Het was donderdag 31 oktober 2002. In de klas van Mitch Cartwright gaf Juliet Harris les. Ze was erg streng en dat merkte vooral Mitch en zijn beste vriendje Matthew Walker.
Die morgen zei Juliet:“Kinderen, straks krijgen jullie les van een echte clown. Hij gaat jullie leren hoe je zelf een clown kan worden.”
“Wat leuk zeg. Voor mijn part mag hij wegblijven”, reageerde Mitch ongeïnteresseerd.
“Wat mij betreft ook”, zei Matthew.
“Cartwright, verdwijn maar uit de klas. Je bent voor de rest van dit jaar geschorst. Walker, jij mag blijven zolang je maar niets zegt”, zei de lerares streng.
Mitch pakte zijn tas in en verliet de klas.
Coco de Clown zag de jonge Cartwright komen en begon te glimlachen. Hij wachtte totdat Mitch langs liep en greep toen de jongen vast. De clown pakte Mitch stevig vast en trok hem de wc in. Natuurlijk vocht Mitch om los te komen maar Coco was sterker.
“Jij zal dit keer niet ontkomen aan Coco de Clown!”, zei Coco grimmig.
“Laat me los engerd”, gromde Mitch.
Het gevecht met Mitch leverde Coco wat blauwe plekken op maar de clown nam wraak door de jonge Cartwright aan te randen. Pas toen ze voetstappen hoorden stopte Coco. Mitch zag zijn kans schoon door de clown te laten struikelen. De jongen kleedde zich snel aan en rende het schoolgebouw uit, zijn rugzak en jas meeslepend. Hij werd gevolgd door Matthew die ook uit de klas gestuurd was.
“Mitch, wacht op mij”, riep Matthew.
De genoemde stopte en keek achterom. Hij wachtte op zijn vriendje.
“Wat is er met jou gebeurd?”, vroeg Matthew.
Mitch vertelde:“Die stomme clown heeft me gepakt in de wc.”
“Je moet dit vertellen aan de sheriff. Kom mee”, zei Matthew.
Ze renden naar het kantoor van de sheriff.
Op school vond Juliet de bewusteloze Coco de Clown. Ze knielde bij hem neer en zorgde ervoor dat hij bijkwam.
“Wie is hier verantwoordelijk voor?”, vroeg Juliet.
“Cartwright”, zei Coco.
“Dan zal hij en zijn familie ervoor boeten”, zei de lerares.
Ze stonden op en liepen naar haar klaslokaal.
In het kantoor van de sheriff zat Adam Cartwright, de vader van Mitch, te praten met deputy Clem Foster. Ze hadden geruchten gehoord dat Coco de clown weer in Virginia City was.
“Als die clown aan mijn zoon zit is hij er geweest!”, zei Adam.
Precies op dat moment ging de deur open en kwamen 2 jongens van 9 en 10 jaar naar binnenstormen.
“Mitch, wat is er? Waarom zijn jullie niet op school?”, vroeg Adam terwijl hij de jongens opving.
Matthew vertelde wat er op school gebeurd was.
“Die stomme clown pakte me vast zoals jij mama vasthoudt”, zei Mitch van streek.
Hij vertelde wat de clown had gedaan bij hem. Clem noteerde alles wat de jongens vertelden. Toen alles verteld was belde Adam de moeder van Matthew, Laura Walker, op en schreef Clem een arrestatiebevel uit voor Coco de clown. Laura was er al snel en hoorde ook wat er gebeurd was.
“Mitch, we gaan eerst langs de dokter en daarna naar huis. Jij blijft voorlopig thuis”, zei Adam tegen zijn zoon.
De jongen liep langzaam met zijn vader mee. Laura nam Matthew mee naar huis.
Doc Paul Martin onderzocht Mitch en zei daarna:“Adam, je zoon is inderdaad aangerand. Laat hem er over praten als hij dat wil. Maar dwing hem niet.”
“Goed. Bedankt Doc”, zei Adam.
Onderweg naar huis werd er eerst niets gezegd tussen vader en zoon Cartwright.
Pas toen Mitch in de zijspiegel keek zei hij:“Papa, we worden gevolgd door die enge clown.”
Adam keek in zijn spiegel en herkende zijn zwager achter het stuur.
“Mitch, hou je vast. En zeg niets tegen je moeder over de snelheid”, zei Adam.
Ze wisten allebei dat Sally niet van hard en snel rijden hield. Adam voerde de snelheid op en reed sneller door. Mitch hield zich stevig vast en vond de snelheid geweldig. Omdat Adam de hele ranch uit zijn hoofd kende reed hij door alle smalle wegen.
Coco zat niet alleen in de auto. Ook zijn verloofde Juliet Harris en hun zoon Jason reden mee.
“Burt, stop met achtervolgen. Je rijdt ons nog dood”, gilde Juliet hysterisch.
“Onzin. Cartwright is degene die deze achtervolging niet zal overleven”, snauwde Coco die in het echte leven naar de naam Burt Watts luisterde.
Juliet probeerde weg te komen maar de clown sloeg haar neer. Jason gilde hard maar ook hij werd monddood gemaakt. Coco keek weer op de weg en knalde finaal op een boom waarna de auto in de brand vloog en even later explodeerde. Vanaf veilige afstand keken de Cartwrights toe. Adam belde direct de brandweer en de politie. Clem ondervroeg de Cartwrights en kreeg alles te horen.
“Is die stomme clown dood?”, vroeg Mitch ongerust.
“Hij is dood dus je hoeft niet meer bang voor hem te zijn”, antwoordde de deputy.
Hij en Adam zagen hoe beroerd Mitch eruit zag en handelden daarom snel de zaak af.
Toen alles achter de rug was reden Adam en Mitch naar huis terug.
“Jij gaat straks een poos slapen als we thuiskomen. Ik vertel de anderen wel wat jou overkomen is”, zei Adam met een vlugge blik op zijn oudste zoon.
“Goed”, zei Mitch wat somber.
Hij maakte zich zorgen over hoe vooral zijn oudste oom Hoss zou reageren over wat hem was overkomen. Hoss was dol op zijn oudste neefje en was er altijd voor hem. Maar dat gold ook voor de andere familieleden van Mitch.
Eenmaal thuis merkten de anderen dat er heel wat gebeurd was met de oudste kleinzoon van Ponderosa ranch eigenaar Ben Cartwright.
“Mitch, moet jij nu niet op school zijn?”, vroeg de rancher.
“Nee, ik mag thuis blijven voor de rest van dit jaar. Papa zal de rest wel vertellen”, antwoordde zijn kleinzoon schuchter.
Ben merkte direct dat de jongen niet in orde was. Hij besloot dan ook niet verder te vragen. Mitch ging direct naar zijn kamer, gevolgd door zijn trouwe herdershond Cody. Adam kwam binnen en vertelde alles wat er gebeurd was met Mitch.
“Mitch is aangerand door zijn oom?”, vroeg Sally verbaasd.
Sally was de 2e vrouw van Adam en dus de stiefmoeder van Mitch.
Adam antwoordde:“Dat is wat hem is overkomen. Onderweg naar huis werden we door hem achtervolgd. Gelukkig kwam hij door een explosie om het leven. Ook Juliet en Jason Harris kwamen om het leven. De aanranding is al aangegeven bij de sheriff.”
“Hij is naar zijn kamer met Cody”, zei Hoss.
“Laat hem maar met rust. Hij moet het toch zelf verwerken. We kunnen er alleen maar voor hem zijn”, zei Adam.
Mitch kwam wel aan tafel zitten tijdens de lunch maar at niets. Hij keek wazig voor zich uit zonder wat te zeggen. De volwassenen merkten dat de jongen het erg moeilijk had met wat hij ’s morgens had meegemaakt.
In Virginia City wachtte Sheila Jenkins tevergeefs op de thuiskomst van haar minnaar en de vader van haar tweeling (Patrick en Patty). Tenslotte ging ze naar de sheriff. Daar was Clem bezig de 2 getuigenissen van Adam en Mitch te verwerken.
“Deputy, ik kom de verdwijning van mijn vriend Burt Watts aangeven. Hij zou me om 11 uur ophalen voor een lunch”, zei Sheila.
De deputy keek haar verbaasd aan.
“U bent de partner van Burt Watts?”, vroeg hij.
“Ja, hij is tevens de vader van mijn lieve kindjes”, antwoordde Sheila.
“Miss Jenkins, het spijt me dat ik het zeggen moet maar Mr Watts is om 11 uur omgekomen bij een ernstig ongeluk. Samen met zijn verloofde Juliet Harris en hun zoon Jason”, zei Clem.
Sheila wist niet ze hoorde.
“Waar zijn ze overleden?”, vroeg ze wat van streek.
“Op het landgoed van de Cartwrights. Mr Watts werd al gezocht wegens aanranding van een minderjarige”, antwoordde de deputy.
“Zeker die oudste van Adam?”, snoof de vrouw.
“Ja”, zei Clem.
Sheila ging meteen weg.
Na de lunch bleef Mitch beneden omdat de kleintjes (Lisa, Benji, Inger en Petra) sliepen. De mannen gingen aan het werk terwijl Sally en haar schoonzus Betsy de Chinese kok Hop Sing in de keuken hielpen. Mitch zat in de woonkamer bij de open haard te tekenen.
Tegen 3 uur kwam Mitch de keuken binnen.
“Mam, kun je even naar mijn tekeningen komen kijken?”, vroeg de jongen verlegen.
“Natuurlijk kan en doe ik dat”, zei Sally.
Ze liep met de jongen mee en zag de tekeningen die hij had gemaakt.
“Is dit jouw manier van verwerken?”, vroeg Sally voorzichtig.
Haar stiefzoon knikte en keek haar met betraande ogen aan. Sally ging met hem op de bank zitten en liet hem begaan. Langzaam kalmeerde Mitch.
Later die middag zag Adam de tekeningen. Hij begreep wat zijn oudste zoon die ochtend had doorgemaakt.
“Mitch, jij gaat vanavond met Matt en Cody Halloween vieren in Virginia City. Oom Hoss en Mr Walker gaan mee voor bescherming”, zei hij tegen zijn zoon.
“Goed. Maar het is vandaag toch de verjaardag van oom Joe?”, vroeg de jongen.
“Dat is zo maar ik geef je toestemming om toch weg te gaan. We bewaren wel een stuk taart voor je. Of wil je het nu al hebben?”, vroeg Adam op zijn beurt.
Mitch reageerde meteen met:“Geef het nu maar.”
Ze liepen naar de keuken waar de jongen een stuk taart kreeg.
“Dames, Hop Sing, deze jongen wil alvast een stuk taart voorproeven”, zei Adam.
Betsy sneed een stuk taart af en gaf het aan haar neefje. Mitch at het meteen op tot tevredenheid van de anderen.
Toen Matthew was gekomen met zijn ouders (Dan en Laura Walker) kreeg Hoss nog de voor hem overbodige instructies wat betrof Mitch van Adam.
“Adam, maak je geen zorgen want we houden je zoon in de gaten”, zei Dan.
“Goed. Ga dan maar”, zei Adam.
Ze gingen weg. Mitch was gekleed als cowboy en Matthew als vampier. Cody bleef bij zijn vriendje voor gezelschap en bescherming.
Op een gegeven moment stopte Mitch.
“Mitchy, wat is er?”, vroeg Hoss ongerust over het antwoord.
“Daar woont die vervelende tweeling van een Patrick en Patty Jenkins. Ze pesten Mitch altijd op school”, antwoordde Matthew.
“Jason Harris woont daar ook”, zei Mitch.
“Zullen we aanbellen?”, vroeg Matthew.
Mitch knikte. Ze liepen naar de voordeur en belden beleefd aan. Sheila Jenkins zag de jongens komen en kreeg toen een voor haar idee briljant plan. Toen de jongens aanbelden trok Sheila snel Mitch naar binnen en gooide ze de voordeur dicht. Matthew keek verbaasd naar zijn vader en Hoss.
In de woonkamer werd Mitch hardhandig op de bank gegooid. Sheila wierp zich op hem als een wild beest op zijn prooi. Mitch vocht terug en kreeg hierbij de nodige klappen maar ook Sheila kwam er niet zonder kleerscheuren van af.
Toen zijn belaagster even weg was zag Mitch zijn kans schoon om hulp in te roepen. Om de aandacht van Hoss en Dan te krijgen pakte Mitch een dure Chinese vaas en gooide hij die door het raam naar buiten. De ruit en de vaas braken wat de mannen zagen en hoorden.
“Matt, jij en Cody waarschuwen de sheriff”, zei Dan tegen zijn zoon.
De jongen en hond renden meteen weg. Hoss brak de voordeur open en met Dan rende hij de woonkamer binnen. Dan nam Sheila onder handen terwijl Hoss zich om zijn neefje bekommerde.
“Laat me los”, snauwde Sheila.
“Ik laat je pas los als de sheriff je arresteert wegens mishandeling van een onschuldig kind”, antwoordde Dan.
“Door hem ben ik mijn vriendin kwijtgeraakt vanmorgen”, zei Sheila.
Hoss keek op en vroeg:“Welke vriendin?”
“Juliet Harris. We woonden hier samen en hielden van elkaar”, was het antwoord van Sheila.
“Dan, laat haar maar los want dan kan ik haar mooie armbanden omdoen”, zei deputy Clem Foster.
Dat gebeurde en ook de ambulance kwam voor Mitch.
“Hoe heet je?”, vroeg de ziekenbroeder Hank Williams.
“Mitch Cartwright”, zei Mitch zachtjes.
Voorzichtig werd Mitch op de brandcard gelegd en naar de ambulance gebracht.
“Dan, breng jij Cody thuis?”, vroeg Hoss.
“Natuurlijk. Ik vertel ook wat er gebeurd is”, beloofde Dan.
“Bedankt”, zei Hoss waarna hij met zijn neefje meeging.
In het ziekenhuis kwam Mitch langzaam bij. Hoss zat bij hem.
“Waar ben ik? Wat is er gebeurd?”, vroeg de jongen verward.
“Je bent door miss Jenkins zwaar mishandeld. Mr Walker en ik hebben je gered en gezorgd dat je in het ziekenhuis bent gekomen. Je hebt een gebroken pols en een hoofdwond. Cody is al thuis”, antwoordde zijn oom.
Mitch keek naar zijn pols die in wit gips zat.
“We wisten niet welke kleur gips je wilde”, zei Hoss.
De jongen viel weer in slaap maar toch bleef Hoss bij hem.
Dan parkeerde de auto voor het ranchhuis en stapte uit met Cody en Matthew. Hij klopte op de deur en Ben deed open.
“Hallo Ben. Zijn Adam en Sally er ook?”, vroeg Dan.
“Natuurlijk. Kom binnen”, antwoordde de rancher.
Ze kwamen binnen en Adam vroeg meteen ongerust:“Waar is Mitch?”
Dan vertelde alles wat er gebeurd was.
“Ik pak wel een tas voor hem”, zei Sally geschokt.
Dat deed ze en vrij spoedig waren Adam en Sally bij hun oudste zoon.
“Wat is de connectie tussen Juliet Harris en Sheila Jenkins? Afgezien van dat ze zo’n rotkind had en hebben?”, vroeg Adam.
“Ze hielden van elkaar. Dat heeft Sheila bekend”, antwoordde Hoss.
“Er moet meer zijn dan dat alleen”, zei Adam naar zijn zoon kijkend.
“De jongens zeiden dat de kinderen er ook wonen. Twee vrouwen die van elkaar houden en hun kinderen hebben dezelfde vader? Vreemd”, zei Hoss.
Sally zei:“Vrouwen mogen best van elkaar houden en kinderen hebben. Maar die 2 vrouwen sporen niet en hun kinderen ook niet. Dan zijn de onze engeltjes.”
Dat konden Adam en Hoss uiteraard niet ontkennen. Ze kregen er ook geen kans voor omdat Sally de 2 streng aankeek.
Terwijl Hoss en Mitch in het ziekenhuis waren zat Sheila bij de sheriff en deputy.
“Waarom werd Mitch Cartwright zo mishandeld?”, vroeg sheriff Roy Coffee.
“Dat verwende kind pest mijn tweeling altijd op school. Ze komen elke dag overstuur thuis”, antwoordde Sheila.
Roy vroeg:“Wie is de vader van je tweeling?”
“Burt Watts. En ja, hij is ook de vader van Jason Harris. Zijn moeder, Juliet Harris, is mijn geliefde”, snauwde Sheila.
Roy en Clem keken elkaar aan en ze dachten hetzelfde. Sheila werd afgevoerd naar de gevangenis.
“Vanmorgen vertelde Adam mij dat zijn 1e vrouw Mary een broer had die Burt Watts heette. Bij de explosie van vanmorgen kwam Burt om nadat hij Mitch op school had aangerand. Ik heb zelf de aangifte behandeld”, zei Clem.
“Ik ga naar de Ponderosa om alles te vertellen en misschien is er nog een stuk taart over”, zei Roy.
Hij ging weg en Clem maakte het rapport op.
Op de Ponderosa was het verjaardagsfeest van Joe gestaakt nadat bekend was geworden dat er een Cartwright in het ziekenhuis was opgenomen. Roy stopte zijn auto voor het ranchhuis en stapte uit. Hierna belde de sheriff aan. Ben deed open en had een vaag vermoeden waarom Roy was gekomen.
“Hallo Ben. Ik heb nieuws over de mishandeling van je kleinzoon”, zei Roy.
“Kom binnen. Koffie en taart?”, vroeg de rancher.
Dat aanbod weigerde Roy natuurlijk niet. Hop Sing gaf hem een kop koffie en een stuk taart. Roy feliciteerde Joe met zijn verjaardag en vertelde toen waarom hij was gekomen.
“Moet Mitch getuigen tegen Miss Jenkins?”, vroeg Ben.
“Waarschijnlijk wel. We weten nog niet hoe het met hem is”, antwoordde de sheriff.
Hij merkte dat alle gebeurtenissen van deze dag een groot impact hadden op de Cartwrights. Omdat de allerjongsten allang sliepen konden de volwassenen voluit praten.
In het ziekenhuis zei Adam:“Hoss, ga maar naar huis en vertel de anderen wat er gebeurd is. Wij blijven hier vannacht.”
“Goed”, zei zijn broer.
Hij verliet het ziekenhuis en ging naar de ranch terug.
“Blijf jij bij Mitch? Dan ga ik regelen dat we hier vannacht kunnen slapen”, zei Adam.
Sally knikte waarna Adam zijn vrouw en kind alleen liet. Ze ging bij Mitch zitten en pakte zijn hand.
De jongen werd wakker, zag Sally en zei:“Mam!”
“Hallo jongen. Je vader is hier ook en hij regelt dat wij hier vannacht bij je slapen”, zei Sally.
Mitch keek om zich heen en vroeg:“Waar is oom Hoss?”
“Je vader stuurde hem naar huis. Ga maar weer slapen”, antwoordde Sally.
Nog voordat Adam weer terug was sliep Mitch alweer.
“We kunnen vannacht bij Mitch blijven slapen”, zei Adam.
Sally zei:“Fijn. Je zoon is even wakker geweest maar viel weer in slaap.”
Adam zuchtte en zei:“Toen Mitch een baby was sliep hij al veel en vaak als ik bij hem was. Nu doet hij dat dus nog steeds.”
Op maandag 4 november mocht Mitch weer naar huis. Ben kwam hem halen omdat de rancher toch in Virginia City moest zijn. Hij handelde eerst zijn zaken af en ging toen naar het ziekenhuis.
“Ben, je kleinzoon mag naar huis ”, zei Doc Paul Martin.
“Fijn. Mitch, ga je mee?”, vroeg de rancher.
“Mag ik een andere kleur gips om mijn pols hebben? Wit is zo gewoon”, zei Mitch.
Ben vroeg voorzichtig:“Welke kleur gips wil je om je pols hebben?”
“Groen”, was het antwoord van zijn kleinzoon.
“Laat het maar veranderen. Kom over 6 weken terug voor controle”, zei Doc.
In de gipskamer kreeg Mitch groen gips om zijn gebroken rechterpols. Na de verandering hielp Ben Mitch met zijn jasje en gingen ze samen terug naar de ranch.
Onderweg hoorde Mitch wat er allemaal gebeurd was en er te gebeuren stond omtrent de afhandeling van zijn mishandeling.
“Ik zal meewerken maar ik wil niet dat de smurfen er last mee of van krijgen”, zei de jongen uiteindelijk.
Met de smurfen bedoelde Mitch zijn jongere broertje, zusje en nichtjes.
Ben verzekerde hem door te zeggen:“Dat zal ook niet gebeuren. Jij bent al wat ouder en beter in staat om het te kunnen begrijpen.”
Thuisgekomen kreeg Mitch van zijn familieleden een zeer warme en hartelijke begroeting. Natuurlijk zag iedereen het groene gips.
Adam zei tegen zijn oudste zoon:“Jij doet ook alles om op te vallen.”
“Dan krijg ik tenminste aandacht”, reageerde Mitch.
Adam nam hem in zijn armen en zei glimlachend:“Dat krijg je toch wel.”
“Weet ik”, zei Mitch glimlachend.
Hoss vroeg plagend aan zijn neefje:“Heb je nu opeens groene vingers?”
“Nee, maar wel een tijdelijk groene pols”, antwoordde Mitch ad rem.
Hij zag zijn broertje, zusje en nichtjes en ging met ze spelen. Zij vonden de kleur natuurlijk wel mooi en bewonderden het gips. De volwassenen besloten het onderwerp rechtszaak maar te laten rusten tot na de lunch.
Om 2 uur kwam Ira Minton, de familie advocaat, naar de Ponderosa om alles met Mitch door te nemen. Hoss, Joe en Betsy gingen weg zodat hun neefje alleen was met zijn ouders en opa.
Ira kende de jonge Cartwright al sinds zijn geboorte en zei plagend toen hij het groene gips zag tegen Mitch:“Jij hebt een mooie pols om de tuin in te gaan.”
“Erg leuk Mr Minton. Oom Hoss vroeg me ook al of ik groene vingers had”, zei Mitch lachend.
Ze gingen in de woonkamer zitten voor de bespreking.
“Mitch, ze gaan je vragen stellen over wat er gebeurd is op 31 oktober in het huis van miss Jenkins. Geef gewoon antwoord en dan is het over”, zei Ira ernstig.
Mitch vroeg toen:“Wie was die stomme clown die mij ’s morgens op school aanrandde?”
“Dat was je oom Burt Watts. Hij was de broer van mama”, antwoordde Adam.
Mitch moest dit even verwerken.
Toen zei hij:“Dan ben ik blij dat hij dood is.”
Adam vroeg:“Ira, Mitch heeft last van faalangst. Ook moet hij niets hebben van veel mensen. Kun je de rechter niet vragen of de rechtszaak zonder publiek behandeld kan worden?”
“Rechter Jackson behandelt deze zaak en hij is erg redelijk. Ik zal je verzoek indienen”, antwoordde de advocaat.
“Wanneer is de rechtszaak?”, wilde Sally weten.
Ira keek op de dagvaardig en antwoordde:“Op woensdag 13 november. Het begint om 10 uur.”
Hij gaf de benodigde papieren aan Adam, nam afscheid en ging weg. Ben liet hem uit.
Buiten vroeg Ira:“Hoe is het echt met Mitch?”
De rancher antwoordde:“Redelijk. Hij houdt zich groot voor de kleintjes. Maar als zijn ouders en/of andere volwassenen bij hem zijn is Mitch een klein joch. We zijn er allemaal voor hem.”
“Sterkte”, zei Ira waarna hij vertrok.
Om zijn aandacht te krijgen en hem af te leiden zei Sally tegen haar stiefzoon:“Mitch, ik heb je hulp nodig. Je weet dat je zusje en broertje woensdag jarig zijn. Morgen gaan we samen cupcakes maken. Dus we gaan nu samen alles ervoor halen.”
“Goed”, zei Mitch.
Even later gingen ze samen weg.
Toen Ben weer binnenkwam zei Adam:“Pa, ik wil dat Mitch zoveel mogelijk afleiding krijgt tot aan de rechtszaak. Hij laat het niet merken maar Sally en ik weten en merken dat hij zich er zorgen over maakt.
“Dat zal gebeuren. Hij zal toch ook zijn schoolwerk moeten maken”, antwoordde Ben.
Ondertussen deden de sheriff en de deputy in Virginia City een gruwelijke ontdekking. Nog voordat Sheila Jenkins Mitch Cartwright mishandelde had ze haar tweeling Patrick en Patty naar bed gebracht en vermoord door een snel werkend vergif in een glas water te mengen. Na het drinken stierven de kinderen meteen. Roy en Clem hadden gehoord dat de kinderen niet meer op school waren geweest sinds 31 oktober. In hun kamer vonden ze de lijken.
“Dat wordt een zeer lange celstraf voor miss Jenkins”, zei Clem.
“Bel de dokter maar en daarna de begrafenisondernemer”, zei Roy.
Clem ging alles afhandelen. Roy ging de Cartwrights een bezoekje brengen om hen alles te vertellen wat hij en Clem hadden aangetroffen.
Op woensdag 13 november gingen Adam, Hoss en Mitch al vroeg naar Virginia City. De broers merkten hoe zenuwachtig Mitch was. De jongen was erg druk. Maar hoe dichter ze bij de stad kwamen, hoe rustiger de jongste Cartwright werd. Vooral Adam was hier blij mee want Mitch tot rust krijgen was een zeer zwaar karwei en dat kostte veel tijd en moeite. Net als Hoss moesten ook Dan en Matthew Walker getuigen. Althans dat was de bedoeling. Maar toen de Cartwrights en Walkers bij de rechtbank kwamen liet Roy ze via de achteringang binnen. In een kamer zagen ze Ira Minton zitten.
“Ira, wat is er aan de hand?”, vroeg Adam verbaasd en ongerust over het antwoord.
De advocaat antwoordde:“Vanmorgen vroeg is Sheila Jenkins in haar cel gevonden. Ze had een overdosis slaappillen genomen.”
“Dus de zaak is geseponeerd?”, vroeg Dan.
“Inderdaad”, zei Ira.
“Wat betekent geseponeerd?”, vroeg Matthew.
“Dat betekent dat de rechtszaak niet meer behandeld wordt. De sheriff belde me en het leek ons beter dat jullie persoonlijk te vertellen dan per telefoon”, antwoordde de advocaat.
Hoss zei:“Ik hoop dat we nu voorlopig met rust worden gelaten.”
“Papa, gaan we naar huis?”, vroeg Mitch.
“Ik handel het wel verder af. Gaan jullie maar naar huis”, zei Ira.
“Dan gaan we naar huis terug”, zei Adam.
Onderweg naar huis stelde Hoss voor:“Adam, waarom ga je niet even weg met Mitchy? Gewoon even weg van alles.”
Mitch hoorde dat en zei direct:“Papa, gaan we naar Disneyland? Alsjeblieft papa.”
“Adam, dat is leuk voor iedereen. Luister nu eens naar je oudste zoon” zei Hoss om zijn neefje te helpen.
Adam zuchtte diep omdat hij wist dat hij Mitch niets kon weigeren en ook dat hij niet tegen Hoss op kon. Ook al was hij 6 jaar ouder.
“Goed, jullie winnen. Mitch, we gaan een weekje samen naar Disneyland in Los Angeles”, zei Adam uiteindelijk.
“Geweldig papa”, zei Mitch alsof er de afgelopen 2 weken niets ernstigs met hem was gebeurd.
Die middag boekte Adam hun vakantie en de volgende dag waren Adam en Mitch al op weg naar Disneyland. Omdat Matthew er ook bij betrokken was mocht de jongen ook mee gaan. De korte vakantie deed iedereen goed want vooral Mitch kwam als herboren terug op de ranch.
Net nu de Cartwrights dachten dat alles voorbij was gooide een ouder echtpaar roet in het eten.
Twee weken voor zijn 10e verjaardag (25/12/2002) kreeg Mitch een uitnodiging van Carl en Sharon Watts om bij hen te komen logeren. De logeerpartij zou plaatsvinden van vrijdag 19/12 t/m zondag 21/12 in Carson City.
Toen Adam de uitnodiging las had hij zijn bedenkingen over de logeerpartij. Zijn ex-schoonouders hadden nooit de moeite genomen om met hem kennis te maken. Ze hadden wel een uitnodiging voor hun huwelijk (01/06/1990) gekregen maar de kaart was ongeopend teruggestuurd. Hetzelfde was gebeurd met het geboortekaartje van hun kleinzoon Mitch en de overlijdenskaart van zijn vrouw Mary.
“Mitch, wil je echt logeren bij opa en oma?”, vroeg Adam serieus.
De jongen knikte en keek zijn vader hoopvol aan.
“Goed, je mag van mij. Je krijgt mijn oude gsm mee. Als het niet leuk is bel dan. Ik kom je meteen halen”, antwoordde Adam.
“Goed papa. Maar ik ga wel op de fiets. Zo ver is Carson City ook weer niet”, zei Mitch.
“Goed dan”, reageerde zijn vader.
Sharon stond al te wachten op haar nog onbekende kleinzoon. Mitch kwam met zijn rugzak en fiets naar haar toe.
“Hallo jongen. Zet je fiets maar in de gang. Opa en ik zullen goed voor je zorgen dit weekend”, zei Sharon poeslief.
Haar kleinzoon kwam binnen en Sharon draaide meteen de deur op slot. Mitch zette zijn fiets in de gang en keek rond. Hij vertrouwde het niet maar liet dat niet merken. Zijn rugzak werd op het bananenzadel gelegd en de jongen liep naar de keuken. Zijn verbazing was groot toen Mitch zag dat het huis volkomen leeg was en zijn grootouders er ook niet waren. Hij liep door naar de woonkamer en zag dat zijn grootouders lachend en zwaaiend wegreden.
Na 2 uur besefte de jonge Cartwright dat zijn onbekende grootouders niet meer terug zouden komen. Omdat het buiten al donker was besloot Mitch in het lege huis te overnachten zonder zijn familie te waarschuwen.
Op de Ponderosa was intussen iedereen op de hoogte van de logeerpartij van Mitch bij zijn onbekende grootouders. Ben merkte dat Adam zich ernstige zorgen maakte over het welzijn van de jongen.
“Adam, pak je autosleutels”, zei de rancher.
De genoemde zoon keek hem verbaasd en vragend aan.
“We gaan dat jochie ophalen. Of zijn grootouders er zijn of niet”, legde Ben uit.
Dit hoefde niet 2x gezegd te worden. Even later reden Ben en Adam naar Carson City. Ze hadden al snel het adres gevonden. Ben parkeerde de auto voor de deur en stapte met Adam uit. Kijkend door het voorraam ontdekten ze dat hun lieveling op de kale vloer lag te slapen. Ze probeerden de voordeur open te maken maar dat mislukte.
“Dan breken we maar de achterdeur open”, zei Adam.
Ze liepen om en braken de achterdeur open. Mitch werd wakker van het lawaai en schrok in 1e instantie van de bezoekers. Maar toen hij zag wie het waren was de jongen opgelucht. Hij rende naar zijn vader en begon te huilen.
“Het is al goed knul. We nemen je meteen mee naar huis terug”, zei Adam na een poosje.
Ondertussen had Ben de fiets en rugzak al in de auto geladen. Adam kwam met Mitch die nog wat natte ogen had.
“Papa, ik wil ze nooit meer zien. Dan heb ik maar 1 opa en 1 oma”, zei Mitch met nog wat tranen in zijn keel en ogen.
“Je zal ze ook nooit meer zien”, antwoordde Adam.
Ze stapten in en reden met Ben terug naar de ranch.
Bij thuiskomst maakte de Chinese kok Hop Sing een beker warme anijsmelk voor Mitch. Terwijl de jongen het op dronk vertelde hij wat er allemaal gebeurd was.
“Mitch, we maken er toch een leuke logeerpartij voor jou van want voor de verandering logeer jij als gast dit weekend hier op de Ponderosa”, stelde Ben voor.
Iedereen maar vooral Mitch vond dit een leuk idee en ging ermee akkoord.
“Mitch, jij gaat eerst onder de douche en daarna lekker slapen”, zei Sally.
Nadat hij zijn anijsmelk opgedronken had ging Mitch naar boven om te douchen en te slapen.
Na zijn douche kwam Mitch naar beneden en stelde hij de vraag:“Waar slaap ik?”
De volwassenen keken hem eerst vragend aan maar toen begon Adam te glimlachen.
“Opa, ik bedoel Mr Cartwright, zal je laten zien waar je slaapt. Pa, u heeft zelf voorgesteld dat Mitch hier het hele weekend logeert”, zei Adam.
Ben stond op en ging met zijn kleinzoon naar boven. Ze liepen naar de slaapkamer waar Mitch altijd al sliep.
“Dit is jouw kamer. Ga maar liggen en dan zal ik je toedekken”, zei de rancher.
Mitch kroop in bed en was vrijwel meteen in slaap gevallen. Ben dekte hem toe. Hij bleef nog wel even bij de jongen zitten.
De volgende morgen gedroeg Mitch zich als een echte gast. Natuurlijk speelde de Chinese kok Hop Sing het spelletje mee. Hij gaf de jongen de heerlijkste ontbijtgerechten die iemand zich maar kon voorstellen. Toen Mitch pannenkoeken met jam kreeg werden zijn ooms Hoss en Joe een beetje veel jaloers.
“Hop Sing, waarom krijgen wij nooit pannenkoeken met jam?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Pannenkoeken met jam alleen voor jonge gasten. Niet voor Cartwright broers”, antwoordde Hop Sing.
Natuurlijk profiteerden de 2 tweelingen ook van het logeerontbijt van hun broer en neef.
Na het ontbijt nam Ben Mitch mee voor een eindje rijden per rijtuig. De rancher liet de jongen wat mooie plekjes van de Ponderosa zien. Mitch had nog lang niet alles gezien van hun landgoed. Nu het erop leek dat er sneeuw zou komen was alles nog mooier.
Ben keek op een gegeven moment naar de lucht en zei:“Mitch, ik denk dat we beter naar huis kunnen gaan voordat de sneeuwbui losbarst.”
“Goed. Maar gaan we weer hier heen als het voorjaar is?”, vroeg Mitch.
“Dat beloof ik je”, zei Ben.
Hij keerde het rijtuig en reed naar huis terug. De Cartwrights waren op tijd thuis want niet veel later begon het te sneeuwen. Voor Mitch was dit het perfecte einde van de logeerpartij.
Terwijl hij ’s avonds met Adam naar de nog steeds vallende sneeuw keek vanaf de veranda vroeg Mitch:“Papa, worden die rotweken nu weggespoeld door de sneeuw?”
“Mooi gezegd knul. Ik weet zeker dat je gelijk hebt”, antwoordde Adam.
Hij nam zijn oudste in zijn armen en samen bleven ze nog een hele tijd kijken naar de vallende sneeuw. Toen Mitch naar boven keek zag hij opeens een grote schijnende ster.
“Papa, dat is mama daar. Zij zorgt ervoor dat het sneeuwt”, zei hij wijzend op de ster.
Adam keek ook omhoog en zag ook de ster. Vader en zoon Cartwright kregen beiden tranen in hun ogen omdat de ster degene was die zij alle twee nog erg misten. Tevens was dit voor hen een teken dat er betere en gezelligere tijden op de Ponderosa zouden aanbreken.