Sinds hun thuiskomst waren Mitch Cartwright en Matthew Walker bezig met het voorbereiden van hun huwelijk. Omdat de heugelijke dag al in zicht kwam werden de uitnodigingen per email verstuurd.
“Mam, moet er nou echt ook een trouwkaart gestuurd worden naar oom Hugo en tante Kate?”, vroeg Mitch op een morgen aan zijn stiefmoeder Sally Cartwright.
Sally zuchtte diep en antwoordde:“Ik weet dat ze je niet mag en accepteert als haar familielid dus stuur maar geen kaart. Ik zal haar eerst bellen en het nieuws vertellen.”
“Zeg maar niet met wie ik ga trouwen”, adviseerde Mitch.
Sally knikte glimlachend en belde haar oom en tante. Tot haar grote opluchting kreeg ze haar oom Hugo aan de lijn.
Nadat hij het verhaal had gehoord zei Hugo Johnson:“Dus je zoon gaat op 14 februari aanstaande trouwen? Gefeliciteerd. Wij komen zeker. Feliciteer het stel maar van ons.”
“Dat zal ik zeker doen. Tot dan”, zei Sally.
Er werd neergelegd en ze zei tegen Mitch:“Ik kreeg net oom Hugo aan de lijn. Jullie worden gefeliciteerd en ze komen.”
“Wat zal tante Kate geschokt zijn als ze mijn aanstaande ontmoet”, lachte Mitch.
“Zolang jullie samen gelukkig zijn is dat het belangrijkste voor ons. Wij accepteren jullie relatie”, zei Sally.
Toen Kate Johnson van haar man Hugo hoorde dat ze op 14 februari naar een huwelijk gingen zei ze enthousiast:“Wat leuk dat de stiefzoon van ons nichtje gaat trouwen met een leuk en schattig meisje. Ik ga ze een mooi huwelijkscadeau geven.”
“Sally zal het adres doormailen”, zei haar man.
“Hoe oud is die jongen eigenlijk?”, vroeg Kate.
“Hij is net 20. Hoezo?”, vroeg Hugo verbaasd.
“Dan is het een moetje. Zijn verloofde is natuurlijk in verwachting en daarom gaan ze trouwen”, antwoordde Kate vastbesloten.
Ze was daar heilig van overtuigd en besloot een fotoalbum voor het stel te kopen.
Kate en Hugo arriveerden bij het huis van Adam en Sally op 13 februari. Heel toevallig waren Mitch en Matthew daar ook.
Sally deed open en zei uitnodigend:“Welkom oom Hugo en tante Kate. Kom binnen.”
“Bedankt Sally. Gefeliciteerd met het huwelijk van je zoon”, zei Hugo.
Kate verbeterde hem meteen bits met:“Stiefzoon.”
Ze kwamen binnen en werden begroet door Adam en het stel.
“Hallo tante Kate. Mag ik u voorstellen aan mijn zoon Mitch en aanstaande schoonzoon Matthew?”
Kate keek hem verbaasd aan en vroeg voor de zekerheid aan Adam:“Zei je net dat Mitch met Matthew gaat trouwen?”
“Dat heb ik inderdaad net gezegd. Mitch en Matt houden veel van elkaar”, zei Adam.
“Bah! Wat walgelijk. Ik kan niet begrijpen dat jij en je vrouw de relatie van je zoon goedkeuren”, antwoordde Kate.
“Ze zijn samen gelukkig. En als zij dat zijn geldt het ook voor ons”, zei Adam kalm.
Hugo liep naar het stel en feliciteerde hen.
“Matt, je hebt met Mitch een goede vangst te pakken. En dat geldt ook vast voor jou, Mitch”, zei Hugo die de commotie wel kon waarderen.
Kate kreeg de volgende schok te verwerken toen ze de volgende vraag aan Mitch stelde:“Jullie hebben natuurlijk wel een smoking aan?”
“Nee, een spijkerbroek en een shirt. Het wordt een aparte huwelijksdag dus iedereen mag gewone kleding aan”, antwoordde haar achterneefje.
Kate snoof en liet de jongens links liggen.
In de keuken zei ze tegen Sally:“Lisa en Rose dragen natuurlijk wel een prachtige roze jurk met kant.”
“Ze dragen bijna nooit jurken dus ook op de trouwdag van Mitch en Matt niet. De meisjes en Benji mogen zelf bepalen wat ze die dag dragen”, antwoordde Sally.
Maar ook dit antwoord zon Kate niet. Zonder nog wat te zeggen verliet ze het huis. Haar man stond op de veranda naar het erf te kijken.
“Hugo, we gaan naar huis! Ik kan toch niet op mijn theepartijen vertellen dat mijn achterneefje met een man getrouwd is?”, vroeg ze.
“Ga maar alleen naar huis want ik heb zin in een aparte bruiloft”, zei Hugo.
Kate pakte haar bagage en belde voor een taxi. Althans dat probeerde ze maar Kate had vergeten haar gsm mee te nemen.
“Goed. We blijven wel tot na de receptie”, zei Kate met tegenzin.
Omdat haar broer en zus wel een eigen honkbalshirt hadden wilde Rose er ook een aan bij het huwelijk van Mitch en Matthew.
Ze vroeg dan ook aan Adam en Sally:“Mag ik ook een honkbalshirt aan bij het huwelijk?”
“Van welke club?”, vroeg Adam.
Diep in zijn hart hoopte hij dat zijn jongste dochter ook voor Boston was maar Rose boorde die hoop erg diep de grond in.
Rose dacht even diep na en antwoordde toen:“LA Dodgers.”
Sally reageerde glimlachend:“Onze jongste heeft dus wel verstand van honkbal want ik ben ook een supporter van de Dodgers.”
Adam zei:“Rose, ga je mee naar Las Vegas? Daar is een winkel die jij ook wel leuk zal vinden.”
Natuurlijk ging het meisje meteen mee. Sally vond het niet erg want ze had toch genoeg te doen voor het huwelijk van haar stiefzoon.
Nadat ze een thuis shirt van de LA Dodgers had uitgekozen vroeg Rose:“Papa, zullen we kijken of we hier iets zien voor Mitch en Matt?”
“Je bedoelt een huwelijkscadeau?”, vroeg Adam.
Zijn dochter knikte.
“Ga maar kijken of je iets leuks ziet van de Red Sox en de Braves of Yankees”, zei Adam.
Ze keken rond en vonden toch uiteindelijk iets leuks.
“Papa, ik kies die beren met het clublogo van de Braves en Red Sox”, zei de jonge Cartwright.
“Pak ze maar”, zei Adam glimlachend.
Rose pakte de beren en liep alvast naar de kassa. Vlug pakte Adam een beer met het logo van de Yankees, White Sox, Colorado Rockies en LA Dodgers. Hierna volgde hij zijn dochter naar de kassa om te betalen.
Eenmaal thuis zei Rose tegen haar broer en zus in hun kamer:“Wij geven deze 3 beren aan Mitch en Matt als huwelijkscadeau.”
“En die andere beren?”, vroeg Lisa verbaasd.
“Die zijn voor ons. De Dodgers beer is voor mij. Die van de White Sox is voor Benji en Lisa krijgt die van de Rockies”, antwoordde haar zusje.
“Wel een leuk en origineel cadeau voor een apart bruidspaar”, merkte Benji op.
Ze lachten. De beren werden bij hun honkbalcollectie gezet. Alleen de beren van Atlanta Braves, Boston Red Sox en de New York Yankees kregen een cadeauverpakking. Lisa en Rose maakten samen nog een felicitatiekaart erbij.
Ondertussen was de Chinese kok Hop Sing in het grote ranchhuis bezig met de hapjes en drankjes voor de receptie. Hierbij kreeg hij hulp van Betsy en Paula Cartwright. De dames waren respectievelijk getrouwd met de broers Hoss en Joe Cartwright. Zij zorgden voor de huwelijkstaart en cupcakes. Hun echtgenoten waren verantwoordelijk voor de opbouw van de receptie.
“Ons neefje gaat trouwen”, zei Hoss opeens.
“Hij is nu groot genoeg voor het volwassen leven”, zei Joe.
Toch vonden ze het erg leuk dat hun neefje de ware had gevonden. Ook al was dat er eentje van zijn eigen geslacht.
Het was 14 februari 2013. Voor veel mensen een doodgewone dag maar niet voor Mitch Cartwright en Matthew Walker. Vandaag was het hun trouwdag.
Matthew had bij zijn ouders Dan en Laura Walker geslapen en was zich bezig voor te bereiden op de heugelijke dag. Speciaal voor deze dag had hij een wit honkbalshirt van zijn favoriete honkbalclub Boston Red Sox gekocht.
Laura zei terwijl ze Matthew hielp:“Zorg er wel voor dat ik niet teveel ga huilen tijdens de ceremonie.”
“Mama, daar heb ik maar 1 oplossing voor: zorg dat je genoeg zakdoeken bij je hebt”, antwoordde haar zoon.
“Wat heeft Mitch aan?”, vroeg Laura.
“Hem kennende zal hij wel een shirt dragen van de Yankees. Al is het alleen maar om zijn vader en mij te pesten”, antwoordde Matthew.
Laura zei lachend:“Jullie houden teveel van elkaar om hierover ruzie te maken.”
“Ik zeg niet dat je nooit oma zal worden maar Mitch en ik willen eerst een poos van elkaar genieten”, zei haar zoon.
“Dat begrijp ik volkomen. Jullie zijn nog jong genoeg”, zei Laura.
Mitch kreeg hulp van zijn vader Adam Cartwright.
“Zou mama dit ook leuk gevonden hebben?”, vroeg Mitch opeens.
“Ja. Ik weet zeker dat ze ook tranen met tuiten zou gaan huilen tijdens de ceremonie. En dat zal Sally straks ook wel doen. En je aanstaande schoonmoeder ook. En dan heb ik het nog niet eens over je tantes”, zei Adam.
Ze lachten.
“Maar als alle vrouwen gaan huilen doet oom Hoss vast spontaan met ze mee”, zei Mitch lachend.
“Wat denk jij slecht over je geliefde oom”, zei Adam lachend.
Mitch trok zijn zwarte spijkerbroek aan en het thuis honkbalshirt van de New York Yankees.
“Wat de honkbalclubs betreft had Matt beter jouw zoon kunnen zijn. Hij is ook voor de Red Sox, net als jij”, zei Mitch.
Adams reactie was:“Je moeder heeft er gewoon voor gezorgd dat jij ook een Yankees fan werd.”
“Ach, mama had wel verstand van honkbal en jij nog steeds niet”, was de reactie van Mitch.
Hier moest Adam het maar mee doen.
De dochter van Hugo en Kate, Peggy, arriveerde vlak voor de bruiloft.
“Wat doe jij hier?”, snauwde haar moeder.
“Ik ben dol op bruiloften”, antwoordde Peggy.
“Dan wordt het tijd dat jij ook een vent vindt om mee te trouwen”, zei haar vader.
De ceremonie begon om stipt 10.00 uur. Rechter Paul Jackson voltrok het huwelijk dat op de Ponderosa plaatsvond.
Hij vroeg:“Wie geeft wie weg?”
Ponderosa eigenaar Ben Cartwright antwoordde:“Ik geef mijn kleinzoon Mitch weg.”
“De jongens hebben hun ouders als getuigen”, zei Sally.
Ben ging zijn kleinzoon halen voor de huwelijksceremonie. Mitch was in zijn slaapkamer.
Ben vroeg:“Mitch, ben je er klaar voor?”
“Ja en nee. Aan de ene kant wil ik de rest van mijn leven doorbrengen met Matt. Maar aan de andere kant ben ik bang dat wij dan zo burgerlijk worden”, antwoordde zijn kleinzoon.
De rancher zei lachend:“Jullie zullen nooit een echt burgerlijk echtpaar worden.”
Mitch knikte en zei:“Breng me maar naar de slachtbank.”
Ben keek nog even of Mitch goed en netjes aan gekleed was en nam hem toen mee naar beneden.
Toen de ceremonie was begonnen hielden de Cartwright vrouwen en Laura Walker het droog. Maar dat gold niet voor Peggy Johnson.
“Waarom zit jij nou zo te snotteren?”, vroeg Kate aan haar dochter Peggy.
“De bruidegom is zo knap”, antwoordde Peggy.
Hugo vroeg droog:“Welke bruidegom bedoel je? Er zijn er 2.”
“Daarom jank ik ook”, zei Peggy.
Nadat Mitch en Matthew elkaar het jawoord hadden gegeven zei de rechter:“Hierbij verklaar ik jullie tot man en man. Jullie mogen elkaar kussen.”
Dit lieten de jongens zich geen 2x keer zeggen. Na de kus kwamen de felicitaties van de families.
Omdat Mitch nog altijd niet tegen grote mensen menigten kon was de gastenlijst niet al te lang. Maar omdat ze al jaren bevriend waren met de Cartwrights kwamen sheriff Roy Coffee en deputy Clem Foster ook langs om de pasgehuwden te feliciteren.
Natuurlijk was het honkbalteam de Ponderosa cowboys waar Mitch en Matthew bij speelden ook uitgenodigd op de receptie. Namens het team gaf coach Steve Keller het cadeau.
Hij zei:“In het team zijn jullie wel voor hetzelfde team. Maar zodra de training en/of de wedstrijd voorbij is of zijn begint de rivaliteit tussen jullie. Daarom mogen jullie op onze kosten naar 4 wedstrijden tussen de New York Yankees en de Boston Red Sox. Dat zijn 2 wedstrijden in Boston en 2 in New York.”
“Bedankt coach en jongens”, zei Mitch.
Matthew was er ook zichtbaar blij mee.
“Speelt mijn neefje die nu bovendien met een man getrouwd is in een honkbalteam? Schandalig!”, zei Kate verontwaardigd.
“Mitch is al sinds zijn 1e een honkbaltalent. Tante Kate, u weet waar de deur is”, reageerde Adam.
Kate begreep de hint en vertrok meteen met Peggy.
Na het vertrek van de boze stieftante en nicht werd het direct veel gezelliger op de ranch.
Toen het feest ten einde liep zei Matthew namens zijn echtgenoot:“Mitch en ik willen iedereen bedanken voor jullie aanwezigheid, felicitaties en cadeaus. We zullen nog vaak met vreugde terugdenken aan deze dag en jullie hopelijk ook.”
Er werd geapplaudisseerd voor deze zeer korte speech waarna iedereen naar huis ging.
Die avond sliepen Mitch en Matthew voor het eerst als gehuwd stel in hun honkbalkamer. Ze waren moe maar super gelukkig.