EEN NIEUWE START
“Leg die staven dynamiet zo neer dat die Cartwright er overheen rijdt zodat hij door de ontploffing sterft”, zei Sylvia Garrison tegen haar man en handlanger David.
“Hou je nu maar rustig. Ik heb dit karweitje zo vaak gedaan dat ik het geblinddoekt kan doen”, snauwde haar man.
Met grote zorg bond hij de zes staven dynamiet aan elkaar en legde hij ze zo neer dat niemand ze kon zien. Vervolgens rolde hij het draad af en voegde hij zich bij zijn vrouw die al een perfecte schuilplaats had gevonden.
“Nu hoeven we alleen maar te wachten totdat Cartwright langskomt met dat kind en dan grijpen we onze kans”, zei Sylvia.
Adam en Mitch waren op die bewuste zaterdagmiddag op weg naar Virginia City om een voorraad op te halen. De zon scheen heerlijk en ze waren in een vrolijke bui.
“Papa, mag ik straks als we in de stad zijn een ijsje kopen?”, vroeg Mitch op een gegeven moment.
“Als we alles gekocht hebben nemen we allebei een ijsje”, beloofde Adam.
De weg was een beetje hobbelig zodat Adam wat langzamer ging rijden. Plotseling reed Adam over een wat hij dacht een dikke stok te zijn maar het waren staven dynamiet. Er volgde een grote klap waarbij vader en zoon Cartwright van de wagen af vielen en gewond raakte. Door de explosie waren de paarden op slag dood. Mitch was zo terecht gekomen dat zijn rechterpols gebroken was. Adam lag tien meter verderop en was bewusteloos. De jongste Cartwright was ook buiten westen.
Niet lang na de explosie kwam er een ouder echtpaar langs rijden.
“David, stop even want daar ligt een gewond kindje”, zei Sylvia die Mitch het eerst ontdekte.
Haar man David stopte de wagen en sprong er van af. Hij knielde bij Mitch neer en onderzocht hem.
“Zijn rechterpols is gebroken maar die kan onze huisarts wel zetten. We nemen hem mee want zo te zien is de wagen verwoest en is hij de enige overlevende”, zei de man.
Hij tilde de jongen op en droeg hem naar de wagen.
Sylvia bekeek hem en zei:“Zo klein en alleen op de wereld. Maar nu heeft hij ons om van te houden. Maar we halen er geen dokter bij want die licht de sheriff in en dan ben ik mijn kindje kwijt.”
“Jij je zin”, reageerde David.
Toen Adam en Mitch maar niet terugkwamen uit de stad besloten de anderen hen te gaan zoeken. Niet ver van de ranch vandaan zagen de Cartwrights de brokstukken van de wagen en de dode paarden liggen. Ben sprong als eerste van zijn paard af en keek ongerust rond. Hoss, Little Joe en Candy stegen ook af en gingen mee zoeken. Hoss was degene die Adam vond.
“Adam, wakker worden. Het is wel heerlijk weer maar dat betekent nog niet dat je hier zomaar kan gaan zonnen”, zei Hoss tegen zijn oudere broer die net aan het bijkomen was.
“Hou toch je mond”, zei Adam direct.
Hij kwam voorzichtig overeind en keek rond.
“Waar is Mitch?”, vroeg hij direct.
“Dat zouden wij ook graag willen weten”, zei Ben.
“Volgens mij moest dit gebeuren. Men heeft staven dynamiet gebruikt en laten ontploffen zodra er iemand over die staven heen reed”, zei Candy.
Iedereen keek hem aan.
“Hoe weet jij dat nou?”, vroeg Little Joe verbaasd.
“Dat spul gebruikt men veel in het leger. Ik weet dat toevallig omdat ik op een legerbasis opgroeide”, legde de voorman uit.
“Candy en ik gaan de vermissing van Mitch melden bij Roy”, zei Little Joe.
De rancher knikte. Ben hielp Adam overeind en ze gingen naar huis.
Sylvia verzorgde hem zo goed mogelijk maar wist nog niet wat zijn echte naam was. Haar man en zij zagen de jongen als hun eigen zoon. Het echtpaar had zelf nooit kinderen gekregen en nu ze Mitch hadden was hun kinderwens toch nog in vervulling gegaan. Mitch werd wakker maar wist niet waar hij was.
“Waar ben ik? Wat is er gebeurd?”, vroeg Mitch verward.
“Je bent zwaar gewond geraakt bij een explosie. Je vader is erbij omgekomen. We vonden je en namen je mee naar huis. Ik ben nu je moeder en dat is je vader”, zei Sylvia.
Mitch bekeek zijn armen en zag dat zijn rechteronderarm in het verband zat. Hij kwam langzaam overeind en keek rond.
“Hoe heet je knul?”, vroeg David.
“Mitch”, zei de jongen langzaam.
Hij vertrouwde het echtpaar niet. David zag de loopbeugel en opeens ging er bij hem een lampje branden.
Hij zei:“De kleinzoon van Ben Cartwright heet ook Mitch en draagt een loopbeugel. Net als jij.”
“Bedoel je dat jij er eentje van de familie Cartwright bent die op de Ponderosa woont?”, vroeg Sylvia verbaasd.
Mitch haalde zijn schouders op. Hij ging weer liggen en zweeg. David en Sylvia liepen naar de keuken om te praten.
“David, ik wil hem niet kwijt. Hij is ons kindje”, zei Sylvia.
“Als de Cartwrights hem vinden komen ze hem opeisen. Ze luisteren toch niet naar ons”, zei David.
“Als hij al een Cartwright is. Hij weet niet wat zijn achternaam is dus nu is hij onze zoon. De Cartwrights zijn rijk genoeg om geld voor hem te betalen dus dat zullen ze heus wel doen. Zodra we het losgeld hebben verhuizen we met hem naar een ander territorium zodat ze ons niets kunnen maken. Eindelijk heb ik een kindje en die laat ik me niet afnemen”, zei Sylvia beslist.
Mitch hoorde alles wat zijn pleegouders tegen elkaar zeiden en wist meer dan genoeg.
Adam wist zich geen raad nu Mitch spoorloos verdwenen was.
“Adam, we vinden Mitch heus wel. Roy en Clem zijn hem ook al aan het zoeken”, zei Ben maar het hielp niets.
Adam werd erg somber en trok zich terug van de anderen. Cody bleef bij hem zodat Adam toch wat aanspraak had. Ook de herder miste het kleine baasje. De sfeer op de ranch was geheel anders. Er werd minder gelachen en het leek wel alsof er een grote donkere wolk over de Ponderosa hing.
Mitch herstelde vlug van zijn verwondingen. Na een paar dagen liep hij weer wat rond in huis.
Hij ging naar Sylvia en vroeg smekend:“Ik wil naar Virginia City. Mag ik alstublieft?”
“Niet alleen want daar ben je nog veel te klein voor. Ik ga gezellig met je mee”, was haar antwoord.
Ze pakten het rijtuig en reden naar Virginia City.
Toevallig was Ben ook in Virginia City voor wat zaken. Hij was in gesprek met de sheriff toen Sylvia en Mitch de stad binnenreden.
“Adam is radeloos omdat Mitch nog steeds onvindbaar is. Hij denkt zelfs dat de jongen dood is”, zei Ben.
“Mitch is een taaie en zal niet zo snel sterven”, zei Roy.
Ongemerkt keken ze naar het onbekende rijtuig. Beiden herkenden de jongste maar zeiden er wijselijk niets over toen ze passeerden. Bij de kruidenier stopte Sylvia het rijtuig.
Ze zei:“Mitch, jij blijft hier wachten totdat ik terug ben.”
De jongen knikte. Zijn pleegmoeder stapte uit en liep de winkel binnen. Mitch klom direct uit het rijtuig en keek rond.
Ben en Roy zagen de jonge Cartwright en de rancher riep:“Mitchell Cartwright, kom als de donder hier.”
Mitch zag zijn opa en de sheriff en rende naar hen toe. Ben ving zijn kleinzoon op en omarmde hem terwijl hij hem optilde.
Mitch vroeg verbaasd:“Ik ben nu in huis bij mijn ouders. Althans dat zeggen ze. Maar ik woon toch op de Ponderosa?”
“Dat is zeker zo. Ik ben je opa. Je vader is Adam Cartwright en hij mist je heel erg en wij ook. Roy, kun je even een arrestatiebevel uitschrijven voor Mrs…?”, vroeg Ben.
“Ze heet Mrs Sylvia Garrison en haar man David”, zei Mitch vlug.
Ze gingen naar binnen en Roy schreef meteen twee arrestatiebevelen uit. Hierna ging hij naar de kruidenier.
“Bent u Mrs Sylvia Garrison? Ik heb hier een arrestatiebevel voor u wegens het vasthouden van een minderjarig kind”, zei de sheriff.
Sylvia liep mee met Roy. Ben wachtte met Mitch op hen bij het kantoor van de gezagsdrager.
Sylvia zei tegen Ben:“U vergist zich want Mitch is mijn zoon.”
“Mitch is mijn kleinzoon en de zoon van mijn oudste zoon Adam”, reageerde de rancher.
“Onzin. Zijn vader is dood en daarom zorgen mijn man en ik nu voor hem”, zei Sylvia bits.
“Kom dan maar mee naar mijn ranch en dan kunt u zien dat Adam nog leeft”, zei Ben.
“Ik ga naar huis mét Mitch”, zei de vrouw kwaad.
Ze sleurde de jongen mee zonder dat Ben en Roy iets konden doen. Mitch probeerde zich los te rukken en deed zijn jasje uit. Hij viel op de grond waarna Ben hem redde. Hij pakte de jongen op en droeg hem naar de sheriff’s office. Ze gingen naar binnen.
“Vertel eerst alles wat er gebeurd is sinds die fatale zaterdagmiddag”, zei Ben kalm.
Mitch slikte even en begon te vertellen:“Ik werd wakker in een vreemd bed in een vreemd huis bij vreemde mensen. Ik vertelde wie ik was en toen zeiden ze dat ik hun zoon ben. Maar in de keuken zeiden ze dat u geld voor mij moest betalen en dat ze daarna met mij naar een ander territorium gingen verhuizen.”
Roy schreef het intussen allemaal op.
Hierna zei hij nadat Mitch alles had verteld:“Ben, neem dat jochie maar mee naar huis.”
“Ga je mee knul?”, vroeg de rancher aan zijn kleinzoon.
Mitch knikte verlegen.
“Mijn pols doet zeer sinds het ongeluk”, zei de jongen.
“Dan gaan we eerst naar de dokter om je te laten onderzoeken”, zei de rancher.
Ze verlieten het kantoor en liepen naar de praktijk van Paul Martin. Ben merkte dat zijn kleinzoon erg aanhankelijk geworden was sinds zijn terugkomst. Hij liep vlak naast Ben en zweeg.
“Paul, Mitch is terecht maar zijn rechterpols doet pijn. Kun je hem even helemaal onderzoeken?”, vroeg Ben direct bij binnenkomst.
“Kom even hier”, zei de dokter.
Mitch liet zich onderzoeken en zijn pols werd in het gips gezet.
“Ben, je kleinzoon is lichamelijk in orde afgezien van die gebroken pols natuurlijk maar geestelijk heeft hij wel een klap gehad. Laat Adam maar zoveel mogelijk tijd met hem doorbrengen”, zei Paul.
“Dat zal gebeuren. Kom je mee Mitch?”, vroeg de rancher na de behandeling.
Mitch knikte en ging mee. Ze liepen naar Buck, het paard van Ben. De rancher tilde Mitch op en zette hem voorop het paard. Hierna steeg hij zelf op. In een rustig tempo reden de Cartwrights naar huis terug.
Op de ranch zat Adam een fotoalbum in te kijken waarin de foto’s van hem en Mitch zaten. Hoe langer hij ernaar keek hoe meer tranen er in zijn ogen kwamen. Hoss kwam ongemerkt de woonkamer binnen en zag zijn oudere broer. Hij zag hoe ellendig zijn broer eruitzag en besloot hem wat op te vrolijken.
Hij ging op de bank zitten en vroeg voorzichtig:“Zijn dat foto’s van je zoon?”
Adam knikte en zei:“Ik mis Mitch zo erg.”
Hij liet ze zien aan zijn jongere broer.
Hoss zei plagend:“Mitchy lijkt erg veel op Mary. Ik weet nu van wie hij die aantrekkelijkheid heeft. Van zijn moeder dus.”
“Erg leuk Eric Haas Cartwright”, reageerde Adam.
Toch moest hij een beetje zuur glimlachen om die rotopmerking.
Maar omdat hij wist dat hij Hoss lichamelijk niet aankon pakte Adam hem terug met een opmerking van geestelijke zijde:“Je weet dat je oudere mensen niet mag plagen dus waarom doe je het dan?”
“Oudere broer, jij bent toevallig maar zes jaar ouder dan ik dus wat bedoel je daarmee?”, vroeg Hoss verontwaardigd.
“Dat je respect moet hebben voor je oudere en wijze broer”, zei Adam fel.
Toen Ben met Mitch binnenkwam wist Adam niets te zeggen. Ook Hoss was sprakeloos.
“Kom hier kid”, zei Adam met tranen in zijn keel en ogen.
Mitch liep langzaam naar zijn vader toe. Adam tilde zijn zoon op en kuste hem. Mitch begon te huilen. Ben wenkte Hoss om naar buiten te gaan wat hij dan ook deed.
“Een ouder echtpaar genaamd David en Sylvia Garrison vond hem en ze denken dat Mitch nu van hen is. Er is dus grote kans dat ze hier heen komen om Mitch op te eisen. Bovendien weet Mitch verdomd goed wie wij zijn”, vertelde de rancher.
Hoss zei:“Ze krijgen Mitchy niet mee. Adam is nu zo gelukkig.”
“Mitch heeft alles al gemeld bij Roy dus hij weet er ook van. Ze hadden Mitch verteld dat Adam dood was. Gelukkig was ik toevallig in de stad zodat hij kon ontsnappen. Maar ze had hem bijna weer te pakken maar Mitch wist weer te ontsnappen”, antwoordde Ben ongerust over de nabije toekomst van zijn oudste zoon en enige kleinzoon.
In het ranchhuis zaten Adam en Mitch ondertussen op de bank te praten.
“Ze zijn erg goed voor me maar ze wilden dat opa geld betaalde voor me en dan zouden ze met mij naar een ander territorium gaan verhuizen”, zei Mitch voorzichtig.
“Ik heb je enorm gemist. Ik dacht zelfs dat je dood was”, antwoordde Adam glimlachend.
Mitch zweeg.
“De anderen waren ook ongerust over jou”, zei Adam.
Adam bracht erg veel tijd door met Mitch. Hij was nog beschermend geworden dan hij al gewoonlijk was.
“Als jij mijn vader bent, waar is mama dan?”, vroeg Mitch op een morgen.
“Mama stierf toen jij net geboren was. In Boston ben ik geboren op 25 september 1830. Jij op 25 december 1862”, vertelde Adam.
Mitch was even stil.
Toen stelde hij de volgende vraag:“Waarom heb ik eigenlijk geen broertjes of zusjes?”
“Het kwam er gewoon niet van. Ik ben nu ook gelukkig met jou. Misschien komt het nog wel maar zeker weten doe ik het niet”, zei Adam.
Hij pakte zijn zoon beet en hield hem teder vast. Plotseling kwam Cody hard aanrennen. In zijn haast liep hij Mitch omver. De jonge Cartwright viel met zijn hoofd op de houten veranda en was even buiten westen.
Adam zei streng:“Cody, naar je plaats!”
De herder ging meteen op zijn plaats liggen met zijn oren in zijn nek.
Mitch kwam na een poosje weer bij en vroeg verward:“Wat is er gebeurd?”
“Je werd door Cody omver gelopen”, legde Adam uit.
Ben kwam aanrijden en merkte direct dat er wat gaande was. Hij steeg af en liep naar zijn kroost.
“Pa, er is niets aan de hand. Cody liep hem alleen maar omver. Zullen we een geintje uithalen met Hoss, Joe en Candy?”, vroeg Adam plagend.
“Bedoel je dat we doen alsof Mitch zijn geheugen kwijt is?”, vroeg Ben.
Zijn oudste zoon knikte met lachende ogen.
“Ik speel het mee”, zei de rancher.
“Ondanks dat Mitch weer beter is gaat hij toch nog vroeg slapen. Ik ga morgen met hem trainen hoe hij snel kan rennen. Hij heeft daar nogal wat moeite mee”, zei Adam.
“Ik denk dat Hoss, Joe en Candy ook wel willen helpen. Het is toch nog rustig en mooi weer dus waarom maken we er geen picknick van? We gebruiken dat open veld bij de kudde”, zei Ben.
“Wat vind je daar van?”, vroeg Adam aan Mitch.
De jongen knikte.
Tijdens het avondeten speelde Mitch zijn rol meer dan excellent. Hij was zichtbaar erg moe en reageerde bijna nergens op. Hoss, Little Joe en Candy zagen dat de jongen erg moe was. Daarom lieten ze hem gewoon met rust.
“Adam, weet je wel zeker dat Mitchy ooit weer wordt zoals vroeger?”, vroeg Hoss na een poosje.
“Ik hoop van wel maar zeker weten doe ik het natuurlijk niet. Maar ik weet wel dat hij straks direct na het eten meteen naar bed gaat”, antwoordde zijn broer.
Ze keken tegelijk naar Mitch die er erg moe uitzag.
“Wie zijn jullie ook al weer?”, vroeg de jongen opeens.
“We zijn je familieleden”, zei Ben.
“Nooit geweten dat ik die had”, reageerde Mitch droog.
“Ik ga jou maar naar bed brengen want je valt om van de slaap”, zei Adam vaderlijk.
Zonder protest liet Mitch zich naar bed brengen.
“Pa, zal Mitch zich ooit herinneren wie wij zijn?”, vroeg Little Joe ongerust.
“Dat zou ik echt niet weten”, antwoordde de rancher.
Hij keek van de een naar de ander. Hij wachtte totdat Adam weer beneden was. Dat duurde niet lang.
“Ik weet niet wat Mitch later zal worden: honkballer of acteur”, zei Adam luchtig.
“Hoe bedoel je?”, vroeg Hoss verbaasd. Ook Little Joe en Candy begrepen er niets van.
“Cody liep Mitch vanmorgen omver. Hij viel met zijn hoofd op de veranda waardoor hij weer werd zoals vroeger. Om jullie drieën te plagen spraken pa en ik dit af met hem”, legde Adam uit.
Een luid protest volgde maar Ben hief zijn hand op en hij zei:“Jullie hebben het er zelf naar gemaakt. Dan hadden jullie Mitch maar niet zo moeten plagen.”
De volgende dag was het een drukte van jewelste in huize Cartwright. Mitch was enorm druk en kreeg daardoor alle aandacht van zijn familieleden. Ondertussen maakte Hop Sing een grote picknickmand klaar.
Mitch vroeg aan Ben:“Gaan Hop Sing en Candy ook mee?”
“Als jij wil dat ze meegaan, dan vind ik het best”, antwoordde de rancher.
“Ze horen toch bij de familie?”, vroeg de jongen.
Ben knikte en ging naar zijn voorman en kok om te zeggen dat ze ook mee moesten gaan van Mitch. Uiteraard konden ze dat niet weigeren.
Adam gooide een bal naar Mitch die hem meteen wegsloeg. Hierna rende de jongen naar Candy die op het eerste honk stond. Wat niemand zag was dat David bij de bosjes stond te kijken om Mitch mee te nemen. Opeens kwam hij tevoorschijn en pakte hij de jongen beet.
“Iedereen achteruit want anders kunnen jullie mijn zoon begraven”, schreeuwde David tegen de Cartwrights.
“Laat Mitch gaan. Je hebt geen enkel recht op hem want hij is mijn zoon”, reageerde Adam.
“Hij was je zoon maar hij liep weg van mijn vrouw maar dat zullen we hem snel afleren”, snauwde David.
Hij was zo bezig met het vasthouden van Mitch dat hij niet in de gaten had dat Cody hem van achteren besloop. De herder beet een stuk uit zijn broek waardoor de man Mitch moest loslaten maar dat duurde niet lang. David sleurde de jonge Cartwright mee naar zijn paard en gooide hem erop. Zelf steeg hij ook op en reed hij weg. Adam rende naar Sport, steeg op en riep zijn hond. Cody kwam en volgde zijn baas naar Reno. Ook werd Caramel meegenomen. Ergens had Adam het gevoel dat de familie Garrison daar woonde.
Onderweg reed David zo hard dat Mitch van het paard afgleed en van de weg afrolde. Hij bleef doodstil liggen. Cody vond zijn baasje het eerst. Hij blafte luid en likte toen Mitch zodat deze wakker werd. Adam reed naar het stel toe en steeg af.
“Kid, wat ben ik blij dat ik je vind in plaats van die gozer. We gaan samen met Cody naar Reno om met ze af te rekenen”, zei Adam.
Mitch kwam overeind en stond op. Hierna stegen ze op en reden ze samen naar Reno.
In Reno kwamen de Cartwrights heel toevallig David en Sylvia tegen.
“Mitch, kom onmiddellijk hier. Je hoort bij ons en niet bij die kerel”, zei Sylvia bits.
Mitch keek van het echtpaar naar Adam en terug. De jongen wist niet voor wie hij moest kiezen. Bij David en Sylvia had hij twee ouders maar Adam was zijn biologische vader en van hem hield Mitch het meeste. Cody keek smekend naar zijn baasje en rende toen naar hem toe.
“Mitch, je mag alleen bij ons blijven als die vlooienbaal weggaat”, zei David.
“Dan blijf ik bij Adam Cartwright. Als mijn hond niet welkom is bij jullie dan ben ik het ook niet”, zei Mitch fel.
Adam zuchtte van opluchting maar wist uit ervaring dat de moeilijkheden nog niet uit de weg waren. David pakte de jongen beet en gooide hem daarna tegen de watertrog. Hierdoor bezeerde Mitch zijn verlamde been heel erg. Adam trok zijn revolver en schoot eerst David neer en daarna deed hij hetzelfde bij Sylvia.
Sheriff Tom Watkins kwam erbij en vroeg:“Mister, ik zal u niet vervolgen want dit echtpaar probeert al heel lang rijke mensen op te lichten. Mag ik u en uw jongen een kop koffie aanbieden?”
Adam knikte en deed zijn revolver terug in zijn holster. Hierna pakte hij Mitch op waarna ze naar de sheriff’s office gingen.
Mitch had enorm veel pijn in zijn verlamde been. Hij begon langzaam te huilen terwijl Tom en Adam aan het praten waren. Adam nam de jongen op schoot. Hierdoor kalmeerde Mitch al heel snel.
“Adam, als je hier een baan wil kan je mijn deputy worden. Ik kan best een assistent gebruiken. Ik zag hoe goed je met je revolver kan omgaan”, zei Tom.
“Papa is de snelste met zijn wapen”, zei Mitch direct.
“Dat heb ik gezien. Het salaris is vijftig dollar per dag”, zei de sheriff.
“Mitch, wil je dat papa een deputy is zolang jij herstellende bent?”, vroeg Adam aan zijn zoon.
Mitch zei nog wat nasnikkend:“Dolgraag. Dat betekent natuurlijk dat we hier blijven wonen.”
“Inderdaad kid. Misschien wel voorgoed. We gaan eerst een kamer zoeken en huren zodat jij en Cody kunnen slapen”, zei Adam.
“Ga eerst naar de dokter met je zoon en dan kun je met hem en Cody naar dit huis gaan. Hier kunnen jullie wonen. Er is al een huishoudster”, zei Tom.
Hij schreef het adres op een papiertje en gaf het aan Adam.
Dokter Larson onderzocht het verlamde been van Mitch en zei daarna:“Je moet een weekje rusten in bed en daarna weer langzaam proberen te lopen.”
“Dat zal gebeuren”, zei Adam glimlachend.
De Cartwrights verlieten de praktijk van de dokter. Mitch steunde op krukken.
Toen ze bij hun nieuwe huis kwamen stond de voordeur open. Adam en Mitch keken elkaar verbaasd aan. Adam trok zijn revolver waarna hij als eerste naar binnenging. De kersverse deputy kreeg een enorme verrassing. De huishoudster was bezig in de keuken en hoorde de bezoekers komen. Ze liep naar de voordeur maar bleef staan toen ze de oudste zag en hem meteen herkende.
“Adam Poindexter Cartwright!”, zei de vrouw verbaasd.
“Mary Lisa Watts!”, zei Adam eveneens verbaasd.
Hij deed zijn revolver terug en nam haar in zijn armen.
“Mary, ben jij het echt?”, vroeg Adam verbaasd.
Ze zei glimlachend:“Ja, ik ben het echt. Ja, ik ben het. Ik heb heel wat uit te leggen.”
Adam nam haar in zijn armen en kuste haar. Toen kwamen Mitch en Cody binnen. Het hart van de jongen begon hevig te bonzen toen hij de vrouw zag.
“Eh papa, ik ben er ook nog en Cody ook”, zei Mitch na een poosje.
“Sorry lieverd. Mary, dit is nu onze zoon en hond Cody”, zei Adam wat verlegen.
“Hallo lieveling”, zei Mary terwijl ze Mitch in haar armen nam.
Cody werd ook aangehaald.
Mary ging tegenover Adam zitten, hield Mitch bij zich en begon te vertellen:“Ik heb een identieke tweelingzus die Lucy heet. Na een grote ruzie met mijn ouders over Mitch bracht mijn vader hem vlak na de geboorte naar jullie ranch. Ik heb de baby nooit gezien. Lucy nam mijn plaats in toen jij voor de voogdij kwam. Toen ik hersteld was van de bevalling brachten mijn ouders me naar een psychiatrische inrichting. Ze merkten spoedig dat ik normaal was en ik kreeg een baan in de keuken. Recentelijk werd ik vrijgelaten uit dat gesticht en ging ik op zoek naar jullie. Maar ik kon jullie niet vinden. Daarom kreeg ik hier een baan als huishoudster voor de deputy. Adam, het spijt me zo en ik heb jullie zo gemist.”
“Lieverd, ik heb jou ook zo gemist. Ik dacht dat je dood was dus kreeg ik wel verkering met andere vrouwen maar niemand was zo goed voor me als jij”, zei Adam.
“Blijf je bij ons mama?”, vroeg Mitch hoopvol.
“Ik ga jullie nooit meer verlaten. Adam, wat is er met Mitch gebeurd?”, vroeg Mary.
“Twee weken geleden raakten we allebei gewond bij een explosie. Een ouder echtpaar heeft hem gevonden en verzorgd. Ze hebben hem echter ook verteld dat hij hun zoon is in plaats van de onze. Maar ze zijn dood. Hij gooide Mitch tegen de watertrog waardoor onze jongen zijn verlamde been bezeerde. Hij heeft een week bedrust nodig. Ik werk als deputy”, vertelde Adam langzaam.
“Nu zal ik weer voor jullie zorgen”, zei Mary beslist.
“Eerst gaat Mitch naar bed”, zei Adam.
Met tegenzin ging Mitch naar bed maar zodra hij de lakens had aangeraakt sliep hij al.
In de woonkamer zei Adam:“We hebben geen van beiden wat spullen meegenomen. Morgenochtend ga ik naar de Ponderosa om alles aan mijn vader en broers te vertellen en om wat kleding en spullen op te halen. Ook zal ik over jou vertellen.”
“Goed. Ik kan het echt nog niet geloven dat ik jullie weer terug gevonden heb”, zei Mary met tranen in haar ogen.
“Geloof me, het is echt. We gaan zo snel mogelijk trouwen. Ik moet werken dus ik ben wat later thuis. Kom Cody”, zei haar verloofde.
De herder kreeg een aai van zijn vrouwtje en ging toen met zijn baas mee.
Ondertussen was men op de Ponderosa erg ongerust geworden over het welzijn van Adam, Cody maar vooral dat van Mitch.
Ben zei:“Ik weet niet wat jullie doen maar ik ga naar Reno omdat Adam en Cody die richting op gingen.”
“We gaan mee”, zei Little Joe namens Hoss en Candy.
Vlug werden de paarden gezadeld en men ging naar Reno.
Adam was juist klaar met zijn ronde toen hij vier bekende figuren zag komen. Cody herkende ze ook en rende naar ze toe. Ben reed als eerste naar Adam en keek hem aan.
“Dus hier hang jij uit tegenwoordig in plaats van op de Ponderosa? En waar is mijn kleinzoon?”, vroeg de rancher.
“Bij zijn moeder. Ze werkt als huishoudster voor de deputy welke ik nu ben. Het is een lang verhaal maar kom binnen voor een kop koffie. Ik ben klaar met mijn ronde”, antwoordde Adam.
De Cartwrights stegen af en bonden de paarden vast. Hierna gingen ze de sheriff’s office binnen. Adam schonk voor iedereen koffie in en ging comfortabel zitten. Toen vertelde hij alles.
“Dus Mary past nu op Mitch als ik het goed begrepen heb?”, vroeg Ben.
Adam knikte. Hij merkte dat zijn vader het niet zo’n goed idee vond.
“Ik wil mijn schoonzus wel eens ontmoeten”, zei Hoss spontaan.
“Ik ook”, zei Little Joe.
Candy keek zijn werkgever aan met een blik van:“Zou u niet eens uw kleinzoon opzoeken?” Ben bezweek uiteindelijk voor de verzoekende blikken van zijn zoons en voorman.
Hij zei:“Adam, stel me dan maar voor aan de moeder van je zoon.”
Adam nam de anderen mee naar zijn tijdelijke woning. Cody bleef in de sheriff’s office achter. Mary keek vreemd op toen ze haar verloofde zag.
“Mary, mag ik je voorstellen aan mijn vader en broers en ook aan onze voorman? Pa, dit is Mary Watts, mijn verloofde en de moeder van Mitch. Mary, dit is mijn pa, Ben Cartwright”, zei Adam.
“Aangenaam kennis met u te maken Mr Cartwright”, zei de jonge vrouw.
“Hetzelfde Miss Watts”, zei Ben hoffelijk zoals hij altijd was.
“Deze twee lummels zijn Hoss en Little Joe en dat is onze voorman genaamd Candy Canaday”, zei Adam glimlachend.
Handen werden geschud. Ben merkte hoe groot de liefde was tussen zijn oudste zoon en verloofde.
“We willen zo snel mogelijk trouwen en samen Mitch opvoeden. Zou onze bruiloft op de ranch mogen plaatsvinden?”, vroeg Adam hoopvol.
“Ik wil niet anders. Zeg maar wanneer en je kunt alles regelen”, antwoordde Ben.
“Mitch heeft een week verplichte bedrust nodig en daar houdt hij zich aan”, zei Adam.
“Wat dacht je van 1 april?”, vroeg Mary.
Hoss en Little Joe lagen meteen op de grond van het lachen.
“Dat gelooft geen mens”, zei Candy glimlachend.
“Dat maakt niets uit want het is dan onze trouwdag”, zei Adam.
“Ken je die mop van die bruiloft op de Ponderosa op 1 april?”, vroeg Little Joe lachend.
“Nou?”, vroeg Hoss nieuwsgierig.
“Die vond niet plaats”, lachte Little Joe.
“Adam en Mary, ik zal aan Hop Sing vragen of hij een enorme taart wil bakken en dan krijgen Hoss en Joseph er geen enkele kruimel van!”, antwoordde Ben.
“Ze mogen niet eens meer komen”, zei Adam.
Bij het horen van het antwoord van zijn vader was Hoss sprakeloos.
“Adam, Mary, het spijt me. Ik zal alles doen als ik mag komen”, zei Hoss smekend.
Candy gaf Adam een knipoog en vroeg:“De taart wordt toch een worteltjestaart?”
“Inderdaad. En misschien bakt Hop Sing ook wel een kaastaart”, zei Adam.
“Adam Poindexter Cartwright! Je weet deksels goed dat ik niet van wortels en kaas hou! Waarom laat je Hop Sing dan zulke taarten bakken voor jullie bruiloft?”, vroeg Hoss verontwaardigd.
“Omdat het onze bruiloft is en Hop Sing de heerlijkste taarten bakt. Kunnen wij het helpen dat jij alles behalve kaas en wortels lust?”, vroeg Adam.
Mary vroeg fluisterend aan Ben:“Gaan ze altijd zo tegen elkaar tekeer?”
“Dit is nog eigenlijk erg vriendelijk. Ze vechten vaak met elkaar maar elkaar plagen doen ze nog veel liever. Hun allergrootste hobby is het plagen van jouw zoon en mijn kleinzoon. Dat is ook de hobby van Candy. Je bent hierbij dus gewaarschuwd”, antwoordde de rancher.
“Als een van die vier of meerdere Mitch plaagt en ik zie of hoor dat krijgen ze met mij te doen”, zei Mary.
“Én met mij”, zei Ben.
Hij merkte dat Mary snel geaccepteerd werd door hemzelf en de anderen.
Die avond liet Mary merken dat ze zeer goed kon koken. Maar ook dat ze niet van pottenkijkers hield. De heerlijke geuren kwamen de woonkamer in waarop Hoss in actie kwam. Hij stond op en liep richting keuken. Mary hoorde haar zwager komen en liep hem met de pollepel in de hand tegemoet.
“Mary, ik wil even weten wat we eten”, zei Hoss overdreven vriendelijk.
“Dat zal je wel merken als het op tafel staat. Misschien wel gestampte worteltjes met kaassaus erover heen. Weet jij veel”, reageerde Mary.
“Maar……”, begon Hoss maar verder kwam hij niet.
Mary weerde hem hardhandig uit de keuken. Verontwaardigd kwam hij weer de woonkamer in.
“Die vrouwen van tegenwoordig zijn zo geniepig als de pest. Vooral als ze met Adam Cartwright gaan trouwen”, zei hij terwijl hij ging zitten.
“Hoe bedoel je?”, vroeg Ben verbaasd.
“Mary liet me niet eens de keuken in om te kijken wat we eten. Ze zei dat we misschien wel gestampte worteltjes met kaassaus erover heen eten”, was het antwoord van Hoss.
Iedereen behalve Hoss lag op de grond van het lachen.
Toen Mitch wakker was zei Mary:“Je vader en ik hebben besloten om op 1 april aanstaande te gaan trouwen.”
“Fijn mam. Waar?”, vroeg de jongen opgewonden.
“Op de Ponderosa. Je opa, ooms en Candy zijn hier ook. Ik moet zeggen dat je ooms en Candy wel aardig zijn maar ik heb ook gehoord van opa dat ze jou nogal graag plagen”, zei Mary.
Ze gaf haar zoon een knuffel.
“Dat is algemeen bekend maar papa doet het ook dolgraag. Dat zeiden ze zeker niet?”, vroeg de jongen.
“Opa waarschuwde me er al voor. Maar als dat gebeurt krijgen ze nu ook met mij te doen. En met opa”, antwoordde Mary.
“Opa neemt het toch altijd al voor me op”, reageerde Mitch.
Toen kwam Ben de slaapkamer van zijn kleinzoon binnen.
“Opa!”, riep de jongen enthousiast.
“Hallo knul. Hoe is het met jou?”, vroeg de rancher.
Hij ging op bed zitten.
“Goed. Wanneer gaan we naar huis?”, vroeg Mitch op zijn beurt.
“Dat hangt van jou af. Papa zei dat je een week verplichte bedrust nodig hebt. Maar als jij je zo goed voelt om naar de Ponderosa te gaan wil ik jou en je ouders gerust meenemen”, zei Ben.
“Dus Hoss, Joe en Candy blijven hier?”, vroeg Mary plagend.
“Doe maar want dan heb ik nog maar een grote plaaggeest en dat is papa”, zei Mitch direct.
Ben lachte en zei:“Dat zou ik ook wel willen maar ik kan hun werkkrachten erg goed gebruiken. Vooral als ik meer tijd en aandacht aan jou wil besteden.”
“Adam moet dan wel zijn baan als deputy opgeven. Maar ik denk dat hij dat er wel voor over heeft”, zei zijn schoondochter.
“Mag ik uit bed?”, vroeg de jongste Cartwright smekend.
Mary knikte en hielp hem met aankleden. Op krukken hinkte Mitch naar de woonkamer. De jongens hadden intussen de tafel gedekt. Adam keek naar zijn zoon en merkte dat hij nu erg gelukkig was. Cody was ook blij om zijn baasje te zien. Men ging aan tafel.
“Ik hoop dat jullie niet lastig zijn geweest tegen Mary”, zei Adam.
“Wij niet maar Hoss wel”, zei Little Joe vlug.
Adam keek direct zijn jongere broer aan.
“Biecht maar op Eric Haas Cartwright!”, zei hij streng.
“Ik wilde alleen maar weten wat we zouden eten. Je verloofde zei dat het misschien wel gestampte worteltjes met kaassaus erover heen zou kunnen zijn. Ze weerde me hardhandig uit de keuken”, antwoordde Hoss.
“Hij probeert dat ook altijd bij Hop Sing, onze kok. Maar alleen Mitch mag in de keuken komen en daar probeert Hoss dan altijd misbruik van te maken”, reageerde Adam glimlachend.
“Dat lukt dus nooit”, zei Mitch.
“Dat verbaast me niets”, zei Little Joe.
“Jouw plannen lopen ook altijd in het honderd. Wat dacht je van je mislukte bankoverval en je avontuur als detective waarbij je Clem en pa te pakken had?”, vroeg Adam fronsend.
Little Joe zweeg meteen.
“Zo te horen moeten Adam en ik Mitch voor heel wat narigheid behoeden als hij in contact blijft met Hoss en Joe”, zei Mary droog.
“Inderdaad maar Adam kan er ook wel wat van. Weet je nog van dat renpaard wat Hoss vergokt had en jij me daar geld voor vroeg?”, vroeg Ben.
“Dat was een kleine misstap van mij. Ik was toen nog jong en onschuldig als een pasgeboren lammetje. Nu moet ik voor mijn gezin zorgen zodat ze niets te kort komen”, antwoordde Adam.
“Mitchy is een leuk joch. Alleen jammer dat zijn vader Adam Cartwright is”, zei Hoss plagend met een knipoog naar Little Joe.
Adam keek naar Mary en zij naar hem.
“Wacht maar totdat jullie zelf kinderen hebben. Dan zal ik ze heel wat over jullie gaan vertellen”, zei Adam.
“Als ze allemaal zoals Mitch worden wens ik jullie erg veel sterkte ermee”, reageerde Ben plagend.
“Goed, Mitch is dan niet altijd als een misdienaartje maar hij is dol op kattenkwaad uithalen. Vooral met Cody erbij”, zei Adam.
Nu kwamen Hoss en Little Joe helemaal niet meer bij.
“Adam, hoe kan een hond nou kattenkwaad uithalen?”, vroeg Little Joe lachend.
“Dan verkleedt Cody zich zeker als kat”, stelde Hoss voor.
Hij en zijn jongere broer gilden het uit van de lol. Mitch stak zijn tong naar zijn ooms uit en Cody blafte luid.
“Ik hoop wel dat de kinderen van Hoss niet zijn muzikale talenten erven want dat zou voor hen en de muziekwereld een ramp zijn”, zei Ben.
“En dan niet te spreken over zijn vliegtalent”, lachte Adam.
“Vergeet vooral niet zijn persoonlijke optreden als paashaas bij Mitch in zijn slaapkamer. Dat was écht super leuk”, zei Candy grijnzend.
“Ze moeten niet aan Mitchy komen want dan krijgen ze met mij te doen!”, zei Hoss.
De anderen dachten er net zo over.
“Papa, mag ik wat eerder eten dan oom Hoss?”, vroeg Mitch aan Adam.
“Waarom?”, vroeg hij verbaasd.
“Dan heb ik tenminste genoeg te eten”, legde zijn zoon uit.
Iedereen behalve Hoss lachte.
“Hop Sing zal gewoon wat meer moeten koken want jij eet ook als wolven zo te zien”, zei Ben.
Hij keek ongemerkt naar zijn oudste zoon en merkte dat hij enorm gelukkig was. Door de terugkomst van Mary in het leven van Adam en Mitch keerde de zon weer terug op de Ponderosa.