DE WEESKINDEREN
Het leven op de Ponderosa ging rustig zijn gangetje. De nieuwe generatie Cartwrights zorgde voor de ranch alsof al hun levens er van afhingen. Maar de rust zou gauw genoeg verstoord worden. En hoe!
Op een ochtend kwam Josh Cartwright het ranchhuis binnen met een niet erg leuk bericht. Iedereen keek op toen hij kwam binnenstormen.
“Josh, je hoeft de boel niet af te breken”, zei Jacob, de knecht die ook op de ranch woonde.
“Sorry Jacob, maar ik heb ontdekt dat er appels uit de boomgaard worden geplukt”, antwoordde Josh.
Zijn neef AC vroeg plagend:“Weet je zeker dat je het niet zelf gedaan hebt of doet?”
“Erg leuk neef. Straks is er niets meer over”, was de reactie van zijn neef.
“We gaan direct uitzoeken wie dat doet of doen”, zei Benji.
De drie neven pakten hun geweren en gingen op onderzoek uit. Geen mens moest proberen aan de bezittingen van de Cartwrights te zitten. Dat was vroeger al het geval en dat was doorgegeven aan de volgende generatie.
In de boomgaard hielden Jake en Lucy Miller zich goed verborgen. Voor geen goud wilden ze gevonden worden. Jake was er 100% zeker van dat ze anders weer teruggestuurd zouden worden naar hun extreem strenge tante Jane Miller. De kinderen zaten onder een paar dichte struiken toen de neven gingen zoeken. De boomgaard was niet erg groot maar wel flink en dicht bestruikt. Het kostte de Cartwrights dan ook flink wat tijd en moeite voordat ze de dieven hadden gevonden. Opeens hoorde AC een geluid komen vanuit de struiken.
Hij hield zijn geweer op de struiken gericht terwijl hij met luide stem riep:“Kom eruit met je handen omhoog!”
“Niet schieten. We hebben niets gedaan”, riep Jake angstig terwijl hij en Lucy met gerezen handen uit de struiken kwamen.
Josh en Benji snelden naar hun neef toe. De neven keken elkaar aan met grote verbazing.
Josh zei:“Het zijn nog maar kinderen.”
“Wie zijn jullie en wat doen jullie hier?”, vroeg Benji.
“Ik ben Jake Miller en dit is mijn zusje Lucy. We zijn weggelopen van huis. Wie zijn jullie?”, vroeg Jake hen aankijkend.
AC vroeg:“Laat je handen maar zakken. Ik ben Adam Cartwright jr. en dat zijn mijn neven Benjamin en Josh Cartwright. Waarom zijn jullie weggelopen?”
“Onze tante Jane mishandelt ons steeds. Onze ouders zijn dood”, zei Jake die merkte dat hij hen kon vertrouwen.
“Kom maar mee met ons. We helpen jou en je zusje wel met jullie problemen”, zei AC.
Jake pakte de hand van zijn zusje en zijn rugzak. Het meisje keek verlegen naar de grond maar zei niets.
“Kan je zusje niet praten?”, vroeg Josh onderwijl naar het ranchhuis lopend.
“Sinds pap en ma vermoord werden heeft ze niets meer gezegd. Dat is nu 4 jaar geleden. We waren er toevallig getuige van”, vertelde Jake.
Hij had licht bruin haar met groene ogen die tot spleetjes kwamen als Jake iemand niet vertrouwde. Lucy leek precies op hem, alleen zij was wat meer verlegen dan haar broer.
Toen ze het erf opliepen keek Jake zijn ogen uit. Ook Lucy begon haar verlegenheid te verliezen.
“Dit is toch de Ponderosa? De ranch van Ben Cartwright?”, vroeg de jongen voor de zekerheid.
AC knikte en zei:“Dat was onze opa. Wij wonen er nu.”
Buiten op de veranda stonden voorman Bronc Evans, Jacob (de knecht) en Sara Cartwright te kijken.
“Bronc, Jacob, Sara, dit zijn Jake en Lucy Miller. Ze zijn van huis weggelopen”, zei Josh tegen de anderen.
De kinderen werden hartelijk ontvangen op de Ponderosa. Ze kregen elk een beker melk en wat koekjes van kok Buckshot.
In de woonkamer vertelde Jake:“Tante Jane slaat ons elke keer als wij niet luisteren. Vooral ik heb het dan zwaar. Ze doet dat slaan met een zweep.”
“Dat is toch belachelijk. Kinderen slaan met een zweep”, zei Sara met zeer grote verontwaardigding.
“Zij vindt van niet”, reageerde Jake.
“Dit kan niet langer zo doorgaan met jullie. We moeten ingrijpen”, zei Bronc.
Dit vonden de Cartwrights ook. Maar niemand kon even vlug met een plan komen.
Tenslotte zei Bronc:“Jullie blijven voorlopig hier.”
Jane Miller vroeg zich af waar haar neefje en nichtje bleven voor het ontbijt. Ze had de kinderen de vorige avond voor het laatst gezien toen ze hen naar bed bracht. Toen Jake en Lucy maar niet naar beneden kwamen ging Jane poolshoogte nemen. Ze deed de deur van hun slaapkamers open en zag dat beide bedden onbeslapen waren. Ook waren kleding en wat spullen van Jake en Lucy weg.
“Dus die twee zijn hem gesmeerd. Nou, ik krijg ze wel terug!”, zei Jane kwaad.
Zo dol was ze ook weer niet op hen maar voordat Jake zijn mond opendeed tegenover anderen over haar opvoedingsmethoden moest ze hen met klem terughebben. Jake zei altijd precies wat hij vond en dacht. Dat werd niet altijd even graag op prijs gesteld. Daar gaf de jongen echter niets om. Maar niemand moest zijn zusje lastigvallen want dan was de boot behoorlijk goed aan bij hem.
Jane Miller was het type vrouw dat geen weerstand duldde. Iedereen die dwars tegen haar inging werd letterlijk weggemaaid. Dit was ook gebeurd met Paul en Lisa Miller, de ouders van Jake en Lucy. Jane wist niet dat de kinderen het hadden gezien. Door de moord op haar ouders besloot Lucy tegen niemand meer te spreken. Ook niet tegen haar broer. Jake begreep haar echter wel. Hun tante zwaaide de zeer strenge scepter totdat het tweetal bij de Cartwrights onderdak hadden gevonden.
Jake lag wakker terwijl zijn zusje sliep. Hij wist dat ze hun tante zouden inlichten over hun huidige verblijfplaats. Hij moest actie ondernemen om te voorkomen dat ze terugmoesten. Hij besloot er vandoor te gaan. Lucy kon beter op de Ponderosa blijven dacht Jake eerst. Maar even later veranderde hij van gedachten. De jongen stond op en kleedde zich aan. Hierna liep hij naar het bed waar Lucy lag te slapen. Hij schudde haar wakker.
“Lucy, je moet wakker worden en snel aankleden. We gaan ervandoor”, zei Jake fluisterend.
Lucy stond op en kleedde zich aan. Toen dat gebeurd was pakte Jake hun rugzak.
Hij vroeg:“Wil je die even bij je houden?”
Hij opende het raam en keek naar buiten. Hij zag niemand. Hij wenkte Lucy om te komen maar ze durfde niet echt. Jake klom naar buiten maar verloor zijn evenwicht. Hij viel van het dak af en kwam erg ongelukkig neer. Door de val brak Jake zijn linkerarm op 2 plaatsen. Vlug stond hij op en rende hij weg. Helaas kwam hij AC tegen die net thuiskwam.
“Jake, wat is er gebeurd? Waarom ga je weg?”, vroeg AC verbaasd terwijl hij van zijn paard afsteeg.
“Jullie gaan toch onze tante inlichten over waar we nu zijn”, antwoordde de jongen.
“Dat zal niet gebeuren zonder jullie toestemming. Kom maar mee naar binnen. Buckshot zal je arm wel verzorgen”, zei AC kalm.
Jake wist eerst niet wat hij moest doen. Uiteindelijk besloot hij toch met AC mee te gaan. Binnen was iedereen al op de hoogte van de mislukte poging om weg te lopen van Jake. Zijn val was niet onopgemerkt gebleven door de anderen. Jacob en Josh kwamen naar buiten en zagen het tweetal komen.
“AC, is hij in orde?”, vroeg Jacob bezorgd.
“Zijn arm is gebroken”, antwoordde AC kalm.
Jake zag hoe de knecht naar hem keek en zei:“Morgen gaan we weg.”
“Jake, waar moet je dan heen?”, vroeg Josh.
“We zien wel”, was het antwoord van Jake.
Bronc bekeek de gebroken arm van Jake en zei:“We gaan naar Doc.”
Met tegenzin ging de jongen mee.
Onderweg zei Bronc:“We willen je best helpen maar dan moet jij ook meewerken.”
“We zijn al zo vaak weggelopen maar steeds sturen ze ons terug naar tante Jane. Eergisteren sloeg dat mens Lucy om niets. Daarom willen we niet meer terug”, zei Jake die nu zo mak als een lammetje was.
Een tijdlang werd er niets gezegd tussen beiden.
“Zolang ze nog niet achter slot en grendel zit blijven jij en Lucy op de ranch. We zorgen ervoor dat ze jullie niet meer in huis krijgt”, zei de voorman van de Ponderosa.
Omdat het donker was viel het niemand op dat Jake Miller bij Doc Clark was.
Terwijl de arm van Jake in het gips gezet werd zei Bronc tegen Doc:“Weet jij soms iets van ene Jane Miller? Ze is de tante van hem en mishandelt hem en zijn zusje heel erg vaak.”
“Jake komt hier erg vaak als hij weer eens bewerkt is met de zweep van Jane”, antwoordde Doc.
Hierdoor wist Bronc dat Jake wel de waarheid sprak.
“Jake, ik zie je voor je arm over zes weken”, zei Doc tegen de jongen toen de behandeling voorbij was.
Intussen wist Jane niet meer wat ze moest doen. Ze begreep dat haar neefje en nichtje voorgoed verdwenen waren. Haar bloed begon het hoogste kookpunt te bereikten als ze dacht aan wat Jake allemaal zou gaan vertellen over wat ze hen aandeed. Jane wist nog niet dat Jake en Lucy bij de Cartwrights waren en daar ook voorlopig zouden blijven.
Algauw waren Jake en Lucy het op de ranch gewend. Sara, de zus van Benji, trok veel op met Lucy waardoor het meisje minder verlegen werd en haar spraak weer terug kreeg.
Het was een zonnige middag toen Sara en Lucy samen een mooie en lange wandeling maakten in de buurt van de Ponderosa. Omdat Sara de enige vrouwelijke bewoner van de ranch was voelde Lucy zich tot haar aangetrokken. Bij Sara was het meisje duidelijk meer op haar gemak dan wanneer de anderen erbij waren.
Lucy zei opeens:“Ik mis pa en ma zo erg.”
“Ik kan me dat heel erg goed voorstellen”, zei Sara.
“Weet je wie onze ouders heeft vermoord? Onze lieve tante Jane”, zei Lucy.
“Jake vertelde wel dat jullie ouders vermoord waren maar niet door wie. Ik mag jou wel en Jake ook”, zei Sara.
Ze gingen ergens zitten om uit te rusten.
“We mogen jullie ook wel. Alleen Jake is soms zo ruw in zijn gedrag”, zei Lucy.
“Zo zijn de meeste jongens op die leeftijd. Benji was ook zo toen hij de leeftijd van Jake had”, antwoordde Sara.
Het feit dat Sara erg veel met zijn zusje optrok zorgde ervoor dat Jake het met grote argusogen aankeek. Jacob merkte dat goed.
Op een ochtend vroeg de knecht hem:“Mag je zusje niet met anderen omgaan?”
“Ik heb mijn ouders beloofd altijd op haar te letten en voor haar te zorgen. Nu is Sara de hele tijd bij Lucy”, was het wat felle antwoord van Jake.
“Ik geloof dat je behalve behoorlijk bezorgd ook jaloers bent”, zei Jacob.
Dit had de knecht niet moeten zeggen want nu was Jake echt beledigd.
“Bemoei je er niet mee. Ik heb toch niet om je mening gevraagd of wel soms?”, vroeg de jongen woest.
Hij keerde zijn rug naar Jacob toe. De knecht had zichtbaar iets geraakt bij Jake want de jongen stond op en liep naar de kraal. Jacob liep hem achterna. Bij de kraal begon Jake opeens te snikken. De knecht nam hem in zijn armen.
“Ik mis pa en ma zo”, zei Jake nog wat nasnikkend.
Hij veegde vlug zijn ogen droog zodat niemand zag of kon zien dat hij had gehuild.
“We zijn hier om jullie te helpen”, verzekerde Jacob Jake.
Hij knikte.
Iedere middag maakten Sara en Lucy een wandeling terwijl Jake met AC, Benji en Josh optrok. Omdat niemand mocht weten dat Jake en Lucy op de Ponderosa waren had Bronc de kinderen verboden buiten het erf te gaan zonder dat er een van de Cartwrights bij was. Dat was beloofd.
Toen de Cartwrights een nieuwe voorraad aan het inslaan waren kwam Jane langs lopen. AC zag haar komen en stootte zijn neven aan. De blik in zijn ogen vertelde hen genoeg.
“Hebben jullie soms mijn nichtje Lucy en neefje Jake gezien?”, vroeg Jane hem op dat moment.
“Nee, hoezo? Moet dat dan?”, loog AC zonder blikken of blozen.
Hij wist wel dat zijn ouders hem geleerd hadden niet te liegen maar dit was een uitzondering op de regel. Ook Josh en Benji gaven niet het antwoord dat Jane graag had willen horen. Omdat ze nul op het rekest had gekregen liep Jane door. Maar de Cartwrights waren nog niet van haar af.
Jane reed in haar rijtuig op zoek naar Jake en Lucy. Maar hoe ze ook zocht, vinden deed ze hen niet. Dit tot grote ergernis van Jane.
Jake en Lucy speelden op het erf onder het wakende oog van Jacob.
“Tante Jane zal toch eens ontdekken dat we hier zijn”, zei Lucy wat bang.
“Dat zal niet zo gauw gebeuren. De Cartwrights helpen ons wel”, was het antwoord van haar broer terwijl hij naar Jacob keek.
De knecht kwam naar de kinderen toe en zei:“Jullie zijn hier erg veilig.”
“Trouwens, ik zal je ook beschermen”, zei Jake tegen haar.
Hij legde zijn gezonde arm om haar heen.
Toen kwam Josh naar buiten en riep naar het trio:“De lunch is gereed.”
Ze stonden op en gingen naar binnen.
Na de lunch gingen Sara en Lucy weer hun dagelijkse wandeling maken. Normaal zouden de meisjes na drie uur terug zijn maar die dag niet. Op een gegeven moment kwamen ze toevallig Jane Miller tegen.
“Meekomen allebei!”, zei ze streng.
Bovendien had ze een geweer gericht op Sara en Lucy. Beiden waren te verrast om iets te doen of te zeggen. Jane deed ze een blinddoek voor en bond ze vast. Ze moesten in het rijtuig stappen waarna Jane terug naar huis reed met haar twee gijzelaars.
In het huis werden de blinddoeken afgedaan en ze kwamen los.
Jane vroeg:“Hoe heet jij?”
“Sara Cartwright”, antwoordde Sara.
“Toch niet van de Ponderosa, de ranch van Ben Cartwright? Van wie ben jij dan een dochter?”, vroeg Jane geschokt.
“Mijn pa was Little Joe Cartwright”, was het kalme antwoord van Sara.
Ze bleef bij Lucy en vertrouwde Jane niet. Het feit dat Sara een Cartwright was kwam ongelukkig uit voor Jane. Al sinds ze in Virginia City was komen wonen had Jane in de clinch gelegen met de Cartwrights. De ruzie was begonnen in 1880. Jane was op een dag gaan wonen in een leegstaand pachthuis op het landgoed van de Cartwrights. Dit was gebeurd zonder toestemming van Ben Cartwright. De rancher probeerde met haar te praten maar Jane wilde absoluut niet luisteren naar zijn argumenten. Na een rechtszaal ten gunste van Ben Cartwright was Jane wel gedwongen te verhuizen maar haar haat jegens de Cartwrights en de Ponderosa bleef. Nu, meer dan 25 jaar later, was de haat niet minder geworden. Ben Cartwright was er weliswaar niet meer maar dat maakte voor Jane niet uit. Voor haar gold: de enige goede Cartwright is een dode Cartwright!
Toen men ontdekte dat Sara en Lucy weg waren werd er een zoektocht op touw gezet.
Jake keek naar hen en zei nonchalant:“Die zoekactie is zinloos. Ik weet waar ze zijn.”
“Waar dan?”, vroeg Jacob.
“In ons huis”, antwoordde de jongen.
“Jake, jij gaat mee om ons te laten zien waar we moeten zijn”, zei Bronc.
“Waarom heeft tante Jane eigenlijk ook Sara ontvoerd?”, vroeg Jake.
“Wel, pa vertelde me eens dat zij in 1880 ruzie kreeg met opa omdat ze illegaal was gaan wonen in een pachthuis op de Ponderosa. Sindsdien is ze altijd al kwaad geweest op ons Cartwrights”, verklaarde AC.
“Dat verhaal heeft Adam me ook verteld”, zei Bronc.
Jake werd onrustig en zei:“Gaan we nog? Straks heeft dat mens Sara en Lucy al vermoord.”
De oude baas zei:“We gaan nu.”
Hij hielp Jake in het rijtuig en klom er zelf ook in. De anderen volgden per paard.
Jane hield de meisjes nog steeds gegijzeld. Langzaam begon Sara te begrijpen hoe Jake en Lucy al die jaren hadden geleden onder haar bewind. Jane was gewoon volkomen gestoord en liep lachend te zwaaien met staven dynamiet. Ongemerkt zagen Sara en Lucy kans om weg te sluipen naar buiten via de achterdeur. De meisjes renden weg en kwamen zo de Cartwrights tegen. Bronc stopt het rijtuig en Jake sprong eruit. Benji steeg van zijn paard en met Jake rende hij de meisjes tegemoet. Opeens hoorden ze een gigantische klap. Iedereen keek in de richting van het huis van Jane dat ontploft was door de vele staven dynamiet die overal in het huis verspreid lagen.
Toen alles achter de rug was gingen ze poolshoogte nemen. Voorzichtig betraden AC, Josh, Benji en Jacob het huis waar de Miller kinderen hadden gewoond. In de woonkamer vond Josh al snel het stoffelijk overschot van Jane Miller omringd door geëxplodeerde dynamietstaven.
Hij riep naar de anderen:“Dat mens ligt hier maar haar ziel is gevlogen.”
De anderen kwamen naar hem toe.
“Dat is niet alleen goed voor Jake en Lucy maar ook voor de mensheid. Josh en Benji, jullie brengen haar lichaam naar de begrafenisondernemer terwijl wij terug naar huis gaan”, zei de knecht.
Dat werd gedaan.
Nadat Jake en Lucy op de Ponderosa helemaal tot rust waren gekomen stonden de Cartwrights opnieuw voor een probleem. Waar moesten ze de kinderen onderbrengen? Ze konden het niet over hun hart verkrijgen om Jake en Lucy zomaar aan hun lot over te laten. Daarvoor waren ze teveel op hen gesteld geraakt.
Jake vroeg:“Kunnen we niet hier blijven?”
Bronc antwoordde:“Voorlopig wel maar niet voorgoed.”
“Dat zou opa ook gezegd hebben. Hij zou zelfs nog naar overige familieleden van jullie zoeken of anders wel pleegouders”, was het commentaar van AC.
Terwijl Sara veel tijd doorbracht met Lucy liet Josh Jake de omgeving van de Ponderosa zien. Zo ook de graven van zijn vader Hoss en opa Ben Cartwright. Ze stegen af van hun paarden en liepen naar de twee graven.
Jake las de namen en vroeg:“Waren dat jouw vader en opa?”
“Ja, ook al heb ik ze niet persoonlijk gekend”, antwoordde Josh.
De jongens bleven nog even kijken en vervolgden daarna hun weg. Jake was zichtbaar onder de indruk van wat Josh hem had laten zien.
Omdat de bewoners van de Ponderosa bevriend waren met journalist Fenster gebruikte Bronc dat middel om andere familieleden van Jake en Lucy op te sporen.
Op een avond kwam Fenster op bezoek om te praten met de kinderen. Ze waren al eerder op de dag op de hoogte gebracht van het komende bezoek. Jake zat op de trap met zijn zusje naast zich toen er op de deur geklopt werd. Iedereen keek naar de deur terwijl Jacob opendeed. Lucy pakte ongemerkt de hand van Jake. Degene die op de deur geklopt had was Fenster die veel en vaak op de ranch kwam.
De journalist kreeg koffie en vroeg aan de kinderen:“Dus jullie zijn Jake en Lucy Miller?”
“Zover we weten wel”, zei Jake.
Iedereen lachte. Hierdoor was het ijs gebroken. Jake en Lucy vertelden Fenster hun levensverhaal.
“Hierdoor hopen we familieleden van jullie op te sporen”, zei de journalist voordat hij wegging.
Fenster publiceerde in de lokale krant een serie artikelen over Jake en Lucy maar het leverde niet het gewenste resultaat op.
De reactie van Lucy was:“Niemand wil ons hebben.”
“We vinden heus wel een gezin voor jullie”, zei Benji.
Het meisje weigerde hem te geloven maar de jonge Cartwright zou toch gelijk krijgen.
Een paar dagen later arriveerde er een ouder echtpaar op de Ponderosa. Jake en AC waren toevallig buiten en ze zagen de wagen komen.
Jake herkende de koetsier en riep opgewonden en met lachende ogen:“AC, dat zijn mijn grootouders.”
De jongen rende naar hen toe gevolgd door AC. Hij hielp de twee mensen van de bok af.
“Hallo Jake. Waar is je zusje?”, vroeg Dennis Miller.
“Ik geloof binnen. Opa, oma, dit is Adam Cartwright jr. AC, dit zijn onze opa en oma”, zei Jake.
“Dennis en Michelle Miller. Aangenaam kennis te maken jongeman”, zei Michelle.
AC gaf beiden een hand en zei:“Komt u maar mee naar binnen. Bronc zal u wel alles vertellen.”
Ze gingen naar binnen, de jongens op de veranda achterlatend.
Dennis vertelde zijn verhaal en Bronc dat van hem. Lucy was ook dolblij om haar grootouders weer te zien.
Ze vroeg:“Mogen we bij jullie blijven?”
“Daarvoor zijn we ook gekomen. We hebben een ranch in Carson City”, zei Dennis.
Buiten vroeg Jake aan AC:“Heb jij de opa en oma van jouw vaders kant gekend?”
“Opa wel maar oma niet. Ze stierf toen mijn vader net geboren was”, antwoordde AC wat afwezig voor zich uitkijkend.
Na een heerlijke en stevige lunch namen de Millers afscheid van de bewoners van de Ponderosa.
Terwijl de nieuwe generatie Cartwrights de vertrekkende bewoners nakeek was opnieuw bewezen dat de eenheid van de Cartwrights niet verbroken kon worden.