Op een dag had de Dames Club een loterij georganiseerd voor alle inwoners van Virginia City. Natuurlijk hadden de Cartwrights hier ook van gehoord en hadden ze besloten er heen te gaan.
De verkoop van de kaartjes liep storm en natuurlijk werden de Cartwrights ook benaderd om ze te kopen. Mrs Dora Nightingale kwam naar Hoss en Little Joe Cartwright toe.
“Willen jullie lootjes kopen voor de loterij?”, vroeg ze.
“Natuurlijk doen we dat. Hoeveel kosten ze?”, vroeg Hoss.
“Een kwartje per stuk. Er zijn hele mooie prijzen te winnen”, zei Dora.
“Doe er maar twintig”, zei Little Joe.
“Dan moeten we zeker een keertje geluk hebben”, reageerde Hoss lachend.
Ze betaalden en kregen de lootjes.
“De trekking begint om vier uur”, zei Dora.
Ergens anders werd Adam Cartwright met zijn hond Cody benaderd om lootjes te nemen. Hij werd omgepraat door Dolly Parker. Het meisje had blauwe ogen en blond haar en zag er niet erg slim uit. Maar ze probeerde dat wel te zijn.
Ze liep naar hem toe en vroeg:“Jij wil vast wel lootjes kopen voor de loterij?”
“Van jou zeker wel. Hoeveel kosten ze?”, vroeg de oudste Cartwright jongen.
“Voor jou 25 cent per stuk”, zei Dolly.
Ze dacht slimmer te zijn dan Adam maar hij zei:“Geef mij er dan maar tien van een kwartje.”
Ze telde er tien af en gaf ze aan Adam. Hij gaf haar twee en een halve dollar.
Toen zei hij:“Ik weet niet of je het weet maar 25 cent is hetzelfde als een kwartje. Nog een fijne middag.”
Dolly keek hem nijdig na.
Ben Cartwright liep met zijn kleinzoon Mitch van vijf over de markt toen Dora Nightingale naar ze toekwam.
“U wil vast wel lootjes kopen voor de loterij ten bate van de kerk?”, vroeg ze.
Ben keek Mitch aan en vroeg:“Zullen we het doen?”
“Goed”, zei de jongen.
“Geef ons maar tien lootjes”, zei de rancher.
Hij betaalde het geld en kreeg de lootjes.
“De loterij begint om vier uur hier op het marktplein”, zei ze.
Toen de vrouw weg was vroeg Mitch:“Opa, wat is een loterij?”
“Dat is een kansspel waarbij men door middel van gekochte lootjes prijzen kan winnen”, legde Ben uit.
“U zegt altijd dat een kansspel gokken is en dat het verkeerd is”, zei Mitch verbaasd en niet begrijpend.
“Dat is wel zo maar soms mag het wel. Deze loterij is gedaan om meer geld voor de kerk te kunnen krijgen en dat is een goed doel”, zei Ben.
“Ze moeten niet vreemd opkijken als alle prijzen richting Ponderosa ranch gaan”, merkte de jongen droog op.
“Ik zou er maar niet op rekenen”, antwoordde de rancher.
Niemand kon vermoeden dat de familie Cartwright met alle prijzen aan de haal zou gaan.
Toen alle lootjes waren verkocht kwamen de Cartwrights bij de wagen waar Ben Mitch had opgezet.
“Hoeveel hebben ze jullie afgetroggeld?”, vroeg Adam spottend aan Hoss en Little Joe.
“Tien elk en voor hoeveel hebben ze jou opgelicht?”, vroeg Hoss.
“Hetzelfde als jullie”, was het antwoord van Adam.
“Wij kochten er ook evenveel”, zei Ben kalm.
Mitch ging naast Cody zitten en zweeg. Hij was moe wat de anderen merkten.
“Als we een prijs winnen laten we Mitchy het ophalen”, zei Hoss.
“Dan kan ik wel blijven lopen”, reageerde de jongste van het stel.
De volwassen Cartwrights begonnen te lachen maar ze wisten niet dat het wel zo zou zijn.
De trekking begon om vier uur precies. Dominee Calderwood deed de trekkingen.
Hij trok het eerste lootje en zei:“Het eerste lootje waar een prijs op valt is nummer 234. De winnaar van dit lootje krijgt deze lekkere chocoladetaart gebakken door Mrs Grenville. Wie heeft het winnende lootje? Er moet een winnaar zijn.”
Hoss zei:“Mitchy, kom hier en ga die taart halen. Wij hebben dat lootje.”
“Ik zei toch dat we zouden winnen”, reageerde zijn neefje gevat.
Ben tilde hem van de wagen af en Hoss gaf hem het lootje. Mitch liep naar de dominee en gaf het lootje waarna hij de taart kreeg.
Mitch bleef heen en weer lopen en spoedig lagen alle taarten in de wagen. Het was te begrijpen dat iedereen met steeds jaloersere blikken naar de Cartwrights keek.
Toen de loterij voorbij was zei de dominee:“De aardbeientaart was helaas de laatste die we mochten weggeven. Gefeliciteerd aan de degene die wat wonnen en helaas niet gefeliciteerd aan degene die niets wonnen.”
Hoss keek naar al de taarten en zei:“Wel, Hop Sing hoeft voorlopig geen taart meer te bakken voor ons. Aangezien wij er meer dan genoeg hebben.”
“Jij krijgt ze gerust allemaal alleen op”, reageerde Little Joe.
Het was maar goed dat Hop Sing een weekje vakantie had zodat de Cartwrights genoeg te eten hadden aan de gewonnen taarten.