gezorgd”, zei Matthew na een poosje.
Hij pakte wat sneeuw en zeepte Mitch ermee in. Natuurlijk nam Mitch dit niet en nu werd Matthew ingezeept. Er ontstond een kleine stoeipartij in de sneeuw waarbij gelachen werd door allebei.
“Matt, heb jij ook zo’n zin in warme choco?”, vroeg Mitch na de stoeipartij.
“Met zo’n lekkere cupcake erbij wel”, zei Matthew.
Ze stonden op en veegden de sneeuw van zich af waarna ze op zoek gingen naar warme chocolademelk met cupcake. De jongens hadden het al snel gevonden.
Bij de Gebrande Boon zaten Mitch en Matthew aan de warme chocolademelk en een cupcake.
“Waar gaan we hierna naar toe?”, vroeg de jarige.
Matthew keek op de kaart en antwoordde:“Het spookslot.”
“Leuk. Lekker griezelen”, zei Mitch.
Ze lachten.
Het Spookslot was snel bereikt en hoewel de jongens het verhaal niet konden verstaan vonden ze het toch geweldig.
Weer buiten het spookslot maar dan aan de achterkant zei Mitch:“Ik geloof toch dat ik een aantal van mijn familieleden heb gezien in het Spookslot.”
Matthew antwoordde lachend:“Niet oom Hoss want die vind je hier overal in het park en wek in de vorm van Holle Bolle Gijs.”
Hij wees op de Holle Boller Gijs als zeeman.
“Maak daar een foto van. Als we ze allemaal hebben maken we thuis een poster van alle exemplaren voor oom Hoss”, zei Mitch.
Matthew maakte er een foto van met de ipad.
Hierna toog het stel naar Villa Volta. Toen ze voor het grote huis stonden keek Mitch een beetje sceptisch naar het gebouw.
“Leuk huisje maar dat van opa is mooier”, zei hij even later droog.
“Je vader zou dit huis ook ontworpen kunnen hebben. Laten we kijken hoe ze het ingericht hebben”, zei Matthew.
Ze gingen naar binnen en vonden het ook erg leuk.
Weer buiten vroeg Matthew:“Mr Cartwright, kon de inrichting uw goedkeuring wegdragen?”
“Dat kon het zeker, Mr Walker. Maar het is wel het enige huis waarbij jezelf niet de meubels hoeft te verzetten”, antwoordde Mitch.
Na Villa Volta bekeken de jongens de buiten kant van Droomvlucht. Ze wilden er in gaan maar toen de wachttijd 60 minuten was zagen de heren hier van af. In plaats hiervan namen ze een uitgebreide rustpauze.
“Mitch, ik heb in een restaurant een tafel gereserveerd om 16.45. Zullen we er langzaam aan heen gaan?”, vroeg Matthew na de pauze.
Mitch knikte. Ze liepen naar Diorama waar ze een treintje zagen rijden door verschillende landschappen.
“Dit is echt iets voor jouw vader”, zei Mitch opeens.
“Inderdaad. Misschien verkopen ze zoiets van dit wel in de souvenirwinkels”, zei Matthew.
Toen ze bij Polles Keuken waren aangekomen zei Matthew:“Omdat we altijd als Kerstdiner pannenkoeken eten op jouw verjaardag doen wij het hier.”
“Geweldig goed idee van jou”, zei Mitch.
Ze liepen naar de ingang en Matthew zei:“Ik had voor 16.45 een tafel voor 2 personen gereserveerd op de naam van Walker.”
Er werd in het gastenboek gekeken en de ober zei:“Komt u maar mee.”
De jongens volgende en kregen een tafel bij het raam. Speciaal voor hen kwam er een Engels sprekende serveerster.
“Mag ik een cola. En jij Matt?”, vroeg Mitch.
“Hetzelfde als hij”, antwoordde Matthew.
“Komt eraan. Hier zijn de menukaarten in het Engels”, zei de serveerster die naar de naam Betty luisterde.
De jongens bekeken de menukaart en algauw was de keuze gemaakt.
Toen Betty de drankjes bracht zei Matthew:“Ik wil een pannenkoek met banaan en voor de jarige een pannenkoek met ananas.”
Betty keek Mitch aan en zei:“Dus jij bent vandaag jarig? Gefeliciteerd.”
“Bedankt”, zei Mitch.
De serveerster ging de bestelling doorgeven. Natuurlijk maakten de 2 ook hier foto’s.
“Ik durf te wedden dat deze pannenkoeken vast niet zo lekker zijn als die van Hop Sing”, zei Mitch.
Hop Sing was de trouwe Chinese kok op de Ponderosa waar de jongens woonden.
“Zeg dat in elk geval maar niet tegen hem”, adviseerde Matthew.
De pannenkoeken werden gebracht en ze smaakten eerlijk. Toch moesten ze toegeven dat de pannenkoeken thuis zaliger smaakten. Uiteraard zeiden ze dat niet hardop. Nadat Matthew betaald had zetten ze hun tocht voort.
Mitch volgde Matthew tot aan de grote watershow Aquanura met een paar grote kikkers.
“Dit is de laatste verrassing voor vandaag”,z ei Matthew vlak voordat de show begon.
“Ben benieuwd wat het is”, zei de jonge Cartwright.
Ook deze muzikale watershow viel bij beiden in de smaak.
Terug lopend naar het hotel zei Mitch:“Matt, bedankt voor deze geweldige verjaardag. Alleen; ik heb jou nog niets gegeven voor je kerst.”
“Dat heb je wel gedaan. Opa vertelde me dat jij met mij wilde trouwen dus ik hoopte dat jij je jawoord aan mij zou geven vandaag”, reageerde Matthew.
Mitch knikte begrijpend.
Na nog wat gedronken te hebben in de hotelbar ging het stel erg moe maar dolgelukkig met elkaar naar hun hotelkamer alwaar een e-mail met 2 foto’s naar Hoss Cartwright werd gestuurd en een e-mail met een korte video naar de ouders van Mitch en Matthew (Adam en Sally Cartwright + Dan en Laura Walker).
Die avond vielen 2 zeer gelukkige jongens in elkaars armen in een diepe Sprookjesachtige slaap.
26 DECEMBER
Na een gezonde nachtrust waren de jongens weer vroeg wakker.
Lopend naar de eetzaal zei Matthew:“Vandaag gaan we de wilde dingen bekijken.”
“Goed. Er zijn wel een paar attracties dicht vanwege het weer”, zei Mitch.
Na een stevig ontbijt met onder meer cupcakes wilde Matthew naar hun kamer gaan maar zijn verloofde hield hem tegen.
“Zullen we een kaart naar onze ouders en opa sturen?”, vroeg Mitch.
“Goed. Ik zal ze wel schrijven”, antwoordde Matthew.
Ze keken in het winkeltje maar vonden niet echt geschikte exemplaren.
“Dan kijken we in het park wel”, zei Matthew.
Ze gingen naar hun kamer en pakten bijeen wat ze voor die dag nodig hadden.
Via de hotelingang ondernamen de jongens hun 3e dagtocht door de Winter Efteling. Vandaag stond op het programma de achtbanen zover ze er bij konden komen.
“Zouden we de foto’s nu wel of niet thuis moeten laten zien?”, vroeg Mitch opeens.
“Hoe bedoel je?”, vroeg Matthew verbaasd.
“Als ze zien wat er allemaal te zien en te doen is komen ze meteen hierheen”, legde Mitch uit.
“We laten onze families gewoon hier heen gaan want dan hebben wij rust omdat we thuis blijven met Hop Sing”, reageerde Matthew.
Daar kon Mitch zich wel in vinden.
Bij de Python fotografeerden ze alles inclusief de ingang. Deze attractie was echter dicht.
“Het is jammer dat Benji al langer is dan 1 meter 20”, zei Mitch.
Benji was zijn broertje van 11.
“Hij zou er dan wel in mogen als het open was”, zei Matthew.
“Lisa zou hem meteen volgen”, zei Mitch.
Lisa was het tweelingzusje van Benji. Het stel liep door naar de Vliegende Hollander. Maar ook deze attractie was gesloten vanwege het winterweer.
“Matt, als jij nou eens wat te eten en te drinken gaat halen, dan kan ik dat gebouw natekenen”, stelde Mitch voor.
“Goed. Ik zie wel wat ik kan vinden”, zei Matthew.
Hij pakte zijn portefeuille en liet zijn rugzak bij Mitch die op een bankje tegenover het gebouw van de Vliegende Hollander ging zitten. Na een poosje kwam Matthew terug met de lunch.
Na gegeten te hebben gingen ze naar de schaatsbaan waar het erg gezellig was. Ook hier werd alles gefotografeerd. Maar ook buiten de ijsbaan werd alles vastgelegd.
“Matt, we gaan een rondrit maken. Nu niet per slee maar per trein”, zei Mitch na een poos gerust te hebben.
“Dat is natuurlijk ook erg leuk”, zei Matthew.
Ze stonden op en slenterden naar het trein station dat vlakbij Raveleijn lag. Ook hier was een wacht rij maar dat maakten voor de jongens niets uit. Eindelijk kwam de trein aan en het stel stapte in. Tegenover hen was de bank nog leeg zodat Matthew er vlug een foto van kon nemen wat hij dan ook deed.
Het was een heerlijke treinrit die hen door het hele witte park reed.
“Terwijl jij vanmorgen aan het douchen was kreeg ik een belletje van mijn oom Sean. Hij wil ons naar huis vliegen in zijn privévliegtuig”, zei Matthew opeens.
“Je hebt dat toch wel geaccepteerd?”, vroeg Mitch.
“Natuurlijk heb ik dat geaccepteerd. We moeten naar het vliegveld in Rotterdam en dan regelt hij verder alles voor ons”, zei Matthew.
Na de rit stapten de jongens weer uit waar ze de treinrit waren begonnen. Omdat ze kaarten hadden voor de Raveleijn show besloten ze daar langzaam heen te gaan. Tenslotte moest nog alles op de foto gezet worden. Dat gebeurde dan ook.
De jongens zaten helemaal vooraan en hoewel ze de show niet konden verstaan vonden ze ook dit geweldig.
Na de show vroeg Mitch:“Ga je mee naar het restaurant?”
“Ik ga met jou overal naar toe”, antwoordde Matthew.
Ze stonden op en liepen naar het restaurant ‘Het Wapen van Raveleijn’.
Bij de ingang werden hun namen gevraagd en het diner stond op de naam Walker. Na het opgeven van hun reserveringsnaam werden ze naar hun tafel gebracht.
Terwijl hij rondkeek zei Mitch:“Zo’n restaurant is er ook in Virginia City.”
“Dit is uw tafel heren”, zei de serveerster.
Bij 1 zitplek lag een plankje met 20 in drop.
“Mitch, die is voor jou”, zei Matthew glimlachend.
Mitch nam er een foto van en ook van het interieur. Daarna verdwenen de dropjes in een drinkbeker van de wolf die ze eerder gekocht hadden. Ze aten de 1e gang op terwijl ze wat te drinken hadden gekregen. Omdat hij het geregeld had was Matthew tafelheer en kreeg hij ook zodoende de theedoek om. Natuurlijk moest Mitch dit vastleggen.
“Kom maar mee naar de keuken”, zei een serveerster tegen Matthew.
“Ga maar lekker afwassen”, zei Mitch plagend.
Matthew liep mee en kwam even later terug met een pan eten.
“Ik zal het verdelen”, zei Matthew.
Dat gebeurde en de jongens lieten het zich goed smaken. Later werd Matthew weer opgehaald maar dan voor het toetje. Na de koffie verlieten de jongens het restaurant om zeer langzaam naar het hotel te gaan.
Zoals ze elke avond gedaan hadden haalde het stel ook deze avond een aantal cupcakes.
“Ik ga deze cupcakes echt missen”, zei Matthew.
“Ik ook”, zei Mitch.
Terug op hun kamer werden de cupcakes naar binnen gewerkt waarna Mitch en Matthew gingen slapen.
27 DECEMBER
Het was alweer de laatste dag voor Mitch en Matthew om in de Winter Efteling te vertoeven.
De 1e attractie die bezocht werd was het Oosterse Fata Morgana. Nadat alles was vastgelegd gingen de jongens een bootje in om de Oosterse sfeer van 1001 nachten te beleven. Tijdens de rondvaart keken ze hun ogen uit. Omdat het nog rustig was mochten de heren nog een keer rond varen.
Nadat Fata Morgana helemaal was bezocht en gefotografeerd liepen Mitch en Matthew langs de wildwaterbaan Piraña naar Pandadroom. Hier was het heel wat drukker.
“Matt, jij mag hier wel naar binnen maar ik ga niet. Er zijn hier teveel mensen”, zei Mitch toen ze de hoeveelheid buggy’s zagen staan.
“Ik laat jou niet alleen dus we gaan in plaats van hier naar binnen alle Holle Bolle Gijzen zoeken en fotograferen”, zei Matthew.
Mitch was gerustgesteld.
Via de ipad hadden ze een overzicht gevonden vanwaar welke Gijs stond. Met het apparaat werden de Gijzen vastgelegd. Maar ook anderen dingen in het park werden gefotografeerd.
Aangekomen bij het Efteling Theater waren de jongens erg onder de indruk van het gebouw.
“Dus hier worden al die musicals opgevoerd?”, vroeg Matthew.
“Ja, en wij gaan er eentje bekijken. Dat is mijn verrassing”,was het antwoord van Mitch.
“Zullen we het theater en de omgeving fotograferen?”, vroeg Matthew.
Zijn verloofde knikte. Dat gebeurde en daarna werd de jacht geopend op cadeaus voor hun familie geopend. Speciaal voor deze vakantie had de opa van Mitch, Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright, een creditcard voor zijn oudste kleinzoon geregeld.
Na ruim 2 uur rondkijken waren alle cadeaus uitgezocht en gekocht. Gelukkig voor het stel werden alle aankopen naar het hotel gebracht.
Weer eens dwalend door het Sprookjesbos vroeg Mitch:“Nu hebben we wel cadeaus voor onze familie maar niets voor onszelf. Je hebt me ten huwelijk gevraagd bij Langnek dus waarom kopen we niet iets van dat sprookje?”
“Ik dacht precies hetzelfde. We kijken wel in de souvenirwinkel hier bij het Sprookjesbos”, antwoordde Matthew.
Na lang zoeken vonden ze een paar leuke souvenirs van Langnek wat voor henzelf was.
“als we hier vaker komen moeten we ons huis verdelen in honkbal en Efteling ben ik bang”, zei Mitch.
“Dan doen we dat toch?”, vroeg Matthew.
Zijn partner knikte goedkeurend.
In het theater zagen de jongens een musical waar ze niet veel van verstonden maar van te voren hadden ze in het Engels uitleg gekregen waar het over ging. Zodoende begrepen Mitch en Matthew toch wat van het verhaal.
Na nog ergens lekker uitgebreid gegeten te hebben maakten de jongens nog een laatste tocht door de Winter Efteling om zich daarna voor te bereiden op de lange terugtocht.