Sinds enige tijd was de jonge Lisa Black in een erg goede bui. Ze was als enige er in geslaagd om de arme eenzame cowboy Lucky Luke aan zich te binden. Lisa had Luke zelfs meegetroond naar het altaar alwaar ze elkaar het jawoord hebben gegeven. Maar een huwelijk kon Lucky Luke niet weerhouden om zijn goede daden te verrichten.
Maar ook bij Lisa had hij een goede daad verricht. Al geruime tijd was ze niet alleen meer. Nu was Lisa zover dat ze haar geheim niet meer voor zichzelf kon houden.
“Nog even en dan komt mijn niet meer arme eenzame cowboy naar huis”, zei ze tegen zichzelf.
Ze bekeek zichzelf in de spiegel en vond dat ze er goed uitzag.
Ergens anders reed Lucky Luke op Jolly Jumper fluitend naar huis.
“Nog even en dan zijn we thuis”, zei Luke.
“Ik ben benieuwd of je vrouw je nog kent. Je hebt haar al ruim 8 maanden niet meer gezien”, reageerde Jolly Jumper.
“Daar moet ze maar aan wennen. Ik kan er ook niets aan doen dat de Daltons steeds ontsnappen”, antwoordde Luke.
“Straks hebben ze haar ontvoerd”, lachte Jolly.
Lucky lachte ook terwijl ze het erf opreden.
Lisa werd wakker van de komst van een paard.
“Daar is mijn held!”, zei ze glimlachend.
Ze probeerde overeind te komen maar omdat ze hoogzwanger was ging dat niet snel meer. Ze schudde de kussens op en ging half liggen.
“Dan moet mijn Lucky me maar zo begroeten”, zei ze zuchtend.
De voordeur ging open en de bezoeker liep meteen door naar de slaapkamer.
“Lisa!”, zei Lucky.
“Lucky!”, zei Lisa.
Hij ging bij haar op bed zitten.
“Ik krijg spoedig ons kindje”, zei Lisa.
Ze legde zijn hand op haar buik. ‘Dit is toch niet echt?’, dacht de geschrokken cowboy.
Op dat moment werd de arme eenzame cowboy badend in het zweet wakker. Hij keek om zich heen en was erg opgelucht.
“Wat een nachtmerrie!”, zei Lucky.
Hij stond op, besteeg Jolly Jumper en reed met hem de zonsondergang tegemoet terwijl hij zong:“I’m a poor lonesome cowboy”.