Geen enkele cowboy was er ooit in geslaagd om Fast Gun Cody te pakken te krijgen. Hij was iedereen altijd en eeuwig te snel af. Zijn misdaden waren berucht en beroemd en zeer perfect bedacht. Hij liet nooit een spoor achter als hij weer eens een kluis leeg achtergelaten had. Washington werd er hopeloos van totdat Bret Adams op hun verzoek ten tonele verscheen. Bret was wat je noemde een helper van de juiste kant van de wet. Alhoewel niemand dat wist. Hij zei weinig tot niets maar was enorm snel met zijn schietijzers.
De barre tocht door de sneeuw was zwaar voor Bret en zijn paard Trigger. De sneeuw was flink gevallen en het pad was zeer moeilijk te zien. Trigger liep op de tast wat hem zeer goed afging. Hij was een paard dat blindelings de weg kon vinden. Als het moest kon hij ook praten en schieten. Om die reden had Bret altijd een tweede geweer bij zich. Dat zijn paard kon schieten en praten wist geen mens. Bovendien was Trigger erg intelligent. Soms vond Bret zijn paard veel te intelligent. Het dier had meestal een erg afwijkende mening over een onderwerp dan zijn baas. De vermoeidheid sloeg toe bij de jonge premiejager en hij was dan ook blij dat ze Porterville bereikten.
“We zijn er”, zei Trigger.
“Eindelijk. Het w..werd t..tijd d..dat we er k…kwamen. N…Naar het k…kantoor van de s…sheriff”, zei Bret.
“Ok boss”, zei zijn paard.
Hij liep meteen naar het kantoor van de sheriff. Bret gleed uit het zadel, bond zijn dier vast en ging naar binnen.
Sheriff Miles Kennedy zat te werken toen de deur openging. Hij keek op en zag Bret Adams binnenkomen.
“Bret Adams? Ga zitten. Koffie?”, vroeg de sheriff.
Bret knikte en ging tegenover hem zitten. De sheriff van Porterville merkte dat de premiejager weinig zei tegen anderen.
Toen Miles de koffie had ingeschonken en weer tegenover Bret zat zei hij:“Ik weet dat je moeite hebt met praten dus zullen we open kaart spelen? Ik ben niet voor niets je oom.”
“G..Goed. D…D…Deze brief kreeg ik via W…W…Washington”, zei de premiejager.
Hij pakte een brief uit zijn binnenzak en gaf hem aan de sheriff.
Miles las hem en zei:“Ik heb hier alle informatie over Fast Gun Cody. Je moet hem wel voorzichtig benaderen.”
“W..W..W..Waar is d..d..d..die rotzak?”, wilde Bret weten.
“In Bookerville. Ik zal een telegram naar de marshal daar zenden over jouw komst. Blijf vannacht maar bij ons slapen. Je tante Kate en nichtje Lucy zijn er. Kom maar mee”, antwoordde Miles.
Bret dronk zijn koffie op en liep daarna mee met zijn oom. Het was jaren geleden dat Bret zijn nichtje had gezien. Hij was benieuwd hoe ze er uitzag. Trigger liep mee en dacht:‘Straks een heerlijk warm bedje van hooi en rust tot de volgende morgen. Ik heb soms het gevoel dat Adams alleen maar aan zijn eigen hachje denkt. Arme ik!!!!!’ Bret werd met open armen ontvangen door zijn tante Kate, een zus van zijn vader David Adams. De jonge premiejager had hen niet meer gezien sinds de dag dat zijn ouders begraven werden.
Met de nodige informatie op zak ging Bret bij het hotel naar binnen. De klerk bij de receptie zag hem komen en pakte het register.
“Heeft u een kamer?”, vroeg Bret langzaam.
Hij zei het expres langzaam zodat het niet erg opviel dat hij moeite had met spreken.
“Jazeker. Als u hier wil tekenen”, zei de klerk.
Bret pakte de pen en zette zijn handtekening. Hierna kreeg hij de sleutel van zijn kamer overhandigd. De premiejager ging naar zijn kamer.
Na een warm bad voelde de premiejager zich veel beter. Op zijn bed liggend las hij de verkregen informatie over Fast Gun Cody door. Eén ding was zeker: Fast Gun Cody zou het nieuwe jaar niet meer halen als het aan Bret lag. Ook al was het net januari 1874. Bret was van plan alles op alles te zetten om die outlaw in handen te krijgen. Het maakte hem niet uit welke methode hij er voor moest gebruiken. Alles mocht bij hem volgens het boekje dat Bret Adams geschreven had.
Terwijl Bret Adams in het hotel was bracht Fast Gun Cody zijn tijd in de saloon door. Hij zat al de hele avond te pokeren en het geluk was aan zijn zijde. Hij won het ene geldbedrag na het andere. Doordat Cody zoveel geld won begon zijn verlangen naar het heerlijke goudgele vocht steeds groter te worden.
Op een gegeven moment zei hij:“Ik stop ermee. Ik ga mijn dorstige keel eens een smeerbeurt geven.”
De outlaw stond op en pakte zijn geld bijeen. Hierna begaf hij zich richting de bar.
“Barkeeper, een liter bier en vlug wat”, brulde hij naar Toby die langzaam naar hem kwam toe lopen.
Hoewel Toby niet bang uitgevallen was moest hij niets hebben van Fast Gun Cody. Er gingen verhalen dat hij zijn slachtoffers eerst flink martelde en ze daarna lachend dood maakte. Bovendien had Cody een zwarte baard en snor en zijn ogen waren donker en klein. Daarboven zaten flinke wenkbrauwen. Daar kwam ook nog eens bij dat hij ruim 2 meter lang en 180 kg zwaar was. Cody dronk zijn bier ineen keer op. Toen dat gebeurd was liet de outlaw zo’n harde boer dat men vreesde voor een aardbeving. Het bracht de stad in rep en roer. Mensen holden hysterisch de straat op en begonnen te gillen. Marshal Tom Taylor bleef kalm zoals hij altijd was. Bedaard verliet hij zijn kantoor en liep hij naar de saloon. Toen hij naar binnen keek hoorde hij luid gelach. De marshal ging naar binnen. Algauw zag hij de leukerd. Het was Fast Gun Cody die om zijn eigen boer lachte.
“Wat valt er te lachen?”, vroeg Tom glimlachend.
De outlaw stopte met lachen en antwoordde:“Ik liet gewoon een klein boertje. Dat is alles. Daar is toch niets op tegen, marshal?”
De marshal vroeg:“Nee, niet dat ik weet maar hoeveel bier dronk je om die boer te produceren?”
“Och, een liter bier”, zei Cody erg geamuseerd door alle onverwachte belangstelling.
“Meer niet? Ik dacht dat er een aardbeving bezig was maar het was alleen maar jouw bescheiden boertje. Het zal moeilijk zijn om de mensen te vertellen dat het niets is geweest. Nog een prettige avond verder”, zei Tom.
Hij verliet de saloon. De outlaw begon weer luid te lachen maar hield het de rest van de avond erg beschaafd. Voor zijn doen dan. Toen de marshal had uitgelegd wat er aan de hand was keerde de rust weer terug. Bret was allang in slaap gevallen en had niets gemerkt van ‘de aardbeving’ die even aanwezig was in Bookerville. Je kon zelfs een kanon afvuren naast een slapende Bret Adams en dan zou hij zich gewoon omdraaien en doorslapen.
De volgende morgen zei iemand tegen Fast Gun Cody:“Bret Adams is op zoek naar jou.”
“Bret Adams? Dat jochie die niet uit zijn woorden komt? Laat me niet lachen. Ik lust hem rauw. Ik ben niet bang”, lachte Cody vals.
Algauw kwam Bret de saloon binnen.
De outlaw zag hem komen en vroeg spottend:“K..K..Kijk w..wie we d..daar h..hebben?”
Bret keek hem aan en reageerde koel met:“J..Je m…m..mag dan wel b..b..beter zijn met s…s…schieten maar je z..z..zal me toch n…niet kunnen o…overtreffen m…met mijn spraakgebrek.”
Iedereen begon te lachen en Cody werd kwaad op de premiejager. Hij was het niet gewend om op zijn nummer gezet te worden. Sterker nog: dat was nog nooit gebeurd. Zijn haat tegen Bret werd nog groter dan ooit. Bret wist dat er een celstraf stond op schieten in de saloon en liep kalm naar de bar. Hij wees naar een fles whisky en knikte. De barkeeper schonk hem een glas in.
“Die outlaw is hier al zes dagen. Het schijnt dat hij het naburige klooster lastigvalt met zijn drankzucht”, vertelde Toby, de barkeeper, zachtjes aan Bret.
De twee kenden elkaar al jaren en meer dan eens had Toby Bret aan zeer betrouwbare informatie geholpen. Bret pakte pen en papier en schreef:‘Waar is dat klooster?’Ongemerkt schoof hij het naar Toby. Hij legde precies uit hoe hij er komen moest. Stilletjes verliet Bret daarna de saloon en steeg hij op Trigger.
“N..Naar h..het k…klooster”, zei Bret tegen zijn paard.
Trigger begon te lopen en dacht:‘Als hij maar niet gaat roken onderweg. Het is gewoon funest voor mijn longen.’ Bret had de gewoonte onderweg een sigaret te roken. Trigger wilde hem hiermee te laten stoppen maar de premiejager liet hem altijd links liggen wat dat betrof. Bret had meer gewoontes waar zijn paard een hekel aan had. Bret vond dat Trigger nogal overdreef omdat hij maar een paard was en geen mens.
De premiejager reed vlakbij het klooster. Op het eerste gezicht was er niemand in de buurt. Toch dreigde er ergens gevaar voor het leven van Bret. Hijzelf wist dit nog niet. Maar dat zou hij gauw genoeg merken.
Bret stopte zijn paard om een sigaret te draaien. Hij pakte zijn shag en draaide handig een sigaret.
“Boss, roken is slecht voor je gezondheid”, zei Trigger.
“Onzin. Je b…b..bent j..jaloers omdat jij n…niet k..k…kan roken”, reageerde Bret afwezig.
Trigger hinnikte en reageerde:“Gelukkig niet. Nu is een van ons nog gezond van lijf en leden.”
Bret reageerde niet op de reactie van zijn paard. Zoals gewoonlijk luisterde de premiejager altijd maar met een kwart oor naar het commentaar van Trigger. Hij rookte zijn sigaret met plezier maar dit genot duurde niet lang. Fast Gun Cody had hem in het vizier gekregen en was vastbesloten hem om zeep te helpen. De outlaw lag op een rots en keek door het vizier van zijn geweer. Tot zijn grote vreugde kreeg hij Bret in het oog.
Hij zei tegen zichzelf:“Nu knal ik dat rotjoch voor zijn blote kop. Hij heeft mij het leven lang genoeg zuur gemaakt.”
Het moment erop loste Cody een schot en de kogel trof Bret in zijn rechterzij. Hij viel neer op de nek van Trigger die meteen begreep wat er gebeurd was. Instinctief liep het paard naar het klooster. Bret had intussen het bewustzijn verloren. Van de outlaw was geen spoor meer te bekennen. Bij het klooster klopte Trigger op de deur en trok hij hevig aan de bel. Er werd opengedaan door twee nonnen. Trigger liet zijn baas van zijn rug afvallen.
“Zuster Anna, hij is gewond. Help me hem naar binnen te brengen”, zei zuster Linda.
Voorzichtig pakten ze Bret op en droegen ze hem naar binnen. Trigger liep hen gewoon achterna. Hij volgde zijn baas overal dus ook nu.
Bret was lang genoeg bewusteloos om geopereerd te worden. Hij werd wakker in bed en knipperde een paar keer met zijn ogen. Hij wist niet waar hij was of wat er gebeurd was.
“Je bent eindelijk weer in het land der wakkeren. Hoe heet je?”, vroeg zuster Linda.
De premiejager keek haar verbaasd aan en dacht:‘Ben ik gestorven en is dit de hemel? God, laat het waar zijn.’
“Kun je niet praten?”, vroeg ze.
Bret realiseerde zich nu dat hij nog leefde en vroeg aan de non:“J….Jawel. W…W…Waar b…ben ik in g…godsnaam?”
De non keek wat geschokt door het taalgebruik naar hem en zei streng:“Je bent in het klooster dus let op je taalgebruik!”
Ze verliet de kamer. Bret probeerde te zitten en keek de kamer rond. Het idee dat hij ooit nog in een klooster zou belanden was zelfs nog nooit in zijn stoutste dromen voorgekomen. Het leven dat hij leidde was verre van een monnik. Hij rookte en dronk graag en was ook erg handig in het hanteren van het kaartspel. Maar de vrouwen konden hem ook bekoren. Hij vroeg zich af waar zijn paard was. Hoewel, Trigger was slim en bijdehand genoeg om zijn eigen gang te gaan. Zijn paard op zijn beurt maakte zich zorgen om zijn baas. Hij dacht:‘Die gozer ligt natuurlijk weer te rollebollen met een nonnetje of 3. Dat is echt weer wat voor Adams.’ Trigger wist dat Bret zeer goed in de markt lag om een vrouwtje voor zich te krijgen. Op dit talent was Trigger vaak erg jaloers. Het was maar heel zelden dat Trigger een merrie tegenkwam die op hem viel. En als hij er eentje zag was deze allang bezet. Als dit weer eens plaatsvond was hij dagenlang ongenietbaar.
Toen Bret eenmaal doorhad dat hij en Trigger in het klooster waren paste hij zijn ruwe taalgebruik aan. De premiejager maakte zoals altijd ook erg veel indruk op de nonnen.
Na zijn herstel hoorde Bret dat de nonnen regelmatig belaagd werden door Fast Gun Cody.
Moeder Overste vroeg aan Bret in het kantoor:“Hij hangt hier veel rond. Hij moet je vast hebben neergeschoten. Ken je hem?”
“J..Ja. Hij v..v..vermoordde m..mijn ouders”, zei Bret.
Hij voelde aan dat Moeder Overste dacht dat hij niet helemaal 100% was.
“A…A…A…als u het niet e…e…erg v…vindt g..ga ik n..nu w..weg”, stamelde Bret.,
“Ik vind het best als wij maar van die bandiet af zijn”, verzuchtte Moeder Overste.
Hij stond op en verliet het kantoor.
De premiejager pakte zijn spullen bijeen en ging geruisloos weg. Hij had dringend behoefte aan een sigaret. In het klooster was het verboden om te roken en Bret begon al ernstige afkickverschijnselen te krijgen en te vertonen. Hij wist dat Trigger dit erg goed nieuws zou vinden. Maar hij was de baas en niet Trigger.
Op het moment dat Bret wilde opstijgen hoorde hij een stem tegen hem zeggen:“Wacht op mij.”
De premiejager draaide zich om en zag tot zijn stomme verbazing zijn nichtje komen.
“L..Lucy, w..wat d…d…doe jij h..hier?”, vroeg Bret.
“Ik kwam jou achterna. Het leven in Porterville is zo saai”, zei Lucy.
Ze keek hem aan met een vastberaden blik. Bret dacht:‘Verdomme nog meer moeilijkheden. Hoe raak ik haar kwijt?’
“J..Je k..kan n..niet m..mee g…gaan m…met m…mij”, zei hij uit zijn humeur.
“Waarom dan niet? Je bent niet veel ouder dan ik. Maar ik ga wel mijn eigen weg”, zei Lucy kwaad.
Ze reed snel weg. De premiejager had nauwelijks tijd om te reageren.
“Gaan we nog of blijven we hier?”, vroeg Trigger na een poosje.
Bret zei niets en steeg op.
Het dier zei tegen zichzelf:“Adams is weer in een gezellige stemming zo te horen. Dat wordt weer een gezellig reisje.”
Bret zei niets als hij uit zijn humeur was. Dat was meestal als er iets niet naar zijn zin ging. De laatste tijd was dat regelmatig het geval.
Lucy reed rond zonder te weten waarheen ze ging. Het was duidelijk dat ze de omgeving totaal niet kende. Opeens stond ze oog in oog met iemand. Het was Fast Gun Cody. Hij versperde de doorgang voor Lucy met zijn brede lichaam.
“Ga opzij vetzak”, zei het meisje.
Cody zei beledigd:“Niemand noemt mij vetzak en zeker geen brutale griet zoals jij.”
Lucy merkte dat de outlaw slechte bedoelingen met haar had. Hij rukte haar van haar paard af en sleurde het arme meisje met zich mee.
Lucy gilde zo hard ze kon maar Cody zei erg gemeen lachend:“Je kunt gillen zo hard als je wil maar geen mens zal en kan je horen.”
In zijn schuilplaats gooide hij haar neer op de grond. Het moment erop ging Cody zijn slachtoffer verkrachten. Uiteindelijk wist Lucy hem uit te schakelen door hard in zijn mannelijk geslachtsdeel te bijten. De outlaw schreeuwde het uit van de pijn. Lucy kon echter onmogelijk wegkomen omdat Cody de doorgang vergrendeld had.
In de tijd dat Lucy bij Cody was bereikte Bret een rustgevende prairie. Hij had behoefte om een poosje te rusten samen met Trigger. Bedaard keek Bret over de eenzame vlakte. Hij zonk weg in zeer diepe gedachten. Dromerig herinnerde hij zich de ranch waar hij met zijn ouders woonde voordat ze door Fast Gun Cody werden vermoord. Mede hierdoor was Bret premiejager geworden. Een andere reden voor deze baan was dat hij sneller kon schieten dan spreken. Een schot op zijn hand zorgde ervoor dat Bret weer met beide voeten in het heden werd gezet. Even later kreeg de premiejager een klap op het achterhoofd door Fast Gun Cody.
Toen Bret bijkwam zag hij hoe erg zijn hand had gebloed. Erg langzaam kwam hij overeind en knipperde hij een paar keer met zijn ogen. Toen zag hij naast zich een meisje liggen. De premiejager zag direct dat ze behoorlijk overstuur was. Het feit dat hij niet alleen was verbaasde hem al flink. In dit deel van het westen was haast geen mens te bekennen. De verbazing van Bret werd nog groter toen hij het meisje herkende.
“Bret, help me. Die vieze pummel heeft me verkracht”, zei Lucy snikkend.
“S…S..SST”, zei Bret alleen maar.
Het meisje stopte met huilen. Beiden slopen weg naar buiten. De outlaw was echt nergens te zien. Dit was voor Bret en Lucy een groot voordeel. Buiten stonden hun paarden trouw te wachten. Bret hielp zijn nichtje op haar paard en steeg daarna op Trigger.
Even keek de premiejager naar Lucy, toen om zich heen en zei toen:“K..Kom m…mee. W…We g…gaan n…naar S…Silky T..Town.”
Ze gaven hun paarden de sporen.
Nadat Bret en Lucy ontsnapt waren uit de klauwen van Fast Gun Cody gingen ze naar een vriend van Bret. Deze vriend was een gepensioneerde verkenner die jarenlang veedrijver was geweest. In geval van nood kon de jonge premiejager altijd op hem rekenen.
“Waar woont die vriend van jou?”, vroeg Lucy na een poos rijden.
“N…N…Niet v…v..ver meer h…h..hier vandaan”, zei Bret terwijl hij constant om zich heen keek.
Hij wist dat er overal gevaar dreigde en dat zorgde ervoor dat hij nog moeilijker uit zijn woorden kwam dan normaal.
Na een kwartier rijden bereikte het duo een huis aan de rand van Silky Town. Aan het licht dat in de woonkamer brandde zag Bret dat Jack Lewis nog op was.
“W..W..We zijn er”, zei Bret en hij steeg af.
Hij bond Trigger vast en hielp zijn nichtje van haar paard af. Lucy bond haar paard ook vast. Bret klopte op de deur. Toen de deur openging zag de premiejager Jack staan.
“Kijk eens wie we daar hebben? Als dat niet Bret Adams is. Kom binnen”, zei hij lachend.
Bret en Lucy gingen naar binnen.
“Ga zitten jongens. Willen jullie koffie?”, vroeg Jack.
Bret knikte en Lucy zei:“Erg graag sir.”
“Noem me maar Jack. Wie ben jij?”, vroeg Jack.
“Lucy Kennedy, een nichtje van Bret. We zijn ontsnapt uit de klauwen van Fast Gun Cody”, antwoordde ze.
“Bret, kun je even mee komen naar de keuken?”, vroeg Jack.
Bret stond op en liep met hem mee.
In de keuken vroeg Jack terwijl hij koffie zette:“Zit jij toevallig achter die outlaw aan?”
“J..Ja. D…Die r..rotzak h…h…heeft m…mijn ouders v..v..vermoord. L…Lucy is d…door h…hem v..verkracht”, antwoordde Bret opgewonden.
“Bret, word eerst rustig. Jullie blijven vannacht hier slapen. Cody is te gevaarlijk om alleen te pakken. Ik zal je helpen”, zei Jack rustig.
Toen de koffie gereed was begaven de mannen zich weer naar de woonkamer waar Lucy nog was.
“Hij zal ons hier toch niet vinden?”, was haar wat angstige vraag.
“Hier? Ik denk van niet. Terwijl jullie je koffie drinken zal ik de paarden in de stal zetten”zei de verkenner.
Hij liet hen even alleen.
Bret zei:“H..Hij g…gaat m..me helpen C..C…Cody te p…pakken. Jij b…blijft hier. ”
“Geen sprake van. Ik ga mee. Ik wil hem net zo graag in handen krijgen als jij”, zei Lucy opstandig.
“W..Wij k…kennen hem. J..Jij n..niet”, zei Bret.
Hij wist hoe zijn nichtje was. Hij zuchtte diep en dronk zwijgend zijn koffie. Lucy zei ook niets. Jack kwam de kamer binnen en voelde dat er iets gebeurd was.
“J..Jack, v…v…vertel L..Lucy d..dat ze hier m..moet blijven w…want n…naar m…mij luistert ze n…niet”, zei Bret.
“Lucy, het is te gevaarlijk voor een jongedame om achter een outlaw aan te gaan. Ik begrijp je standpunt maar om veiligheidsredenen verzoek ik je om hier te blijven”, redeneerde Jack.
Lucy knikte.
Toen Lucy sliep zei Jack:“Je nicht is wel erg eigenzinnig.”
“T..Thuis w..was ze n..nog e..e..e..erger. V..Vaak w..was ze b…bij m..mij”, zei Bret.
Hij draaide nog een sigaret. Deze klopjacht duurde veel te lang naar zijn zin.
Jack herkende dat en zei tegen hem:“Bret, Fast Gun Cody is zo goed als dood. Geloof me.”
Bret wist dat ook wel maar het maakt hem niet rustiger.
Na een goede en lange nachtrust kon Bret weer nuchter nadenken. Hij zag er duidelijk uitgeslapen uit. De premiejager kwam fris geschoren beneden de keuken in. Jack had al een plan opgesteld om Fast Gun Cody te vermoorden.
“Goed geslapen Mr Adams?”, vroeg Jack plagend.
“Z..Z..Zeer g..goed M..Mr L..L..Lewis”, antwoordde Bret met lachende ogen.
“Ontbijt is gereed voor je. Lucy slaapt zeker nog?”, vroeg Jack.
Bret knikte en ging zitten. Hij was gewend niet te ontbijten en nam alleen een kop koffie.
“W..W..Wat is j..j..je p..plan?”, vroeg de premiejager.
“We jagen Cody gewoon de dood in. Ik weet dat hij in de stad is. Jij gaat hem in de saloon in de gaten houden. Ik doe dat buiten. Zodra hij naar buiten komt nemen we hem onder vuur”, legde Jack uit.
“C..C..Cody is b..b..bezig m..met z..zijn l..laatste d..dag op d..deze aarde”, lachte Bret.
Hij draaide een sigaret.
Jack glimlachte en zei:“Jij rookt teveel.”
“N..Niet w..waar. D..Dit is d..de eerste s..sinds m..mijn v..vertrek uit d..dat k..klooster. C..C..Cody s…schoot me neer”, protesteerde Bret hevig.
“Hap toch niet zo. Je bent niets veranderd want ik krijg jou nog steeds even makkelijk op de kast”, zei de verkenner om de reactie van Bret.
Bret zei niets meer maar stond op en ging naar de saloon.
Vanwaar Bret zat kon hij makkelijk zien wie de saloon in en uit kwam. Hij wist dat Fast Gun Cody altijd alleen was maar ook zeer dodelijk. Cody dreef altijd zijn zin door waarbij vaak dodelijke slachtoffers vielen. Het maakte hem niet uit wie dat was of waren. Bret had zijn zinnen gezet op het plan om Cody uit te schakelen. Eens en voorgoed. Het ging hem niet eens om de beloning die op het hoofd van Cody stond. Dat was de premie van $ 65.000 dood of levend.
Tegen sluitingstijd verliet Bret de saloon. Bij de uitgang botste hij tegen een non op.
“S…S..Sorry z..z..z..zus”, zei hij erg stotterend.
“Bret Adams! Wat doe jij hier?”, vroeg de non hem erg verbaasd en verrast tegelijk.
“Eh ik z..zit achter F..Fast G..Gun C..C..Cody aan”, zei Bret.
Hij kon zijn ogen niet van de non afhouden.
Hij slikte een paar keer en vroeg toen:“M..M…Mag ik j..je n..naar h..het h..ho..hotel b..brengen?”
“Graag zelfs. Er zijn dus toch nog heren in het Wilde Westen”, zei zuster Linda.
Bij haar hotelkamer aangekomen vroeg de non verleidelijk:“Kom je nog binnen?”
De premiejager glimlachte en volgde haar naar binnen. Omdat hij een man van actie was deed Bret de deur dicht en nam hij de non in zijn armen.
Zuster Linda keek in de donkere ogen van Bret en zei:“Kus me.”
Dit liet de premiejager zich geen twee keer zeggen. Hij gaf haar een kus zoals ze die nog nooit had gehad. Langzaam begaven ze zich naar het bed waar de liefde als nooit tevoren bedreven werd.
Tegen de tijd dat het licht werd lag de non in de armen van Bret. De premiejager was het eerst wakker en keek naar de slapende non. Hij dacht:‘Nu weet ik zeker dat er een God is. Dit is echt een supergeschenk uit de hemel.’ Opeens hoorde Bret harde voetstappen op de gang. Hij kleedde zich vlug aan. Behoedzaam deed Bret de deur open en zag hij de outlaw komen. Bret greep zijn kans met beide handen aan om Cody te doden en deed dat dan ook. Cody was zo verbaasd om de premiejager te zien dat hij vergat terug te schieten. De outlaw viel neer om nooit meer overeind te komen. Door het lawaai werd de non wakker. Ze begreep wat er gebeurd was.
“Hoe durf je mijn bloedeigen broer dood te schieten? Zeg maar niets want je kunt toch niet uit je woorden komen”, zei zuster Linda kwaad.
Plotseling werd Bret alles duidelijk. Hij bedacht zich geen moment en schoot de non dood. Zuster Linda had namelijk een pistool op hem gericht.
Na een poos kwamen Jack en de sheriff erbij.
De wetsdienaar zag de twee lijken en zei:“Het was zelfverdediging. Ik wil wel je verklaring hebben. Voor mijn part schrijf je alles op. Jack vertelde me over je spraakgebrek.”
Bret knikte en keek weg van Jack. De premiejager wist precies wat hij zou gaan zeggen.
In het huis van Jack schreef Bret alles wat er gebeurd was op. Daarna bracht hij de verklaring naar de sheriff.
“S…S…Sheriff, h..hier is m…mijn v..v..verklaring”, zei Bret zenuwachtig.
De wetsdienaar pakte het papier en zei:“Hier is de beloning voor het pakken van Fast Gun Cody. Vijfenzestigduizend dollar. Je hebt het eerlijk verdiend.”
De premiejager accepteerde de cheque. Hierop verliet hij het kantoor. De moordenaar van zijn ouders was dood en dat gaf Bret meer voldoening dan te vrijen met een heel nonnenkoor.
Jack vroeg:“Wat ga je doen nu die outlaw uit de weg geruimd is?”
“W..W…Weet ik veel. M…M…M…Misschien ga ik wel met pensioen”, antwoordde Bret droog.
“Jij met pensioen? Je bent nog maar 14 jaar”, reageerde de verkenner.
“N…N…N…Niet w..waar. Ik b..b..ben al v…v..v..veel o..ouder. M…Mijn l…leeftijd is 22”, zei Bret erg opgewonden.
“Hap!”, zei Jack.
Bret zei niets meer.
Terwijl Bret nog niet wist wat hij ging doen of waar hij heenging wist Lucy dat wel. Ze reisde terug naar Porterville. Lucy had schoon genoeg van het wilde leven dat Bret leidde.