Het was twee dagen voor kerst 1875.

“We kunnen haar niet houden omdat ze onze dochter niet is. Bovendien wil ik ons kostbare geld niet langer aan dat kind verspillen”, zei Rachel Wilson.

Ze keek naar het vierjarig meisje dat aan tafel zat.

“Dan had je dat eerder moeten bedenken voordat je haar van de ranch wegnam!”, antwoordde haar echtgenoot Frank.

Rachel reageerde niet maar pakte de kleren van het meisje Lisa in. Hierna pakte ze het kind vast en nam haar mee.

Frank besloot naar het graf van hun dochter te gaan maar wist niet dat Mitch Cartwright daar ook zou zijn. Frank maakte het graf van Lisa Cartwright open en pakte de kist. Toen kwam de jonge Cartwright er aan. Hij zag wat er gaande was en ondernam meteen actie.

“Wie bent u en wat doet u daar?”, vroeg Mitch meteen met de deur in huis vallend.

“Ik kom alleen de doodskist van mijn dochter halen. De echte Lisa Cartwright is nu op de Ponderosa”, antwoordde Frank.

Hij zette de kist neer en pakte zijn schop. Mitch steeg af en keek naar het opengebroken graf.

“Dit is ook de Ponderosa”, zei Mitch.

Frank keek hem geïrriteerd aan en snauwde:“Jij bent een échte Cartwright! Een grote mond hebben tegen een arme onschuldige man. Ik zal je dat snel afleren!”

Hij sloeg Mitch met zijn schop die bewusteloos in de sneeuw viel. Frank liet hem achter nadat hij sneeuw in zijn gezicht had gegooid en met name in zijn ogen. Frank hoopte dat de jongen het niet zou overleven. Hierna ging hij met de doodskist weg.

Op de Ponderosa ging het leven voor de familie Cartwright zoals gewoonlijk zijn gangetje. De ene helft van de Cartwright tweeling Pam was bezig met haar vader Adam Cartwright in de warme woonkamer terwijl de vrouwen (Sally en Betsy) samen met Hop Sing het huishouden deden en voor de baby’s Rose en Inger zorgden. De overige Cartwrights waren Ben en zijn 2 jongste zoons Hoss en Little Joe, die in Virginia City vertoefden.

Rachel reed het erf op en stopte voor de veranda. Ze sprong van de bok af en zette de koffers neer en tilde daarna hardhandig Lisa van de wagen af. Natuurlijk begon het meisje te gillen wat Adam, Sally, Betsy en Pam hoorden. Ze renden naar buiten en zagen Rachel en Lisa staan. Rachel wilde vertrekken maar ze werd tegengehouden door Adam. Hij pakte haar zo stevig vast dat de vrouw niet kon ontsnappen.

“Wie ben jij en wat komen jij en dat meisje hier doen?”, vroeg Adam.

“Dit is je dochter Lisa die ik ontvoerd heb. Het meisje dat in haar plaats vermoord werd was een zwerfkind”, bekende Rachel.

“Verdwijn onmiddellijk! Anders laat ik Cody op je los”, gromde Adam.

Hij liet Rachel los waarna ze meteen vertrok. Adam wist niet wat hij moest zeggen toen hij Lisa terugzag. Toch herkenden ze elkaar en het meisje vloog naar haar vader. Sally en Betsy begrepen er niets van.

“Papa!”, zei Lisa waardoor Adam tranen in zijn ogen kreeg.

“Adam, ze moet eerst naar binnen om warm te worden”, zei Sally.

“Ik zal wel warme chocolademelk maken”, stelde Betsy voor.

Adam zette Lisa neer en pakte de koffers. Iedereen ging naar binnen waar het heerlijk warm was. Pam hielp haar tante met de chocolademelk zodat Adam en Sally even alleen waren met Lisa.

“Sally, ik kan écht niet geloven dat ze weer terug is”, zei Adam.

“Geloof het maar want het is zo. En aangezien ze het zusje van de tweeling is ben ik bang dat we het met haar erbij zeer zwaar zullen krijgen. En je vader en broers ook”, zei Sally.

Haar echtgenoot zuchtte en wist dat ze gelijk had.

“Papa, hoe heet die poes?”, vroeg Lisa toen ze Lucky zag.

“Dat is Lucky. Hij is van je oudere broer en zus. Maar jij mag ook wel met hem spelen”, zei Adam.

Lisa aaide de kat en was meteen goede vriendjes met hem. Cody vernieuwde zijn vriendschap met de jonge Cartwright.

In de keuken maakte Betsy de warme chocolademelk in het gezelschap van Pam.

“Je weet wat het betekent dat je zusje weer terug is?”, vroeg Betsy.

“Ja, dat oom Hoss nu een nog kleiner stuk pudding krijgt”, antwoordde Pam.

Ze lachten allebei.

“Waar is je broer eigenlijk? Ik heb hem de hele dag nog niet gezien”, zei Betsy.

“Weet ik veel. Hij gedraagt zich zo vreemd de laatste paar dagen”, antwoordde Pam.

“Hoe bedoel je?”, vroeg haar tante ongerust.

“Hij is veel weg zonder Cody en zegt bijna niets meer tegen mij”, legde Pam uit.

“Mitch trekt heus wel bij”, verzekerde Betsy haar nichtje.

Ze pakte het blad met de bekers warme chocolademelk en ging met Pam naar de woonkamer. Cody zag toen kans om naar buiten te glippen. Hij rende weg voordat iemand hem kon tegenhouden.

Langzaam werd Mitch wakker maar hij kon nauwelijks iets zien. Plotseling voelde hij een natte tong over zijn gezicht gaan. De jongen keek op en wist dat zijn hond hem had gevonden.

“Cody!”, zei hij opgelucht.

De herder kwispelde opgewonden en blafte luid.

“Ik kan niet veel zien en Caramel is ook nergens te bekennen”, zei Mitch.

Cody ging dicht tegen zijn baasje aanliggen zodat deze het enigszins warm kreeg.

Ondertussen kwamen de andere Cartwrights ook thuis. Ze wisten nog niet wat er allemaal gebeurd was.

“Kijk Lisa, daar is opa”, zei Pam tegen haar zusje.

Beide meisjes keken naar de voordeur waarachter Ben was. Toen de rancher zijn kleindochters zag was hij sprakeloos.

“Pa, het is écht Lisa. Ze werd ontvoerd op de dag dat Mary, Lily en Amber vermoord werden”, zei Adam.

Lisa rende naar Ben toe en ook met haar had de rancher een contract voor het leven gesloten.

“Het is een erg lang verhaal”, zei Adam alleen maar.

“Ze is net zo goed welkom hier op de ranch. Waar is mijn geliefde kleinzoon?”, vroeg Ben om zich heen kijkend.

“Dat zouden wij ook willen weten”, zei Sally.

“Cody rende net weg. Misschien is er wel wat met hem gebeurd”, zei Hoss die met Joe binnengekomen was.

“We gaan hem zoeken”, zei Ben.

Even later hadden de mannen inclusief Adam het erf verlaten.

“Hij zal vast wel bij het graf van Mary zijn. Mitch is daar vaak als hij alleen wil zijn”, opperde Adam.

“Dan gaan we daar eerst heen”, antwoordde Ben.

Ze reden naar hun privé-kerkhof waar inderdaad Mitch en Cody waren. Adam zag hen het eerst en sprong van zijn paard af. Hij rende naar het stel en kuste zijn zoon liefdevol.

“Wat is er gebeurd?”, vroeg Ben toen hij en zijn andere zoons erbij waren gekomen.

“Ik wilde alleen zijn bij mama en Lisa toen er een vreemde man het graf van Lisa aan het openbreken was. Ik zei er natuurlijk wat van en als reactie kreeg ik een mep van zijn schop. Hij gooide tevens sneeuw in mijn ogen. Ik zie haast niets”, vertelde Mitch.

“We nemen je eerst mee naar huis en daarna gaan jij en Lisa naar de dokter in Virginia City”, zei Adam.

“Lisa is thuis?”, vroeg Mitch verbaasd.

“Ja, de meisjes waren verwisseld door het echtpaar Wilson. Je zusje is al thuis”, antwoordde zijn vader.

Hij hielp de jongen overeind en begeleidde hem naar de paarden. Vreemd genoeg stond Caramel er ook. Adam en Hoss hielpen Mitch op zijn paard waarna de anderen ook opstegen.

“Kom Cody”, riep Hoss.

De herder rende vrolijk mee.

Ondertussen voelde Lisa zich steeds meer thuis op de ranch. Dat kwam vooral door Pam en Lucky. Maar ook door de heerlijke warme chocolademelk.

“Zit hij wel eens in de boom?”, vroeg Lisa.

“Dat heeft hij wel gedaan maar toen moesten Mitch en ik van opa nieuwe ballen kopen. Sindsdien doet Lucky dat niet meer”, antwoordde Pam.

Beide zusjes aaiden de kat die zich wel liet bekoren.

“Lisa, zal ik je kamer laten zien?”, vroeg Sally toen.

Ze stonden op en gingen met de koffers naar boven. Sally merkte dat Lisa zich ook snel thuis voelde op de ranch. Ze gingen een kamer binnen.

“Je vader zei me dat dit jouw kamer was toen je net geboren was. Dus hier slaap je voortaan”, zei Sally.

In de slaapkamer stond een groot bed.

“Ik had niet eens een bed en moest op de grond slapen”, zei Lisa opeens.

Ze begon te huilen waarna Sally haar in haar armen nam en liet begaan.

“Alles is nu voorbij. Je vader en ik zullen goed voor jou, je broer en je zusjes zorgen zodat jullie niets tekort zullen komen”, zei Sally troostend.

Lisa kalmeerde al snel en vroeg toen verbaasd:“Hebben we nóg een zusje?”

“Ja, ze heet Rose en is in mei geboren. Wil je haar zien?”, vroeg Sally.

Lisa knikte. Ze gingen naar de kinderkamer waar Rose en Inger lagen. Beide baby’s waren wakker en begonnen te lachen toen ze Sally zagen.

“Lisa, dit is je zusje Rose en dat is je nichtje Inger. Ze is de dochter van oom Hoss en tante Betsy”, zei Sally.

De jonge Cartwright wist niets te zeggen maar had al de harten van beide baby’s gestolen en andersom.

“Ga jij tante Betsy halen en zeg dat de meiden wakker zijn”, zei Sally tegen haar stiefdochter.

Lisa rende meteen naar beneden om de boodschap door te geven.

“Niet rennen in dit huis!”, riep Sally haar na maar het hielp niets.

“Ze is écht een kind van mijn Adam”, zei ze glimlachend tegen zichzelf.

Toen de mannen het erf opreden kon Mitch iets beter zien maar Adam was toch van plan naar Virginia City te rijden met zijn zoon en dochter om beiden door Doc Martin te laten onderzoeken.

“Mitchy, we zijn weer thuis”, zei Hoss terwijl hij zijn neefje op de grond hielp.

“Papa, mijn ogen doen zo’n zeer”, zei Mitch met tranen in zijn ogen.

“We gaan met de wagen naar de dokter. Hier is mijn hand”, zei Adam bezorgd.

Mitch pakte de hand van zijn vader en liet die niet meer los. Adam nam zijn zoon in zijn armen.

“Ik mis mama zo rond deze tijd. Ze maakte van die heerlijke taarten”, zei Mitch bijna snikkend.

“Ik begrijp het jongen. Maar Sally kan en wil haar niet vervangen. Toch houdt ze ook veel van jou”, zei Adam.

Mitch knikte en zei:“Ik ook van haar.”

Intussen had Ben de wagen al klaar gemaakt en Hoss en Joe waren de paarden aan het verzorgen.

Lisa kwam rennend naar beneden toen Ben binnenkwam.

“Tante Betsy, de meiden zijn wakker”, zei Lisa tegen Betsy.

“Dan ben ik boven”, zei ze.

Ze ging naar boven.

“Opa, waar is Mitch?”, vroeg Pam direct.

“Hij is buiten bij je vader”, antwoordde Ben.

Ze rende meteen naar buiten haar jas aantrekkend. Ze zag haar tweelingbroer en vader en ging naar ze toe.

“Mitch, ik moet je even spreken”, zei Pam direct met de deur in huis vallend.

“Zeg maar”, zei Mitch.

“Nu hebben we voor iedereen cadeaus maar Lisa krijgt niets. Hoe lossen we dit op?”, vroeg ze.

Nu keken ze allebei hun vader aan.

“Ik ga zo met jullie, Lisa en opa naar de stad en zodra Mitch is onderzocht door Doc Martin laat ik jullie en opa bij de General Store achter zodat jullie daar wat kunnen kopen voor je zusje. Pam, ga jij je opa en zusje halen?”, vroeg Adam.

“Vergeet niet te zeggen dat opa zijn volle portefeuille mee moet nemen”, zei Mitch.

“Waarom?”, vroeg Adam verbaasd.

“Nou, dan kan opa eindelijk zijn jaarlijkse doktersrekening betalen”, antwoordde zijn zoon droog.

Adam en Pam vonden het wel een leuke opmerking. Ze ging naar binnen om de boodschap door te geven. Adam hief de kin van Mitch op en keek hem liefdevol aan.

“Ik ben blij dat jullie zo netjes opgevoed zijn door mij en je moeders”, zei hij.

“Het had erger kunnen aflopen met ons”, zei Mitch.

“Nu maak je me ongerust”, zei Adam.

“Oom Hoss en oom Joe hadden ons ook kunnen opvoeden. Maar dan waren we vast niet zo goed terecht gekomen”, legde de jongen uit.

“Daar heb je ook weer gelijk in. Ik zet jou vast op de wagen”, zei Adam.

Ze liepen naar de wagen en Adam hielp zijn oudste op de wagen. Cody sprong bij zijn baasje.

“Liggen Cody”, zei Mitch wat de hond meteen deed.

Binnen kreeg Ben te horen van zijn kleindochter:“Opa, u moet met ons mee naar de stad en Lisa ook.”

“Waarom moeten wij mee?”, vroeg de rancher verbaasd.

“Papa wil Lisa door de dokter laten onderzoeken en u moet mee om de jaarlijkse doktersrekening te betalen”, antwoordde Pam zonder blikken of blozen.

Op dat moment wenste Ben dat hij geen kleinkinderen had die zo erg openhartig waren. Pam hielp haar zusje in haar jasje en ging met haar mee naar buiten. Ben volgde de meisjes. Adam hielp zijn dochters op de wagen en Ben klom naast zijn zoon op de bok.

Zowel Frank als Rachel reden zo snel weg dat de paarden het niet meer aankonden en struikelden. Het echtpaar vloog door de lucht en kwamen op de harde en koude grond terecht waardoor ze stierven. Ze rolden door naar een droge rivier waar ze uiteindelijk bleven liggen.

De Cartwrights reden snel door en vonden de dode paarden en het echtpaar.

“Papa, hij heeft me neergeslagen”, zei Mitch die de man herkende.

“Dat waren mijn ouders”, riep Lisa.

“Het is nu écht over want je blijft gewoon bij ons”, antwoordde Adam.

Ze reden snel door.

Het was zoals gewoonlijk erg druk in Virginia City maar toch konden de Cartwrights hun zaken snel afhandelen. Adam nam zijn zoon en dochters mee naar de dokter maar Ben moest ook mee om de rekening te betalen.

“Paul, kun je Mitch en Lisa onderzoeken? Mitch heeft sneeuw in zijn ogen gehad en Lisa is van ons ontvoerd door een echtpaar dat niet meer leeft”, zei Adam.

Dokter Paul Martin zei:“Ik zal ze meteen onderzoeken. Eerst Lisa.”

“Waarom mag zij eerst?”, vroeg Mitch verbaasd.

“Omdat dames altijd voorgaan”, antwoordde Adam.

Mitch was het er duidelijk niet mee eens maar liet toch zijn zusje voorgaan.

“Ze is kerngezond. Nu haar broer”, zei Paul.

“Doc, mijn ogen doen zeer van de sneeuw”, zei Mitch.

Paul onderzocht de ogen van de jonge Cartwright maar kon niets vinden.

“Probeer fel licht te vermijden anders kom je maar terug”, was het advies.

“Bedankt Paul. Pa zal zijn rekening voor dit jaar betalen”, zei Adam waarna hij naar buiten ging met zijn kinderen.

Paul was hier wel blij mee maar Ben uiteraard niet.

Buiten zei Adam tegen de tweeling:“Jullie gaan naar de General Store om iets voor je zusje te kopen en wij wachten op jullie in het restaurant op de hoek.”

“Daar waar de wagen staat?”, vroeg Mitch voor de zekerheid.

Adam knikte. De tweeling en Cody renden meteen weg door de sneeuw. Adam pakte zijn dochter op en ging het restaurant binnen om warm te blijven.

In de winkel was genoeg te koop maar de tweeling kon niet kiezen.

“Kan ik jullie helpen?”, vroeg Dan Miller, de eigenaar van de winkel.

“We hopen het. We willen iets speciaals voor ons zusje Lisa kopen. Maar we kunnen niet kiezen”, zei Pam.

“Hoe oud is ze?”, vroeg Dan.

“Vier”, antwoordde Mitch.

De winkelier ging weg en kwam even later terug met een mooie pop.

“Zou je zusje deze leuk vinden?”, vroeg hij.

De tweeling keek elkaar aan en ze dachten hetzelfde.

“Deze kopen we”, zei Mitch.

“We hebben toch wel genoeg geld bij ons?”, vroeg Pam aan haar broer.

“Ik hoop van wel. En anders zetten we het op de rekening van papa”, antwoordde Mitch.

Dan liep naar de toonbank om de pop in te pakken en de tweeling volgde hem om het cadeau te betalen.

“Dat is dan 10 dollar”, zei Dan.

Pam gaf het geld en kreeg zelfs nog wat terug. Mitch pakte het cadeau en ze verlieten de winkel. Buiten kwamen ze hun vrienden Matthew Walker en Jenny Wilkins tegen.

“Is dat voor mij?”, vroeg Jenny.

“Nee, voor Matthew”, reageerde Mitch ad rem.

Ze lachten alle vier.

“Nee, het is voor ons zusje Lisa. Ze werd van ons ontvoerd en nu is ze weer terug”, legde Pam uit.

“Wat zullen jullie ooms en tante en ouders het zwaar krijgen”, merkte Matthew op.

“Komen jullie zoals gewoonlijk op ons verjaardagsfeestje op 27 december?”, vroeg Pam.

Matthew en Jenny knikten allebei.

“Mitch, papa en Lisa wachten op ons”, zei Pam.

“Kom Cody”, zei haar broer.

Ze namen afscheid en de Cartwright tweeling liep met de hond naar het restaurant.

Weer thuis speelden de 3 oudste Cartwright kinderen en Cody buiten totdat het schemerig werd. Tegen etenstijd kwam Adam naar buiten om ze naar binnen te halen. Pam, Lisa en Cody kwamen meteen maar Mitch twijfelde of hij wel zou komen. Adam wist meteen dat er wat was. Op de veranda hield hij zijn zoon tegen.

“Kid, wat is er?”, vroeg hij ongerust.

“Ik heb geen zin meer in kerst”, zei Mitch langzaam.

Adam zuchtte diep. Ze gingen zitten.

“Mitch, ik weet dat je mama mist en kan het begrijpen ook. Maar ik weet ook dat ze niet wil dat jij zo down bent zoals nu. Je zusjes verheugen zich op kerst en ik geloof dat jij dat ook wel doet”, zei Adam.

Met tegenzin gaf Mitch toe want hij zei:“Dat is waar maar waarom moet jij nou altijd gelijk hebben?”

“Omdat ik je vader ben”, antwoordde Adam.

Eenmaal binnen ontstond de volgende commotie. Door het komende kerstfeest waren de kinderen erg druk en ze vlogen door de kamer heen, aangemoedigd door Cody en Lucky. Joe probeerde zijn steentje bij te dragen door zich te gedragen als een volwassene maar dat werd de grond ingeboord door Cody en Lucky. Joe stond té dicht bij de grote boom toen hij omver gelopen werd door Cody. Met een harde gil belandde de jonge Cartwright in de boom waardoor hij omviel.

“Opa, de kerstboom heeft oom Joe opgegeten”, riep Mitch.

“Nou, des te meer eten is er voor ons”, reageerde Hoss.

Iedereen lachte. Adam, Hoss en Candy Canaday (de voorman van de Ponderosa) hielpen de boom overeind zodat Joe kon opstaan.

“Adam, je moet je beesten rustig houden en je kids ook”, zei hij beledigd.

“Jij maakt ze net zo druk”, antwoordde Adam.

“Wel Adam, de kerstboom is niet de enige met dennennaalden in zich. Je broer heeft ze ook en wel op een pijnlijke plek”, zei Sally lachend.

Adam en Hoss keken natuurlijk en ze kwamen niet meer bij van het lachen.

“Mr Cartwright, heeft u nog kerstversieringen over?”, vroeg Candy.

“Natuurlijk. Hoezo?”, vroeg de rancher verbaasd.

“Dan kan Joe ook versierd worden”, was het lachende antwoord.

“Kom Joe, dan gaan we je van de naalden ontdoen”, zei Betsy goedmoedig.

Ze gaf haar schoonzus een knipoog en die begreep het ook. Joe liep wantrouwend mee de logeerkamer in. Natuurlijk bleven zijn broers bij de deur luisteren.

“Dat is een mooie”, zei Sally opeens.

“Deze is een lange”, antwoordde Betsy.

Ze lachten allebei luid wat Joe nog meer beledigde. Na een halfuurtje was operatie dennennaalden voorbij.

“Joe, blijf nu maar weg van de kerstboom”, zei Sally.

“Hoezo?”, vroeg haar zwager.

“Omdat anders de boom kaal wordt en wij wel meer te doen hebben dan de naalden uit jou te halen”, antwoordde ze.

“Wil je de naalden hebben als souvenir?”, vroeg Betsy.

Ze kreeg geen antwoord want Joe stormde de logeerkamer uit.

Toen het eindelijk kerst was geworden was de kerstboom weliswaar nog wat kaal maar er hing wel een erg gezellige sfeer. Hop Sing had 2 grote taarten gebakken en 3 stapels pannenkoeken. Doordat er veel sneeuw was gevallen waren de kinderen de hele dag buiten.

Na het overheerlijke kerstdiner zat de hele familie bij de brandende open haard.

“Opa, leest u Scrooge weer voor?”, vroeg Mitch.

“Natuurlijk”, zei Ben.

Hij stond op en pakte het boek uit de boekenkast. Hierna ging hij terug zitten en begon het voorleesuurtje. Adam keek ongemerkt naar zijn zoon en die keek glimlachend terug. Hierdoor wist de oudste Cartwright jongen dat Mitch het ook naar zijn zin had.

De kleinste kinderen vielen vanzelf in slaap en de tweeling werd om 10 uur naar bed gestuurd. Adam kwam nog even kijken bij zijn nageslacht.

Bij Mitch vroeg hij:“En hoe beviel kerst?”

“Geweldig papa”, was het antwoord.

Tevreden viel Mitch in slaap en Adam wist genoeg. Hij wist nu dat zijn kinderen allemaal thuis waren gekomen.