Juffrouw Jennifer Wilson had de eerste klas onder haar hoede. In die klas zat Mitch Cartwright, telg uit de Cartwright dynastie. De jongen zat tijdelijk in een rolstoel vanwege een ernstige linkerenkel operatie.
Die bepaalde middag zei Jennifer:“Kinderen, vanmiddag ga ik jullie leren over links en rechts. Pak met je gebruikershand een potlood en hou die omhoog. ”
De kinderen deden dat en de juf schreef op hoeveel kinderen rechts of links waren. De leerlingen kregen de opdracht waarbij ze hun hand op een vel moesten tekenen.
Jennifer zag dat Mitch er veel moeite mee had en greep in met harde hand.
“Mitch, het is de bedoeling dat jij je gebruikershand tekent”, zei ze.
“Dat doe ik”, zei de jongen.
“Nee, dat doe je niet!”, antwoordde Jennifer.
Mitch zei:“Ik weet het verschil gewoon niet tussen links en rechts.”
“Je hebt dus weer eens niet opgelet zoals gewoonlijk”, zei de juf wat geïrriteerd.
Ze pakte een nieuw vel papier, legde de linkerhand van de jonge Cartwright erop en hielp Mitch met rechts de hand omtrekken.
“Heb je het nu eindelijk begrepen?”, vroeg ze bits.
Mitch knikte bedeesd. Jennifer ging weer zitten.
Om half 4 ging de school uit en Adam Cartwright wachtte bij de deur om zijn zoon Mitch op te halen. Al snel kwam Jennifer hem halen om over Mitch te praten.
“Mr Cartwright, uw zoon is te traag van begrip om iets simpels te leren. Ik heb vanmiddag de kinderen het verschil tussen links en rechts uitgelegd. En 24 van de 25 leerlingen begrepen het. Nummer 25 was uw zoon. Is hij thuis ook zo sloom om wat te leren?”, vroeg ze poeslief.
“Mijn kind is intelligent genoeg om iets te leren. Hij heeft er alleen veel moeite mee. Maar als u er bezwaar tegen hebt om het hem vaker uit te leggen vrees ik dat u niet geschikt bent om les te geven”, antwoordde Adam.
Jennifer werd kwaad en snauwde:“Hierbij is uw zoon voorgoed van school gestuurd!”
Mitch, die alles had gehoord, pakte zijn spullen en gooide die in zijn rugzak.
“Mitchell, meekomen”, zei Adam kortaf.
De jongen reed meteen mee met zijn vader.
Thuisgekomen vertelden Adam en Mitch wat er op school gebeurd was.
Ben, de vader van Adam, zei:“Dan is het beter dat Mitch hier leert. Althans totdat hij weer kan lopen. We gaan het bovendien melden aan het schoolbestuur.”
In het kantoor zat Hoss Cartwright achter de computer te surfen en ontdekte siliconen armbanden.
Hij riep:“Adam, kom eens even hier.”
Zijn oudere broer kwam en keek ook naar het beeldscherm.
“Ze hebben ook van de New York Yankees en in kindermaten. Waarom bestel je er niet een paar voor Mitchy? Als hij hem om zijn rechterpols doet weet hij dat het rechts is”, stelde Hoss voor.
“Doe maar een paar. Dan kan hij er eentje dragen en eentje voort zijn collectie. En 2 als reserve”, antwoordde Adam.
Hoss bestelde het verzoek maar zei er niets over tegen zijn neefje.
Enkele dagen later kwam er een pakje voor Hoss. Hij ging naar zijn neefje en gaf het pakje.
“Is dat voor mij?”, vroeg Mitch verbaasd.
“Het past mij in elk geval niet”, antwoordde zijn oom.
Mitch opende het en vond de armbandjes. Hoss ging bij hem zitten en pakte er eentje.
“Ze zijn van de New York Yankees. Als je er eentje om je rechterpols doet weet jij voortaan dat het rechts is”, legde Hoss uit.
Mitch pakte het armbandje en deed het om zijn rechterpols.
“Dus dit is rechts?”, vroeg Mitch voor de zekerheid.
“Inderdaad”, antwoordde Hoss.
Adam besloot zijn zoon thuis te houden en hem alles zelf te leren. Hierdoor leerde Mitch veel beter het verschil tussen links en rechts.