Op een erg mooie dag kwam Hoss Cartwright thuis met een nieuw huisdier. Hij reed fluitend het erf op en stopte voor de schuur. Hij sprong van de bok af en pakte de grote kist die op de wagen stond.
“Welkom op de Ponderosa konijntje”, zei Hoss tegen de inhoud van de kist.
Wat Hoss niet had gezien was dat zijn oudste nichtje en enige neefje hem hadden gadegeslagen.
“Is oom Hoss nu helemaal getikt geworden? Hij praat tegen een kist”, zei Pam.
Ze was het oudste nichtje van Hoss.
“Als hij het niet al was, dan weten we het nu zeker. Ben ik blij dat wij normaal zijn”, antwoordde haar tweelingbroer Mitch.
“Daarom is Adam Cartwright ook onze vader”, reageerde Pam.
Ze lachten. Natuurlijk hoorde Hoss dit en hij kwam naar ze toe.
“Waarom lachen jullie nu weer?”, vroeg hij quasikwaad.
“Omdat jij tegen een kist praat. Wij doen dat niet omdat wij normaal zijn en dat komt omdat jouw grote en oudere broer Adam Cartwright onze vader is”, antwoordde Mitch.
Maar nog voordat Hoss een opmerking kon plaatsen vroeg Pam:“Wat zit er eigenlijk in die kist?”
“Kom maar kijken”, zei Hoss uitnodigend.
De tweeling liep met hem mee waarna de kist geopend werd.
“Kijk jongens, dit is mijn nieuwe huisdier”, zei Hoss terwijl hij een reusachtig konijn uit de kist tilde.
“Wow, daar heeft het weeshuis een complete maaltijd aan”, zei Mitch.
“Hij is niet voor een maaltijd maar als huisdier”, zei Hoss.
“Heeft Hop Sing wel een pan die groot genoeg is voor dat beest?”, vroeg Pam tactvol.
“Anders rijgt hij hem wel aan het spit”, antwoordde haar broer even tactvol.
Hop Sing was hun trouwe Chinese kok.
Mitch maakte het nog erger door te zeggen:“Als oom Hoss met dat konijn gaat lopen is het: konijn, waar ga je met oom Hoss heen?”
Ze lachten maar hun grote oom vond het uiteraard niet grappig.
“Ha ha, wat zijn we toch weer grappig zeg! Jullie zijn met z'n tweeën nog erger dan je vader”, reageerde Hoss.
“Hou dat beest maar uit de buurt van onze kok. Anders eten we de komende 10 jaar konijn”, adviseerde Pam.
“Misschien kan papa het velletje wel gebruiken als handdoek. Of hij maakt er een handtas voor mam van”, opperde Mitch.
Hoss maakte er een eind aan door te zeggen:“Als jullie nog meer leuke suggesties hebben, hou ze dan maar voor je. Ga maar weer spelen.”
“Sterkte met oom Hoss, Floppy”, zei Mitch tegen het konijn.
Lachend gingen Mitch en Pam weer op hun vertrouwde plekje op het erf spelen.
Hoss keek zijn konijn aan en zei geruststellend:“Let maar niet op die 2 want ze hebben die nare karaktertrekjes van hun vader. Jij wordt niet geslacht!”
Het dier werd terug in de kist gezet zodat Hoss een hok kon maken voor zijn huisdier.
Tijdens het avondeten vroeg Mitch:“Oom Hoss, heb je de anderen je konijn al laten zien? Of eten we hem nu?”
“Welk konijn?”, vroeg Ben Cartwright verbaasd.
Ben was de vader van Hoss en de eigenaar van de Ponderosa Ranch waar de familie Cartwright woonde.
Maar nog voordat Hoss kon antwoorden zei Pam:“Hij heeft een konijn van 500 kg en 2 meter groot. Echt een maaltijd voor een weeshuis.”
“Overdrijven is ook een vak voor jou en je broer, niet? Hij is wat aan de grote kant maar hij is echt niet 500 kg en 2 meter groot”, zei Hoss.
“Nee, 4 meter groot met een gewicht van 800 kg”, reageerde zijn neefje.
Iedereen behalve Hoss lachte.
“Mitch, zulke grote konijnen bestaan niet eens”, zei Joe.
Hij was de jongste Cartwright broer.
“Hoss, laat straks je konijn maar zien”, zei Ben.
Hij was natuurlijk ook nieuwsgierig geworden naar het konijn. Maar dat waren zijn oudste zoon Adam en diens vrouw Sally ook.
Sally zorgde ervoor dat haar zwager op de kast bleef door te zeggen:“Misschien kunnen we het vel wel gebruiken als deken voor de baby. Dan blijft zij lekker warm.”
Ze was namelijk 3 weken eerder bevallen van dochter Rose.
“Goed idee”, zei Adam glimlachend.
“Wat zijn jullie een stelletje dierenbeulen”, zei Hoss.
“Wij zijn dierenbeulen? Ik heb medelijden met dat konijn”, reageerde Mitch.
Iedereen behalve Hoss lachte.
Toen zei Pam:“Je mag van Cody zijn riem wel lenen als je dat konijn uitlaat.”
“En de halsband van Cody ook”, voegde haar broer er aan toe.
“Dooreten jongens. Des te eerder kunnen we het konijntje bewonderen”, zei Adam.
“Papa, zeg niet dat wij je niet gewaarschuwd hebben voor het kleine konijntje van oom Hoss”, zei Mitch.
Lachend maar zwijgend aten de Cartwrights door. Iedereen was erg benieuwd naar het nieuwste dier op de Ponderosa ranch.
Na het eten liet Hoss vol trots zijn konijn zien.
Ben zei:“Dat is inderdaad een zeer groot konijn, Hoss. Hou hem wel in zijn hok.”
“Ja pa”, zei Hoss vlug.
Adam, Joe en Sally waren ook onder de indruk maar ze zeiden niets.
Spoedig wist iedereen van het konijn. Het dier zat in een hok. Een knecht, Sean Clark, had gezien dat de tweeling elke ochtend die dieren voerderde en besloot een grap met ze uit te halen. Hij stak met een stok het konijn zodat het dier boos werd. Daarna ging Sean snel weg. Mitch en Pam kwamen met voer voor Floppy. Op het moment dat Pam het hok opendeed om het voer te geven beet het konijn de jonge Cartwright in haar linkerhand. Hierna vluchtte het dier weg. Pam liet van schrik de voederbak vallen.
“Rotbeest!”, schold Pam.
“Kom zus. Nu moet dat beest wel weg”, zei Mitch.
Ze renden naar het ranchhuis toe om hulp te halen. Ben en Sally waren binnen en wisten meteen dat er wat mis was.
“Mam, opa, dat rotbeest had het vuile lef om Pam te bijten”, zei Mitch razend.
“Mitch, kalmeer!”, zei Sally streng.
“Floppy heeft me in mijn hand gebeten”, zei Pam wat kalmer dan haar broer.
Ze liet haar gewonde hand zien.
Ben bekeek de wond en zei:“Kom maar mee naar de keuken. Hop Sing zal het wel kunnen behandelen.”
Pam liep met hem mee naar de keuken waar de kok haar hielp. Sally bleef in de woonkamer met Mitch. Hij vertelde wat er was gebeurd toen hij gekalmeerd was.
“Je vader en je oom Hoss moeten dit oplossen en dat doen ze ook. Jullie welzijn gaat voor alles”, zei ze.
Dat wist Mitch ook wel.
Wat later zat de tweeling zoals elke dag buiten op de veranda hun schoolwerk te maken toen Sean langs liep.
“Hebben jullie dat konijn laten ontsnappen? Jullie oom zal dat niet leuk vinden”, zei hij spottend.
Mitch en Pam begrepen opeens hoe het konijn boos was geworden.
Toen vroeg Sean:“Pam, hoe kom je aan je gewonde hand?”
“Dat moet jij nodig vragen! Jij pestte Floppy zodat hij ons zou bijten”, antwoordde Mitch fel.
“Ik vroeg het aan je zus, niet aan jou, manke”, zei Sean kwaad.
Hij kwam de veranda op en gaf Mitch een harde duw waardoor Mitch viel. De jongen schopte de knecht met zijn linkerbeen waardoor Sean ook viel. Ze begonnen te vechten waarna Pam naar binnen rende om Ben te waarschuwen.
Sean sloeg Mitch het erf op en zei:“Kom dan jochie.”
Hij ging naar de jonge Cartwright toe en het gevecht ging door. Het gevecht trok de aandacht van iedereen. Hoewel Mitch pas 12 was liet hij zich niet kennen.
Pas toen Ben streng zei:“Ophouden!” werd er niet meer gevochten.
“Hij begon! Hij heeft het konijn gepest zodat hij Pam beet. Bovendien noemde hij mij manke”, zei Mitch woest.
“Dat ben je toch!”, zei Sean lachend.
“Clark, pak je spullen en verdwijn van mijn ranch. Je bent hierbij ontslagen”, zei Ben streng.
“Ik krijg ontslag en dat kleintje wordt weer in bescherming genomen”, snauwde Sean.
“Candy, neem Mitch mee naar binnen”, zei de rancher tegen voorman Candy Canaday.
Dat deed hij en nu ging Mitch gedwee mee.
“Sean Clark, je mag blij zijn dat mijn zoons dit niet zagen want dan had je het waarschijnlijk niet overleefd. Ik wil je nooit meer zien!”, zei Ben.
Toen Candy en Mitch binnenkwamen zagen Sally en Pam hoe Mitch toegetakeld was door Sean.
“Leg hem maar op de bank”, zei Sally.
Dat gebeurde en Mitch werd verzorgd door zijn stiefmoeder.
“Je had het gezicht van Sean moeten zien na het gevecht. Mitch heeft 1 blauw oog maar Sean 2 en een dikke lip”, zei Candy glimlachend.
“Vechten is geen oplossing”, reageerde Sally.
“Dat weet ik wel maar Mitch is 12 en Sean 36. Als dit uitlekt heeft Sean geen leven meer”, zei Candy.
Sally moest toegeven dat de voorman gelijk had. Ze stuurde hem naar Virginia City om Adam te halen.
In Virginia City kwam Sean de Cartwright broers tegen.
“Sean, wat doe jij hier? Moet je niet werken?”, vroeg Joe.
“Adam, ik ben ontslagen omdat jouw lieve manke zoontje met mij begon te vechten. En alleen omdat ik dat konijn had gepest waardoor hij die griet in haar hand beet”, zei Sean lachend.
De broers keken elkaar even aan en Adam zei:“Hoss, neem jij hem maar onder handen. Dan krijg je een biertje van ons.”
Sean werd bang en werd nu door Hoss bewerkt.
In de saloon vroeg Joe verbaasd:“Mitch is toch niet zo opvliegend van karakter zoals ik? Of wel?”
“Nee, maar de tweeling is nu ook op een lastige leeftijd. Plus dat Rose ook veel tijd en aandacht van mij en Sally vraagt en krijgt. Sean zag er wel fraai uit toen we hem tegenkwamen. Ik ben benieuwd wat Mitch heeft”, antwoordde Adam.
“Ik ook. Sean liep in elk geval wat mank. Mitch zal hem vast wel flink geschopt hebben met zijn loopbeugel”, zei Joe.
Ze kregen even later gezelschap van Candy die een dringende boodschap voor Adam had.
“Adam, ik ben naar Virginia City gestuurd om je te halen. Het moest van je vrouw”, zei de voorman.
Adam maakte zijn glas leeg en vroeg:“Candy, jij wacht hier op Hoss en zijn bier. Joe, ga je mee naar huis?”
Joe knikte en dronk zijn bier op. Hierna ging hij met zijn broer naar huis.
Sean was geen partij voor Hoss zodat hij al snel het hazenpad koos. Tot groot vermaak van alle omstanders.
Deputy Clem Foster ging met Hoss de saloon in en vroeg:“Hoe komt het dat die Sean Clark er zo mooi uitziet met zijn 2 blauwe ogen en dikke lip?”
“Hij heeft op de ranch gevochten met de enige kleinzoon van Ben Cartwright. Mitch heeft alleen maar 1 blauw oog”, zei Candy.
Hoss kwam niet meer bij van het lachen. Ook Clem vond het wel leuk. Candy bestelde nog 2 bier waarna ze ook naar huis gingen.
Thuis gekomen zag Adam hoe zijn 2 oudste kinderen eruit zagen. Ook hoorden hij en Joe wat er precies gebeurd was.
“Waar is dat konijn?”, vroeg Joe.
“Ergens op een plekje op de wereld”, antwoordde zijn neefje.
“Dat begrijpen we maar dat konijn zorgt alleen maar voor problemen. Hij moet weg”, zei Ben beslist.
Dat vond iedereen, vooral de tweeling. De mannen besloten het dier te gaan zoeken. Mitch en Pam moesten van Adam en Sally binnen blijven.
Hoss en Candy waren bijna thuis toen ze het konijn zagen zitten.
“Candy, pak ook je geweer. Dan schieten we dat konijn dood. Hij heeft ons meer dan genoeg problemen bezorgd”, zei Hoss.
Ze pakten hun geweren en brachten zo Floppy om het leven. De mannen namen het konijn mee als bewijs.
Toen de Cartwrights het dode konijn zagen vroeg Ben:“Hoss, het is zonde om het vlees weg te gooien. Wat ga je ermee doen?”
“Wel pa, toen ik net thuis gekomen was met het konijn zei Mitchy dat het weeshuis er een complete maaltijd aan heeft. Ze hebben het harder nodig dan wij”, antwoordde zijn zoon.
“Goed idee. Breng het konijn maar naar het weeshuis”, zei Ben.
De broers brachten het konijn naar het weeshuis waar ze dolblij waren met het vlees.
Terug rijdend naar huis zei Hoss:“Jongens, ik zal nooit meer zo’n groot konijn mee naar huis nemen.”
“Dat hebben we gehoord en we houden je eraan”, zei Adam.
Hoss hield zijn woord en nam nooit meer een groot konijn mee naar huis.