HET CIRCUS

Op een mooie dag was Hoss Cartwright met zijn neefje Mitch in Virginia City. Ze moesten een paar boodschappen doen voor hun trouwe kok Hop Sing. Terwijl ze langs het naaiatelier liepen zagen oom en neef een aanplakbiljet hangen. Ze stopten en lazen wat er stond.

“Oom Hoss, wat staat er precies?”, vroeg Mitch die het niet begreep.

“Er komt een circus naar Virginia City. Er zijn shows in de middag en ‘s avonds”, antwoordde zijn grote oom.

“Wat is een circus?”, was de volgende vraag.

“Wel, dat is een show met allerlei dieren en clowns en nog veel meer”, legde Hoss uit.

Even was het stil maar toen kwam Mitch met de droge opmerking:“We hoeven er toch niet heen te gaan want we zijn al grappig van onszelf en thuis zijn er ook dieren genoeg.”

Nu wist Hoss niets meer te zeggen. Oom en neef liepen door. Ze konden niet vermoeden dat het circus nog voor heel wat commotie zou zorgen.

Rond diezelfde tijd kwam circus directeur Charles Fox en zijn gezelschap aan op het terrein waar zijn circustent opgebouwd zou worden. Hij was zo onbetrouwbaar als de kerstman in de zomer. Hem was ter ore gekomen dat even buiten Virginia City de rijke familie Cartwright woonde. Charles wilde ook van hun rijkdom profiteren en daarom had hij een duivels gemeen plannetje bedacht. Zijn oudste dochter Helen zou de oudste zoon Adam Cartwright gaan versieren en met hem gaan trouwen. Zo zou zij aanspraak kunnen maken op de erfenis van de Cartwrights. Charles zag opeens deputy Clem Foster komen.

Hij liep naar hem toe en vroeg:“Wat kan ik voor u doen deputy?”

“Hier is uw vergunning om hier te mogen staan voor een week. De sheriff en ik willen geen gedoe en/of klachten krijgen over u en uw circus”, antwoordde Clem.

Hij gaf het papier aan de directeur die quasi-vriendelijk glimlachte. ‘Je moest eens weten’, dacht Charles. De deputy vertrok weer maar vertrouwde de circusdirecteur voor nog geen halve cent. Helen en haar jongere zus Julie kwamen naar hem toe.

Helen vroeg:“Wat moeten wij gaan doen?”

“Jullie gaan de buurt verkennen en kijken waar de Cartwrights wonen”, antwoordde haar vader.

De jongedames pakten twee paarden, stegen op en reden daarna weg.

Op het moment dat Hoss en Mitch naar huis reden kwamen ze de zusjes tegen. Ze stopten.

Mitch zei hardop tegen zijn oom:“Wat zijn die apelelijk zeg!”

“Zeg niet dat ze op apen lijken”, zei Hoss plagend.

“Waarom niet?”, vroeg de jongen verbaasd.

“Je beledigt dan wel die arme apen”, was het droge antwoord.

Beide Cartwrights begonnen luid te lachen. Helen en Julie stopten ook en keken hen woedend aan.

“Jullie hebben écht geen benul van hoe je dames moet aanspreken. Wonen jullie soms op een ranch?”, vroeg Julie.

“Nee, in een huis met een dakje erop. Het gaat jullie toch niets aan waar wij wonen?”, vroeg Mitch.

“Wij zoeken de familie Cartwright om ze uit te nodigen voor onze circusvoorstelling. We staan er de hele week”, zei Helen.

“Fijn voor jullie”, zei Mitch sarcastisch.

Hij vertrouwde ze niet maar dat deed zijn oom ook niet.

“Gaan jullie het ons nog vertellen of niet?”, vroeg Helen vinnig.

“Nee, we kennen jullie niet en laat ons erdoor”, zei Mitch fel.

Julie zag de beugel om zijn been en zei spottend:“Jij moet helemaal je grote mond houden, mankepoot!”

Hoss en Mitch verloren hun zelfbeheersing en reden naar de zusjes toe. De dames werden van hun paarden afgeduwd en Mitch jaagde de paarden weg.

“Kom Mitchy. We gaan naar huis”, zei Hoss wat kalmer.

Ze zouden die twee nog wel terugpakken.

Onderweg was Mitch erg stil. Ben Cartwright was buiten bezig toen zijn tweede zoon en kleinzoon thuiskwamen. De rancher merkte meteen dat er wat gebeurd was en liep naar ze toe. Hoss vertelde wat er gebeurd was.

“Opa, ik kan er toch niets aan doen dat ik kreupel ben?”, vroeg Mitch voor de zekerheid.

“Nee, het was gewoon een ongeluk”, antwoordde Ben.

De jongste telg ging met zijn hond Cody bij de eik spelen. Ben en Hoss keken naar hem.

Hoss zei:“Dat jochie heeft energie te over. In de stad was hij ook erg druk.”

“Zolang hij die energie op een positieve manier uitleeft ben ik al meer dan tevreden”, reageerde Ben.

“In Virginia City zagen we een poster van een circus hangen. Mitchy vroeg me wat een circus was. Hij heeft nog nooit zoiets gezien. Misschien kunnen we erheen gaan met hem, Adam en Joe”, stelde Hoss voor.

“Als ze willen”, reageerde zijn vader.

Helen en Julie liepen naar de circustent terug.

Helen zei nijdig:“Ik krijg die twee nog wel in mijn handen. Als dat gebeurt kunnen hun ouders meteen twee begrafenissen gaan regelen!”

“Als ze komen kijken nemen we die mankepoot te grazen. Hij is toch erg klein dus makkelijk te grijpen”, gniffelde Julie gemeen.

“We houden dat joch vast totdat Adam Cartwright mij zijn jawoord heeft gegeven. Daarna zal er vlug een kleintje op komst zijn bij mij zodat hij wel bij mij moet blijven”, zei haar zus die net zo gemeen was.

Ze waande zich al moeder van minstens zes kinderen van Adam Cartwright.

’s Avonds tijdens het eten stelde Ben voor:“Er is een circus in Virginia City. Wat zouden jullie er van vinden als we er heen gingen?”

De drie zoons van de rancher waren meteen wild enthousiast maar Mitch niet.

De rancher keek naar zijn kleinzoon en vroeg hem:“Wil jij niet naar het circus?”

“Het hoeft niet voor mij. Maar als jullie zo graag willen hou ik jullie niet tegen”, was het antwoord van de jongen.

“Dat lukt toch niet”, zei Adam glimlachend.

“Oh nee? Jullie kennen mijn methodes nog niet”, reageerde zijn zoon uitdagend.

“Die leren we heus wel kennen”, zei Little Joe.

“Dag oom Joe”, zei Mitch.

Ze wisten waarom Mitch niet mee wilde en zwegen erover. Toch kon de jongen niet alleen thuisblijven. Daar was Mitch nog veel te klein voor.

“Zijn er ook dieren in het circus?”, vroeg de jongen opeens.

“Ja, ze doen trucjes”, zei Ben.

Dit gaf de doorslag want Mitch zei direct:“Ik ga mee. Maar ik hoop niet dat iedereen naar mijn beugel kijkt.”

“Welke beugel van jou?”, vroeg Adam.

Mitch wist genoeg.

“Ik stel voor dat we vrijdagavond gaan. Allemaal akkoord?”, vroeg Ben.

De jongens knikten.

Mitch vroeg:“Wanneer is het vrijdagavond?”

“Je moet nog twee nachtjes slapen. Dan is het vrijdag”, legde zijn vader uit.

Adam merkte dat zijn zoon de namen van de dagen niet kon onthouden maar besteedde er verder geen aandacht aan.

Het nieuws over het circus ging als een lopend vuurtje door Virginia City. Zelfs de kinderen op school hadden het er over.

Tijdens de lunchpauze vroeg Matthew Walker aan zijn beste vriendje Mitch:“Ga jij met je familie nog naar het circus?”

“Ja, maar ik weet niet meer wanneer. Ga jij ook met je ouders?”, was de wedervraag van Mitch.

“We gaan vrijdagavond. Ik hoop dat het leuk is”, antwoordde zijn vriendje.

“Het kan vast niet leuker zijn dan onze grappen en grollen”, zei Mitch droog.

Even later lagen ze op de grond van het lachen.

Na schooltijd reden Adam en Mitch samen naar huis. Onderweg kwamen ze langs het circus. Ze stopten even om te kijken.

Mitch zei:“Wanneer gaan we? Naar het circus bedoel ik.”

“Morgenavond gaan we. Je moet nog een nachtje slapen, morgen de hele dag naar school en dan gaan we er ’s avonds heen”, antwoordde zijn vader.

Ze reden door, niet wetende dat Helen ze zag kijken. Haar gemene hart sloeg op hol toen ze haar droomprins zag. Toen ze Mitch bij Adam ontdekte besloot ze de jongen vast te houden totdat Adam met haar getrouwd was. Haar zus zou helpen. Dat stond vast.

De vrijdag verliep erg rustig voor de Cartwrights. Omdat ze naar de avondvoorstelling gingen werd er vroeger dan normaal gegeten. Dit zorgde ervoor dat Mitch van slag was.

“Waarom eten we zo vroeg?”, wilde hij weten toen Hop Sing de tafel aan het dekken was.

“We eten zo vroeg omdat we straks naar het circus gaan”, antwoordde Ben.

De rancher merkte dat de jongen helemaal van slag was en gaf hem daarom wat meer aandacht. Adam, Hoss en Little Joe waren in een zeer opgewonden stemming maar dat had geen uitwerking op de jongste telg zoals gewoonlijk. Ook tijdens het eten was Mitch erg stil maar zijn vader en ooms niet.

Toen ze weggingen was Mitch nog steeds erg rustig. Het leek wel alsof hij er niets om gaf dat ze naar het circus gingen. Integendeel: Mitch vond het hartstikke leuk maar liet het niet merken.

De voorstelling begon om 19.00 uur. De Cartwrights zaten op goede plaatsen waardoor Helen en Julie hen in de gaten konden houden. Dan en Laura Walker en hun zoon Matthew zaten naast de Cartwrights. Mitch en Matthew uiteraard naast elkaar zoals altijd. Dit bracht de zusjes op het idee om de twee vriendjes allebei te ontvoeren. Op die manier konden ze ene hoger losgeld eisen en nog sneller rijk worden.

Toen de show voorbij was en de bezoekers naar huis gingen grepen Helen en Julie hun kans om Mitch en Matthew te ontvoeren. In de drukte pakten ze de jongens beet en sleurden ze naar een donkere plek. Daar werden ze bewusteloos geslagen en op de wagen gelegd. De dames reden naar een onbekende plek waar ze de kinderen gingen vasthouden voor een zeer lange tijd. Ze wisten niet dat de jongens erg ondernemend waren en een grote mond voor hun leeftijd hadden. Maar daar zouden ze snel achterkomen.

Bij de circustent ontdekten Adam en Dan dat hun zoons weg waren.

“Adam, heb jij de jongens gezien?”, vroeg de mijnwerker ongerust.

“Nee, zijn ze niet bij pa, Hoss en Joe?”, vroeg Adam op zijn beurt.

Dan schudde van nee.

Zijn vrouw Laura kwam erbij staan en zei:“Niemand heeft ze zien weggaan. Straks is er nog iets ernstigs gebeurd.”

“Zolang ze samen zijn hebben ze elkaar”, zei Dan.

“Daar maak ik me juist zorgen over. Het probleem met Mitch is dat hij het gevaar niet ziet komen”, reageerde Adam die langzamerhand ook ongerust begon te worden.

Na een poos kwamen de jongens bij en keken ze in de ogen van Helen en Julie.

“Mitch, zijn we in de hemel of de hel terechtgekomen?”, vroeg Matthew nog wat slaperig.

“Je weet toch dat de Ponderosa de hemel op aarde is. En met die twee theemutsen daar zijn we zeker in de hel terechtgekomen”, zei zijn vriendje.

“Smoel houden mankepoot”, zei Julie bits.

Ze schopte hem tegen zijn verlamde enkel. Mitch wilde een steen naar haar gooien maar bedacht zich net op tijd.

“Moet je die stenen naast je niet naar haar en die andere muts gooien?”, vroeg Matthew verbaasd.

“Je moet het wel goed zeggen: het zijn geen mutsen maar theemutsen. Dat is nog een categorie erger. Bovendien verspil ik mijn gooi krachten niet aan tuig zoals zij”, zei Mitch luchtig.

“Ik begrijp het. Wat vond jij van het circus?”, vroeg Matthew.

“Ik vind het grote dierenmishandeling. Bovendien was de show waardeloos. En wat is uw mening over het circus dat nu Virginia City bezoekt?”, vroeg Mitch uit de hoogte.

Hij deed dat expres om de zusjes te pesten omdat ze statig spraken. Zijn vriendje begreep wat Mitch aan het doen was en speelde mee.

Hij antwoordde:“Mijn vriend, ik moet toegeven dat de show ook bij mij helaas niet in de smaak viel.”

“Jullie houden nu allebei je smoel anders sla ik ze dicht”, zei Helen bits.

“Weet u waar zij het over heeft Mr Walker?”, vroeg Mitch verbaasd.

“Nee, mr Cartwright. Ik mag aannemen dat u het ook niet weet. Want anders zou u het niet aan mij vragen”, was het antwoord van Matthew.

Mitch knikte. De conversatie ging nog een poosje op dezelfde manier door.

Matthew ging zitten en vroeg op een droge manier:“Ik ga naar huis. Ga je mee Mitch?”

“Dat is een goed idee”, zei de jonge Cartwright.

“Jullie blijven hier”, snauwde Helen.

“Dan gaan we de dames gezelschap houden. Waar zullen we het eens over hebben? Over het weer?”, vroeg Mitch optimistisch.

Julie begon hun gepraat zat te worden en zei schreeuwend:“Hou jullie koppen dicht!”

“Dieren hebben koppen, wij hebben hoofden”, reageerde Matthew.

“Behalve paarden. Die hebben ook hoofden”, zei Mitch.

“Mag ik wat te drinken krijgen?”, vroeg Matthew.

“Nee, dat mag je niet. Je moet alleen zwijgen”, zei Julie.

“Dat is gemeen. Hij mag praten en ik moet zwijgen. Hij is veel jonger dan ik”, protesteerde Matthew.

“Twee maanden maar. Je moet niet zo slap praten”, reageerde Mitch opgewonden.

Ze begonnen luid te lachen.

Julie liep naar haar zus en fluisterde:“We gaan weg en laten ze hier.”

“Goed idee. We nemen wel de paarden en wagen mee zodat ze hier moeten blijven”, antwoordde haar zus.

Ze slopen weg en reden terug naar het circus waar alles stil was. Vlug gingen ze slapen alsof er niets aan de hand was.

Ondertussen hadden de Cartwrights en Dan Walker een ware zoektocht op touw gezet om de twee vermiste kinderen te vinden. Laura wachtte ondertussen ongerust op de Ponderosa. Ze hoopte dat de jongens niets overkomen was. Ze zou zichzelf dan nooit vergeven dat ze naar het circus waren gegaan. Ben had intussen het gezag op de hoogte gesteld van de verdwijning van Mitch en Matthew.

“Ik ga mee zoeken”, zei Clem.

“Ik ga die circusdirecteur ondervragen”, zei sheriff Roy Coffee.

Charles ontkende alles omtrent de verdwijning van Mitch en Matthew.

“Kinderen van een jaar of zes, zeven zijn watervlug”, zei de directeur.

“Mitch is mank en kan niet zo snel lopen. Matthew is zijn beste vriendje en zou hem nooit alleen laten. Andersom geldt dat ook”, zei Roy.

“Mijn circus heeft niets met hun verdwijning te maken”, zei Charles.

De sheriff vertrouwde het niet en ging weg.

Mitch merkte als eerste dat ze alleen in de grot waren.

“De kust is vrij. We gaan nu écht weg”, zei hij tegen Matthew.

Ze stonden op en klommen naar buiten. Maar het zandmannetje kwam langs. Daardoor viel de jongste Cartwright naar beneden, viel op zijn achterhoofd en bezeerde zijn rechtervoet. Mitch verloor meteen het bewustzijn. Matthew zag het gebeuren en ging naar zijn vriendje toe. Spoedig kwam Mitch weer bij. De jongens besloten in de grot te blijven totdat het daglicht was.

De zoektocht ging gewoon door ondanks de vermoeidheid van iedereen. Ze besloten op den duur te gaan slapen niet wetende dat de kinderen vlakbij waren. Adam en Hoss maakten nog een korte wandeling toen ze bij een grot kwamen.

“Zullen we gaan kijken wat er in deze grot is?”, stelde Hoss voor.

Adam stemde toe. Ze gingen naar binnen en troffen daar tot hun grote verbazing Mitch en Matthew aan.

“Jongens, we waren de hele avond en halve nacht naar jullie op zoek”, zei Adam.

“Mijn hoofd en voet doen zeer door een val”, zei Mitch zachtjes.

“We nemen jullie mee naar de anderen”, zei Adam kalm.

Hij tilde zijn zoon op en hielp hem naar buiten. Hoss volgde met Matthew. Toen ze terug in het kamp waren kregen de twee vermiste kinderen een zeer uitgebreide begroeting. Ben en Little Joe hadden een kampvuur gemaakt zodat de jongens wat konden bijkomen van de ontvoering. Matthew vertelde alles wat er gebeurd was sinds het moment dat ze de circustent hadden verlaten. Mitch lag tegen zijn vader aan en zweeg. Adam had een arm om zijn zoon heen gelegd waardoor de jongen zich veilig voelde. Niet veel later was iedereen in een diepe en lange slaap.

Tegen de tijd dat het allang ochtend was werden de wildkampeerders wakker.

“Gaan we naar huis?”, vroeg Mitch.

“Ja, we gaan naar huis. Je kunt zeker niet staan of lopen?”, vroeg Ben bezorgd.

Zijn kleinzoon schudde van nee en keek iedereen vragend aan.

“Jij rijdt met mij mee op Buck”, antwoordde de rancher.

Mitch vond het best. Ben steeg op en kreeg toen Mitch bij zich. Matthew reed met zijn vader naar Virginia City. Ben en Dan lieten eerst de jongens onderzoeken door dokter Paul Martin. Adam, Hoss en Little Joe vingen Laura op.

Clem was erbij en vroeg:“Hoe willen jullie hen aanpakken?”

“Op onze manier. Zo gemakkelijk komen ze er niet vanaf”, antwoordde Hoss.

“Laat de kids en Cody maar hier, ik pas wel op ze”, bood Laura spontaan aan.

Dat aanbod sloegen de Cartwrights uiteraard niet af. Hop Sing had inmiddels voor koffie gezorgd. Ook hij was bezorgd om de vermiste kinderen die nu gelukkig terecht waren.

Paul onderzocht eerst Matthew die niets mankeerde en daarna Mitch die last had van zijn hoofd en geblesseerde voet. De geneesheer wikkelde de voet in verband en ook het hoofd van de jonge Cartwright werd versierd met verband.

Doc zei tegen Ben:“Mitch mag een week niet lopen. Hij moet volstrekte rust houden.”

De rancher knikte en tilde zijn kleinzoon op. Hierna gingen ze naar buiten.

“Ik haal Laura op en ga dan naar huis terug”, zei Dan.

Ben zei:“Dat is goed. Ik blijf ook thuis met Mitch.”

Laura was dolblij om haar enige zoon weer te zien. Kort erop gingen ze naar huis. Ben had Mitch op de bank gelegd waardoor de jongen kon rusten.

Zijn vader en ooms gingen naar het circus. Adam nam Helen onder handen.

Toen hij haar vasthield vroeg ze met haar allerliefste stemmetje:“Wil je met me trouwen?”

“Waarom zou ik met jou gaan trouwen als jij mijn zoontje en zijn vriendje hebt ontvoerd?”, vroeg Adam koel.

Helen slikte even.

“Dat was gewoon een grapje. Jij hebt ook geen gevoel voor humor zeg”, reageerde de jongedame.

“Dat heb ik wel maar het is een heel ander soort dan dat van jou. Je bent gewoon een verwend kreng dat kleine jongetjes uit hun vertrouwde omgeving ontvoert. Je zus is eender. Zij schopte zeker expres tegen zijn verlamde enkel?”, wilde haar vijand weten.

“Ik deed dat. Hij is toch maar een vuile mankepoot dus wat maakt het uit?”, vroeg Helen uit de hoogte.

Opeens veranderde de stemming van Adam. Hij wist dat er vlakbij het circus een beekje was.

Daarom vroeg hij:“Het spijt me. Zullen we gaan wandelen?”

Helen knikte. Hoss en Little Joe zagen hun broer weggaan.

Hoss zei:“Die broer van ons is iets van plan met die muts.”

Samen liepen Adam en Helen naar het beekje waar het een beetje veel glad was. Helen droeg haar mooiste jurk en schoenen die toevallig allebei sneeuwwit waren. Adam ging expres iets verder van de kant lopen en liet haar op het cruciale moment los. Hierdoor gleed de oudste dochter van de circusdirecteur in de modder en daarna het water in.

Ze begon te gillen:“HELP! IK VERDRINK!!!”

“Dat is je straf om Mitch en Matthew te ontvoeren. Je ziet zelf maar hoe je eruit komt want ik ga mijn handen niet langer vuil maken aan jou. Goedendag Miss”, zei Adam nuchter maar wel met lachende ogen.

Helen was woedend en maakte Adam uit voor alles wat ze kon bedenken.

Julie werd door Hoss en Little Joe toegetakeld. Het meisje was nogal vlug op haar teentjes getrapt en daar speelden de broers handig op in.

“Weet je wat Mitchy zei over haar en haar zus?”, vroeg Hoss kalm.

Zijn jongere broer keek hem vragend aan en zei: “Dat zal wel niet erg netjes geweest zijn, ons neefje kennende.”

“Hij zei:“Wat zijn die apelelijk””, was het antwoord.

“Mitch zegt altijd wat hij denkt. Bovendien vertellen kinderen altijd de waarheid. Maar deze keer had hij het mis want deze jongedame is nog lelijker dan duizend apen bij elkaar”, reageerde Little Joe lachend.

Zo gingen ze nog een poosje door totdat Julie hen probeerde aan te vallen. Maar de jongens gingen net op tijd opzij zodat Julie languit op het gras viel.

“Nu is het gras weer beschadigd”, zei Hoss bezorgd.

“Helaas is zij niet beschadigd”, reageerde zijn broer.

“Stelletje asociale boerenpummels”, schold Julie kwaad.

“Gaan we beledigend doen?”, vroeg Little Joe.

Ze liepen terug naar hun paarden, stegen op en reden lachend naar huis terug.

Omdat de ontvoering van de jonge Cartwright en de jonge Walker de volgende dag uitgebreid in de krant beschreven stond liet heel Virginia City het circus links liggen. Hierdoor liepen de inkomsten terug en Charles ging naar de Ponderosa om er wat aan te doen. Maar hij kwam niet ver want Helen vertelde wat zij en haar zus hadden gedaan.

“We vertrekken meteen en komen nooit meer naar deze rotplaats! De mensen hier kunnen niet eens een goed circus waarderen als ze er eentje zien” zei haar vader woest.