Het was bijna Onafhankelijkheidsdag 1864. Voor de inwoners van Virginia City werd er een grote picknick gehouden. De damesclub onder leiding van Mrs Vera Stone had een verkiezing bedacht. Wie heeft het mooist aangeklede kind van Virginia City? Daarom waren ze elke dag in de stad om naar alle kinderen te kijken. Vera was erg fanatiek om zoveel mogelijk deelnemertjes te krijgen. Maar de deelnemertjes waren allemaal meisjes.
Op een middag waren Hoss en Joe Cartwright met hun neefje Mitch in de stad toen ze Vera tegenkwamen. Vera deed net alsof ze Mitch niet kende en hem nog nooit had gezien.
“Wat is dat een schattig jongetje zeg. Wie is de vader?”, vroeg ze.
“Dit is ons neefje van anderhalf jaar, Mitchy. Onze broer Adam is de verwekker van dit schepsel”, zei Hoss lachend.
“Hoss Cartwright! Zo spreek je niet over een klein kind! Dat je broer het toelaat dat je zo over zijn zoontje praat. Waar is de moeder?”, vroeg Vera geschokt.
“Daar”, zei Mitch terwijl hij op de hemel wees.
Hoss en Joe keken elkaar lachend aan maar Vera kon het niet waarderen.
“Ik zal jullie vader nog wel aanspreken over hoe jullie met dit zielige moederloze kindje omgaan”, zei ze bits.
Ze liep met opgeheven hoofd door.
“Wat een vreselijk mens is dat zeg. Zullen we Mitch inschrijven voor die kinderverkiezing?”, vroeg Joe.
“Dat is goed. Adam zal het vast wel goed vinden. De winnaar krijgt $500”, zei Hoss.
Maar dat pakte geheel anders uit.
Zijn reactie was:“Mijn zoon doet niet mee! Ik weiger om Mitch te laten exposeren alsof hij een aap in de dierentuin is.”
“Kom nou Adam. Zelf laat je hem ook overal zien”, reageerde Joe.
“Dat is iets heel anders. Hij houdt mij dan gewoon gezelschap”, antwoordde zijn oudste broer.
“Ik denk dat er niets anders op zit dan dat jullie de inschrijving ongedaan moeten maken”, zei Ben.
“Als jullie het zelf niet doen doe ik het”, zei Adam zonder blikken of blozen.
Hoss en Little Joe keken elkaar aan en gingen terug naar de stad om de inschrijving ongedaan te maken.
Tijdens de picknick trok Mitch erg veel aandacht. Hij had een zwarte spijkerbroek aan met een zwart vestje met daaronder een geel overhemd. Als schoeisel droeg de jonge Cartwright zwarte laarzen.
Joe zei spottend:“Als we niet uitkijken wordt Mitch Adam in het klein.”
“Dat hoeft niet meer te gebeuren want het is al zo”, reageerde Hoss.
Op het grote grasveld was er van alles te doen. Mitch zat bij Adam op de arm en samen keken ze rond.
“Kijken papa?”, vroeg de jongen.
“Natuurlijk gaan we kijken”, antwoordde zijn vader.
Vera kwam toen naar ze toe.
Ze vroeg:“Waarom mag Mitch niet meedoen met de kinderverkiezing?”
“Waarom wel? Als hij meedoet hebben de andere kinderen geen kans meer om te winnen. Bovendien is mijn zoon geen bezienswaardigheid”, reageerde Adam laconiek.
De voorzitster keek de oudste Cartwright jongen woedend aan en zei:“Jij bent nog arroganter dan je broers! Ik heb gewoon medelijden met dit arme kindje. Je kan er vast niet goed voor zorgen.”
“Mitch komt echt niets te kort ook al heeft hij geen moeder”, reageerde Adam.
Vera liep statig door. Toen kwamen Adam en Mitch het echtpaar Dan en Laura Walker tegen met hun zoon Matthew.
“Laura, moet jullie zoon niet meedoen met die belachelijke kinderverkiezing?”, vroeg Adam sarcastisch.
“Nooit. Ik ga ons kind niet tentoonstellen en alleen maar vanwege die kakmadammen. Omdat Dan in een mijn werkt mag Matthew niet meedoen.”, zei ze.
“Zullen we ergens wat gaan zitten met die hummels?”, stelde Adam voor.
Dat deden ze. De kinderen werden neergezet op de grond en de ouders gingen bij hen zitten. Mitch en Matthew mochten elkaar meteen en speelden samen.
“Hoss en Joe waren zo leuk om Mitch in te schrijven voor die verkiezing maar ik zorgde ervoor dat het ongedaan werd gemaakt. Ze zijn dol op hem maar ik moet gewoon streng tegen hen zijn om te voorkomen dat ze hem verwennen. Pa verwent hem ook en als wapen gebruikt hij het feit dat Mitch zijn enige kleinzoon is en dat hij het daarom mag doen”, vertelde Adam.
“Dat doen onze ouders ook bij Matthew”, zei Dan.
Ondertussen waren de andere Cartwrights bij hen komen zitten. Mitch zag zijn opa en rende naar hem toe. Laura pakte de picknickmand uit en schonk de bekers in. Iedereen pakte de bekers aan behalve Mitch en Matthew. Ze werden geholpen door hun vaders.
“Gaan we kijken?”, vroeg Mitch aan Adam.
“Goed. We gaan kijken wat er allemaal te doen is”, zei de oudste Cartwright jongen.
Ze stonden op en verlieten de groep. Matthew was in slaap gevallen zodat Ben, Hoss en Joe ook weggingen. Spoedig hadden ze Adam en Mitch ingehaald. Ben tilde Mitch op omdat de jongen tegen de slaap vocht. Het duurde dan ook niet lang voordat de jongste Cartwright sliep.
“Moet ik hem overnemen?”, vroeg Adam.
“Nee, hij slaapt zo heerlijk”, antwoordde zijn vader.
Vera liep langs hen en zei hatelijk:“Adam Cartwright, ik zal ervoor zorgen dat jouw zoon in een goed pleeggezin komt met 2 ouders!”
“Dat zou ik maar niet doen als ik jou was want dan zorg ik ervoor dat iedere vrouw je clubje verlaat”, reageerde Adam.
Vera bond in en liep weg.
Toen de Cartwrights naar de dieren liepen werd Mitch wakker. Hij wreef de slaap uit zijn ogen en keek naar de dieren.
“Paarden”, riep de jongen.
“Inderdaad jongen”, zei Adam terwijl hij zijn zoon over pakte van Ben.
Mitch was helemaal niet bang voor de dieren en mocht zelfs de paarden aaien.
“Papa, mag ik een paard?”, vroeg de jongste Cartwright.
“Je bent nu nog te klein maar over een paar jaar krijg je een pony. Morgen krijg je een paard op wieltjes zodat je binnen en op de veranda kan rijden”, antwoordde Adam.
Dit antwoord stelde Mitch tevreden.
Wat later veroorzaakte Vera weer commotie. Ze was niet alleen de voorzitster van de damesclub maar ook intens gemeen. Ze zag dat Mitch aan het spelen was en ook dat geen Cartwright keek. Dit bracht haar op het idee om de jongen pijn te doen. Vera zette expres haar mooie en dure mand op de linkerenkel van de jonge Cartwright neer en drukte er extra hard op. Mitch begon meteen enorm te huilen wat natuurlijk alle aandacht trok.
“Oh, wat dom van mij. Zet ik zomaar mijn mooie en dure mand op de enkel van iemand. Ach, het is toch maar een Cartwright”, zei Vera giechelend als een bakvis.
“Smoel houden trut! Je wist verdomd goed wat je deed!”, gromde Adam.
Hij gaf de mand zo’n harde trap dat het ding een halve km verder op vloog en op de grond kapot viel.
“Kijk jongens, een vliegende mand”, riep iemand.
Iedereen behalve Vera lachte om de vliegende mand. Maar bij Adam en Mitch was het geen vrolijke stemming. Adam had zich inmiddels bekommerd om zijn zoon die langzaam stil werd. Voorzichtig trok Adam de linkerlaars uit en bekeek hij de enkel. Via Joe was dokter Paul Martin erbij gekomen en hij onderzocht de geblesseerde enkel.
“Het is niet gebroken maar ernstig verstuikt. Door die laars werd een breuk voorkomen. Ik zal de enkel verbinden. Mitch mag er absoluut niet op lopen”, zei de huisarts.
Juliet Harris bracht de kapotte mand bij haar vriendin. Vera keek geschokt naar haar mand die nu niet mooi meer was.
“Wie gaat mijn dure mand vergoeden?”, vroeg Vera kwaad.
“Jij hebt mijn zoon pijn gedaan. Dat is erger dan zo’n stomme mand”, antwoordde Adam woest.
Van Joe hadden Ben en Hoss gehoord wat er gebeurd was en waren dus getuige van de ruzie.
“Adam, zorg jij nu maar voor Mitchy. Wij lossen dit wel op”, zei Hoss.
Adam tilde zijn zoon op en droeg hem naar de Eerste Hulp tent. Paul verbond de enkel waardoor Mitch helemaal rustig werd. Ondertussen zocht Vera nu ruzie met Ben.
“Jouw kleinzoon zat in de weg”, zei Vera.
“Er was ruimte genoeg. Het werd tijd dat iemand jou op je nummer zette. Niemand verwond een Cartwright zonder ermee weg te komen. Ik zal ervoor zorgen dat jij de medische kosten van Mitch betaalt”, reageerde de rancher.
“Nooit van mijn leven! Jij kan dat beter betalen dan ik. De Cartwrights zijn toch de rijkste familie van de omgeving? Dan kunnen ze de medische kosten van zo’n peuter ook wel zelf betalen. Bovendien wonen jullie niet eens in Virginia City zelf en ik wel”, snauwde Vera.
Ze pakte haar kapotte mand en ging weg.
“Wat een snob zeg”, zei Joe uit de grond van zijn hart.
“Laten we haar maar heel snel vergeten en alvast een plek reserveren voor de picknick. Mijn maag kan wel weer wat vulling gebruiken”, zei Hoss.
Ben keek op zijn zakhorloge en zei:“Het is kwart voor 4. Laten we gaan.”
De Cartwrights vonden al snel een uitstekende plek vlakbij de kramen.
Na de medische behandeling gingen Adam en Mitch op zoek naar hun familieleden. Ze zagen al snel de eetkramen en ook de andere Cartwrights.
Om 4 uur begon de grote picknick. De Cartwrights hadden een plekje vlakbij de kramen gevonden. Ben paste op Mitch terwijl Adam, Hoss en Joe het eten haalden. Het duurde echter veel te lang voordat Mitch zijn eten kreeg en de jongen viel in slaap.
Toen de broers met het eten kwamen zei Ben direct:“Adam, je zoon is al vertrokken naar Droomland.”
“Als hij dit eten ziet is hij meteen klaarwakker”, reageerde Adam lachend.
Maar daar vergiste hij zich in. Mitch sliep gewoon door ondanks alle lawaai dat om hem heen te horen was.
“Die wordt niet meer wakker vandaag”, zei Adam naar zijn zoon kijkend.
“Wees blij dat je zoon al de hele nacht doorslaapt. Er zijn genoeg kinderen van zijn leeftijd die ’s nachts wakker zijn. Maar dat geldt ook voor volwassenen”, zei Ben.
“Dat ben ik uiteraard ook”, antwoordde Adam glimlachend.
Hoss nam het deel van zijn neefje ook maar.
Behalve voor Vera Stone was de picknickdag zeer goed verlopen. Want ook de verkiezing van het mooist geklede kind was compleet in het water gevallen. Na het incident met de Cartwrights hadden alle ouders hun kinderen uit de verkiezing teruggetrokken.
Moe, maar tevreden keerden de Cartwrights weer terug naar hun vertrouwde ranch waar ze vrij vlug het voorbeeld van de jongste telg volgden.