Het was een mooie dag voor een ritje. Dat vond Ben Cartwright ook. Hij verliet zijn ranch, de Ponderosa, dan ook vroeg in de morgen. Ook al was het wat fris, de lucht maakte duidelijk dat het een heldere winterdag zou gaan worden.
Opeens hoorde de rancher gegil en geschreeuw vlakbij hem. Hij reed er heen en trof er 2 vrouwen in paniek aan. Ben steeg af van zijn paard Buck en liep naar de vrouwen toe.
“Dames, kan ik u helpen?”, vroeg hij.
“U kunt ons zeker helpen. We hebben een ongeluk gehad met ons rijtuig. En alleen omdat mijn zus ons niet wilde ophalen in Virginia City”, antwoordde de oudste vrouw.
“Uw zus? Wie is dat dan?”, vroeg Ben verbaasd.
“Sally Baxton. We hadden gehoord dat ze binnenkort gaat trouwen met Frank Taylor. Ik ben Charlene Baxton en dat is mijn dochter Esmeralda”, antwoordde Charlene.
“De naam is Ben Cartwright en ik ben de eigenaar van dit landgoed. Ik zal u helpen met het rijtuig en dan kunt u mee naar mijn huis om op adem te komen”, zei Ben.
Zo gezegd, zo gedaan.
Nog steeds had Ben niet gezegd dat Sally sinds enkele weken zijn schoondochter was. Sally was getrouwd met Adam, de oudste Cartwright zoon. Samen zorgden ze voor het tot nu toe enige kleinkind van de rancher en Adams zoon Mitch van 8.
Op het erf van het ranchhuis speelden Mitch en zijn herdershond Cody. De hond sloeg aan toen hij de vrouwen zag.
“Rustig Cody. Opa is erbij”, zei Mitch.
Cody kalmeerde en ging met zijn vriendje de anderen waarschuwen.
“Opa heeft 2 vrouwen bij zich. Dus ze zullen wel voor jou komen, oom Joe”, zei Mitch.
Zo jong als Mitch was wist hij al dat zijn jongste oom goed in de markt lag bij de dames.
“Laten we dan maar gaan kijken wie opa heeft meegenomen”, zei Joe.
Ze gingen naar buiten waar Ben en de dames alweer op de grond stonden.
“Je kent ze niet?”, vroeg Mitch.
“Nee, ik heb ze nog nooit gezien. De oudste is te lelijk voor mij en de jongste te jong. Ze is meer wat voor jou”, antwoordde Joe.
“Meisjes zijn stom”, reageerde zijn neefje.
Ben zag zijn zoons en kleinzoon en liep met de 2 vrouwen naar ze toe.
“Heren, dit zijn Mrs Charlene Baxton en haar dochter Esmeralda. Dames, dit zijn mijn zoons Hoss, Joe en Adam en mijn kleinzoon Mitch”, zei de rancher.
De Cartwrights keken elkaar verbaasd aan.
“Papa, mam heet toch ook Baxton?”, vroeg Mitch ongerust.
“Ja, dat is zo. Maar ze blijft toch bij ons”, antwoordde Adam in een poging om zijn zoon gerust te stellen.
De jongen rende naar de keuken waar zijn stiefmoeder de Chinese kok Hop Sing hielp met de lunch.
“Mam, er is een vrouw gekomen die Charlene Baxton heet met haar dochter Es nog wat”, zei Mitch.
Sally keek haar stiefzoon aan en zei:“Dat moet mijn zus Charlene zijn met haar dochter Esmeralda.”
Ze ging met Mitch naar buiten waar Charlene hen tegemoet liep.
“Sally, waarom ben jij hier terwijl je in Virginia City bij je verloofde Frank Taylor hoort te zijn?”, vroeg Charlene.
“Omdat ik hier woon met mijn echtgenoot Adam Cartwright en zijn zoon”, antwoordde Sally.
Charlene wist niets meer te zeggen en besefte dat ze was voorgelogen door Frank Taylor in Virginia City. Sally ging naar Ben en Adam.
“Kunnen we even praten in het kantoor?”, vroeg ze.
“Natuurlijk”, zei Ben.
Ze gingen naar binnen. Hoss en Joe vingen Mitch op die er niets meer van begreep. Charlene zorgde voor haar dochter.
In het kantoor zei Sally:“Ik ging 17 jaar geleden het huis uit om niet de problemen van Charlene op te hoeven lossen. Ongeveer 3 jaar later kwam ik haar in San Francisco tegen. Ze was dakloos en zwanger. Ik zorgde ervoor dat ze weer thuis ging wonen. Toen heb ik alle contact met mijn familie verbroken. Ik weet zeker dat Charlene hier ook voor moeilijkheden gaat zorgen.”
“Sally en Adam, ze mogen blijven totdat hun rijtuig gemaakt is. Maar zodra er moeilijkheden komen door hen, bel ik direct een taxi voor ze. Jullie geluk en dat van mijn zoons en kleinzoon gaat voor alles”, zei Ben.
Zijn zoon en schoondochter knikten.
“Mitch is bang dat jij ons verlaat voor je zus”, zei Adam.
“Dat zal nooit gebeuren. Ik hou te veel van jullie om zoiets te doen”, reageerde zijn vrouw.
“Vertel onze zoon dat dan maar”, zei Adam.
Sally kuste hem en ging toen naar buiten waar ze Mitch vertelde dat ze er altijd voor hem zou zijn.
De volgende commotie begon tegen het einde van de middag. Hoss paste op zijn neefje terwijl de andere Cartwrights weg waren. Charlene merkte dat haar plan mislukt was en zon op wraak op de schoonfamilie van haar zus. Daarin speelde haar dochter Esmeralda een grote rol. Ze ging naar Mitch die bij de grote eik speelde.
“Speelt het kindje zo braaf?”, vroeg Esmeralda hatelijk.
“Ga toch met je lego spelen”, antwoordde Mitch.
Esmeralda nam dit antwoord niet en schopte tegen de linkerpols van de jonge Cartwright. Hierna ging ze op zijn linkerhand staan. Mitch gilde het uit van de pijn wat Cody, Hoss en Charlene hoorden. Cody rende naar de 2 kinderen toe en nam een hap uit de jurk van Esmeralda. Daarna liep de hond ermee weg zodat het meisje op de grond viel. Ook zij gilde maar dan erg hysterisch.
“Mijn kindje! Cartwright, jij betaalt een nieuwe jurk voor mijn lieve Esmeralda”, snauwde Charlene tegen Hoss.
Hoss trok zich er echter niets van aan en bekommerde zich om zijn neefje. Mitch zat overeind en hield zijn zere pols en hand vast.
Hoss bekeek de geblesseerde lichaamsdelen en zei:“We gaan naar het ziekenhuis. Ik denk dat je hand en pols gebroken zijn.”
“Stuur eerst die 2 weg”, zei Mitch fel.
Hoss belde een taxi die wat later kwam en had gevraagd om een bepaalde chauffeur. Charlene en haar dochter stapten in, kwaad zijnde op de Cartwrights.
“Breng ze maar zo ver mogelijk hier vandaan. Miss Baxton betaalt de rit. Neem de lange route maar, Jack”, zei Hoss die bevriend was met de taxichauffeur.
“Komt voor elkaar, Hoss”, zei Jack.
De taxi reed in volle vaart weg.
“Mitchy, ga je mee?”, vroeg Hoss.
De jongen knikte. Ze liepen naar de auto van Hoss en stapten in. Langzaam kalmeerde de jongste Cartwright.
In het ziekenhuis werd Mitch behandeld.
De gipsmeester vroeg:“Welke kleur gips wil je?”
“Paars”, antwoordde Mitch.
Hoss zei niets maar zijn gezicht sprak boekdelen. Er werd paars gips om de gebroken hand en pols gedaan. Mitch moest wel een mitella dragen.
In de hal hielp Hoss zijn neefje met zijn jas en vroeg ondertussen aan de jongen:“Zullen wij samen naar McDonald’s gaan voor een zalige maaltijd?”
“Goed. Moeten we niet eerst naar huis bellen?”, was de wedervraag van Mitch.
Hoss zei:“Ja, maar dat doen we in de auto.”
Ze verlieten het ziekenhuis en gingen naar de auto van Hoss. Voordat hij wegreed belde Hoss naar huis. Ben nam de boodschap aan.
Bij McDonald’s nam Mitch een tafel in beslag terwijl Hoss het eten ging halen. De jongen hield in de gaten wie er zaten en er binnen kwamen. Toen Hoss met het eten kwam kon het feestmaal eindelijk beginnen. Uiteraard eindigde dit met een lekker ijsje.
Eenmaal thuis vertelden Hoss en Mitch wat er gebeurd was.
“Mam, ben je boos op mij en Cody?”, vroeg Mitch ongerust toen alles was verteld.
Sally trok hem naar zich toen en antwoordde:“Natuurlijk ben ik niet boos op jullie. Mijn zus is altijd al een bron van problemen geweest en dat is haar dochter ook. Ik denk niet dat ze hier ooit nog zullen komen.”
“Mitch, laat de kleur van je gips eens zien”, zei Ben.
Zijn kleinzoon liet het paarse gips zien. Natuurlijk vonden de anderen het erg apart.
Frank Taylor had zijn gestolen rijtuig opgehaald en vertrok weer naar de stad.
Die dag was de 1e maar ook de laatste keer dat de Cartwrights bezoek kregen van de zus en/of ouders van Sally. Niet dat iemand dat erg vond maar Sally wist nu zeker dat de Cartwrights ook haar familie waren.