Lastige Tante
Omdat hij zelf graag naar het theater ging besloot Adam Cartwright zijn 7-jarige zoon Mitch kennis te laten maken met theater en cultuur. De jongen had in tegenstelling tot zijn vader niets met toneel en theater. Adam wist dat maar besloot het toch te proberen.
“Mitch, we gaan vrijdagavond samen naar het theater”, zei Adam op woensdag.
Zijn zoon keek hem verbaasd aan.
“Waarom? En zeg niet omdat het theater niet naar ons toe komt”, was zijn reactie even later.
Het antwoord van zijn vader was:“Omdat ik wil dat je wat culturele opvoeding krijgt. Daar is niets mis mee. We gaan naar een toneelstuk.”
Mitch knikte en ging weer verder spelen.
Die bewuste vrijdagavond aten Adam en Mitch wat vroeger dan normaal. Dat kon makkelijk omdat ze toch alleen thuis waren met hun trouwe Chinese kok Hop Sing. Tot grote tevredenheid van zijn vader had Mitch zijn zwarte spijkerbroek en geel overhemd aangedaan. Adam pakte zijn autosleutels en hun jassen mee toen Mitch zijn nieuwe schoenen had aangedaan.
Onderweg vroeg Mitch:“Waar gaat dat toneelstuk over?”
“Over een echtpaar dat al 50 jaar in de showbusiness is maar steeds ruzie zoekt”, antwoordde Adam.
“Gezellig huwelijk is dat”, was het commentaar van Mitch.
Adam parkeerde de auto vlak bij het theater.
In het theater hadden de Cartwrights loge plaatsen. Mitch kocht een programmaboek zodat Adam hem wat meer over het toneelstuk kon vertellen.
“Mitch, je moet wel stil zijn als het toneelstuk begint. Anders kunnen de spelers zich niet concentreren”, zei Adam.
“Ik beloof het”, antwoordde de jongen.
Tijdens het toneelstuk merkte Adam dat zijn zoon het toch wel leuk vond om in het theater te zijn. Dat deed de oudste Cartwright jongen veel goed.
In de foyer ontmoetten de Cartwrights Agnes Baker. Mitch was geparkeerd aan een tafeltje terwijl zijn vader wat te drinken ging halen.
“Is deze tafel vrij?”, vroeg Agnes.
“Ik wacht hier op mijn vader dus hij is niet vrij”, antwoordde Mitch.
Agnes trok zich er niets van aan en ging zitten met haar wijntje.
Toen Adam met zijn bestelling kwam en Agnes zag zitten vroeg hij verbaasd:“Mitch, heb jij haar uitgenodigd om te gaan zitten?”
“Nee, ze vroeg of deze tafel vrij was en ging toen zitten”, antwoordde Mitch.
Adam gaf hem zijn limonade en ging naast hem zitten met zijn koffie.
“Mag ik mezelf aan u voorstellen? Ik ben Agnes Baker, actrice”, zei Agnes.
“Ik ben Adam Cartwright en dit is mijn zoon Mitch”, zei Adam wat onaangenaam verrast door de aanwezigheid van Agnes.
Even viel er een pijnlijke stilte.
“Ik heb nog nooit van u gehoord”, zei Adam.
“Ik speel alleen in goede toneelstukken. Niet zo’n slecht stuk als deze. Toevallig moet ik morgenavond spelen. Ik zal jullie de beste plaatsen geven om mijn acteertalent te bewonderen”, zei Agnes.
Ze opende haar handtas en gaf Adam 2 vrijkaarten voor het theater in Carson City.
“Ik geloof dat we al iets hadden voor morgenavond”, zei Adam.
“Dan zeg je dat maar af. Mijn toneelstuk gaat voor alles”, zei Agnes beslist.
Adam en Mitch keken elkaar aan en ze dachten hetzelfde.
Teruglopend naar hun plaatsen zei Mitch:“Papa, ik ga niet naar haar kijken. Ook al staat er een ontmoeting met de New York Yankees tegenover.”
Mitch was een trouwe supporter van de New York Yankees.
“Dat weet ik. We zien wel. Morgen ga jij gewoon naar die honkbalclinic en ik ga werken. Vergeet Agnes en geniet van het toneelstuk”, zei Adam.
Dat deden ze dan ook.
Agnes ontdekte dat Adam en Mitch op de Ponderosa woonden en kreeg een duivels plan.
“Ik palm Adam in zodat hij mij ten huwelijk vraagt en dan kan dat kind van hem onmiddellijk naar een kostschool gaan. Onze kindjes gaan voor op Mitch”, zei ze tegen zichzelf.
Agnes was niet alleen een zeer slechte actrice met kapsones maar ook super gemeen en zo lelijk als de nacht.
De volgende dag: zaterdag
Het was een zeer lange dag geweest voor Adam en Mitch. Adam had de hele dag hard gewerkt en Mitch was de hele dag bezig geweest op het honkbalveld. Beiden hadden weinig zin om dan ook nog de hele avond naar een toneelstuk te moeten kijken wat in de pers zeer slechte recensies had gekregen.
“Papa, moeten we nou echt gaan?”, vroeg Mitch zeurend.
“Helaas wel. Agnes heeft ons zeer goede plaatsen gegeven. Dus het minste wat we kunnen doen is gaan”, antwoordde Adam.
Met tegenzin stemde zijn zoon toe. Omdat het toneelstuk in Carson City was had Adam een tas voor zichzelf en zijn zoon gepakt voor overnachting in een hotel.
Agnes stond Adam en Mitch al op te wachten bij hun loge.
“Vanaf hier kun je alles goed zien. Het toneelstuk duurt 2 uur en na afloop gaan we nog gezellig wat drinken in de foyer”, zei ze.
“Bedankt Agnes”, zei Adam.
De Cartwrights gingen zitten maar Mitch was vrijwel meteen op weg naar Droomland. Adam volgde niet veel later.
Na afloop van het toneelstuk wachtte Agnes tevergeefs op Adam en Mitch. Tenslotte besloot ze weg te gaan.
De zaal was al verlicht toen een medewerker naar de loge van de Cartwrights kwam om de bezoekers wakker te maken.
“Mijnheer, wakker worden. Het toneelstuk is voorbij”, zei de man terwijl hij Adam wakker maakte.
Adam keek even slaperig om zich heen en besefte toen wat hij en zijn zoon hadden gedaan.
“Mitch, wakker worden. We gaan naar het hotel”, zei hij tegen zijn zoon.
“Hoe lang geleden is het toneelstuk afgelopen?”, vroeg Adam terwijl hij en Mitch opstonden.
“Al 3 kwartier geleden”, zei de medewerker.
Ze liepen naar de uitgang waar nog maar weinig auto’s geparkeerd stonden.
Adam kon nog een kamer voor 2 personen krijgen en betaalde met zijn creditcard. Mitch had moeite om zijn ogen open te houden wat zijn vader duidelijk zag.
“U en uw zoon hebben kamer 215. Ontbijt is tussen 8 en 11 uur. We hopen dat u een prettig verblijf bij ons heeft”, zei de receptioniste.
“Bedankt. Kom knul”, zei Adam.
Hij pakte de sleutel en nam zijn zoon mee naar hun kamer.
Vlakbij hun kamer kwamen de Cartwrights weer Agnes tegen.
“Adam, wat doe jij hier?”, vroeg ze zogenaamd verrast.
“Mijn zoon en ik slapen vannacht hier. Het is te laat om naar huis te rijden. Bovendien ben ik te moe om dat te doen. Daarom hebben we een kamer genomen”, antwoordde Adam.
“Ik heb een 1persoonskamer. Dus daar kan je zoontje slapen en wij samen in jouw kamer”, zei Agnes.
Adam en Mitch keken elkaar verbaasd aan.
“Wij hebben niets met elkaar dus ga maar lekker dromen in je eenpersoonskamer”, zei Adam.
Hij deed de kamerdeur van hun kamer open en duwde Mitch naar binnen. Hierna ging hijzelf naar binnen en de deur werd gesloten. Agnes bleef woedend op de gang achter.
“Papa, dat is toch niet beleefd tegenover haar?”, vroeg Mitch.
“Nee, maar ik zie haar niet zitten als mijn 2e vrouw en jouw stiefmoeder. Nu gaan we lekker slapen tot morgenvroeg. Welterusten”, zei Adam.
“Jij ook”, antwoordde Mitch.
Niet veel later waren vader en zoon weer in diepe rust verzonken.
De volgende morgen viel Agnes de Cartwrights opnieuw lastig. In de ontbijtzaal had eerst Adam ontbijt gehaald en daarna ging Mitch wat halen. In de tijd dat de jongste Cartwright weg was kwam Agnes met haar blad met het ontbijt tegenover Adam zitten.
“Goedemorgen Adam”, zei ze overdreven beleefd.
“Morgen Miss Baker. Zou u nu weg willen gaan want u zit op de plek van mijn zoon?”, vroeg Adam.
Agnes werd boos en zei:“Gaat je zoontje soms voor alles? Maar je krijgt je zin want ik ben al weg.”
Ze stond op, nam haar blad mee en liep expres Mitch ondersteboven. De jonge Cartwright viel en Agnes ging expres op zijn rechterpols staan. Doordat Mitch viel kreeg de vrouw zijn ontbijt over zich heen. Mitch duwde Agnes weg en kreeg hulp van Adam. Hij zette haar buiten de eetzaal en hielp Mitch naar hun tafel. Een kelner bracht Mitch een ijszak en een nieuw ontbijt.
“Papa, mijn pols doet zeer”, zei Mitch terwijl hij at.
“Als we uitgecheckt hebben gaan we eerst naar het ziekenhuis”, zei Adam.
Na het ontbijt pakte Adam hun tas en checkten de Cartwrights uit. Adam liet Mitch van voren in de auto zitten en had net de auto gestart toen Agnes met grote vaart tegen hen aanreed. Adam en Mitch hadden het geluk dat ze hun autogordels om hadden. Maar toch wist Agnes hen flink te raken.
Adam stuurde naar links en reed naar het ziekenhuis. Door de klap was Mitch buiten kennis maar ook Adam voelde zich niet in orde.
In het ziekenhuis werden de Cartwrights behandeld en ter observatie opgenomen. Adam had alleen wat gebroken ribben en was in staat om naar huis te bellen. Mitch had zijn rechterpols en onderarm gebroken.
Ben Cartwright kwam thuis met zijn 2 jongste zoons Hoss en Joe. Het was doodstil in huis want ook Hop Sing had een vrije dag. De rancher keek bij het antwoordapparaat en zag dat er gebeld was. Hij drukte een knop in om de boodschap te horen. Het was Adam via zijn gsm.
“Pa, Mitch en ik hebben een ongeluk met de auto gekregen. We liggen in het Carson City ziekenhuis. Adam.”
“Hoss, Joseph, we moeten naar het ziekenhuis in Carson City. Adam en Mitch hebben een auto ongeluk gehad”, zei Ben.
Niet veel later waren de Cartwrights in het ziekenhuis van Carson City. Ze zaten bij Adam die goed aanspreekbaar was.
“We kwamen Agnes Baker tegen in het theater op vrijdagavond. Ze drong nogal aan om naar haar te komen kijken in het theater in Carson City. We gingen maar sliepen tijdens het hele toneelstuk. In het hotel bleek dat onze kamer naast de hare was. Tijdens het ontbijt probeerde ze mij opnieuw te versieren maar dat mislukte. Toen we naar huis wilden rijden reed zij ons aan”, zei Adam.
“Ik ga even naar mijn kleinzoon kijken”, zei Ben.
Hij stond op en liep naar de gang waar een verpleegster liep.
“Waar ligt Mitch Cartwright?”, vroeg de rancher.
“Ik zal u even naar hem toe brengen”, zei ze.
Even later zat Ben bij zijn enige kleinkind die er stil bij lag. De jongen was wel wakker maar zei niets.
“Je vader heeft verteld wat er gebeurd is”, zei Ben.
Mitch gaf geen reactie. De rancher besefte dat zijn kleinzoon die ochtend voor een 7-jarige heel wat had meegemaakt. Hij bleef daarom extra lang bij hem zitten.
Adam vertelde zijn broers over Agnes Baker.
“Zorg jij nu maar voor dat neefje van ons. Wij regelen het wel met die lieve Agnes”, zei Hoss.
“De man die ons in het theater wakker maakte zei dat ze in het theater werkt als gastvrouw. Je weet wel, iemand die bezoekers naar hun plaatsen brengt”, zei Adam.
Hoss en Joe gingen op zoek naar Agnes die de lieve onschuld probeerde te spelen.
“Je auto ziet er flink beschadigd uit”, zei Joe.
“Ik kreeg een ongeluk op zondag omdat een idioot tegen mij aanreed”, zei ze.
“Die idioot is onze broer en zijn zoon was er ook bij betrokken. Waarom heb je ze aangereden? Heeft Adam je niet beleefd genoeg afgewezen?”, vroeg Hoss.
“Je broer wilde wel iets met mij maar dat kind van hem lag dwars. Jullie neefje is gewoon een erg verwend nest!”, snauwde Agnes.
“Volgens mij ben jij een erg verwend nest. Mitch wordt wel veel verwend door ons maar hij blijft toch bescheiden”, zei Joe.
“Wat doe je eigenlijk voor de kost?”, vroeg Hoss op een zeer vriendelijke toon.
“Ik ben actrice in het lokale theater”, zei Agnes.
“Je bedoelt gastvrouw”, zei Joe.
“Ik bedoel actrice”, zei ze boos.
De aanwezigheid van Adams broers begon op de zenuwen van Agnes te werken. Ze besefte dat haar spelletje uit was.
“Goed. Ik zag Adam in het theater in Virginia City en wist meteen dat hij de ware voor mij was. Toen ontdekte ik dat hij al een kind had en dus was er geen interesse voor mij. Daarom besloot ik ze lastig te vallen”, zei ze.
“Met als gevolg dat Adam en Mitch nu in het ziekenhuis liggen”, zei Hoss.
“Mij een zorg”, zei Agnes ongeïnteresseerd.
“Kom Hoss, die meid verdient onze tijd en aandacht niet”, zei Joe.
Ze lieten Agnes alleen en gingen terug naar het ziekenhuis.
Na enkele dagen mochten Adam en Mitch weer naar huis. Ben kwam ze halen.
“Jullie nemen voorlopig rust totdat jullie hersteld zijn”, zei Ben onderweg naar huis.
“Opa, betekent dat mijn ooms dan weg zijn?”, vroeg Mitch.
Ben en Adam vonden het wel een leuke vraag maar het antwoord van de rancher was:“Helaas niet jongen.”
Dat wist Mitch ook wel. Maar hij en Adam waren blij dat Agnes Baker uit hun leven verdwenen was. Adam had wel gemerkt dat hij weer open stond voor een nieuwe vaste relatie.