Op een mooie zomerdag had Adam Cartwright zijn tweeling Mitch en Pam meegenomen naar Virginia City. De Chinese kok Hop Sing had een grote boodschappenlijst meegegeven.
“Papa, als we in de stad zijn krijgen we dan een ijsje?”, vroeg Mitch.
“Als jullie je netjes gedragen”, antwoordde zijn vader.
“Vreemd. Dat doen we toch altijd?”, was de vraag van Pam.
Adam zuchtte diep en keek zijn kinderen aan.
“Meestal wel. Maar soms…..”, antwoordde hij.
“Papa is gewoon bang dat wij net zoals oom Hoss en oom Joe worden. Maar wij zijn gewoon niet zo”, reageerde Mitch.
Hij keek zijn tweelingzus aan. Ze dacht hetzelfde. Adam wist genoeg en zweeg.
In de stad ging Sally Baxton naar de General Store. Precies op dat moment stopte Adam de wagen voor de deur. De tweeling stopte hun pony’s en steeg af. Op de een of andere manier keken Adam en Sally elkaar aan en de bekende vonk vloog over. De tweeling merkte dat en besloot de volwassenen een handje te helpen.
“Papa, we moeten nog boodschappen doen voordat de winkel dicht is”, zei Pam.
“Zal ik de lijst voorlezen?”, vroeg Mitch.
“Oh nee! Geen sprake van. Je weet wat er dan gebeurt”, antwoordde Adam direct.
“Wat gebeurt er dan?”, vroeg Sally nieuwsgierig.
“Dan nemen we een voorraad voor een heel weeshuis mee. Mijn zoon Mitch, dat joch daar, draait de cijfers om. Zijn zus Pam doet dat gelukkig niet maar zij kan soms net zo vervelend zijn”, antwoordde Adam.
Mitch en Pam wisten niet waar ze moesten kijken.
“Ik ben Sally Baxton”, zei Sally.
“Aangenaam Adam Cartwright”, zei Adam terwijl hij van de wagen afkwam.
Ze konden hun ogen niet van elkaar afhouden.
“Heb je zin om vanavond bij mij te komen eten?”, vroeg Sally uiteindelijk.
Adam knikte glimlachend.
“Dat aanbod geldt zeker niet voor ons?”, vroeg Mitch.
“Natuurlijk wel. Ik kook toch veel te veel voor mij alleen”, antwoordde Sally.
De tweeling was tevreden.
“Heb je geen vrouw om samen voor die twee te zorgen?”, vroeg Sally.
“Nee, ze werd ruim anderhalf jaar geleden samen met hun zusje, tante en nichtje vermoord. Sindsdien zorg ik voor hen alleen. Het is zwaar maar ik krijg er ook veel voor terug. En ik kan terugvallen op mijn vader en jongere broers”, vertelde Adam.
Sally keek naar de kinderen en zei:“Ze zijn anders bijdehand genoeg.”
“Té bijdehand soms. Kom kids. Boodschappentijd!”, riep Adam.
Nadat alle boodschappen waren gedaan stelde Sally voor:“Adam, als jij nou mijn boodschappen bij mij thuis brengt zorg ik voor het avondeten. Misschien willen Pam en Mitch mij wel helpen.”
“Dolgraag”, zeiden de kids tegelijk.
“Goed dan. Jullie luisteren naar Miss Baxton en blijven bij haar”, zei Adam ernstig tegen de tweeling.
Ze knikten. Adam wist dat hij zijn tweeling kon vertrouwen.
Bij de woning van Sally droeg Adam haar boodschappen naar binnen.
“Adam, wat ben je toch een échte heer. Zomaar de boodschappen binnenbrengen voor een jonge, eenzame vrouw zoals ik”, zei Sally bewonderend.
“Straks pakt hij nog zijn gedichtenbundel en gaat hij iets voordragen”, zei Pam giechelend.
“Die zit in zijn zadeltas op Sport. En die is thuis”, merkte haar broer op.
Ze gilden het uit van plezier. Sally kon het wel waarderen maar Adam uiteraard niet. De volwassenen gingen naar buiten.
“Zijn ze altijd zo?”, vroeg Sally bij de wagen.
“Meestal wel. Maar ik zou ze ook niet meer willen en kunnen missen. Ik ga dit naar huis brengen en kom zo snel mogelijk terug”, zei Adam.
“Wel opschieten. Anders is er niets meer over”, zei Sally plagend.
“Ben al weg”, was het antwoord van Adam.
Hij klom op de wagen en reed naar de ranch terug. Sally keek hem na totdat haar vriend uit het zicht verdwenen was. De jonge vrouw was al stapelverliefd op de oudste Cartwright jongen. Andersom was dat ook zo.
Onderweg dacht Adam:‘Ik laat dit vrouwtje niet meer gaan. Ze is dol op de tweeling en andersom ook. Met haar wil ik de rest van mijn leven doorbrengen.’
Op de Ponderosa waren Hoss en Little Joe bezig. Ze zagen hun broer Adam komen mét de boodschappen maar zónder de tweeling.
“Adam, waar zijn de kids?”, vroeg Hoss.
“Bij Miss Baxton. Ik ga daar vanavond eten en de tweeling ook”, antwoordde zijn broer.
Hoss en Little Joe keken elkaar lachend aan.
“Onze broer is verliefd. Ze moet wel heel speciaal zijn om de tweeling daar te laten”, zei Little Joe.
“Dat is ze zeker. Excuseer me heren. Ze wacht op me”, reageerde Adam.
Hij stopte de wagen en sprong van de bok. Hij droeg de boodschappen naar binnen waar zijn vader Ben Cartwright was.
“Hallo pa”, zei Adam opvallend vrolijk.
“Hallo Adam. Fijn dat je thuiskomt met de boodschappen. Waar zijn mijn geliefde kleinkinderen?”, vroeg de eigenaar van de Ponderosa Ranch.
“Uw kleinkinderen? Kunt u ze beschrijven?”, vroeg Adam plagend maar bloedserieus.
“Mitch is wat klein van stuk en draagt een loopbeugel om zijn linkerbeen. Zijn zus is Pam en is wat groter dan hij. Ze lijken bovendien erg veel op jou”, legde Ben uit.
“Oh die twee. Ik heb slecht nieuws voor u”, zei Adam.
“En dat is?”, vroeg Ben ongerust.
“Ik heb ze ingeruild voor de boodschappen”, was het antwoord.
Maar nog voordat Ben letterlijk ontplofte kwam de uitleg van Adam.
“Pa, wees gerust want de kids zijn bij Miss Sally Baxton. We ontmoetten elkaar bij de General Store. Door de tweeling nodigde ze mij en hen uit voor het avondeten bij haar thuis. Dus ik liet ze bij haar. Ik ga straks weg. Pa, Sally is écht een schat van een vrouw. Ze is zo enorm aantrekkelijk en lief. De kids mogen haar ook al”, zei Adam.
“Naar wat je zegt is Miss Sally net zo lief en knap als Mary”, zei Ben.
Adam knikte.
“Laat haar dan maar snel hier heen komen voor een etentje”, zei Ben.
Adam nam snel een bad en vertrok een uurtje later naar Virginia City.
Ondertussen leerden Sally en de tweeling elkaar beter kennen. Onder het bakken van een taart gebeurde dat.
“Hoe oud zijn jullie?”, vroeg Sally.
“Elf. We zijn geboren op 25 december 1862 maar onze grootouders hebben ons gescheiden bij onze geboorte. Mitch groeide op bij papa en ik bij mama. Hoe oud bent u?”, vroeg Pam.
“Ik ben 36”, zei Sally.
“Papa is al 44”, reageerde Mitch.
Hij keek haar even aan en toen naar zijn zus die knikte.
“Word jij onze tweede moeder?”, vroeg Mitch.
Sally keek op van deze vraag.
“Dat wil ik wel maar het hangt ook af van jullie vader”, antwoordde ze.
“Hou je van dieren? Wij hebben thuis veel dieren. Vooral paarden en koeien. Maar als huisdieren een herdershond Cody en Lucky. Dat is een kat”, zei Pam.
Sally antwoordde:“Natuurlijk hou ik van dieren.”
“Cody doet vaak met ons mee als wij honkballen. Wij slaan de bal weg en hij pakt hem. Ik ga later honkballen in plaats van op de Ponderosa te werken. De Ponderosa is de naam van de ranch waar wij wonen. Opa is de baas en kan soms erg streng zijn. Maar niet tegen ons”, vertelde Mitch.
“Dat had ik al gedacht. Geen wonder dat jullie vader zegt dat hij het zwaar heeft om jullie twee op te voeden”, reageerde Sally.
“Papa is best vaak weg voor zaken maar dan zorgt opa voor ons. Samen met oom Hoss en oom Joe”, zei Pam.
Mitch zag hoe Sally de taart maakte.
“Mama bakte ook altijd een taart. Met kerst een mokkataart”, zei hij opeens.
“Missen jullie haar?”, vroeg Sally ongerust.
De tweeling knikte.
“Ik kan haar niet vervangen en wil dat ook niet. Maar als het wat wordt tussen je vader en mij zorg ik voor jullie alsof jullie van mij zijn. Ik heb altijd al kinderen gewild”, zei Sally.
Ze was nu al gesteld op de kids en merkte dat ze haar ook mochten.
Toen Adam was gekomen zei Sally plagend:“Je kids hebben me alles over jou verteld.”
“Hm. Zeker alleen slechte dingen?”, vroeg hij ongerust.
Sally knikte glimlachend.
“Ik plaagde je maar wat. Ze hebben me goed geholpen en zijn in de tuin”, zei ze.
“Je bent al door mijn vader uitgenodigd voor een etentje. Ik zei hem dat ik de tweeling ingeruild had voor de boodschappen”, zei Adam.
“Ik accepteer het. Mitch vroeg me al of ik hun tweede moeder wordt. Ik zei dat ik het best wil maar dat het ook van jou afhangt. Ze missen hun moeder nog steeds”, zei Sally ernstig.
“Ik heb mezelf voorgenomen mijn leven met jou te gaan delen. Samen met de tweeling”, antwoordde Adam.
“Ik wil het wel langzaam opbouwen en niet overhaast gaan samenwonen”, zei ze.
Adam knikte. Hij nam haar in zijn armen en begon haar hartstochtelijk te kussen. Maar nog voordat ze verder konden gaan kwamen Mitch en Pam binnen.
“Getsie, ze doen klef”, zei Mitch met afkeuring in zijn stem.
Adam en Sally wisten niet waar ze moesten kijken.
“Fijne kinderen heb ik toch”, verzuchtte Adam.
Het avondeten smaakte iedereen zeer goed. Sally merkte dat de tweeling goed opgevoed was door Adam.
“Papa, ze kookt net zo heerlijk als Hop Sing”, zei Pam op een gegeven moment.
“Wie is Hop Sing?”, vroeg Sally nieuwsgierig.
“Hij is onze Chinese kok en zorgt tevens voor het reilen en zeilen in huis. De kids zijn dol op hem en andersom. Ze zij de enigen die wél in de keuken mogen komen”, antwoordde Adam.
“Er zijn dus geen vrouwen behalve Pam op de ranch?”, vroeg Sally.
“Nee, ze houden het er niet lang uit”, was het antwoord van Adam.
“Anders gaan ze wel uit zichzelf weg als ze oom Joe zien”, zei Mitch.
“Dat ook natuurlijk”, reageerde zijn vader.
Het etentje was zo gezellig dat Adam en de tweeling bleven slapen. Toen Adam en Sally alleen waren konden ze verder praten.
“Je kids zeiden dat jij veel weg bent voor zaken”, zei ze.
“Dat klopt maar als er wat is ben ik er voor ze. Maar genoeg over die twee. Ik wil meer weten over jou”, zei Adam.
“Ik kom uit San Francisco waar mijn ouders en jongere zussen nog wonen. Ze eisten dat ik met de zoon van een bankier trouwde dus ik vertrok naar hier. Ik wil best een kindje maar dan wel met een man waar ik van houd en die van mij houdt. Zoals jij, Adam Cartwright”, vertelde Sally.
“Ik hou ook van jou. Jij bent echt speciaal. Zoals jij met de kids omgaat. En ik weet zeker dat ons kindje super speciaal zal zijn. Jouw schoonheid en mijn intelligentie: een prima combinatie”, reageerde Adam.
Hij keek haar zo glimlachend aan dat Sally haar vriend niet meer kon weerstaan.
“Men zal wel zeggen dat we te hard van stapel lopen maar ik laat jou niet meer gaan. Blijf bij me en ik zal voor jou, de tweeling en onze kinderen zorgen”, zei Sally.
Een hartstochtelijke kus was het antwoord van Adam.
Het besluit van Adam en Sally om samen een leven op te bouwen viel vooral bij Mitch en Pam in zeer goede aarde. Maar ook bij de broers en vader van Adam. Sally werd met open armen ontvangen.