Zoals beloofd namen Adam en Sally Cartwright hun dochters Lisa en Rose op vakantie mee naar New York. De reden van deze vakantiebestemming was dat de tweeling van Adam (Mitch en Pam) daar woonde en werkte. De Cartwrights wisten nog niet wat voor problemen de tweeling had. Voor de vakantie had Adam een rijtuig gehuurd. Niet alleen hij en Sally hadden de tweeling erg gemist maar Lisa en vooral Rose ook.
George Watts zat in zijn kantoor de lijst van zijn personeel te bekijken. Achter elke naam stond de leeftijd van de werknemer. George zag dat een van zijn werknemers, Mitch Cartwright, nog maar 16 was. Dit zinde hem niet. De directeur van de New York Nuggets besloot er wat aan te doen. Hij stond op en liep naar zijn secretaresse Lori Baker.
“Lori, haal die Cartwright hierheen”, zei George.
De blonde secretaresse stond op en ging de jonge honkbalcoach halen.
Mitch Cartwright was op het veld bezig een jeugdteam te trainen toen Lori naar hem toekwam.
“Mitch, Mr Watts wil je spreken”, zei de secretaresse.
“Goed. Ik kom zo”, zei Mitch tegen Lori.
Het team kreeg te horen:“Gooi naar elkaar over totdat ik terug ben.”
De coach ging met Lori mee naar het kantoor van hun baas.
“Mr Cartwright”, zei Lori.
“Doe de deur dicht, Miss Baker”, zei George tegen zijn secretaresse.
Dat deed ze en George gebaarde Mitch om te gaan zitten. Hij had al gezien hoe moeilijk de jonge Cartwright liep en had zijn besluit over diens toekomst in zijn bedrijf al genomen.
“Mr Cartwright, ik ben George Watts en de nieuwe directeur van deze club. Ik zal het u maar meteen meedelen: u bent ontslagen. Ik ben een perfectionist en wil geen mensen in dienst hebben die wat mankeren. Neem uw bezittingen mee en laat u zich hier nooit meer zien!”, zei George.
Mitch wist niet wat hij hoorde.
“En het jeugdteam dan? Ze zijn echt goed”, zei hij verbaasd.
“Het jeugdteam is opgeheven wegens bezuinigingen. Steve Johnson is ook weg en nu jij dus ook. Ik heb mijn eigen coaches meegenomen”, zei George.
“Ik begrijp het”, zei Mitch waarna hij opstond en weg liep.
“Opgeruimd staat netjes”, zei George niet wetende dat Mitch dat had gehoord.
Bij de deur vroeg Mitch:“Bent u toevallig familie van Carl Watts uit Miles City, Montana?”
“Hij was mijn broer. Hoezo?”, wilde de directeur weten.
“Hij was mijn opa. Dus als u zijn broer bent kan ik zoiets wel verwachten”, antwoordde de jonge Cartwright.
Hij ging weg om zijn jeugdteam het slechte nieuws te vertellen.
Op het veld merkten de spelertjes dat er wat ernstigs was gezegd tegen hun coach.
“Iedereen bij de thuisplaat komen zitten”, riep Mitch.
Ze kwamen en gingen zitten.
“Ik ben zojuist ontslagen en dit team is opgeheven. Met andere woorden: dit team bestaat niet meer”, zei Mitch ernstig.
Hij keek zijn spelertjes stuk voor stuk aan.
“We hebben heel veel van u geleerd, coach. Wat gaat u nu doen?”, vroeg David Jones, de aanvoerder.
“Dat weet ik nog niet”, antwoordde Mitch.
Maar diep in zijn hart wist hij het antwoord allang. Hij had enorme heimwee naar de ranch waar hij was opgegroeid. En hij wilde niets liever dan teruggaan. Mitch moest het alleen nog aan zijn tweelingzus Pam vertellen.
De kinderen namen met veel moeite afscheid van hun coach en andersom. Om zijn ex-baas een loer te draaien gaf hij elk spelertje 3 honkballen mee als souvenir. Wat overbleef ‘verdween’ in de tas van Mitch.
Ondertussen kreeg Laura Walker bezoek uit Virginia City. Toen ze Adam en Sally zag verwelkomde ze hen hartelijk.
“Welkom in New York. Hoe is het met jullie?”, vroeg Laura in de woonkamer.
“Goed. Met de meisjes is ook alles goed. Alleen ze missen de tweeling heel erg”, antwoordde Adam.
“Ik zie dat er nog een kleine Cartwright op komst is”, zei Laura naar de buik van Sally kijkend.
“Het komt in november”, zei Sally die duidelijk wat moe was van de lange reis.
“Jij gaat rusten en ik ga Mitch opzoeken in het honkbalstadion”, zei Adam.
“Mogen we mee?”, vroegen Lisa en Rose tegelijkertijd.
“Natuurlijk mogen jullie mee”, antwoordde Adam glimlachend.
Ze gingen weg zodat Laura en Sally even alleen konden zijn.
Spoedig hadden de Cartwrights het lokale honkbalstadion bereikt. Ze konden zo naar binnen omdat er geen wedstrijden waren.
“Dus hier werkt Mitch?”, vroeg Lisa.
“Ja. Ga maar kijken of hij bezig is op het veld”, antwoordde Adam.
Hij stopte het rijtuig en stapte uit. Hierna tilde hij zijn dochters eruit. Lisa pakte Rose bij de hand en samen renden ze naar het veld, gevolgd door hun vader. Daar aangekomen zagen ze hun grote broer aan het werk.
“Mitch!”, riep Rose toen ze haar broer zag.
De 3-jarige Cartwright rende zo hard ze kon naar Mitch toen die verbaasd zijn naam hoorde noemen. Rose kwam met zo’n vaart aan rennen dat Mitch viel en zijn zusje op hem. Ze omhelsden en kusten elkaar. Even later was Lisa bij hen. Adam keek vanaf de zijlijn genietend toe. Hij keek even over het veld en merkte dat het veld leeg was.
“Wat doen jullie hier?”, vroeg Mitch na de heftige en emotionele begroeting.
“Wij zijn hier op vakantie voor jullie”, zei Lisa.
“Papa is daar maar mama is thuis”, zei Rose.
“Thuis als op de Ponderosa of bij tante Laura en oom Dan?”, vroeg Mitch.
“Bij tante Laura. Papa zal je wel vertellen waarom”, antwoordde Lisa.
Ze stonden op en liepen naar Adam. Weer kreeg Mitch een hartelijke begroeting en omhelzing. Maar nu van zijn vader. Adam merkte echter wel dat er wat was.
“Mitch, wat is er?”, vroeg hij ernstig.
“Steve is weg en het jeugdteam is opgeheven wegens geldgebrek. Ik ben dus ontslagen. Er is een nieuwe eigenaar en die heeft zijn eigen coaches meegenomen. Wat moet ik nu doen?”, vroeg Mitch.
“Waarom ga je niet mee terug en zet je thuis in Virginia City een eigen jeugdteam op? Je hebt genoeg ervaring opgedaan om zoiets voor elkaar te krijgen”, antwoordde Adam.
“Ik wil het eerst met Pam bespreken”, zei Mitch.
Hij pakte zijn honkbalspullen en ging met zijn vader en zusjes mee.
Thuis was Pam er ook al. Ze was dolblij om Sally weer te zien.
“Mitch mist iedereen meer dan hij wil toegeven”, bekende Pam.
“En jij?”, vroeg Sally.
“Ik mis iedereen ook heel erg. Vooral jullie”, zei Pam met tranen in haar ogen.
Sally zei:“We hebben het huis naast het landgoed gekocht en daar wonen we sinds vorige maand. Het huis ligt op een steenworp afstand van het grote ranchhuis.”
Pam vroeg:“Wanneer komt de baby?”
“In november”, antwoordde Sally.
Onderweg zei Adam:“Mitch, ik moet je wel waarschuwen dat jij en Pam in november een broertje of zusje krijgen. Sally is 5 maanden in verwachting.”
“Dus wij zijn weer nodig als oppas?”, vroeg Mitch plagend.
“Inderdaad”, antwoordde zijn vader.
“Straks kan ik al een team vormen van al mijn zusjes en nichtjes”, merkte Mitch op.
“Meen ik te horen dat je al besloten hebt om mee terug te gaan?”, vroeg Adam voorzichtig.
Mitch knikte en zei:“Alles wat ik het afgelopen halfjaar hier heb geleerd neemt niemand me meer af.”
“Dat is ook waar”, beaamde Adam.
“Mitch, ga je mee terug naar de ranch?”, vroeg Lisa.
“Ja, maar ik laat Pam hier niet achter”, antwoordde haar broer.
Adams reactie was:“Ik denk dat Sally haar al om heeft gekregen door de baby.”
“Krijg ik wel een kamer voor mij alleen?”, vroeg Mitch.
“Er zijn genoeg kamers voor jullie allemaal. Sally slaapt natuurlijk bij mij”, antwoordde zijn vader.
In de keuken zei Laura tegen Sally:“De tweeling vindt het hier wel leuk maar ze missen de ranch teveel. Matthew mist Virginia City helemaal niet. Hij heeft het erg druk met zijn studie wat gelukkig goed gaat.”
“Wij missen de tweeling ook. Vooral Rose. Maar pa mist zijn 2 oudste kleinkinderen ook. Hij geeft dat echter niet toe”, zei Sally.
Dan en Matthew Walker waren inmiddels ook al thuisgekomen. Ze waren verrast om te horen dat Adam en Sally met hun 2 jongste dochters er ook waren.
Matthew vroeg zijn vriendin:“Pam, ga jij met je ouders mee terug?”
“Ik denk van wel. De grote stad is niets voor mij”, antwoordde ze.
“Dan ga ik met je mee. Ik laat jou nu nooit meer alleen. Desnoods ga ik ook op de Ponderosa werken. Als Mitch ook meegaat kunnen we misschien wel de kinderen in Virginia City leren honkballen”, zei Matthew.
“Als je moest kiezen tussen je studie en mij; wat zou je dan kiezen?”, vroeg Pam.
“Ik zou dan echt voor jou en onze toekomst samen kiezen”, antwoordde haar vriend.
“Ook als ik je weet wel wat ben?”, vroeg Pam voorzichtig.
Matthew vroeg:“Dan helemaal. Je bent het toch niet of wel?”
“Nee, zover ik weet niet. Het lijkt me wel een beetje vreemd en raar als eerst mam een kindje krijgt en enkele maanden daarna ik”, zei Pam.
Matthew knikte.
Toen Adam, Mitch en de meisjes thuiskwamen kreeg Sally een zeer hartelijke begroeting van haar zoon.
“Hallo mam. Hier is je vaste oppas”, zei Mitch.
Ze lachten. Sally merkte wel dat er wat was maar liet niets merken.
Toen zei Lisa per ongeluk:“Mitch gaat met ons mee terug naar huis.”
Iedereen keek naar Mitch en Dan vroeg:“Mitch, is dat zo?”
“Ja, ik ben zojuist ontslagen door de nieuwe directeur. Het jeugdteam is opgeheven en ook Steve is weg. De directeur is George Watts en is een broer van opa, de vader van mama. Hij wil geen mensen in dienst hebben die iets mankeren. Ik ga in Virginia City een eigen jeugdteam opzetten en trainen”, antwoordde Mitch.
“Dan help ik je ermee”, zei Matthew.
“En je studie dan?”, vroeg Laura verbaasd.
“Pam vroeg me eerder of ik voor haar of mijn studie zou kiezen. En ik koos voor haar. Mijn toekomst ligt bij haar”, antwoordde haar zoon.
“Het is jouw keuze”, zei Dan.
Toen Lisa en Rose sliepen vertelden Mitch en Pam hoe erg hun heimwee naar de Ponderosa was.
“Het leven is hier zo gehaast. Heel anders dan thuis”, zei Mitch aan het einde van zijn verhaal.
“Dan blijven we hier 2 weken en daarna gaan we naar huis terug met jullie”, zei Adam.
De tweeling en Matthew waren het met dit plan eens.
De Cartwrights lieten de anderen vooral de stad zien, Maar veel tijd brachten de Cartwrights door in een park vlakbij hun huis.
De volwassenen bespraken alle verdere details omtrent de nieuwe toekomst van de tweeling en Matthew.
“Matthew woont gewoon bij ons in zoals de tweeling bij jullie woonde”, zei Adam.
“Wij komen eind oktober over voor de verjaardag van Matthew en de komst van de baby”, zei Dan.
“Akkoord”, zei Adam.