Het was weer eens zover. De jongste Cartwright die naar de naam Little Joe luisterde kon zich niet beheersen. Het begon in de Bucket of Blood saloon waar Little Joe toevallig was. Niet geheel toevallig was daar ook James Lewis. Hij had altijd al een hekel gehad aan de Cartwrights en vooral aan Joe.
“Cartwright, waarom ben je eigenlijk in deze saloon? Je woont niet eens in Virginia City dus ga maar terug naar het boerderijtje van je rijke pappie”, zei James spottend.
Joe keek hem aan en antwoordde:“Ik heb net zoveel recht om hier te zijn als jij.”
Dit antwoord beviel James niet en hij begon te vechten met Joe. Tijdens het gevecht werd niet alleen de saloon verbouwd maar ook Joe raakte gewond. Hij sloeg James tegen de bar en bezeerde daarbij zijn linkerhand.
Sheriff Clem Foster haalde de 2 kemphanen uit elkaar door te zeggen:“Het speelkwartier is over. Joe, jij laat je hand nakijken en James, jij gaat met mij naar de gevangenis.”
Joe ging met zijn pijnlijke hand naar dokter Paul Martin en vertelde wat er gebeurd was.
Doc onderzocht de hand en zei:“Joe, je hebt een gekneusde hand. Ik zal het verbinden en je moet 6 weken rust houden. Draag daarom je hand in een mitella.”
Zo gezegd, zo gedaan.
Na zijn medische behandeling reed Joe met veel lood in zijn schoenen naar huis terug op zijn paard Cochise.
“Cooch, ik vrees dat ik bij thuiskomst eerst een goede en lange uitleg moet geven aan pa en dan van hem een strenge preek krijg”, zei hij tegen zijn paard.
Cochise hinnikte alsof ze wilde zeggen:“Eigen schuld dikke bult!”
“Aan jou heb ik ook niets op dit moment”, verzuchtte Joe.
Eenmaal thuis zag Joe direct dat zijn oudere broers Adam en Hoss weg waren en zijn vader Ben Cartwright de krant zat te lezen. De eigenaar van de Ponderosa ranch zag het verband om de hand van Joe.
Ben zuchtte diep en vroeg op strenge toon:“Joseph, wat heb je nu weer gedaan dat je hand in het verband zit?”
Joe vertelde wat er in de Bucket Of Blood Saloon was gebeurd.
“Wel Joseph, dit komt niet goed uit want het is erg druk op de ranch nu. Dat begrijp je?”, vroeg Ben.
“Ik begrijp het pa”, zei Joe.
“Daarom stel ik voor dat jij eerst herstelt en dan als je weer helemaal beter bent jij extra werk doet. En daarmee bedoel ik de karweitjes van je broers. Adam en Hoss moeten naast hun eigen werk nu ook jouw werk doen. En wat de pijn in je hand betreft: als je pijn hebt zeg het dan. Hop Sing heeft er wel een middeltje voor”, zei Ben.
Joe knikte en ging slapen.
De volgende morgen had Ben zijn 2 oudste zoons Adam en Hoss op de hoogte gebracht van de handblessure van hun broertje.
“Dus we kunnen voorlopig niet meer in de Bucket Of Blood Saloon komen nu Little Joe hem verbouwd heeft?”, vroeg Hoss.
Ben antwoordde:“Dat lijkt er wel op. Jongens, hou er wel rekening mee dat Joseph veel misbruik zal maken van zijn blessure. Laat daarom alle vervelende karweitjes maar aan hem over.”
Adam en Hoss keken elkaar lachend aan.
“Pa, we mogen ons gewonde broertje toch wel plagen?”, vroeg Adam.
“Dat mag niet Adam”, was het antwoord van Ben.
Zijn zoons keken hem verbaasd aan.
“Dat moet zelfs”, antwoordde zijn vader glimlachend.
De gezichten van Adam en Hoss klaarden meteen weer op. De rancher wist dat hij dit gerust aan zijn zoons kon overlaten.
“Pa, wat doen we aan James Lewis?”, vroeg Hoss nu serieus.
“Gewoon links laten liggen. Dan houdt hij vanzelf wel op”, zei Ben.
Toen kwam Joe naar beneden. De jongste Cartwright broer vermoedde dat zijn vader alles al had verteld aan Adam en Hoss. Hij zag hoe ze naar hem keken en wist dat de plagerijen op het punt van beginnen stonden.
“Joe, zullen we armpje drukken? Ik met rechts en jij met links”, zei Adam sarcastisch.
“Leuk hoor. Ga toch werken in plaats van mij te plagen”, reageerde Joe.
“Werken is leuk maar jou plagen is nog veel leuker”, zei Hoss.
Joe zei terwijl hij ging zitten:“Wat zijn we toch weer leuk!”
“Adam, Hoss, laat je gewonde broertje rustig ontbijten en ga aan het werk”, zei Ben semistreng.
De 2 genoemde broers stonden op en gingen naar buiten. De Chinese kok Hop Sing kwam binnen en zette voor Joe een vol bord neer. Hop Sing wist ook al van de blessure van Joe en hielp hem op zijn manier.
Joe keek op zijn bord en vroeg:“Hop Sing, waarom heb je mijn ontbijt al in kleine stukken gesneden?”
“Hop Sing Little Joe geholpen omdat hij zere hand heeft”, was het antwoord.
“Bedankt Hop Sing”, zei Joe.
De kok verdween tevreden weer naar de keuken.
“Pa, heeft u Hop Sing verteld van mijn hand?”, vroeg Joe voorzichtig.
“Ja, en ik ben ook degene die het je broers vertelde”, bekende Ben terwijl hij opstond om ook te gaan werken.
Wat later diezelfde dag.
Omdat Joe gewond was en hij zijn stem wilde sparen gebruikte hij het tafelbelletje dat Su Ling hem ooit had gegeven. Het belletje stond voor Joe op het salontafeltje.
Hoss zag het belletje en vroeg:“Joe, is dat belletje om Hop Sing te roepen?”
“Nee, dat belletje is nodig om jullie te laten weten dat ik wat nodig heb”, antwoordde Joe.
Eerst was Hoss stil maar even later gierde hij het uit van het lachen. Adam kwam kijken en vermoedde dat er weer eens iets tussen zijn jongere broers voorgevallen was. Toen zag ook hij het belletje.
“Waarom staat dat belletje daar?”, vroeg Adam.
Joe antwoordde:“Om jullie te laten weten dat ik gebruik wil maken van jullie diensten.”
Nu kwam Adam niet meer bij van het lachen. Natuurlijk werd Joe woedend.
“Wacht maar totdat jullie gewond zijn en mijn hulp nodig hebben bij iets. Dan kunnen jullie er om smeken op je blote knieën en dan help ik jullie nog niet”, gromde Joe.
“Broers ophouden met ruzie. Hop Sing koffie gemaakt”, sprak de kok.
Meteen waren de 3 broers weer de allerbeste vrienden. Ze wisten maar al te goed dat Hop Sing bij ruzies vaak met ontslag dreigde.
Toen de koffie op drinktemperatuur was ontstond de volgende commotie.
“Hoss, kun je even mijn koffie aangeven?”, vroeg Joe aan zijn broer.
“Waarom? Je kan het toch pakken met je rechterhand?”, vroeg Hoss verbaasd.
“Nee, dat kan ik niet. Je weet dat ik links ben en mijn linkerhand geblesseerd heb”, antwoordde Little Joe.
Hoss stond op, pakte het kopje en gaf het aan zijn broer.
“Moet ik het nog vasthouden als je het opdrinkt?”, vroeg Hoss spottend.
“Erg leuk”, reageerde zijn broer.
Adam hield plagend het schoteltje vast.
Op een morgen ontdekte Adam dat hij en Hoss hadden vergeten een naar karweitje te doen. Maar Adam had al een oplossing. Hij wist zeker dat zijn jongere broer mee zou werken.
“Zullen we dat ene karweitje maar aan ons broertje overlaten?”, vroeg Adam.
Hij knipoogde naar Hoss die het meteen begreep.
“Dat ene karweitje? Dat is goed”, antwoordde zijn broer luchtig.
Ben begreep direct wat zijn twee oudste zoons bedoelden en speelde het spelletje mee.
“Welk karweitje?”, vroeg Little Joe ongerust.
“Joe, je bent nu gewond dus maak nog maar even goed misbruik van je rust want als je hand weer genezen is stuur ik je broers op hun welverdiende vakantie”, zei Ben.
Zes weken later.
Adam en Hoss waren op vakantie naar San Francisco zodat Ben en Joe samen thuis waren. De jongste Cartwright broer kon zijn linkerhand weer normaal gebruiken.
De ochtend nadat Joe met het goede nieuws was thuisgekomen kreeg hij van Ben een zeer lange lijst.
“Pa, wat is dit?”, vroeg hij verbaasd.
“Dit, Joseph, is een overzicht van alle werkzaamheden die jouw broers hebben gedaan in jouw plaats tijdens jouw blessure tijd. Aangezien zij nu op vakantie zijn mag jij het nu doen in hun plaats. Werk ze Joe”, legde Ben uit.
Joe wilde protesteren maar wist ook dat hij dit aan zichzelf te danken had. Hij nam zich voor om niet meer zo snel zijn zelfbeheersing te verliezen. Maar de jonge Cartwright wist ook dat dit nooit zou lukken.