In Virginia City was recentelijk een nieuw restaurant geopend. Omdat het een aparte eetgelegenheid was werd het al snel een druk bezochte plek in de stad. Het duurde dan ook niet lang voordat de Cartwrights er van hoorden. De familie Cartwright woonde op de Ponderosa, de grootste ranch van Nevada. De eigenaar ervan was Ben Cartwright. Hij werkte er met zijn 3 zoons (Adam, Hoss en Joe).
Omdat hun trouwe Chinese kok Hop Sing met vakantie was en ze wel eens zin hadden in een opgediende maaltijd besloot Ben een tafel te reserveren. De rancher moest toch in Virginia City zijn en besloot meteen een tafel te reserveren voor de woensdagavond.`
Bij de receptie vroeg hij:“Ik wil een tafel voor woensdagavond 5 uur reserveren. Is dat mogelijk?”
“Natuurlijk meneer. Hoeveel personen mag ik noteren?”, vroeg een serveerster.
Het antwoord van Ben was:“ Vier volwassenen en 1 kind. Ik moet er wel bij zeggen dat de jongste in een rolstoel zit. De naam is Cartwright.”
“Vier volwassenen en I kind voor woensdagavond 5 uur. Staat genoteerd. Tot dan Mr Cartwright”, zei ze.
“Bedankt”, zei de rancher glimlachend waarna hij het eethuis verliet.
Op de ranch was de oudste Cartwright jongen Adam bezig met het lesgeven aan zijn zoon Mitch van 6. De jongen zat tijdelijk in een rolstoel en kon moeilijk meekomen op een gewone school. Om die reden gaf Adam Mitch thuis les. Ze waren de hele middag samen thuis. Toen ging de voordeur open en de jongere broer van Adam, Hoss, kwam binnen.
“Papa, het is weer gedaan met de rust”, zei Mitch.
“Dat is zo, jongen. Ik geloof dat het vandaag de beurt aan oom Hoss is om te koken”, was het antwoord van zijn vader.
Mitch begroette zijn grote oom met:“Lieve oom Hoss, zou jij voor ons een zalige maaltijd willen bereiden?”
Adam maakte het nog erger door te zeggen:“Ik heb wel zin in gestoofde worteltjes met kaassaus erover.”
De reactie van Hoss was:“Ik kook altijd op woensdag en vandaag is het dinsdag. Dat is jouw kookdag, Adam Cartwright!”
“Ik ga zo beginnen als jij je neefje wil helpen met zijn schoolwerk”, antwoordde zijn broer.
“Natuurlijk doe ik dat”, zei Hoss.
Die avond zei Ben:“Hoss, je hebt geluk want je hoeft woensdag niet te koken.”
Het gezicht van Hoss klaarde op. Iedereen keek vragend naar Ben.
“We gaan dan uit eten in dat nieuwe restaurant”, legde de rancher uit.
Zijn zoons waren meteen enthousiast maar Mitch niet.
“Ik moet zeker thuis blijven omdat ik in een rolstoel zit?”, vroeg de jongen wat ongerust.
Ben draaide de rolstoel naar zich toe, pakte de beide handen van zijn enige kleinzoon en zei:“Mitch, de reservering is ook voor jou. Als jij geweigerd wordt komt iedereen dat snel genoeg te weten. Ik heb doorgegeven dat jij in een rolstoel zit.”
“Wat is dat voor een restaurant?”, vroeg Joe.
“Een restaurant waarbij je niet kan kiezen wat je wil eten want je eet gewoon wat er gekookt wordt”, antwoordde de rancher.
“Net als hier thuis dus”, merkte Mitch droog op.
Iedereen lachte.
Ben vertelde verder:“Een gast per tafel is tafelheer of tafeldame. Hij of zij moet het eten uit de keuken halen en verdelen onder het gezelschap.”
“Oom Hoss moet morgen eigenlijk koken dus dan is hij tafelheer”, reageerde zijn kleinzoon.
Een verontwaardigde blik van zijn oom was wat Mitch kreeg.
Hoss zei toen:“Mitchy, onthoud wel dat een tafelheer of tafeldame de belangrijkste persoon aan tafel is. Zonder hem of haar komt er geen eten op tafel!”
“En zonder dat eten is er vooral voor jou een groot probleem”, zei Joe.
Weer lachte iedereen.
Voordat ze vertrokken hielp Adam Mitch met aankleden.
“Ik wil dat jij je netjes gedraagt”, zei Adam.
“Dat doe ik toch altijd?”, vroeg de jongen.
“Dat weet ik maar ik zeg het toch maar voor de zekerheid”, antwoordde zijn vader.
Hij hielp de jongen naar beneden waar de rolstoel al klaar stond en Hoss ook. Hij tilde zijn neefje op en zette hem voorzichtig in de rolstoel. Ben en Joe hadden de auto's al klaar gezet voor vertrek.
Wat later betraden de Cartwrights het nieuwe restaurant. Het interieur was gezellig donker. De tafels waren van hout en in plaats van stoelen stonden er houten banken.
“Ik had gisteren voor 5 personen gereserveerd. De naam is Cartwright”, zei Ben die Mitch bij zich had.
“Oom Hoss wil graag tafelheer zijn. Dat is hem”, zei Mitch wijzend op zijn grootste oom.
“Dat klopt Mr Cartwright. Komt u maar mee met uw gezelschap”, zei serveerster Betty Baker.
De Cartwrights werden naar een grote tafel gebracht waar Mitch aan het hoofd werd gezet.
“Wilt u wat drinken?”, vroeg Betty.
De volwassenen namen een biertje en Mitch cola.
Terwijl alle volwassenen bezig waren met hun voorgerecht werden de kinderen meegenomen voor hun maaltijd. Betty nam Mitch mee. Alle kinderen kregen een bord met friet, appelmoes en een kippenpoot. Hierna mochten ze weer aan tafel gaan zitten.
“Ruilen Mitch?”, vroeg Joe plagend.
“Maak het even”, antwoordde zijn neefje.
Vlug at hij als 1e zijn kippenpoot op. Vooral omdat Hoss er ook naar keek.
Betty kwam naar de tafel van de Cartwrights met een theedoek.
Ze bond hem om bij Hoss en zei:“U bent de tafelheer. Kom maar mee de keuken.”
Hoss stond op en liep mee.
“Ben ik blij dat ik al eten heb. Straks komt oom Hoss terug met een lege schaal omdat hij alles in zijn eentje heeft opgegeten”, zei Mitch lachend.
“Je kan straks wel wat van ons krijgen”, zei Adam.
Ze zagen Hoss komen met een grote schaal met eten erin. Hij zette de schaal op tafel neer en begon het vlees te verdelen.
“Eet smakelijk heren”, zei Hoss.
“Hetzelfde jongens”, zei Ben.
Het eten was zo zalig dat de schaal en alle borden in een mum van tijd leeg waren. Mitch at ook zijn bord leeg tot grote tevredenheid van Adam en Ben.
Voordat de volwassenen hun dessert kregen zei gastvrouw Tina Larson:“Alle kinderen mogen nu hun eigen ijsje komen halen en versieren. Daarna genieten ze van een leuke voorstelling van clowns.”
“Papa, moet ik nou echt mee?”, vroeg Mitch benauwd.
“Ik regel het wel met de serveerster”, zei Adam en hij wenkte Betty.
Betty kwam op de wenk van Adam. Vlug legde hij uit dat zijn zoon bang was voor clowns.
“Dan doen we alleen het ijsgedeelte”, zei Betty begrijpend.
Ze nam de jongste Cartwright mee naar de keuken waar Mitch en de andere kinderen hun ijsje kregen en versierden.
Toen Mitch weer terug was bij zijn familie werd Hoss meegenomen om het toetje te halen. Hoss kwam even later met 4 stukken warme appeltaart. Ook dit werd met smaak opgegeten.
Nadat alles was weggehaald knipoogde Adam naar Joe en zei hij:“Ik hoorde dat de tafelheer of tafeldame moet afwassen. Dus Hoss, ga maar naar de keuken en ga afwassen. De theedoek zit al om je nek.”
Ben en Joe lachten maar Hoss uiteraard niet. Ze zagen dat Mitch moe was en daarom besloot Ben om de rekening te vragen. Adam en Hoss hielpen Mitch in zijn jasje.
“Opa is aan het betalen en daarna gaan we naar huis”, zei Adam tegen zijn nageslacht.
Erg moe maar wel met een verzadigd gevoel gingen de Cartwrights naar huis terug. Onderweg naar huis viel Mitch al in een diepe slaap. Het duurde dan ook niet lang voordat iedereen in het ranchhuis sliep.