LANGDURIGE BLESSURE
In het voorjaar van 2007 had Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright 2 knechten in dienst genomen die het niet zo nauw namen met bevelen op te volgen. Vooral de oudste van de 2, Frank Parker, ging gewoon zijn eigen gang. Zijn jongere broer Miles hield er van vooral jongeren te pesten.
Al op hun 1e werkdag zag Miles de oudste kleinzoon van Ben, Mitch, op de veranda. De luie knecht liep naar hem toe en stootte hem aan.
“Wat is er?”, vroeg Mitch.
“Je moet ons helpen met iets”, loog Miles.
“Met wat dan?”, vroeg Mitch argwanend.
“Kom nou maar gewoon mee”, zei Miles die erg ongeduldig begon te worden.
Uiteindelijk ging de jonge Cartwright mee. Hij gaf echter wel een teken van wantrouwen aan zijn broertje Benji. Dit zag Miles gelukkig niet.
Frank stond al te wachten met een tam paard.
“Mitch, wij weten niet hoe je een paard moet temmen. Jij woont hier al je hele leven. Laat ons eens zien hoe het moet”, zei Miles.
“Jullie zijn toch cowboys? Dan weet je ook wel hoe je een paard moet temmen”, reageerde Mitch.
“Wij zijn ouder en dus breekbaarder dan jij. Daarom moet jij het doen”, zei Frank.
Hij gooide Mitch op de rug van het paard en Miles gaf het dier een harde duw. Mitch viel meteen van het paard af en kwam zeer ongelukkig op zijn linkerduim terecht. De broers lachten maar de jonge Cartwright zwoer wraak. Mitch stond op en liep terug naar het erf waar zijn grote oom Hoss net naar buiten kwam.
“Mitchy, wat is er gebeurd?”, vroeg hij meteen.
Zijn neefje antwoordde:”Die 2 nieuwe knechten, 2 broers, zeiden dat ik hun al tamme paard moest temmen. Ik viel van dat paard af en bezeerde mijn duim. Kan opa ze niet ontslaan?”
Hoss bekeek de duim en zei:”Dat zier er niet best uit. We gaan dit eerst aan opa vertellen, daarna naar de dokter en als je heel braaf bent krijg je een milkshake van me na afloop.”
“Oom Hoss, je bent vast vergeten dat ik altijd lief en braaf ben”, reageerde zijn neefje.
“Dat was jij. Hoe kan ik dat nou vergeten?”, vroeg Hoss verbaasd en plagend.
“Vast de leeftijd”, was de droge opmerking van Mitch.
Ze gingen het ranch huis binnen. Ben zag meteen dat er wat was en liep naar zijn oudste kleinkind toe. Mitch vertelde wat er gebeurd was. De rancher zag ook de geblesseerde duim. Zijn oudste zoon Adam hoorde ook alles.
Hij zei:”Mitch, we gaan nu naar de dokter.”
Vader en zoon Cartwright gingen meteen naar Virginia City.
“Pa, moet ik ze onder handen nemen of doet u dat?”, vroeg Hoss.
“Doe jij dat maar en vertel ze meteen dat dit hun laatste werkdag op deze ranch is”, antwoordde Ben.
“Ze werken hier pas sinds vandaag”, reageerde Hoss.
Ben zei:”Dat bedoel ik.”
Hoss haalde zijn schouders op en ging de 2 nieuwe ontslaan. Op het erf zag hij zijn jongere broer Little Joe. Hij vertelde hem wat hij van Ben moest doen en wat hij van plan was.
“Ik help je”, zei Joe spontaan.
Frank en Miles lagen op de grond te lachen toen Hoss en Joe met 2 emmers ijskoud water achter hen kwamen staan.
“Wat is die Mitch Cartwright toch een sukkel”, lachte Frank.
Miles zei:”Hij woont op een grote ranch, is zelfs erfgenaam en kan niet eens een paard temmen.”
Ze lachten nog harder totdat ze allebei een ijskoude douche kregen.
“Waarom deden jullie dat nou?”, vroeg Frank kwaad.
“Dan hadden jullie ons neefje maar niet moeten pesten. Trouwens, jullie zijn hierbij ontslagen”, zei Hoss.
“Blij toe. Ga je mee Frank?”, vroeg Miles.
Zijn broer knikte. Ze stonden op en gingen meteen weg. Tevreden liepen Hoss en Joe terug naar huis.
Intussen reden Adam en Mitch naar Virginia City. De jonge Cartwright had veel pijn en kermde zachtjes.
Bij de Eerste Hulp vertelde Adam wat er gebeurd was. Zuster Wilson gaf hem een inschrijfformulier om Mitch te laten behandelen.
Toen Adam het ingevulde formulier teruggaf zei de zuster:”Daar is de wachtkamer. Dokter Parker zal u roepen.”
De Cartwrights namen plaats en wachtten op hun beurt.
Dokter Parker ontving de Cartwrights in zijn spreekkamer en vroeg:”Wat kan ik voor u doen?”
“Ik viel van een paard af en kwam zeer ongelukkig op mijn duim neer”, vertelde Mitch.
De arts bekeek de duim en hand langdurig en zei daarna:”Het is alleen maar gekneusd. Er moet wel rekverband om en dan is het na een maand genezen.”
Even later verliet Mitch met een pols en hand in het verband en Adam zonder de Eerste Hulp.
Nadat de Cartwrights waren vertrokken verdween dokter Steve Parker ook. Zijn plan was gelukt en aan de blessure van Mitch te zien dat van zijn zoons ook.
Op de ranch zei Mitch in de keuken:“Mam, kun je mijn vlees ook snijden? Mijn duim is gekneusd.”
“Natuurlijk jongen”, zei Sally.
Mitch liet zijn hand en pols zien.
“Bereid je maar voor op veel plagerijen van je vader en ooms”, waarschuwde Betsy.
“Daar ben ik ook bang voor. En dan zal Candy vast ook wel meedoen”, reageerde haar neefje.
Sally zei:“Mitch, ik ken jou en je familie al bijna 7 jaar en weet hoe jullie zijn met plagerijen. Als de heren het te bont maken laat het mij en tante Betsy maar weten.”
“Goed mam”, zei Mitch.
De plagerijen waren inderdaad niet van de lucht. Maar ze kwamen pas nadat Mitch verteld had hoe hij zijn duim had gekneusd. Nog voordat er iets gezegd was door zijn zoons greep Ben al meteen in.
Ben zei:“Mitch, jij zorgt eerst dat je duim genezen is. Zolang moeten je vader en ooms jou helpen met je taken. Hoe meer ze je plagen hoe meer taken ze moeten overnemen van jou.”
De 3 broers keken elkaar verbaasd aan.
De jongen zei glimlachend:“Dat is een goede en leuke overeenkomst. En dat geldt natuurlijk ook voor mijn huiswerk.”
“We helpen je met je huiswerk. Niet dat we het maken”, zei Hoss.
“Dan kan ik het beter alleen doen”, merkte Mitch op.
“We zullen voor je duimen”, zei Joe.
“Met de linker of rechter?”, vroeg Hoss.
Ze gilden het uit van de lol totdat Hoss een harde schop onder de tafel kreeg van Betsy.
“Waarom deed je dat nou?”, vroeg hij verontwaardigd aan zijn vrouw.
“Omdat jij je arme en gewonde neefje blijft plagen”, antwoordde Betsy.
Mitch reageerde met:“Dat wordt voor 1 persoon op de bank slapen vannacht.”
Iedereen lachte.
Die avond zaten de volwassenen bij elkaar in de woonkamer toen Mitch met een erg pijnlijk gezicht binnenkwam.
“Papa, mag ik een pijnstiller? Mijn duim doet zo’n zeer”, zei de jongen.
“Natuurlijk”, zei Adam.
Hij stond op en liep met zijn oudste naar de keuken waar alle medicijnen en pijnstillers bewaard werden. Adam pakte een pijnstiller en een glas water. Mitch nam het in en ging terug naar bed. Adam maakte zich zichtbaar zorgen. Ergens wist hij dat dit geen gewone blessure was. Hij had wel vaker een gekneusde duim gezien en die van zijn zoon was dat zeker niet. Net zoals Steve Parker dokter was. Daar was de oudste Cartwright jongen zeker was. Alleen het bewijs ervoor moest geleverd worden.
Een maand later.
Toen Mitch zonder rekverband mocht had de jongen nog steeds even veel last van zijn duim. Hij was met zijn broertje, zusje en nichtjes Inger en Petra op het erf aan het spelen. De jongen kon echter de bal niet vasthouden met zijn linkerhand wat Adam en Hoss zagen.
“Adam, Mitchy heeft nog steeds last van zijn linkerduim”, zei Hoss.
“Ik heb vanmorgen de dokter gebeld voor een afspraak. Dan kan Doc Martin er naar kijken”,
antwoordde zijn broer.
Doc Paul Martin onderzocht de pijnlijke duim en hoorde het verhaal van Mitch aan.
“Je duim is in elk geval niet gekneusd maar wel erg beschadigd. Draag een spalk die je duim volledig beschermt en kom over 4 weken terug. Mocht je dan nog pijn hebben stuur ik je naar een specialist. Er is een uitstekende specialist in het San Francisco Memoriaal Ziekenhuis”, zei de huisarts.
“Moet ik die spalk dag en nacht dragen?”, vroeg Mitch.
“Ja. Hij mag alleen af tijdens het wassen en douchen”, antwoordde Doc Martin.
De spalk werd op maat gemaakt en bij Mitch omgedaan.
“Zo. Nu zal je duim snel beter zijn”, zei Sylvia Parker die de spalk maakte.
Ze zei dat op een toon alsof Mitch 4 jaar oud was in plaats van 14.
Onderweg naar huis zei Mitch:“Als ik die Parker broers tegenkom vermoord ik ze. Het is hun schuld dat ik met die zere duim rondloop.”
“Als jij ze vermoordt ga jij voor de rest van je leven de gevangenis in”, antwoordde Adam.
Dat wist Mitch ook wel.
Tot ieders verbazing hielp de spalk en na controle bij Sylvia mocht Mitch zonder spalk.
Sylvia zei:“Ik ben blij dat je duim zo snel genezen is.”
“Anders ik wel”, zei Mitch vlug.
Echter de dag na zijn honkbalauditie merkte Mitch dat de pijn in zijn duim weer terug was.
“Mitch, is het soms weer mis met je duim?”, vroeg Adam voorzichtig tijdens het ontbijt.
Hij had gezien dat zijn oudste zoon met zijn rechterhand zijn havermout at in plaats van met links.
Mitch antwoordde:“Ja, de pijn is weer terug. Gistermiddag had ik er geen last van. Misschien heb ik er gewoon verkeerd op gelegen vannacht.”
“Ga straks bij de dokter langs. Vraag desnoods om een verwijsbrief voor een specialist”, adviseerde Ben.
“Kunt u dat wel betalen opa? Ik bedoel: mijn duimblessure heeft al heel veel geld gekost”, zei Mitch aarzelend.
“Mitch, maak je over de kosten maar geen zorgen. Jouw enige zorg is dat jij je duim weer goed en normaal kunt gebruiken”, antwoordde de rancher.
De jongen was gerustgesteld.
Toen Doc Martin opnieuw de duim had onderzocht zei hij:“Mitch, jij gaat met je zere duim naar een specialist. Ik geef je een verwijsbrief mee en het adres van die arts.”
Doc Martin maakte direct alles in orde en gaf het aan Adam.
Nog diezelfde dag stuurde Adam een brief naar het San Francisco Memoriaal Ziekenhuis.
In zijn kantoor zat dokter ‘Trapper’ John McIntyre het medisch dossier te bekijken van ene Mitch Cartwright. De jongen had al een paar maanden last van een zeer pijnlijke duim. Omdat de dokters in Virginia City hem niet konden helpen was Mitch doorgewezen naar een specialist in San Francisco. De chirurg besloot de jongen te helpen. Uiteraard had dit grote gevolgen voor Mitch en de rest van zijn familie.
Op de dag van 12 juli kwam de brief van Trapper voor Adam waarin stond dat de chirurg Mitch zou opereren.
“Wel, dat wordt dus een paar keer heen en weer reizen tussen Virginia City en San Francisco. Mitch kan in San Francisco behandeld worden”, zei Adam nadat hij de brief van Trapper had gelezen.
Ben keek op en stelde voor:“Je weet dat we daar ook een bedrijf hebben, Cartwright & Co. Er is ook een huis van ons op Scott Street bij Alamo square. Je kunt er dus gewoon gaan wonen want er is een school voor de tweeling en voor Mitch ook.”
“Pa, kunt u ons dan wel missen?”, vroeg Sally voorzichtig.
De rancher antwoordde:“Jou en Adam wel maar de kinderen niet.”
Iedereen lachte.
“We willen wel dat u eind december, begin januari bij ons komt logeren”, zei Adam.
“Waarom precies die periode?”, wilde Ben weten.
“Ten 1e): vanwege de verjaardag van Mitch en ten 2e): ik moet dan in die periode onze 4e ter wereld brengen”, antwoordde zijn zwangere schoondochter.
“Natuurlijk kom ik dan logeren”, zei Ben.
“Ik kom dan ook”, zei Joe vlug.
“Wij komen dan rond kerst met de tweeling”, zei Betsy.
Adam en Sally vertelden hun oudste het eerst dat ze gingen verhuizen.
“Mitch, we gaan naar San Francisco verhuizen omdat het beter is voor je herstel. Er is een school voor jullie en ik kan aan de slag als honkbalcoach. Sally blijft gewoon thuis voor het huishouden”, zei Adam.
“Waarom vertellen jullie mij het eerst?”, vroeg Mitch.
“Omdat jij in feite de reden bent dat we naar San Francisco gaan. Daarom vinden wij dat jij het eerder moet weten dan Lisa en Benji”, antwoordde Sally.
“Waar wonen we dan?”, was de volgende vraag van hun zoon.
“We hebben een huis aan Alamo Square”, zei Adam.
Hij merkte dat Mitch er wel zin in had en dat zag Sally ook.
“Mag ik per trein naar San Francisco gaan? De 2 smurfen gaan natuurlijk met jullie mee met de auto”, zei Mitch.
“Je bent oud genoeg om alleen te reizen dus van ons mag je”, zei Adam.
“Wanneer gaan we?”, wilde Mitch weten.
“Zo spoedig mogelijk. De tweeling moet naar school zodra het nieuwe schooljaar begint en jij ook. Plus je herstel”, zei Sally.
Mitch vroeg verbaasd:“Hebben ze dan ook scholen daar?”
“Natuurlijk hebben ze daar ook scholen”, antwoordde Adam.
Hij keek zijn zoon aan met een blik van:‘Ben je nou echt zo dom of doe je alsof?’
Sally had Mitch door en zei:“Zit je vader niet zo op de kast te jagen.”
“Ik hoop niet dat onze 4e ook zo wordt zoals jij”, zei Adam.
“Welke 4e?”, vroeg Mitch verbaasd.
“Je krijgt een broertje of een zusje in januari”, antwoordde Sally.
“Dat is zeker een smurfin”, reageerde Mitch.
“We weten dat pas over een paar weken. Het kan ook een jongen zijn”, zei Adam.
Toen Mitch eenmaal wist dat hij in San Francisco behandeld zou worden zocht hij op internet alles over de stad op. Om de tweeling erbij te betrekken hielp Mitch om er aan te wennen.
Zo ook die ene middag.
“Wist je dat er in San Francisco een weg is die zigzag loopt?”, vroeg Mitch.
De 2 keken hun broer ongelovig aan.
“Die weg heet Lombard Road. Ik heb het zelf gezien toen ik met opa en oom Hoss in San Francisco was”, zei Mitch.
Nog werd hij niet geloofd. De jongen besloot het toen op een andere manier te proberen. Hij liet een zelfgemaakte tekening van Lombard Road zien.
“Wat leuk. Gaan we daar wonen?”, vroeg Lisa.
“Dat moet je aan papa en mam vragen”, was het antwoord van hun broer.
De tweeling rende naar Adam en Sally.
“Papa, mama, gaan we op die zigzag weg in San Francisco wonen?”, vroeg Benji.
Zijn ouders keken hem en Lisa vragend aan.
“Welke zigzag weg?”, vroeg Adam verbaasd.
“Mitch zegt dat er in San Francisco een zigzag weg is. Hij zag het zelf en maakte er ook een tekening van”, legde Lisa uit.
“Jullie bedoelen Lombard Road. We hebben er een huis bij Alamo Square”, was het antwoord van Sally.
“Gaan we verhuizen?”, vroeg Benji ongerust.
“We nemen alleen mee wat van ons is. De rest blijft hier. Het huis is van ons omdat we daar in San Francisco ook een bedrijf hebben. Ik ga daar werken, jullie naar school en mama blijft thuis voor het huishouden”, antwoordde Adam.
“We kunnen daar toch ook honkballen?”, wilde Lisa weten.
“Natuurlijk kan dat. Jullie kunnen naar de thuiswedstrijden van de San Francisco Giants”, zei Sally.
De tweeling keek elkaar blij aan.
“Dan gaan we zeker mee”, zei Benji.
“We hopen dat jullie ook blij zijn met het nieuws dat jullie een broertje of een zusje gaan krijgen in januari”, vertelde Adam.
Nu was de tweeling stil.
“Hoezo krijgen we een broertje of zusje?”, vroeg Lisa na een lange stilte.
“Wel, mama wordt toch steeds dikker? Dat komt omdat ze een baby bij zich draagt”, was het antwoord van Adam.
“Wordt de baby daar geboren?”, vroeg Benji.
“Ja. We blijven daar het hele schooljaar. Dus de baby komt daar ter wereld”, zei Adam.
De verhuizing van de Cartwrights verliep zeer voorspoedig. Adam en Sally namen Lisa en Benji mee per auto terwijl Mitch de trein naar San Francisco nam. Omdat de treinreis korter duurde was Mitch eerder bij zijn nieuwe huis dan de anderen. De jongen had een ook een sleutel zodat hij naar binnen kon. Mitch inspecteerde de woning en zag dat de slaapkamers allang verdeeld waren. Hij had de kamer met zicht op de straat gekregen wat hij niet erg vond.
Toen de anderen kwamen had Mitch zich al helemaal geïnstalleerd. Hij zat op de stenen trap voor de voordeur. De tweeling vloog naar hun broer alsof ze elkaar jaren niet hadden gezien. Er was een lichte stoeipartij op het gazon.
“Rustig jongens. Even de bagage uitladen”, riep Adam na een poosje.
Dat deden ze en alles werd binnen gebracht.
Twee weken na de verhuizing moest Mitch zich voor het eerst melden in het Memoriaal Ziekenhuis voor een onderzoek door zijn chirurg. De jongen wist nog niet wat deze ontmoeting voor hem en zijn vader zou gaan betekenen. Chirurg Trapper John McIntyre ontving de jongen in zijn spreekkamer. De arts herkende iets bekends in de jongen maar wist niet wat. Mitch merkte dat hij op de een of andere manier een band had met zijn chirurg.
“Ik ben dokter John McIntyre”, zei Trapper.
“Mitch Cartwright”, zei de jonge Cartwright.
“Mitch, ga zitten en vertel wat je mankeert”, zei Trapper.
“Wel, in april werd ik door 2 nietsnutten gedwongen een paard te temmen. Maar door een van die 2 viel ik van het paard af en bezeerde ik mijn duim op een ongelukkige manier. Bij de Eerste Hulp zei de dokter dat mijn duim licht gekneusd was. Maar dat bleek niet zo te zijn. Omdat de dokters thuis in Virginia City me niet konden helpen hebben ze me maar naar hier doorgestuurd”, vertelde Mitch.
Hij liet zijn duim zien en Trapper onderzocht het lichaamsdeel.
“Je duim is echt niet gekneusd maar gebroken en in het ergste geval misschien wel verbrijzeld. Ik wil dat je er röntgenfoto’s van laat maken en dan bespreek ik met jou en je ouders hoe we verder gaan”, zei de arts.
“Goed”, zei Mitch.
Hij zweeg even en zei toen glimlachend:“U lijkt wel een beetje op mijn vader. Alleen u bent ouder en kaler.”
“Bedankt voor de complimenten. Wil je nog dat ik je beter maak?”, vroeg Trapper plagend.
“Zijn er nog betere chirurgen dan u hier in het ziekenhuis?”, was de wedervraag van Mitch.
“Ik ben de beste hier dus maak je maar geen zorgen. Maak maar eerst die röntgenfoto’s. Dan maken we een nieuwe afspraak”, zei Trapper.
Mitch stond op en ging weg nadat hij Trapper een hand had gegeven. Hij kreeg een afsprakenkaart mee voor het vervolgonderzoek. De jonge Cartwright liet röntgenfoto’s van zijn hand en duim maken.
Weer thuis zei Mitch:“Mam, ik heb een gesprek gehad met mijn arts. Ik heb verteld wat er is gebeurd en moest ook een foto laten maken van mijn duim. Hij wil dat jullie er bij zijn bij de volgende afspraak. Maar ik ben erg bang dat papa niet mee komt als hij weet wat ik weet van mijn arts.”
Nu werd Sally natuurlijk helemaal nieuwsgierig en ze vroeg:“En wat mag je vader dan niet weten?”
“Mijn arts heet John McIntyre en lijkt sprekend op papa. Alleen hij is wat ouder en kaler”, zei haar stiefzoon lachend.
Sally vond dat ook wel lachwekkend en zei:“Ik ga met je mee en je vader ook.”
Mitch ging zijn huiswerk maken want hij moest wel gewoon naar school.
Die avond zei Mitch terloops:“Papa, ik ontmoette vandaag een ouder persoon die heel wat weg heeft van jou. Hij is mijn chirurg.”
Adam vroeg ongerust over het antwoord:“Lijkt hij soms op mij?”
“Hij is gewoon een oudere versie van jou”, was het antwoord van zijn zoon.
“Ik was al bang voor zoiets”, verzuchtte Adam.
Toch zei hij even later:“Ik ga wel met je mee naar je volgende afspraak.”
Dit stelde Mitch gerust hoewel hij al 14 en erg stoer was voor zijn leeftijd.
In het ziekenhuis bekeek Trapper de röntgenfoto’s samen met zijn collega Gonzo Gates.
“Het lijkt wel alsof in zijn duim iets versleten is”, zei Gonzo.
“Dat is niet zo. Het is zo. Dat komt waarschijnlijk door een klap met een knuppel of een ander hard voorwerp. De jongen krijgt een prothese op de plek van het versleten deel. Hij moet dan maar hier blijven slapen”, antwoordde Trapper.
Gonzo vroeg:“Wanneer zie je hem weer?”
De chirurg keek hem aan en zei een beetje verontwaardigd:“Je vraagt dat alsof ik een afspraak heb met de jongen. Hij is nog maar 14.”
Er was even een stilte waarna Trapper zei:“Morgen om 9.00 uur zie ik hem met zijn ouders.”
Mitch wist niet wie er zenuwachtiger was voor de afspraak: hij omdat er afgesproken zou worden hoe hij verder behandeld zou worden of Adam: omdat hij iemand zou ontmoeten die op hem leek maar die wat ouder en kaler was dan hij.
Toen Trapper en Adam elkaar ontmoetten hing er even een vreemde sfeer in de spreekkamer van de chirurg. Trapper legde uit wat Mitch precies had en mankeerde.
“Is hij ooit op zijn hand geslagen door een knuppel of iets anders hards?”, vroeg de arts.
“Toen hij 7 was sloeg een boze vader met zijn aluminium knuppel op zijn hand. Mitch had toen een gebroken hand”, antwoordde Adam.
“Dan kan door die klap de pees beschadigd zijn en versleten in de loop van de jaren. Ik zet er een
prothese in op die plek en dan zal het vanzelf genezen”, zei Trapper.
“Begin dit jaar verbrijzelde ik mijn linkerhand en pols bij een ijshockey training. Is het soms hierdoor erger geworden?”, vroeg Mitch.
“Dat is heel goed mogelijk. Speel je soms ook honkbal?”, wilde de chirurg weten.
Mitch antwoordde zeer bescheiden:“Ik kan op elke positie behalve op de 2e spelen. Dat is de plek van de catcher.”
“Hij probeerde wel een bal te gooien voordat de pijn terugkeerde maar dat ging niet eens met links”, voegde Adam er aan toe.
“Ik laat je zo snel mogelijk opnemen en dan opereer ik je aan je hand. Daarvoor moet je wel 2 nachten hier blijven”, zei Trapper.
“Heerlijk; 2 nachten en 3 dagen zonder een puber in huis”, zei Adam droog.
“Adam, je vergeet onze tweeling van 5”, reageerde Sally.
Mitch merkte op:“Dan heb ik ook wat rust.”
“Ik laat het vlug in orde maken en dan krijg je bericht thuis. Als je weer naar huis mag na de operatie mag je 2 weken niet naar school. En zeker niet fietsen”, zei de arts.
“Dus ik mag wel autorijden?”, vroeg de jonge Cartwright voorzichtig.
Trapper keek Adam aan en vroeg met gefronste wenkbrauwen:“Is hij altijd al zo geweest?”
“Ja, helaas wel. En ik ben bang dat hij ook wel zo zal blijven”, was Adams antwoord.
“Sterkte met hem”, zei de arts.
Ze namen afscheid en gingen weg.
Er werd vaart achter gezet want op 17 september hoefde Mitch niet naar school. Die dag werd hij namelijk opgenomen in het Memoriaal ziekenhuis. Adam en Sally waren bij hem tijdens de opname.
“Mitch, ik weet dat jij erg goed ligt bij de meisjes maar je gaat niet achter de verpleegsters aan”, zei Adam.
“Ze zullen wel achter mij aan gaan”, reageerde zijn zoon.
“Soms lijkt het wel alsof oom Joe je vader is”, verzuchtte Adam.
Mitch keek hem aan en zei beledigd:“Wees blij dat het niet zo is.”
“Daar ben ik inderdaad blij om. Het belangrijkste is dat jij weer helemaal beter wordt en weer gewoon kan honkballen en ijshockeyen”, antwoordde Adam.
Ook Mitch wilde niets liever dan dat. Door zijn blessure moest hij al stoppen met het gaan naar de honkbalschool in Carson City.
Mitch lag naar een avondhonkbalwedstrijd te kijken toen Trapper zijn kamer binnenkwam.
“Moet jij niet slapen? Morgen heb je een zware operatie”, zei de chirurg.
“Het zijn de Braves tegen de Giants. Ik ben een supporter van de Braves en ze staan met 6-2 voor”, antwoordde de jongen.
“In welke inning zijn ze?”, vroeg Trapper.
“Top van de 8e inning. Braves zijn aan slag”, zei Mitch.
De chirurg zei:“Schuif even op. Dan kijken we samen de wedstrijd uit. Daarna ga jij slapen en ik naar huis.”
“Niet andersom? Ik bedoel: u slapen en ik naar huis”, probeerde Mitch zich eruit te praten.
“Ik moet jou morgen aan je hand operen. Daarom ga jij straks hier slapen en ik naar huis”, antwoordde Trapper.
Mitch schoof wat opzij en keek samen met zijn chirurg naar de laatste 2 innings. De jonge Cartwright gaf soms wat extra uitleg. Trapper merkte dat Mitch veel van honkbal wist.
“Mitch, hoe komt het dat jij veel honkbalkennis hebt?”, vroeg Trapper.
“Mijn vader is honkbalcoach en traint mijn team en dat van mijn broertje en zusje. Bij onze geboortes werden we al met het honkbalvirus besmet”, legde de jonge Cartwright uit.
Toen de wedstrijd voorbij was stond Trapper op.
Hij deed de tv uit en zei:“Mr Cartwright, het is tijd om te gaan slapen. Welterusten.”
“Welterusten”, zei Mitch glimlachend waarna hij vrijwel meteen sliep.
Trapper keek nog even naar hem, deed toen het licht in de kamer uit en ging weg.
Ondertussen genoten Adam en Sally van de zeldzame rust in hun huis. De tweeling sliep en Mitch lag in het ziekenhuis.
“Wat een rust in huis zeg”, verzuchtte Adam.
Sally antwoordde:“Als de kleine nu ook sliep was het helemaal perfect. Ze is weer bezig.”
“Ze? Het kan ook een hij zijn”, reageerde Adam.
Zijn vrouw zei:“Ik weet zeker dat we weer een dochter krijgen.”
Adam wist dat als Sally iets zeker wist het dan ook zo was.
“Als de kleine maar gezond is. Dan ben ik al tevreden”, zei Adam.
’s Morgens werd Mitch al om half 7 wakker gemaakt door de nachtzuster.
“Morgen Mitch. Je wordt zo naar de uitslaapkamer gebracht en dan wordt je voorbereid op de operatie. Dokter McIntyre heeft je een volledige verdoving beloofd en dat zal je krijgen ook. Mag ik even je geboortedatum weten?”, vroeg de zuster.
“Ik ben geboren op 25 december 1992”, antwoordde de jongen.
“Een kerstkindje dus”, zei de zuster.
“Ik krijg altijd meer cadeaus met kerst. We eten dan altijd pannenkoeken als kerstdiner omdat ik mag kiezen wat we eten”, vertelde Mitch.
“Hm, pannenkoeken als kerstdiner. Erg origineel”, zei de zuster lachend.
Ze ging weer weg.
Even later werd Mitch opgehaald om naar de uitslaapkamer gebracht te worden. De jonge Cartwright liet alles over zich heen komen want hij wist dat Trapper een uitstekende chirurg was en hem goed zou behandelen.
Bij Adam thuis vroeg Benji:“Wordt Mitch vandaag behandeld?”
“Ja, ik denk dat hij nu onder behandeling is”, antwoordde zijn vader op de klok kijkend.
“Het ziekenhuis zal bellen wanneer we Mitch kunnen zien. Dus jullie gaan gewoon naar school en je vader naar zijn werk”, zei Sally.
Dat was een tegenvaller voor de tweeling.
Adam merkte dat en zei:“Doc McIntyre zei dat Mitch 2 dagen moest blijven. Dus met een beetje geluk is je broer er morgen weer.”
Terwijl de tweeling naar school was en Adam werkte lag Mitch alweer in de uitslaapkamer van het Memoriaal Ziekenhuis. De operatie was erg vlot gegaan en de jongen had nu een kunststof prothese bij zijn linkerduim. Mitch mocht snel de uitslaapkamer verlaten zodat hij op zijn ziekenhuiskamer verder kon bijkomen.
Na een poos kwam Trapper met zijn assistent Gonzo bij hem.
“Hoe is het met deze jongeman?”, vroeg Trapper.
“Gaat wel. Ik ben nog wel wat slaperig”, antwoordde Mitch.
“Dat komt door de verdoving. Probeer nog wat te slapen. Ik kom vanmiddag nog even langs. Als je goed genoeg bent om bezoek te ontvangen bel ik je ouders op”, zei de chirurg.
Mitch knikte en probeerde nog wat te slapen. Trapper en Gonzo liepen verder.
“Dat joch weet meer van honkbal dan jij en ik samen”, zei Trapper.
Gonzo vroeg verbaasd:“Hoe weet je dat?”
“Wel, de avond voor zijn operatie betrapte ik Mitch op het kijken naar een honkbalwedstrijd tussen de San Francisco Giants en de Atlanta Braves. Ik keek met hem de laatste 2 innings en ik heb heel wat geleerd van hem wat honkbal betreft. Zijn vader is honkbalcoach”, was het antwoord van Trapper.
Toen de tweeling uit school kwam stelde Sally voor:“Waarom maken jullie geen mooie kaart voor je broer? Dan kan papa ze vanavond mee nemen naar het ziekenhuis?”
“Doen we”, zei Lisa namens haar broer.
Even later zat de tweeling heerlijk te knutselen.
Die avond kreeg Adam 2 kaarten in zijn handen geduwd.
“Papa, wil je deze kaarten aan Mitch geven? We hebben ze zelf gemaakt”, zei Benji.
Adam bekeek de kaarten en zei glimlachend:“Natuurlijk zal ik ze geven.”
Adam kwam de ziekenhuiskamer van zijn oudste zoon binnen en zag dat Mitch er redelijk goed uitzag ondanks dat zijn linkerhand en pols in het gips zaten.
“Hallo jongen. Hoe is het?”, vroeg Adam terwijl hij zijn zoon kuste.
“Goed. Doc McIntyre zei dat de operatie goed gegaan is. En ik heb zelfs al wat gegeten en
gedronken”, antwoordde Mitch.
“Dat zei hij me ook. Ik kwam hem namelijk net tegen. De tweeling heeft vanmiddag na school deze kaarten voor je gemaakt”, zei Adam terwijl hij de kaarten van Lisa en Benji gaf.
Mitch bekeek ze en vroeg glimlachend:“Ze missen me zeker heel erg?”
Adam knikte en antwoordde:“Maar Sally en ik doen dat ook.”
“Hopelijk mag ik morgen weer naar huis”, zei Mitch.
Adam zei:“Ik kom je wel ophalen.”
Hij merkte dat zijn zoon moe was en bleef daarom niet al te lang.
Een dag na zijn operatie mocht Mitch naar huis. Adam kwam hem halen.
Trapper zei tegen Adam:“De hand van Mitch zit voor een deel in gips en een voor een deel in verband. Over 2 weken moet er een foto gemaakt worden en komt er gips om de hele hand en pols. Dat gips moet er 4 weken om blijven.”
Hij gaf tevens wat pijnstillers aan Adam.
“Laat Mitch er eentje om de 8 uur nemen tegen de pijn”, zei de chirurg.
“Dat zal gebeuren. Bedankt voor alles tot nu toe”, zei Adam.
“Bedankt Doc”, zei Mitch.
“Beterschap en hou je taai”, zei Trapper.
Eenmaal thuis zei Adam:“Mitch, jij houdt je nu rustig. Desnoods ga je naar bed om te rusten.”
“Goed”, zei de jongen.
Hij ging naar zijn kamer en viel al snel in slaap. Sally legde een extra kussen onder zijn pols en hand. Ze dekte hem liefdevol toe.
Tegen etenstijd kwam Mitch naar de eetkamer. De tweeling zag hun broer en ook hoe hij eruit zag.
“Heb je veel pijn Mitch?”, vroeg Lisa voorzichtig.
“Als ik mijn arm beweeg wel. Maar verder gaat het goed”, antwoordde haar oudere broer.
De tweeling bekeek de verpakte hand en pols van Mitch met interesse.
“Jongens, voorzichtig want Mitch moet het rustig aan doen”, waarschuwde Adam.
Dat begrepen Lisa en Benji ook wel.
“Ik snij je vlees wel”, bood Benji aan.
Zijn zus zei:“En ik je aardappels.”
De reactie van Mitch was:“Maar mijn toetje krijgen jullie niet!”
De tweeling keek hem verbaasd aan. Op deze reactie hadden Lisa en Benji niet gerekend. Ze begrepen het echter wel.
Tijdens het eten hadden de kinderen allemaal een gezonde eetlust. Zelfs Mitch nam een 2e portie.
“Was het eten in het ziekenhuis niet goed genoeg?”, vroeg Sally.
“Jawel maar het was niet zo lekker als thuis”, antwoordde Mitch.
“Mama kookt altijd lekker”, zei Benji.
“Hop Sing ook”, was het antwoord van Lisa.
Hierdoor wisten Adam en Sally zeker dat hun kinderen echte Cartwrights waren.
Na het eten had Sally Mitch even voor zichzelf. De tweeling hielp Adam met de afwas.
“Mam, ik kan nu niet helpen met de babykamer”, zei Mitch.
“We hebben besloten dat jij het mag ontwerpen. Je kunt weliswaar niet tekenen met links. Maar je kunt het wel proberen met je rechterhand”, antwoordde Sally.
Mitch knikte en zei:“Ik zal het proberen. Ik moet toch ook huiswerk maken.”
Opeens pakte Sally de hand van haar stiefzoon en legde die op haar buik.
“Is dat mijn zusje?”, vroeg Mitch.
Sally knikte.
‘s Avonds van de thuiskomst van Mitch uit het ziekenhuis ging opeens de telefoon. De jongen was alleen met zijn ouders omdat Lisa en Benji al sliepen. Aan het telefoonnummer zagen de Cartwrights dat het Ben was.
“Mitch, ik vermoed dat het voor jou is”, zei Adam.
Mitch nam de telefoon en kreeg van zijn opa de optimistische vraag:“Hoe erg hebben ze je toegetakeld in het ziekenhuis?”
“Wel opa, zo erg dat mijn linkerduim en hand in het gipsverband zitten. Ik zal er een foto van maken en die morgen naar u mailen”, antwoordde Mitch lachend.
De jongen vertelde even later:“Mijn chirurg lijkt erg veel op uw oudste zoon. Alleen hij is nog ouder en kaler.”
Nu werd er op de Ponderosa gelachen. Mitch vertelde wat er nog allemaal ging gebeuren.
“Heel veel sterkte en we bellen later in de week weer”, zei Ben.
“Bedankt voor het telefoontje opa”, zei Mitch waarna hij ophing.
De jongen vertelde de hele conversatie.
“Het is maar goed dat je ooms ver weg zijn bij je chirurg vandaan”, zei Adam lachend.
Sally vond het ook wel vermakelijk.
Twee weken na de operatie kreeg Mitch volledig gips om zijn hand en pols. De jongen koos voor erg licht geel als gipskleur. Adam was bij hem.
“Het gips moet er 4 weken omblijven. Dan moet je hier terugkomen en dan krijg je fysiotherapie voor je hand”, zei de gipsmeester.
Tevens werd er een foto van de duim gemaakt.
Buiten vroeg Adam:“Waarom moest je zo’n opvallende kleur gips kiezen?”
“Dan val ik tenminste op als ik weer naar school ga”, was het nuchtere antwoord van Mitch.
“Ik breng je naar school en kom je ook weer halen. Dat geldt straks ook voor de tweeling”, zei Adam.
“Best”, zei Mitch alleen maar.
Voordat ze naar huis gingen Adam en Mitch nog ergens wat drinken.
“Het is nu donderdag dus wat zou je ervan zeggen als je maandag weer naar school gaat?”, vroeg Adam na een poosje.
“Goed. Ik bel Johnny morgen wel over het huiswerk dat ik gemist heb”, antwoordde Mitch.
Johnny was Johnny Smith, een goede schoolvriend van Mitch. Hoewel Mitch niet echt van school hield had hij het schoolleven toch gemist. Ook al was de jongen 2½ week niet geweest.
Thuisgekomen zag Sally het gips en ze vroeg hetzelfde als wat Adam de jongen had gevraagd buiten het ziekenhuis. Maar natuurlijk vonden Benji en Lisa het wel een leuke kleur.
Op zaterdagmorgen kwam Johnny langs om Mitch te helpen met zijn huiswerk. Ook hij vond het een mooie kleur gips.
“Ik ga maandag weer naar school. Maar bij sport ontbreek ik”, zei Mitch.
“Hoezo?”, vroeg Johnny verbaasd.
Mitch keek hem aan en vroeg op zijn beurt:“Moet je dat nog vragen nu je mijn gele pols en hand hebt gezien?”
Ze lachten. De jongens werkten hard door en tegen het einde van de middag was Mitch weer helemaal bij.
“Johnny, bedankt en ik zie je maandagmorgen”, zei de jonge Cartwright.
“Tot maandag”, zei Johnny.
Maandagochtend was het een grote drukte van belang. Niet alleen maakte de tweeling zich klaar om naar school te gaan maar ook hun broer. Mitch was al zover dat hij zichzelf zonder hulp kon
aankleden.
Op school trok Mitch erg veel aandacht en dan met name zijn gipsen hand en pols.
Jack Carlton, zijn klassenleraar, zei:“Mitch, je kunt nu niet meedoen met de sportlessen. In plaats daarvan volg jij extra lessen in tekenen. Lever je huiswerk geprint in.”
“Best. Ik wil later naar de kunstacademie om prof tekenaar te worden”, zei Mitch.
“Dat zeiden je ouders tegen mij toen ze kwamen praten over je operatie. Ik heb wat van je tekeningen gezien en je hebt veel kans om er te kunnen komen”, zei de leraar.
Vier weken later.
Mitch ging opnieuw naar het ziekenhuis maar nu om het gips er af te laten halen. Adam was natuurlijk bij hem.
“Wil je het gips hebben?”, vroeg de gipsmeester nadat hij het er af gehaald had.
“Ja, als aandenken”, antwoordde Mitch.
De jongen kreeg een steunbeugel om zijn hand en pols en moest daarna naar een bureau in
handspecialisme.
In de spreekkamer troffen Adam en Mitch Sylvia Parker weer aan.
“Jij gaat mijn zoon echt niet behandelen! Zeker niet nadat je mijn vragen hebt beantwoord. Is Steve Parker soms je echtgenoot?”, vroeg Adam.
Sylvia zei:“Ja, hij is mijn liefhebbende echtgenoot. En voordat je de volgende vraag stelt: ja, Frank en Miles zijn onze zoons. We hebben dit hele plan bedacht om jullie Cartwrights flink op kosten te
jagen.”
“Mitch, kom mee. We zoeken wel een andere fysiotherapeut voor je. Desnoods huur ik er eentje voor je in”, zei Adam vastbesloten en op felle toon.
Ze verlieten de spreekkamer en gingen naar huis. Adam begreep nu ineens alles. Maar dat deed Mitch ook.
“Ik zal straks alles aan opa mailen zodat we actie kunnen ondernemen”, zei Adam nu wat kalmer.
“Volgende week moet ik weer bij je oudere dubbelganger zijn”, zei Mitch.
“Dan gaan we dit zeker vertellen”, zei Adam.
Mitch vond het best.
Pas ’s avonds toen Lisa en Benji naar bed waren vertelde Mitch aan Sally wat er die middag gebeurd was. Adam was bezig het hele verhaal naar zijn vader te mailen.
“Er is grote kans dat niet wij je medische kosten moeten betalen maar zij. Door hen heb jij al maanden deze blessure”, zei Sally.
Mitch zei:“Ondanks mijn blessure vind ik het hier toch wel leuk.”
“We blijven hier nog het hele schooljaar. De baby komt over ruim 2 maanden dus dan kunnen we ook niet zo makkelijk verhuizen”, antwoordde Sally.
Ze zag dat de jongen moe was en zei om die reden:“Ik maak voor jou anijsmelk en dan ga je slapen.”
Nadat ook Mitch naar bed was gegaan liet Adam Sally de mail aan Ben lezen.
“Adam, ik kan nu niet veel meer hebben. Straks komt de baby te vroeg”, zei ze.
Adam merkte dat de hele blessure soap erg veel van zijn gezin had geëist.
Daarom zei hij:“Ik heb een neef van Hop Sing ingehuurd voor het huishouden zodat jij kan rusten. Hij heet Neef nr. 2 en komt morgen al. De kinderen zullen dol op hem zijn en hij op hen.”
“Bedankt”, zei Sally waarna ze haar echtgenoot liefdevol kuste.
“Vanaf morgen mag jij heerlijk lang slapen. En als Mitch ook nog zo moe is blijft hij ook thuis. Vooral de nieuwe ontmoeting met Sylvia Parker was voor hem een klap in het gezicht. Ik zal voor jou een warm ontspannend bad maken zodat je heerlijk kan slapen”, zei Adam.
Hij stond op en maakte het bad klaar. Niet lang daarna was alles in zeer diepe rust in huize Cartwright.
Neef nr. 2 kwam de volgende morgen al heel vroeg. Adam was al op, net als de tweeling.
“Wie ben jij? Ik ben Lisa Cartwright”, zei Lisa tegen de Chinese kok.
“Ik ben Neef nr. 2. Familie van Hop Sing”, zei Neef nr. 2.
“En ik ben haar tweelingbroer Benji”, zei Benji.
De kinderen gaven hem keurig een hand.
“Ik breng ze na het ontbijt naar school en meld ook Mitch ziek voor vandaag”, vertelde Adam.
“Neef nr. 2 Mrs Cartwright en Mitch zo lang mogelijk laten slapen”, zei de kok.
“Is Mitch ziek?”, vroeg Benji terwijl hij at.
“Hij is gewoon erg moe. Laat hem maar met rust”, antwoordde zijn vader.
Dat beloofde zijn zoon en dochter.
Adam besprak de hele situatie met de klassenleraar (Jake Carlton) van zijn oudste zoon.
“Ik breng het huiswerk wel langs op maandag na school en dan heeft Mitch de hele week tot vrijdag de tijd om het te maken”, zei Jake.
“Afgesproken. Het kan ook zijn dat Mitch weer te vroeg en te snel begonnen is. Hij kan al meer met zijn duim dan eerst. Maar ik vrees dat de weg naar volledige genezing nog lang is”, antwoordde Adam.
“Zeg het in elk geval tegen zijn arts”, adviseerde Jake.
Adam knikte.
Toen Mitch op controle moest komen had hij eerst een röntgenfoto laten maken van zijn duim.
“Welkom Mitch, Mr Cartwright. Hoe is het ermee?”, vroeg Trapper.
“Redelijk goed. Ik kan al veel meer dan eerst. Alleen ik heb nog geen fysiotherapeut. Degene die het in het ziekenhuis had geregeld had voor mij een afspraak gemaakt bij Sylvia Parker. Ze bekende dat haar zoons het waren die mij deze blessure hadden bezorgd”, antwoordde Mitch.
Hier keek Trapper van op. Hij keek in het dossier en zag wie de afspraak had gemaakt.
“Ik zal het wel regelen. Laat me eerst maar naar je duim kijken”, zei de chirurg.
Op de computer zagen ze de röntgenfoto en Trapper bekeek de duim.
“Het ziet er goed uit. Ik zie je over 4 maanden weer”, zei de chirurg.
“Goed. Ik zal maar alvast zeggen: prettige Kerstdagen en een gelukkig Nieuwjaar”, zei Mitch.
Trapper kon het wel waarderen en zijn reactie was dan ook:“Hetzelfde en alvast gefeliciteerd met je verjaardag.”
Via Trapper kreeg de jonge Cartwright wel een uitstekende fysiotherapeut die hem vlug weer alles liet doen als voor de blessure.
Steve en Sylvia Parker beseften dat ze aan het kortste eind trokken. Ze betaalden niet alleen alle
medische kosten maar ook 1½ miljoen aan schadevergoeding aan Mitch. Adam liet dat bedrag storten op het studiefonds van Mitch wat Ben had gestart bij de geboorte van de jongen. Deze rekening had de rancher overigens geregeld bij de geboorte van een nieuw kleinkind.
Het was op de woensdagmiddag van 19 december toen Mitch tijdens een vriendschappelijke
ijshockeywedstrijd gewond raakte. Een speler van de tegenstander, Brian Johnson, sloeg de puck naar een teamgenoot. Het ding had echter teveel vaart want het kwam precies tegen de linkerhand van de jonge Cartwright. Mitch viel op het ijs en greep onmiddellijk naar zijn pijnlijke hand. Brian en een andere vriend van Mitch, Johnny Smith, waren meteen bij hem, net als coaches Bruce Davis en Mark Wood.
“Mitch, gaat het?”, vroeg Mark, de coach van het team van Mitch en Johnny.
Mitch deed met veel moeite zijn handschoen uit en voelde dat zijn duim weer beschadigd was.
“Mijn duim doet zeer”, zei de jongen.
Bruce onderzocht de duim en zei:“Je moet ermee naar het ziekenhuis.”
Mitch werd overeind geholpen en schaatste naar de kleedkamers. Mark waarschuwde Adam die naar de wedstrijd was komen kijken. Adam ging meteen mee.
In de kleedkamer zei Mitch:“Dr. McIntyre ziet me alweer aan komen.”
“Ik denk dat hij wel blij zal zijn om je weer te zien. Dan heeft hij weer wat te doen”, was het antwoord van Adam terwijl hij zijn zoon hielp met omkleden.
In de hal van het San Francisco Memoriaal Ziekenhuis zag Trapper de Cartwrights al komen. Hij wist meteen wie de patiënt was.
“Als dat mijn jonge vriend Mitch Cartwright niet is! Wat heb je nu weer gedaan?”, vroeg de chirurg.
“Ik kreeg een puck tegen mijn duim tijdens een ijshockeywedstrijd op school. Kunt u er naar kijken, Dr. McIntyre?”, was de wedervraag van Mitch.
“Kom maar mee. Voor jullie is het geen Dr. McIntyre meer maar Trapper”, zei de arts.
“Trapper? Wat is dat voor een naam?”, vroeg Mitch nieuwsgierig.
“Ik werd zo al genoemd tijdens mijn diensttijd in de Koreaanse oorlog. Mijn vrienden noemen me zo”, legde de arts uit.
In zijn kantoor bekeek Trapper de zere duim.
“Dat wordt weer opereren maar dan aan de onderkant. Ik denk dat je pees beschadigd is”, zei Trapper.
“En wanneer zal of kan het plaatsvinden?”, vroeg Adam.
Trapper keek even in zijn agenda en zei:“Ik heb nog een gaatje open komende vrijdagmorgen om 10.00 uur.”
“Ik moet dan eigenlijk nog naar school maar als ik geholpen moet worden vind ik het best”, zei Mitch vlug.
Adam en Trapper keken elkaar aan en de mannen dachten hetzelfde.
“Mitch, heb jij eigenlijk wel veel zin in school?”, vroeg Trapper plagend.
“Heel erg veel. Hoezo?”, was de wedervraag van de jongen.
Het antwoord van de chirurg was:“Dat je zo snel antwoord gaf.”
“Ik zal het wel met zijn school regelen”, zei Adam glimlachend.
“Ik zal voor de zekerheid je hand en pols in een steunbeugel zetten”, zei Trapper.
De zere duim werd in een steunbeugel gezet.
“Mitch, ik zie je vrijdagmorgen”, zei Trapper.
De Cartwrights namen afscheid en gingen naar huis terug.
Bij de Cartwrights thuis was het gezellig druk. Ben en Joe waren die ochtend van de ranch gekomen om de kerstdagen bij Adam, Sally en de kinderen te vieren. Ze deden spelletjes met de tweeling,
terwijl Sally lag te rusten. In de keuken waren Hop Sing en zijn neef met het avondeten bezig.
“Hallo pa en Joe. Zijn de kinderen nog braaf geweest?”, vroeg Adam bij thuiskomst.
“Dat zijn ze altijd. Mitch, wat is er nu weer met je hand?”, vroeg Ben ongerust.
De jongen vertelde wat er gebeurd was en er te gebeuren stond. Adam ging naar hun slaapkamer. In het kort vertelde hij wat er met Mitch gebeurd was.
“Dus onze oudste zoon is weer hulpbehoevend?”, vroeg Sally.
Adam knikte en vroeg op zijn beurt:“Hoe is het met jou?”
“Goed. Ik heb alleen wat last van de baby maar dat is niet erg”, antwoordde Sally.
“Neef nummer 2 maakt het eten al klaar”, zei Adam vastbesloten.
De volgende morgen ging Mitch gewoon naar school alwaar hij veel belangstelling kreeg vanwege zijn hand.
Vrijdag 21 december 2007.
Ben ging met zijn kleinzoon mee voor de operatie. Hij merkte dat Mitch erg zenuwachtig was maar kon helaas niets doen om dat gevoel weg te nemen bij de jongen. Mitch wist wel dat hij Trapper kon vertrouwen maar toch.
Toen de jongen aan de beurt was zei Ben:“Ik wacht hier op je.”
Mitch ging zenuwachtig de behandelkamer binnen. Trapper verrichtte zelf de operatie die nog geen halfuur in beslag nam. Hij verbond de pijnlijke hand en pols van Mitch in verband en liet het rusten in een mitella.
“Zo, nu kan je voorlopig niet meer ijshockeyen en/of honkballen”, zei Trapper tegen Mitch.
“Nu niet maar over een poosje toch wel weer?”, vroeg Mitch.
“Ik denk van wel. Laat het goed rusten en ik zie je als je nog klachten hebt. Over een week mag het verband er af. De hechtingen gaan vanzelf weg”, zei de chirurg.
“Bedankt”, zei de jonge Cartwright.
Ze namen afscheid en Ben zag nu zelf hoe erg zijn kleinzoon toegetakeld was. Mitch vertelde wat er gebeurd was.
“Zullen we eerst ergens wat gaan lunchen voordat we naar huis gaan?”, vroeg de rancher.
Natuurlijk weigerde Mitch dit niet.
Terwijl Mitch zijn 2e handoperatie onderging had zijn stiefmoeder ook medische hulp nodig. Joe was met de tweeling naar hun kersttoneelstuk op school zodat Adam en Sally alleen thuis waren. Sally had de afgelopen nacht slecht geslapen en nu wist ze waarom dat was. De baby was onderweg.
Opeens zei Sally:“Adam, bel de verloskundige en de kraamhulp maar. Ik voel onze 4e al komen.”
Ze hield haar buik vast en merkte dat de vliezen gebroken waren. Adam belde meteen de verloskundige en kraamhulp.
Sally keek haar echtgenoot aan en zei:“Ik moet persen.”
“Jij gaat nu naar bed!”, zei Adam kalm.
Met Adams hulp kwam Sally in bed.
“Laat het nu maar komen. Ook al komt ze 2 weken te vroeg”, antwoordde Sally vlak voordat ze een heftige perswee kreeg.
Ze haalde adem en gaf toe aan de persdrang. Adam steunde zijn vrouw zo goed mogelijk wat effect had. Na een volgende perswee legde Adam zijn 2e dochter op de buik van zijn vrouw.
“Schat, gefeliciteerd met de geboorte van je dochter”, zei hij glimlachend.
Sally pakte de baby over en begon te huilen van geluk.
“We noemen haar Rose”, zei de dolgelukkige moeder.
Toen kwamen verloskundige Grace Taylor en kraamhulp Paula Cooper binnen.
“Laat eens zien hoever je bent”, zei Grace.
“De baby is zojuist geboren. Ze wilde niet langer wachten”, zei Adam.
“Dan zal ik moeder en kind onderzoeken”, zei Grace.
Ze hielp Sally met de nageboorte en verklaarde daarna moeder en kind gezond.
Toen Joe en de tweeling thuiskwamen zagen ze de baby meteen.
“Jullie hebben een zusje Rose gekregen”, zei Sally tegen Lisa en Benji.
De tweeling was weg van hun zusje.
“Zijn pa en Mitch er nog niet?”, vroeg Joe.
“Nee, we hebben ook nog niets van hen gehoord ”, antwoordde zijn broer.
Paula bleef om voor Sally en Rose te zorgen maar toen ze Joe zag was ze meteen verkocht en hij ook.
“Wanneer ga je weg?”, vroeg Joe diezelfde middag al.
“Na de kerstdagen. Hoezo?”, vroeg Paula.
“Dan zien we elkaar natuurlijk niet meer”, zei Joe wat teleurgesteld.
“Tenzij jij voor me gaat zorgen”, antwoordde Paula.
“Ik woon op een grote ranch dus als jij niet te beroerd bent om ranchwerk te doen neem ik je mee”, zei Joe.
Een lieve kus van Paula was het antwoord.
Natuurlijk trok Mitch even alle aandacht toen hij en Ben thuiskwamen. De jongen vertelde opnieuw wat er gedaan was.
Toen zei Sally:“Pa en Mitch, Rose wil jullie begroeten.”
“Wie is Rose?”, vroeg Ben verbaasd.
“Uw nieuwe kleindochter”, antwoordde Adam.
Hij gaf zijn 2e dochter aan zijn vader.
“Gefeliciteerd allebei. Nu wordt dit echt een kerst om nooit te vergeten”, zei de rancher.
Ook Mitch was meteen dol op zijn zusje.
Op zondag 23 december kwamen Hoss en Betsy met hun tweeling over voor de kerstdagen. Hierdoor kon vooral Mitch de langdurige medische periode achter zich laten.