Geweldige Thuiskomst
Het was de avond van 17 juli toen Mitch en Pam Cartwright stilletjes de keuken van de Ponderosa ranch binnen slopen waar ze de Chinese kok Hop Sing 1 meter de lucht in lieten vliegen. Mitch geduide hem echter stil te zijn. De kok knikte glimlachend. De tweeling ging aan de keukentafel zitten en Hop Sing ging naar de woonkamer.
“Mr Cartwright naar keuken komen”, zei de kok.
Ben Cartwright, eigenaar van de Ponderosa ranch, stond op en liep mee naar de keuken.
“Verrassing!”, riepen Mitch en Pam tegelijk.
Een grote glimlach verscheen op het gezicht van de rancher die zijn 2 oudste kleinkinderen in zijn armen sloot. Hij kuste ze tegelijk.
“Opa, zolang zijn we niet weggeweest”, merkte Mitch op.
“Voor mij wel”, antwoordde Ben.
“Pam, ga je mee terug?”, vroeg Mitch plagend.
Zijn zus knikte. Maar de rancher had de tweeling te stevig vast.
“Morgen is het zaterdag en dan gaan we een feest geven omdat jullie weer tijdelijk thuis zijn”, zei Ben.
“Opa, we zijn niet tijdelijk thuis maar voorgoed. Ook al wonen we hiernaast”, zei Pam.
“Matthew woont nu bij ons dus u heeft nu 2 kleinzoons”, zei Mitch.
De rancher keek op van deze berichten.
“We hebben heel wat bij te praten. Daarom blijven jullie en Matthew hier morgenavond slapen”, zei Ben.
“Net als toen ik dat opstel voor school moest maken over logeren?”, vroeg Mitch.
“Net als toen”, antwoordde Ben.
De tweeling verliet het ranchhuis weer zoals ze waren binnengekomen en Ben liep terug naar de woonkamer waar zijn zoons Hoss en Joe met hun vrouwen Betsy en Cora waren.
“Pa, waarom moest u zo opeens naar de keuken komen van Hop Sing?”, vroeg Hoss.
“Er was een klein vogeltje dat me vertelde dat we morgenavond een feest hebben hier op de ranch”, antwoordde Ben.
“Een feest? Ter ere van wie?”, vroeg Joe.
“Wel Joseph, het schijnt om 2 personen te gaan die niet alleen de Ponderosa maar ook Virginia City onveilig gaan maken. Het gerucht gaat dat een vriendje van hen meegekomen is”, was het wat cryptische antwoord van Ben.
Betsy en Cora keken elkaar lachend aan want ze begrepen wat hun schoonvader bedoelde. Hun echtgenoten hadden het nog niet door.
“Wij zorgen wel voor het eten en drinken”, zei Cora.
“Dat is afgesproken. Hop Sing zal blij zijn met jullie hulp. Hoss en Joe, jullie zijn met Candy, Griff en Dusty verantwoordelijk voor de aankleding oftewel de versiering van het feest”, zei de rancher.
“En wat gaat u dan doen voor het feest?”, wilde Hoss weten.
“Ik ga wat gasten uitnodigen voor het feest”, antwoordde zijn vader.
Ben zei verder niets over het bezoek en ging weer de krant lezen.
Toen de tweeling in hun nieuwe huis kwam waren Sally, Lisa en Rose al naar bed.
“Leuk huisje”, zei Pam toen ze met Mitch binnenkwam.
“Mooie planken. Ik zou er een huis van bouwen”, merkte Mitch op.
Adam kreeg meteen al spijt dat hij zijn zoon mee terug had genomen.
“Dit heb ik dus niet gemist. Die fijnzinnige opmerkingen van jou, Mitch”, antwoordde Adam.
Ze lachten. De tweeling merkte wel dat Adam dolblij was dat ze weer thuis waren.
Toen zei Adam serieus:“Ik wil wel dat jullie mee helpen op de ranch en in huis. Sally heeft het al zwaar genoeg met de baby en ik wil dat ze het zo veel mogelijk rustig aan kan doen.”
Pam antwoordde:“Dat beloven we. In New York moesten we ook mee helpen. Tante Laura leerde ons koken en bakken.”
“En we leven nog”, merkte Matthew op.
Weer lachten ze.
“Het is al laat en morgen moeten we vroeg op zoals elke ochtend op de Ponderosa. Ik zal jullie je kamers laten zien en alvast welterusten”, zei Adam.
Ze gingen naar boven en niet veel later sliep iedereen.
De volgende morgen reed Ben al heel vroeg naar Virginia City om wat vrienden uit te nodigen voor het feest die avond. Als eerste ging de rancher naar Jeff en Susan Williams, de ouders van zijn schoondochter Cora. Ben steeg af en bond zijn paard Buck vast. Hierna ging hij naar binnen.
De eigenaar, Jeff, herkende de bezoeker en vroeg:“Welkom Ben. Wat kan ik voor je doen?”
“Bedankt. Zouden jij en Susan naar de Ponderosa kunnen komen om de meiden en Hop Sing te helpen met de voorbereidingen voor het feest van vanavond?”, vroeg Ben op zijn beurt.
Susan, die erbij gekomen was, zei:“Natuurlijk komen we helpen.”
Ze keek Ben aan en dus moest de rancher de reden wel vertellen.
“De tweeling is weer thuisgekomen. Voorgoed. Ze kwamen gisteravond nog even langs en ik heb ze een welkomstfeest beloofd”, vertelde Ben.
“Waarom houden we geen barbecue? Dat is voor iedereen leuk”, zei Jeff.
“Afgesproken. Ik ga nog wat vrienden uitnodigen”, zei Ben waarna hij wegging.
Niet veel later gingen Jeff en Susan naar de ranch om de anderen te helpen.
Al snel ging het nieuws over de terugkeer van de Cartwright tweeling als een lopend vuurtje door Virginia City.
Eentje zei:“Wedden dat die Cartwright tweeling nog meer op ons neerkijkt dan eerst? Vooral omdat ze in de grote stad hebben gewoond.”
“Adam Cartwright heeft ze echt niet opgevoed als snobs”, reageerde een ander.
“Nee, als supersnobs. Die Mitch denkt echt dat hij super speciaal is en alleen omdat hij een beetje kreupel is en een balletje kan gooien”, was de reactie van een 3e persoon.
Ze lachten. Maar niet voor lang. De 3e persoon, Jake Simpson geheten, kreeg een behoorlijke klap in zijn gezicht van Ben Cartwright persoonlijk.
“Dat durf je niet in zijn gezicht te zeggen”, zei de rancher op strenge toon.
Jake zei terwijl hij zijn pijnlijke kaak masseerde:“Dat durf ik echt wel. Maar dan moet ik eerst langs jullie honden. En ik ben als de dood voor honden. Waarom denk je anders dat die manke labrador bij jullie gedumpt is? Dat heb ik gedaan.”
Ben zei:“Je bedoelt Skip? Die woont niet meer bij mij in huis en Cody ook niet meer. Adam heeft ze meegenomen naar zijn huis.”
“En dat moeten wij geloven? Dus niet”, lachte Jake.
“Dan geloof je het niet. Ik zit er niet mee”, zei Ben waarna hij wegging.
“Jake, waarom zou Adam Cartwright in een ander huis gaan wonen? Die Chinese kok doet alles in huis”, zei persoon nummer 2 die naar de naam Pete Willis luisterde.
Jake antwoordde:“Pete, die vrouw van Adam is alweer in verwachting en flink ook. Ik zag ze gisteravond bij het station. Dus dan heeft Adam wel een eigen woning nodig. En die tweelingzus van dat manke joch is ook een schat. Zij wordt mijn vrouw en dan is ze voorgoed onder de pannen. Dan kan zij voor mijn kinderen zorgen.”
“Je hebt ze niet eens”, zei Pete.
“Zij ook nog niet maar over een jaar wel en ik ook”, reageerde Jake.
Ze lachten.
Op de 1e ochtend na zijn thuiskomst werd Mitch al heel vroeg wakker gemaakt door Skip. De labrador, die nu al veel groter was geworden, sprong vrolijk op het bed van de jongen en likte zijn baasje wakker.
“Hou op”, zei Mitch slaperig terwijl hij de hond probeerde weg te duwen.
Skip speelde ruw met hem totdat de jonge Cartwright zuchtend zei:“Oké Skip, jij wint.”
De hond blafte luid. Mitch stond op en ging zich wassen en aankleden. Hierna ging hij met Cody en Skip lopen. Skip rende maar Cody liep wat langzamer. Ze stopten bij het water wat vlakbij hun huis was. Mitch ging zitten en Cody likte hem.
“Ik heb jou ook erg gemist, Cody. En zolang jij er nog bent blijf ik bij je in de buurt”, zei Mitch tegen de oude herder.
Op dat moment rende Skip Mitch omver en er ontstond een korte stoeipartij tussen de jongen en 2 honden. Natuurlijk moest Mitch het onderspit delven. Maar deze keer vond hij dat helemaal niet erg.
“Jongens, we gaan naar huis want ik heb zin in ontbijt. En jullie waarschijnlijk ook”, zei Mitch na een poosje.
Hij stond op en liep met de honden naar huis.
In de keuken waren Sally en Pam al bezig met het ontbijt.
“Mam, wij zijn vannacht niet thuis want opa wil dat wij, en dan bedoel ik Matthew, Mitch en ik, bij hem in het ranchhuis blijven slapen”, zei Pam.
“Dat is goed”, zei Sally.
“Zus, weet mam al van het feest dat opa geeft ter ere van onze thuiskomst?”, vroeg Mitch die net de keuken binnenkwam.
“Welk feest?”, vroeg Sally verbaasd.
De tweeling vertelde vlug van wat Ben de vorige avond tegen hen had gezegd. Natuurlijk ging hun moeder akkoord.
Tijdens het ontbijt hoorden Lisa en Rose over het feest.
“Mam, mogen wij ook mee?”, vroeg Lisa.
“Natuurlijk mogen jullie ook mee. Je vader en ik gaan ook”, antwoordde Sally.
Adam vroeg verbaasd:“Welk feest?”
“Opa geeft speciaal voor ons een welkomstfeest en ook voor Matthew. Wij blijven daar vannacht slapen want opa wil bij praten met ons”, antwoordde Mitch.
“Dan hebben wij ook een rustige nacht”, merkte zijn vader plagend op.
Niet veel later gingen de Cartwrights naar het grote ranchhuis. Cody en Skip gingen ook mee zodat de kat Lucky het hele huis en tuin voor zichzelf had.
Mitch zag algauw zijn ooms ploeteren met de versieringen, liep er heen met Pam en zei sarcastisch:“Jullie zijn ook niets veranderd!”
Hoss en Joe keken elkaar eerst verbaasd aan en de oudste zei:“Dat kan alleen maar dat kleine ellendige neefje van ons zijn die dat zegt!”
Ze namen de tweeling in hun armen en verwelkomden ze op de ranch.
“Daarom deed pa zo geheimzinnig gisteravond”, zei Joe lachend.
Betsy zag de tweeling en zei opgewonden:“Als dat niet mijn favoriete neefje en oudste nichtje zijn? Kom hier jullie!”
Mitch en Pam renden naar hun tante toe en kregen een liefdevolle begroeting.
“Tante Betsy, ik wil niet veel zeggen maar ik ben uw enige neefje”, zei Mitch droog.
Pam zei:“En ik uw oudste nichtje.”
“Daarom zei ik het ook. Welkom thuis jongens”, zei Betsy.
Ze gingen naar binnen waar Cora bezig was maar dat in de steek liet om de tweeling te begroeten.
Mitch en Pam kregen ook een hartelijke begroeting van hun nichtjes (Inger, Petra, Marie, Felicia en Polly).
Cora zei:“Ze hebben jullie erg gemist. Maar wij ook.”
“Zijn er eigenlijk mensen die ons niet gemist hebben?”, vroeg Mitch droog.
“Papa en onze ooms”, zei Pam.
“Letten jullie op de kleintjes? Dan kunnen wij verder met de overige voorbereidingen”, zei Betsy.
Mitch knikte en met zijn tweelingzus nam hij de meisjes mee naar buiten.
Ben zag zijn oudste zoon en schoondochter en liep naar ze toe.
“Welkom. Ik neem aan dat de tweeling alles al heeft verteld”, zei de rancher.
“Dat hebben ze inderdaad. En ook dat ze vannacht hier blijven slapen. Dat geldt ook voor Matt. Hij en Pam zijn nu officieel een stelletje”, antwoordde Adam.
Sally nam plaats op de veranda en hield zo ook de kinderen in de gaten. Algauw kreeg ze gezelschap van haar schoonzussen.
“De tweeling had enorme heimwee naar de ranch en ons. Pam wilde al meteen mee terug toen ze mij zag en Mitch had ook niet veel overtuiging nodig. Maar dat kwam door Rose. Ik vind het wel heerlijk dat ze terug zijn. Het stel en Matt zijn al zo zelfstandig waardoor ik meer kan rusten”, vertelde Sally.
Cora adviseerde:“Profiteer maar van zulke helpers.”
“Dat zal ik doen ook. De baby groeit ook steeds meer”, zei Sally.
Toen alle gasten waren gearriveerd nam Ben het woord:“Dit feest is ter ere van de thuiskomst van Mitch en Pam Cartwright en Matthew Walker. Ze zijn ruim een halfjaar in New York geweest maar kozen er toch voor om hier te zijn. Er is genoeg te eten en te drinken. Maar eerst een toost op de tweeling en Matthew.”
De 3 genoemden hielden toch al niet zo van alle belangstelling en knikten wat glimlachend. Na de toespraak van Ben begon het feest en de barbecue.
Halverwege het feest merkten Mitch en Matthew dat Pam binnen was. Zij gingen ook naar binnen. Ze vonden Pam op de bank liggend.
“Zus, wat is er?”, vroeg Mitch ongerust.
“Ik ben zo misselijk van die vleeslucht”, antwoordde Pam.
“Dat heb je anders nooit“, zei Matthew.
“Maar nu wel. Ik weet wel dat opa het goed bedoelt maar nu hoeft het niet voor mij”, zei ze.
“Ik vind het ook niet echt lekker ruiken”, merkte Matthew op.
Mitch keek om zich heen en vroeg toen ongerust:“Waar zijn de honden?”
“Ik mis ze ook al”, zei Pam.
Voorzichtig kwam ze overeind. Samen met de jongens ging Pam Cody en Skip zoeken.
Mitch vroeg:“Opa, weet u waar de honden zijn?”
De rancher keek hem vragend aan.
“Ik zag ze een halfuur geleden bij de meisjes”, zei Ben.
Mitch liep naar zijn zusjes en nichtjes en vond alleen de halsband van Cody. Nu werd de jongen helemaal ongerust. Adam kwam bij zijn zoon en zag ook de halsband. Toen kwam Pete Willis naar ze toe met een schaal met vlees.
“Mitch, neem een lekker stuk hondenvlees. Jake is het aan het braden op de barbecue”, zei hij.
Nog voordat Mitch kon reageren sloeg Adam Pete neer.
“Waar zijn Cody en Skip?”, vroeg Mitch fel.
“Op je schaal met vlees”, antwoordde Pete lachend.
Mitch sloeg hem een blauw oog totdat Hoss zich ermee ging bemoeien.
“Laat mij maar, Mitchy”, zei zijn oom.
Mitch stond op en werd opgevangen door Adam. Hoss sloeg Pete bont en blauw. Ben en Joe namen Jake onder handen.
Jake bekende:“We zagen Cody en besloten een geintje uit te halen met Mitch. We gooiden een paar oude laarzen op de barbecue en zeiden nadat ze gebraden waren dat het die hond was.”
Joe sloeg Jake zo hard dat de cowboy met zijn hoofd tegen de barbecue viel en bewusteloos was. Hierdoor kon hij makkelijk gearresteerd worden.
Intussen hadden Matthew en Pam Skip gevonden in de stal bij de paarden. De hond lag angstig onder het hooi.
“Kom maar Skippy. Je ben veilig bij ons”, zei Pam zachtjes.
Matthew lokte hem met een stukje worst en dat hielp. Skip at de worst op en werd aangelijnd. Op het erf aangekomen ontdekten Pam en Matthew dat het feest direct afgelast was. Sally, Betsy en Cora hadden de meisjes naar binnen gebracht. Matthew bracht Skip naar binnen terwijl Pam alles hoorde van Ben en Joe. Ze begon ook te huilen en werd opgevangen door Ben.
Hoss had Pete zo bewerkt dat ook hij gearresteerd kon worden. Adam had zijn zoon meegenomen naar een stil plekje van het erf. Ze gingen op de grond zitten.
“Papa, het is zo oneerlijk wat ze Cody hebben aangedaan”, snikte Mitch.
“Dat is zo maar ze krijgen nu wel hun verdiende straf”, zei Adam.
Opeens voelde Mitch een natte neus in zijn nek. De jongen keek van wie die natte neus was en kon zijn ogen niet geloven.
“CODY!”, riep Mitch uit.
Hij nam zijn oude vriendje in zijn armen en kuste hem liefdevol. Ook Adam gaf de herdershond een liefdevolle begroeting.
“We gaan naar binnen”, zei Adam na een poosje.
Ze stonden op en met Cody gingen vader en zoon Cartwright naar het ranchhuis. Toen de herder Ben en Pam zag rende hij naar ze toe.
“Cody!”, riep Pam dolgelukkig.
Ook van haar en Ben kreeg Cody een hartelijke begroeting.
In het ranchhuis bracht Ben iedereen op de hoogte over het lot van de honden. Onderwijl werden ze door de kinderen vertroeteld.
“Opa, kunnen we het feestje niet hier binnen houden?”, vroeg Mitch.
“Als jullie dat willen houden we het hier binnen”, antwoordde de rancher.
Natuurlijk ging iedereen hiermee akkoord.
Hoewel het welkomstfeest in de 1e instantie anders gepland was vond de hele familie Cartwright het 2e deel van het feest toch leuker. Mitch, Pam en Matthew wisten dat ze nu echt thuis waren gekomen.